รักแค่เธอเท่านั้น...

 "โอ้ย"มีนร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อโดนมีดแทงที่หน้าท้องของเธออย่างจัง
 "ข้าว่า เอาไปทิ้งให้ไกลๆหน่อยดีกว่าเว้ย"นักเลงคนนึงพูดขึ้น
 "เห้ยเดี๋ยวเว้ย ข้าว่าถ่ายรูปไปเป็นหลักฐานให้คุณเฟรมดู ว่าอีนี่มันตายจริงๆ"นักเลงอีกคนเสนอ
 "เออ ก็ดีว่ะ"นักเลงอีกคนพยักหน้าก่อนจะหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปมีนที่นอนจมกองเลือดอยู่
 "ไป พามันออกไปไกลๆหน่อยดีกว่าเว้ย"นักเลงทั้งสองจึงช่วยอุ้มร่างมีนขึ้นแล้วออกจากบ้านไป
 
 
 "นี่ครับ รูปถ่าย"นักเลงยื่นโทรศัพท์ของเขาที่มีรูปมีนอยู่ให้เธอดู
 "อืม"เธอพยักหน้า ก่อนจะยื่นเงินจำนวนนึงให้ทั้งสอง
 "ขอบคุณครับ"นักเลงบอก ก่อนจะเดินจากไป
 "ยัยมีน ฉันขอโทษนะ แต่ฉันต้องทำอย่างนี้จริงๆเพราะถ้าแกบอกทุกคนว่าฉันเป็นใคร ฉันจะแย่! อโหสิกรรมให้ฉันด้วยแล้วกัน!"เฟรมบอกก่อนจะเดินออกไป
 
 
 "อื้อ แค่กๆ ยัยเฟรม.."แต่จู่ๆมีนกลับรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ด้วยความอ่อนเพลียจึงทำให้เธอเผลอหลับไป
 
 
 
 
 
 "ฟางไปไหนมาหรอครับ"ป๊อปปี้ถามทันทีที่เฟรมเดินเข้ามาในห้อง
 "เอ่อ...คือฟาง...ฉันไปทำบุญมาหน่ะค่ะ ช่วงนี้มีแต่เรื่องไม่ดีสงสัยฟางจะดวงตกหน่ะค่ะ"เฟรมพูดติดๆขัดๆ
 "ก็ดีแล้วครับ ส่วนมากเนี่ยพระท่านไม่ค่อยเข้าข้างคนชั่วหรอกครับ ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่สามารถลบล้างความผิดที่ตัวเองทำได้หรอกครับ"ป๊อปปี้บอก เฟรมถึงกับสะดุ้ง หน้าซีด
 "เอ่อ...แล้วป๊อปมาให้ฟางถึงในห้องเนี่ยมีอะไรรึเปล่าคะ"เฟรมถาม
 "อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ นั้นป๊อปไปล่ะนะ"ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 เช้าวันรุ่งขึ้น
 ณ บ้านมีน
 
 
 
 ก๊อกๆๆๆ
 
 
 
 "มีน นี่มีนเปิดประตูให้ฉันหน่อย"เฟย์เรียก แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ
 "เขื่อนว่าเราเข้าไปดูกันเลยเหอะ"เขื่อนบอก ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาแต่ก็ไม่พบใคร
 "นี่อะไรอ่ะ"เฟย์มองไปที่พื้นก็พบเลือดที่ติดอยู่ที่พื้น
 "นี่มันเลือดไม่ใช่หรอ!"เขื่อนตกใจ ทั้งสองมองหน้ากัน
 
 
 ณ บ้านเฟย์
 
 "คุณคะ..."หญิงสาวคนนึงเรียกคนขับรถที่อยู่ข้างใน อย่างอ่อนล้า
 "ครับ นี่คุณโดนอะไรมาครับเนี่ย"คนขับรถถาม
 "นี่ใช่บ้าน...เฟย์รึเปล่าคะ โอ้ย"หญิงสาวถาม มือที่กุมหน้าท้องตัวเองอย่างเจ็บปวด
 "ใช่ครับ นี่บ้านคุณหนูเฟย์ครับ อ้าวคุณๆ"คนขับรถบอก แต่เธอกลับสลบลงไปก่อน
 "มีน!"ทันทีที่เฟย์กลับมาบ้านก็พบมีนที่สงบอยู่หน้าบ้านของเธอ
 "ลุงสมคะ!ช่วยกันพยุงเธอหน่อยค่ะ"มีนบอก ก่อนจะพยุงเธอเข้าบ้าน
 
 
 
 
 "ป๊อปคะ นี่ป๊อปแต่งตัวจะออกไปไหนหรอคะ"เฟรมถาม
 "ป๊อปจะไปคุยงานกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดหน่ะครับ"ป๊อปปี้บอก
 "แล้วป๊อปจะให้ฟางอยู่ที่นี่คนเดียวได้ไงคะ ป๊อปพาฟางไปด้วยนะคะป๊อป"เฟรมอ้อนเขา
 "คงไม่ได้หรอกครับ นี้มันเป็นงานสำคัญถ้าฟางไปคงจะเบื่อเปล่าๆเพราะป๊อปก็คงทำงานอย่างเดียวไปเที่ยวด้วยไม่ได้"ป๊อปปี้บอก
 "ไม่เป็นไรค่ะป๊อป ฟางอยากอยู่กับป๊อปอ่ะค่ะ นะคะพาฟางไปด้วยนะ"เธอยังคงตื้อป๊อปปี้ไม่หยุด
 "คงไม่ได้จริงๆนะฟาง ถ้าฟางกลัวฟางก็ให้เพื่อนสนิทฟางมาอยู่ด้วยสิ"ป๊อปปี้บอก เฟรมถึงกับช๊อคเมื่อได้ยินว่าเพื่อนสนิท
 "คือ ฟางไม่อยากให้ใครมาอยู่ทั้งนั้นหน่ะค่ะ ฟางอยากอยู่กับป๊อป"
 "นั้นไว้คราวหน้าเราค่อยไปเที่ยวกันดีกว่าไมครับ ป๊อปต้องรีบไปแล้วด้วย"ป๊อปปี้บอกก่อนจะหิ้วกระเป๋าออกไปนอกบ้าน
 "นั้นป๊อปโชคดีนะคะ"เฟรมหมดหนทางจึงยอมอยู่ที่นี่
 
 
 
 ณ โรงพัก
 "ฟาง ช่วงนี้ป๊อปมาหาฟางได้ไม่บ่อยนะครับ"ป๊อปปี้บอก
 "ค่ะ"ฟางเริ่มน้ำตาครลอ
 "ป๊อปต้องทำธุระบางอย่างให้เสร็จ แต่ฟางต้องสัญญากับป๊อปนะว่าระหว่างที่ป๊อปไม่อยู่ฟางจะต้องดูแลตัวเองให้ดี"ป๊อปปี้ปี้บอก ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของฟางไว้แน่น
 "ป๊อปสัญญาว่าป๊อปจะต้องช่วยฟางออกมาให้เร็วที่สุด ฟางแค่เชื่อมั่นในตัวป๊อปเท่านั้นนะครับ.."ป๊อปปี้พูด ฟางน้ำตาคลอ
 "ค่ะ ฟางจะเชื่อมั่นในตัวป๊อป"ฟางบอกแล้วกุมมือป๊อปปี้แน่น
 "ป๊อปรักฟางนะ..."ป๊อปปี้บอก ฟางพยักหน้าทั้งสองจ้องตากันอย่างลึกซึ้ง
 
 
 
 ณ บ้านเฟย์
 "มีนเธอรีบๆฟื้นสิ ตอนนี้แค่เธอฟื้นทุกอย่างมันจะจบลงไง"เฟย์บอกอย่างมีหวัง แล้วมองมีนที่หลับอยู่บนเตียงอย่างอ่อนพลีย
 
 
 จบไปอีกตอน ช่วยกันเม้นด้วยน้าาาา จะอัพต่อให้