ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

          Bella Part

"ตกลงวันพรุ่งนี้มาใช่ไหม เบลจะไปรับนะ" ฉันถามพรีมอย่างตื่นเต้น

"ใช่ เจอกันนะเบลล่า" พรีมตอบฉันอย่างตื่นเต้น

    ฉันวางสายพรีม  พรีมจะกลับจากอิตาลีเเล้ว หลังไปเที่ยวคนเดียวช็อปปิ้งสุดสนุก 

เเล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะได้เจอกับจาเเละภัสในรอบ 9 ปี ฉันอยู่ที่คอนโดฯใกล้กับที่ทำงานของฉัน

ฉันซื้อไว้ก่อนจะมาอยู่เมืองไทย ฉันได้อยู่ที่ทำงานเดียวกับพรีมที่เป็นเพื่อนสนิทกันสมัยเรียนอยู่ที่อังกฤษ  เราสองคนมีความฝันเหมือน ฉันชวนพรีมทำงานที่ สนพ.อันเป็นที่รักของฉันตอนฉันส่งต้นฉบับใหม่ๆ

......รุ่งเช้า....

"อ๊ายยยยย>< ยัยเบลได้เจอกันสักที" จายิ้มกว้าง

"ไม่เจอกันนาเลยนะ...เเกสวยขึ้นมาก" ภัสชมฉัน (สวยอยู่เเล้ว อิอิ)

"เเค่ฉันได้รู้จักพรีมเเค่เวลาสั้นๆ ฉันรู้สึกสนิทกับพรีมมาก"

ภัสเคยเจอพรีมก่อนหน้านี้ พรีมเคยเป้นลูกค้าของภัส

"กลุ่ม 'สวยเลือกได้' ของเราก็ได้พร้อมหน้าพร้อมตากันซักที"

จาเน้น 'สวยเลือกได้' เต็มปาก พร้อมสะบัดผมให้เห็นถึงความสวย

"สวัสดีครับ^^สาวๆ"

   อยู่ๆมีผู้ชายคนหนึ่งเรียกพวกเรา ฉันหันหน้าไปมอง

"พี่เกรท...สวัสดีคะ"

"สวัสดีค่ะพี่เกรท" เราสามคนพูดพร้อมกัน

"ดูพี่เกรทสดใสมากเลยนะคะ" ยัยจาเป็นคนทัก วันนี้พี่เกรทดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

เเน่ล่ะมารับเเฟนต้องมีความสุขสิ

"พี่เกรทกับพรีมนี่....น่ารักจัง"

 ฉันหันไปหยิกเจ๊จาจนเนื้อเขียว จนร้องจ๊าก

"เเล้วพี่เกรทมากับใครหรือเปล่าคะ" ฉันไม่วายถามต่อ

"อ้อ...พี่มากับรุ่นน้องคนนึง ตอนนี้คงหาอะไรกินอยู่"

"ใครคะ?"

"อ้อ เจ้านี้เป้นคนดัง เดี๋ยวมาคงรู้จัก"

"พี่เกรทคะ พวกเราขอไปเต็มพลังก่อนนะคะ เดี๋ยวมาเจอกันอีกที"จาก้มมองนาฬิกาเตือนพวกเรา

"งั้นตาสบายครับ"

"เฮ้ย...กินไรดีอ่า"เสียงเรียกร้องความหิวออกมาจากจาจนจะกินหัวฉันได้อยู่เเล้ว

"เออ...เเกสองคนไปกินอะไรกันก่อนเถอะ ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ" เพราะรู้สึกปวดนิดๆ

"งั้นตามสบายยัยเบล เดี๋ยวเจอกันที่เดิม"

"เย้...ผ่านพิจารณา" ฉันร้องอย่างดีใจหน้าห้องน้ำ

"ใช่เเล้วจ้าเบลล่า ตีพิมพ์สิ้นเดือนนี้นะ^^"พี่ว่านเเสดงความยินดีกับฉัน

"พรุ่งนี้เบลขะเข้าสนพ.เเต่เช้านะคะ"

  ฉันตื่นเต้น ยืนดีใจอยู่หน้าห้องน้ำได้ซักพักใหญ่ เเต่เกิดหลังมือเย็นเฉียบกะทันหัน

มือใหญ่หนานุ่มของผู้ชายคนหนึ่งมาจับมือฉัน จนฉันพบว่าคนๆนั้นเป็นคนที่ฉัน

ไม่อยากเจอเลยในชีวิตนี้......

          James Part

"คุณ...คุณเป็นใคร" เบลล่าตอบผมอย่างหน้าตาเฉย เย็นชา คงรู้เเล้วล่ะว่าผมเป็นใคร

"เบลล่า...จำพี่ไม่ได้หรอ?" ผมเเกล้งถามไป

"คุณเป็นใครฉันไม่รู้จัก คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

เบลล่าพยายามสะบัดมือผมออก ผมกุมมือเเน่น

"ฟังพี่ก่อนนะคือ..."

"ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย" ผมยังไม่ทันพูดอะไรออกไปเบลล่าก็ร้องขึ้น เเล้วผมต้องคลายมือลงเมื่อมีคนจ้องมองมาที่เราสองคน

กึก...กึก..

เบลล่าวิ่งไปอย่างเร็ว

"เบลล่า....เบลล่า"

  ผมพยายามผ่านผู้คนที่เดินสวนไปมา ผมได้เเต่มองหาทางไปจนไม่รู้ว่าเบลล่าหายไปไหน

ติดตามตอนต่อไปนะ