Forever รักคุณตลอดกาล

-

เขียนโดย Moommalang

วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.42 น.

  3 ตอน
  0 วิจารณ์
  6,855 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2557 22.11 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) วันแรก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

เว็บขีดเขียน

พี่แป้งสุดหล่อของวา

 

 

  ผมเดินเลี่ยงขึ้นไปบนห้องนอนที่จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เดินทางมาเหนื่อยๆเมื่อหัวถึงหมอนผมก็หลับลงทันที รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่มีคนมาเขย่าตัวผมแล้ว ผมลืมตาขึ้นดูก็พบว่าเป็นหลานชายของผมเองที่มาปลุกผม

"น้าวา ตื่นสิฮะ นิวอยากเล่นแล้ว" เด็กน้อยเขย่าตัวผมแรงขึ้น ผมพลิกตัวไปดึงหลานขึ้นมากอดไว้

"อื้อ น้าวานิวจั๊กจี๊ ฮ่าๆ" จะไม่ให้จั๊กจี๊ได้ไง ผมเล่นหอมซ้าย หอมขวาจะขนาดนั้น ก็คนมันคิดถึงนี่ครับไม่ได้เจอกันตั้งนาน ผมบอกให้นิวลงไปรอข้างล่างเพราะผมจะไปล้างหน้านิดหน่อยแล้วตามลงไปเล่นด้วย วักพักผมก็ลงไปข้างล่างเพราะได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายของใครซักคน ไม่ใช่ใครพี่ไหนหรอกครับ ลูกพี่ลูกน้องผมเองแหละ มีสักเป็นพี่สาว แต่ไม่สาวนี่สิ เพราะว่าเธอเป็น ทอม ใช่ครับ แถวหล่อด้วยขนาดผมเป็นผู้ชายผมยังอดอิจฉาไม่ได้เลย แล้วนี่โกกผมใหม่เป็นสีแดงเลย ยิ่งขัดผิวสีขาวนั้นอย่างดี พี่ใครว้ะหล่อแท้ ฮ่าๆ

 

"เจ๊มาตอนไหน" ผมเดินเข้าไปกอดเจ๊แป้งไว้ พร่างกึ่งลากกึ่งชวนมานั่งที่โซฟา

 

"โอ้ย เจ้าวา อย่าลาก หัวเจ๊เสียทรงหมดแล้ว ฮ่า" เจ๊พูดไปขำไป ฮ่าๆอารมณ์ดีเชียวนะ 

"มาเมื่อกี้นี้เอง คิดถึงน้องชายเลยมาหา ฮ่าๆ" นั้นพูดซะน่ารักเลย เดี๋ยวนะเจ๊ ผมจะเปลี่ยมจากทอมให้เป็นเธอให้ดู ฮ่าๆ

 

   พวกเราคุยกันตามประสาพี่น้องพี่พรัดพรากจากกันมานาน? ผมเหลือบไปเห็นคนบางคนนอนอยู่พี่โซฟาโดยมีผ้าผืนเล็กปิดหน้าไว้ แต่จากรูปร่างแล้วคงเป็นพี่ชายของเจ๊แป้งแน่เลย สงสัยคงเหลื่อยเลยนอนพักมั้ง ฮ่าๆ ต้องแกล้งซักหน่อยแล้ว อิิอิ ตอนนี้เจ๊แแป้งเดินไปม๊าผมแล้วเรียบร้อยเหลือผมกับพี่เปาสองคน พี่ชายเจ๊ชื่อเปาครับ ชื่อน่ารักงุงิมากอะขอบอก ฮ่าๆ ผมเดินไปนั่งบนตื้นแล้วเป่าลมลดคอของพี่เปาเพราะมันนอนหันหลังให้ผม

 

"อื้อ" มันละเมอนิดๆสงสัยรำคาญที่มีคนขัดจังหวะการนอน ฮ่าๆ ผมนี่แม่งโครตนิสัยดีเลยอ่ะ ผมทำการเป่าลมให้แรงขึ้นพร้อมกับหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ฮ่าๆ ฮาอะ

 

"วาทำไร" ผมสะดุ้งนิดๆกับต้นเสียงที่แสนจะคุ้นเคย

 

"พี่เปา–Ο–" อ่าวนี่ไม่ใช่พี่เปาหรอกหรอ แล้วใครว้ะ

 

"พี่ถามว่าแกล้งอะไรไอ้กัสมัน ซนจริงๆ" พี่มันเดินมาโยกหัวผมเบาๆแล้วส่ายหน้าไปมากับความเป็นเล่นของผม 

 

"กัส? ญาติเรามีชื่อกัสด้วยหรอครับ" ผมถามออกไป ก็ไม่เคยได้ยินชื่อนเลยนี่หว่า 

 

