ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

          Bella Part

   ฟุ่บ...

  เสียงรถเเล่นจอดเข้าบ้านอย่างช้าๆ ฉันก้าวออกจากรถเเล้วรีบตรงเข้าห้องนอน

ทรุดตัวนอนบนเตียงนุ่ม เเล้วปล่อยโฮมาอย่างหนัก

   ฮึกๆ...ทำไมฉันถึงต้องร้องไห้ด้วย ฉันรู้สึกเจ็บปวดอย่าไงไม่รู้ มันเสียความรู้สึกอย่างมาก

เสียใจ...เรื่องพีทัพมันยังล่วงไปไม่ถึงปี เเผลเก่าที่กำลังหายไปกลับมีเเผลเข้าให้มา

     ฉันเหลือบมองไปที่ตุ๊กตาสีน้ำตาลอมส้มสองตัวนั้น ตัวนึงฉันได้เมื่อวันเกิดฉัน เเละอีกตัวหนึ่ง

ได้ตอนฉันอยู่ที่โรงพยาบาล ตุ๊กตาสองตัวนี้มันไม่ได้มาจากความรักเเบบพี่ เเต่มันมาจากซอกลึกของใจ.. ของใครคนหนึ่ง

    ในเวลานี้ทำให้ฉันตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง ฉันเองนี้ล่ะที่จะเป็นฝ่ายต้องไป

.......รุ่งเช้าของวันหยุด....

 "เบลล่า....หนูคิดดีเเล้วหรอ" คุณเเม่ถามฉันขรธที่ฉันกินข้าวอยู่

"หนูจะไปที่อังกฤษนานเเค่ไหนล่ะ" คุณเเม่ถามฉัน

"เรียนจบค่ะ" ฉันตอบอย่างมั่นใจ

"เเม่เคยถามหนูอยู่ว่าอยากย้ายไปอยู่อังกฤษไหม เบลก็ปฏิเสธอย่างเดียว

ว่าจะไม่ทิ้งเพื่อน เเล้วไปเเบบนี้จะดีหรอ"

"ดีค่ะ...ดีมากๆเพื่อนหนูต้องเข้าใจหนูเเน่นอน"

"งั้น...เดี๋ยวเเม่ไปทำเรื่องก่อน  วันต่อไปหนูไปร.รบอกเพื่อนๆด้วยล่ะนะ

"ค่ะ"

"เบลล่าจะไปจริงๆหรอ" จาถามฉัน

"เพราะอะไร" ภัสถามฉัน

"ที่เมื่อวานก่อนเราบอกไง"

"ที่พี่เจมส์...เอ่อ อาจเพราะอย่างนี้ถึงได้ไป" ภัสพูดอย่างเข้าใจ

"ไม่ใช่เเค่นั้นนะ...เรื่องพี่ทัพด้วย" จาเสริม

"เเต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะ เราจะไปเรียนที่นั้น จากนั้นเบลจะกลับมาที่นี้

กลับมาทำงานที่ฉันรัก...ฉันจะไม่ทิ้งมัน เบลรู้สึกว่ามันสำคัญมาก ไม่ต้องห่วงว่าเราจะไม่ได้เจอกัน"

..........ลาก่อน......

"เดี๋ยวนังไงเบลตามไปนะคะ ฝากความคิดถึงถึงคุณพ่อด้วยนะ"

ติ๊ง...

 ฉันกดวางสาย คุณเเม่ต้องรีบไปล่วงหน้าก่อน2วัน เพราะคุณพ่อป่วย ฉันต้องเดินทางไปเอง

เเค่นี้สบายมาก ฉันเคยไปเองตั้งหลายครั้ง

  บ้านของฉันถูกขายไปเเล้วหลังจากที่คุณเเม่ประกาศขายไปได้หลายวัน ถึงเเม้ว่ามันมีความทรงจำดีๆนิดหน่อย เเต่สวนนี้ฉันจะเก็บรักษามันไว้เอง

  ฉันก้มมองดูนาฬิกาที่เดินไปช้าๆ เเต่สำหรับฉันมันเร็วมากเพราะได้เวลาไปเเล้ว ฉันต้องไปเเล้ว

ไปไกลเเสนไกล ในใจฉันยังคิด คิดอยู่เลยว่าทำไมต้องไป ทำไมไม่หันหน้าเเก้ปัญหา

   ฉันลุกออกจากที่นั่งเป็นเวลานาน ฉันก้าวไปอย่างช้าๆ จากตรงนั้น ฉันเดินผ่านผู้คนที่ไม่มากนัก

"เบลล่า...เบลล่า"

  เสียงผู้ชายเเว่วมาที่หูฉัน ทำให้ตัวเองเร่งความเร็ว เพราะรู้ว่าต้นเสียงที่เรียกฉันคือใคร

น้ำตา...น้ำตามันไหลออกมาไม่มีที่สิ้นสุด

   James Part

    ผมเร่งความเร็วในตัวผมให้มากที่สุด เเต่เเล้วผมก็ตามไม่ทัน ผมได้เเต่มองเเผ่นหลังของเด็กผู้หญิงที่ผมทำให้เธอเสียใจ  ผมได้เเต่คิดหาทางออก

"เจมส์..." เเม่ต่ายเดินมาหาผม

"ผมตามไม่ทันครับเเม่....ผม....ทำเต็มที่เเล้ว"

    ผมก้าวไปกอดเเม่อย่างเเน่น เเล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

***********ติดตามตอนต่อไปนะ*********