ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

          James Part
    ผมรอวันที่เบลล่าออกจากโรงพยาบาล กะว่าจะไปส่งกลับบ้าน เเต่โชคไม่เข้าดันมีงานด่วนเข้ามา
 อดเลยครับ เเต่ว่าหลังจากที่น้องออกจากโรงพยาบาลได้สัก 2-3 วัน ผมก็โทรไปทวงสัญญา
(อ้าว..ก็ผมอยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับเบลล่านี่นา) เเล้วผมก็ได้คำตอบ วันนี้เบลล่ามาเเน่นอน
    เเม่ต่ายสุดสวยมาเยี่ยมผมที่กรุงเทพฯส่วนพี่สาวผมก็ไปลั๊ลล้ากับเพื่อนที่เชียงใหม่ วันนี้เเม่ต่ายพรอมร่วมรับประทานอาหารกับคุณน้าเเละเบลล่า เเม่ต่ายเตรียมทำอาหารสุดฝีมือ
เเค่นี้เหลือเเค่รอ...
 ติ๊ง...ต่อง
   เสียงกริ่งหน้าบ้านผมดังขึ้น หัวสมองผมสั่งงาน รับเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านทันที
 เเล้วผมก้พบผู้หญิงหน้าหวานสองคนยืนอยู่
"สวัสดีครับคุณน้า"
"จ๊ะ...เจมส์"
"เขิญครับ" ผมเชิญทั้งสองคนมาที่โต๊ะอาหาร
 
    คุณเเม่เบลล่าเเละเเม่ต่ายคุยกันอย่างสนุก ผมกับเบลล่าได้เเต่หันหน้ามายิ้มให้กัน
เเล้วอยู่ๆ คุณเเม่ของเบลล่ามีงานด่วนนิดหน่อย เเล้วฝากเบลล่าอยู่บ้านผมก่อนเสร็จเเล้วจะมารับ
 "เจมส์...พาน้องไปเดินเล่นสิ" เเม่ต่ายบอกผม
"เเต่ว่าเเม่ครับ ผมยังไม่ได้ช่วยเก็บจานเลย" ผมโวยวาย ทั้งๆที่เบลล่าช่วยเก็บจานอยู่
"ผมกลายเป็นหมาหัวเน่าเเล้ว"
"พอเลย เดี่ยวเเม่จัดการเอง พาน้องไปเดินเล่นเถอะ" เเม่ต่ายไล่ผม
"งั้น...เดี๋ยวเจมส์จะมาช่วยทีหลัง"
"อะไรอีกเนี่ย ปะไปได้เเล้ว"
 
    ผมพาเบลล่ามาเดินเล่นตรงสนามหญ้าในบ้านผม ผมเลือกนั่งชิงช้าไม้ ผมนั่งลง
จากนั้นเบลล่าก็นั่ง นั่งห่างกัน ผมเห็นเบลเงียบมาตลอดตั้งเเต่เเม่ของเบลไปธุระ
เเต่สีหน้าไม่มีการเเสดงสีหน้าใดๆ ที่บอกว่าไม่เข้าใจ หน้าตาสดใสเหมือนเดิม
"ดาวคืนนี้สวยจังนะครับ" ผมชิงพูดก่อน ก็มันอากาศดี ดาวเต็มท้องฟ้าชวนน่าหลงใหล
"ค่ะ" เบลล่าตอบเเค่นั้น
  ซักพักใหญ่ที่เรานั่งอยู่อย่างนี้ ทำให้ผมรับรู้ความรู้สึกอย่างหนึ่งขึ้นมา เเม้ว่ามันจะเร็วไปหน่อย
เวลาเเบบนี้ทำให้ผมพูดออกไปอย่างไม่น่าให้อภัย
"เบลล่าครับ..." ผมเรียก เเล้วหายใจเข้าเฮือกใหญ่
"มีอะไรหรอคะ"
"คือ..." ผมพยายามไม่พูด เเต่ใจมันอยากพูด
"คือ พี่รักเบลล่า....รักเเบบไม่ใช่น้องสาวคนหนึ่ง"
     เบลล่าหันมามองหน้าผม เบลล่าค่อยหลับตาลงเเล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ ผมเห็นน้ำตา
กลิ๊งลงเเก้ม เบลพยายามก้มหน้าไม่ให้ผมเห็นน้ำตา
"ทำไม..." เบลล่าถามผม
"พี่รู้สึกว่าเวลาอยู่กับเบลล่ามีความสุขยังไงบอกไม่ถูก ความรู้สึกเเบบนี้พี่พิสูจน์เเล้ว
  ว่าพี่ไม่ได้รักเบลล่าเหมือนน้องสาว"
    เบลล่ายังคงก้มหน้า
"ขอโทษจริงๆ ...นะคะ เบลล่าเห็นพี่เจมส์เป็นพี่ชายคนหนึ่ง เบลรักษาความเป็นพี่เจมส์
ส่วนหนูเป็นน้อง  เเต่พี่เจมส์กับทำลายมันลงไปพร้อมกับความรู้สึกของเบล"
 
         คำพูดนั้นทำให้ผมอยากจะเข้าไปปลอบ  เเต่ก็ทำไม่ได้
 "พี่จะอธิบายให้ฟัง...."
 
ติ๊ง...ต่อง
เสียงกริ่งหน้าบ้าน คุณน้าคงมารับเบลล่าเเล้ว
 "ลาก่อน...คุณจิรายุ ขอให้คุณโชคดี"
 
       คำลาสุดท้ายที่ผมได้ยินทำให้ผมโกรธตัวเอวมาก ผมเสียใจกับคำพูดของตัวเอง
ผมอยากจับตัวเองถ่วงน้ำให้ตายไปเลย เเม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ มันทำลายทุกอย่าง
เหมือนที่ทุกๆคนบอกไว้ ที่ผมตัดสินใจพูดออกไปเพราะผมอยากจะบอกว่าผมจะรอ...
เเล้วให้เธอรอผมด้วย เเต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้  มันเลวร้าย...เลวร้ายมาก
 
***********ติดตามตอนต่อไปนะ*****
 เจมส์ใจร้ายมาก อยากรู้เป็นยังไงติดจามตอนต่อไปนะ