"อื้อ รำคาญ" ร่างสูงที่นอนอยู่ยกตัวขึ้นนั่งแล้วพูดด้วยเสียงงัวเงีย=_= ไอ้โรคจิต

"อ่าวพี่เปามาแล้วหรอ" ดูครับ มันเมินผม เห็นว่าหล่อน้อยกว่าแล้วทำเมินหรอ โห่

 

"อืม นี่กัสลูกพี่ลุกน้องห่างๆ ไม่แปลกหรอกที่วาจะไม่รู้จัก" พี่เปาแนะนำไอ้โรคจิตให้ผมฟัง ผมไม่อยากรู้จักมันหรอก

 

"ครับ" พูดจบผมก็เดินออกไปข้างนอก ไม่อยากจะยุ่งกับคนโรคจิตอย่างไอ้พี่กัส มีหวังถ้าอยู่กับมันมากๆผมมีสิทธิ์จะโดนเขมือบได้ง่าย เพราะผมตัวเล็กกว่ามันมาก ไม่อยากเสี่ยง ผมยังไม่อยากเสียเอกราชตอนนี้-_-  มองไปรอบๆข้างนอกก็มืดแล้วคงจะดึกพอสมควรแล้วแต่ผมยังไม่อยากเข้าไปในบ้านเลยเดินเล่นไปเรื่อย ได้ยินเสียงของนิวมาแว่วๆสงสัยเล่นอยู่กับเจ๊มั้ง รายนั้นชอบเด็กจะตาย เสียงดายจริงๆพี่สาวกุ ไม่น่าเล้ย

 

"คุณ" เสียงใครซักคนดังมาจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันไปมอง 

 

"เฮ้ย" ผมถอยกรู่ออกจากไอ้พี่กัสทันทีเพราะเราหางกันแค่นิดเดียว และที่สำคัญมันไม่ใส่เสื้อด้วย โอ้ยหุ่นมึงแบบ น่าจับ น่าลอง น่าสัมผัสมอง เอ้ย ผมคิดไรอยู่เนี่ย สงสัยเหนื่อยจนสมองไปหมดแล้วแน่ๆ เฮ้อ ถ้าว่างคงต้องไปตรวจสมองมั้งแล้ว

 

"ผมเรียกคุณนานแล้วนะ" ไอ้พี่กัสพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

 

"ละ...แล้วมีไรเล้า ตกใจหมด" ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้มันสั่งไปมากกว่านี้

"ผมจะมาบอกว่าพรุ่งนี้คุณต้องไปเก็บของแล้วมาอยู่ที่คอนโดผม" 

 

"ไม่เอา เดี๋ยวผมบอกป๊ากับม๊าเอง คุณคงลำบากใจที่จะอยู่กับผมเพราะงั้นไม่รบกวนดีกว่า" ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

"ไม่ได้ ผมไม่ลำบากใจ"

 

"แต่ผมลำบากใจที่จะอยู่กับคุณ" ผมตอบทันควัน แล้วหันหลังเพื่อจะเดินหนีแต่ก็ต้องชะงักเพราะคำพูดของอีกฝ่าย

 

"หึ กลัวละสิ ผมก็รู้นะว่าคุณนะ ป๊อด ไม่กล้ามาอยู่กับผม ก็แล้วแต่ผมไม่ได้ไม่เสียอะไรอยู่แล้ว" ผมหันไปเผชิญหน้ากับพี่มันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมแค่นยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินตรงไปหาอีกฝ่าย แล้วยกมือขึ้นประคองใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ ร่างสูงอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้ามาเป็นปกติ

"คุณคิดว่าผมกลัวคุณหรอ?" ผมถามแล้วค่อยๆลูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ

"ได้.....ถ้าคุณท้า ผมก็จะไปอยู่กับคุณ" นิ้วเรียวของผมลากมาจรดที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย

"แต่ที่ผมไม่อยากอยู่....เพราะผมกลัวคุณจะมาหลงผมเอานะสิ หึ"  อีกฝ่ายยิ้มออกมาเห็นผมเห็น ยิ้ม? ยิ้มอะไรนี่กูกำลังกวนตีนมึงอยู่นะ

 

"หึหึ" มันเป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลยก็ว่าได้ ผมมองหน้าร่างสูงนิดๆ

 

"แต่ถึงคุณจะหลงผมจริง.....ผมก็จะไม่มีทางรักคุณแน่นอน พลั๊ก" ผมเว้นระยะการพูดเล็กน้อย ก่อนพี่จะผลักอีกฝ่ายจะกระเด็นล้มไปที่พื้นหญ้า

 

ฮ่าๆสมน้ำหน้า แบร่ ผมแลบลิ้นปรินตาให้อีกฝ่าย ร่างสูงที่ยังนอนอยู่ชี้หน้าคาดโทษไว้ มาเอาคืนเร็วๆนะคร้าบที่รัก พี่รออยู่ ฮ่าๆ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา