Forever รักคุณตลอดกาล

    เวลาผ่านไปเหมือนโกหก แป๊ปเดียวผมก็ต้องมาที่กรุงเทพแล้ว ป๊าม๊าก็ต้องไปต่างประเทศ พวกท่านค่องข้างเป็นห่วงผมมากเพราะผมเป็นลุกคนเดียว เอาแต่ใจบ้าง แต่ก็ไม่เสียการเรียนนะครับถึงผมจะเที่ยวเล่น แล้วผมก็ทำการสัญญากับป๊าม๊าแล้วว่าจะไปอยู่กับไอ้พี่กัสจนกว่าป๊ากับม๊าจะกลับมาไทย ผมก็แค่ต้องจำใจอยู่กับมันไปก่อน ผมเกียดขี้หน้ามัน มันก็เกียดขี้หน้าผม เราคงอยู่ด้วยกันได้ เรา? หือ เราหรอ ผมพูดไรไปเนี่ย ผมต้องไปเช้คสมองจริงๆแล้วหล่ะ พอถึงคอนโดของผม ผมก็จัดการเก็บเสื้อผ้า เอาของที่จำเป็นไปบางอย่าง แต่ที่ผมจะไม่มีวันลืมก็คือ สร้อยรูปดวงอาทิตย์มันมีความสำคัญมากกับผม ผมลืมทุกอย่างได้ แต่ไม่มีทางจะลืมเจ้าสร้อยนี่เด้ดขาด เพราะอะไรนะหรอ? มันเป็นของที่รักแรกของผมซื้อให้ แล้วผมก็รักเขามาก แต่เขาก็ทรยศผมโดยการไปมีรักใหม่ เพราะแบบนี้แหละ ผมเลยไม่ชอบคนหลายใจ

ปิ๊งป่อง

  ผมเดินไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือน

"มาทำไม" เสียงผมแบบไม่รับแขกสุดๆอะบอกเลย

"มารับไปผับ" พี่มันพูดหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่ก็ปาไปสามทุ่มแล้ว ผมง่วงไม่อยากไปกับมันเลย

"ไม่ไป อยากนอน" ผมบอกตามที่ตนเองคิด

"ไปเซอร์ไพร์ไอ้ริวมันก่อน" พี่มันพูดติดรำคาญนิดๆที่ผมขัด

"อืม" ผมบอกออกๆปและเดินเข้าห้องไปลากกระเป่าเดินทางไม่ใหญ่มากไปด้วยเพราะผมต้องย้ายไปอยู่กับพี่มันนะสิครับ เวรกรรมของผมจริงๆนั้นแหละ เฮ้อๆ รถเฟอร์รารี่สีดำเงา แล่นออกไปอย่างสง่าผ่าเผยบนท้องถนน รถเคลื่อนมาจอดที่หน้าผับหรู ดูไฮโซต้องมีเงินพอสมควรถึงจะมาที่นี่ได้ และผมก็จำได้ว่ามันเป็นผับของไอ้พี่โซล พอไอ้พี่กัสจอดรถเสร็จมันก็ลงจารถแล้วลากผมเข้าไป พอพนักงานเห็นไอ้พี่กัสก็แทบจะกราบแทบเท้าแล้ว โอ้ย อะไรจะขนาดนั้นครับ ผมพึ่งสังเกตุนะว่าวันนี้ไอ้พี่กัสมันหล่อเป็นพิเศษ แต่ปกตอก็หล่อแหละ แต่ก็น้อยกว่าผมนิดนึง ฮ่าๆ เราเดินตรงไปที่โต๊ะวีไอพีซึ่งจะมีความเป็นส่วนตัวมาก ผมเห้นร่างเล็กของไอ้ริวที่ตอนนี้นั่งพิงโซฟาตัวใหญ่ก็เดินเข้าไปหาโดยทิ้งไอ้หล่อไว้คนเดียว ฮ่าๆ พอมันเห็นผมมันก็กระโดดเข้ามากอดเหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นชาตฺกว่าๆ

"มึงไปไหนทำไมไม่บอกกูว้ะ ไอ้บ้า" มันพูดแล้วทำปากยื่นใส่ผม อ้า น่ารักจังที่รักใครเนี่ย 

"แหม พูดแบบนี้เดี๋ยวกูแย่งไอ้พี่โซลดีไหมเนี่ย มาเป็นเมียพี่ดีกว่านะน้อง ฮ่าๆ" ผมพูดขำๆ มันก็ขำ แล้วลากผมไปนั่งข้างๆ ตอนนี้ก็มีไม่กี่คนหรอกครับ ก็มีผม ไอ้ริว ไอ้ทัน พี่กัส พี่คิง แล้วก็พี่โซลที่ตอนนี้ร้องเพลงอยู่บนเวทีที่จัดเตรียมไว้ให้ วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้ริว เราจะมาฉลองกันทุกปี ให้เจ้าตัวเป็นคนเลือกสถานที่เอง พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจับใจความอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง

   ซักพักก้ได้มีเพื่อนจากบนเวทีเรียกความสนใจจากทุกคนในผับ ซึ่งคนๆนั้นไม่ใช่ใครเป็นไอ้พี่โซลแฟนของไอ้ริวมัน

"เอ่อ...คือ วันนี้เป็นวันเกิดของคนที่ผมรักมากอีกคนหนึ่ง ผมชอบทำให้เขาเสียน้ำตากับการกระทำที่ผมทำลงไป ผมก็เลยอยากจะใช้โอกาสนี่มาขอโทษ และขอบคุณ ที่ทนผมมาจนถึงทุกวันนี้" ในผับเงียบกริบไม่มีคนเอ่ยพูดอะไรเลย ผมหันไปหาไอ้ริวที่ตอนนี้น้ำตาเริ่มปริ่มๆที่ขอบตาแล้ว โอ๋อย่างร้องนะที่รัก

"ริว พี่อยากบอกว่าพี่รักริวมากนะครับ และพี่ก็อยากให้ริวได้ฟังเพลงนี้ มันอาจไม่เพราะ แตาพี่อยากให้รู้ว่า....พี่ร้องมันจากใจ" พูดจบเสียงดนตรีก้เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

'เชื่อไหมว่าฉัน ไม่เคยเจอคนที่รักจริง
เจ็บทุกครั้ง เมื่อเป็นคนที่ถูกทิ้ง
และต้องผิดหวัง ทุกครั้งที่รักใครก่อน
จนตอนนี้กลัวจะซ้ำเติมอีกที

แต่พอเมื่อได้พบเธอ ก็เจอว่าใช่
แต่อยากรู้ว่า มันเป็นเพราะอะไร
และพอเมื่อหาดูเหตุผล ก็ไม่รู้เพื่ออะไร
ก็เพราะรัก มันก็แค่ได้รักไป

แค่รู้ว่าฉันรักเธอ รู้แค่ว่าฉันรักเธอ
มันมากมาย จนหยุดมันไม่ไหว
ไม่รู้ปลายทางเป็นอย่างไร ไม่รู้จะจบลงอย่างไร
รู้แค่เพียงฉันนั้นรักเธอหมดใจ

แค่รู้ว่าฉันรักเธอ รู้แค่ว่าฉันรักเธอ
เมื่อรับฟังเธอคงจะเข้าใจ
ให้ฉันนั้นรักเธอต่อไป ขอเธออย่าห้ามกันได้ไหม
จากนี้ชีวิตของฉันไม่อาจรักใครได้อีก

แต่พอเมื่อได้พบเธอ ก็เจอว่าใช่
แต่อยากรู้ว่า มันเป็นเพราะอะไร
และพอเมื่อหาดูเหตุผล ก็ไม่รู้เพื่ออะไร
ก็เพราะรัก มันก็แค่ได้รักไป

แค่รู้ว่าฉันรักเธอ รู้แค่ว่าฉันรักเธอ
มันมากมาย จนหยุดมันไม่ไหว
ไม่รู้ปลายทางเป็นอย่างไร ไม่รู้จะจบลงอย่างไร
รู้แค่เพียงฉันนั้นรักเธอหมดใจ

แค่รู้ว่าฉันรักเธอ รู้แค่ว่าฉันรักเธอ
เมื่อรับฟังเธอคงจะเข้าใจ
ให้ฉันนั้นรักเธอต่อไป ขอเธออย่าห้ามกันได้ไหม
จากนี้ชีวิตของฉันไม่อาจรักใครได้อีก

ฉันก็ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
จะสุขจะทุกข์ จะผิดหวังอีกแค่ไหน
แต่ว่าคำพูด คำนี้ ถ้าเก็บไว้ก็คงจะเสียใจ

แค่รู้ว่าฉันรักเธอ มันมากมาย จนหยุดมันไม่ไหว
ไม่รู้ปลายทางเป็นอย่างไร ไม่รู้จะจบลงอย่างไร
รู้แค่เพียงฉันนั้นรักเธอหมดใจ

แค่รู้ว่าฉันรักเธอ รู้แค่ว่าฉันรักเธอ
เมื่อรับฟังเธอคงจะเข้าใจ
ให้ฉันนั้นรักเธอต่อไป ขอเธออย่าห้ามกันได้ไหม
จากนี้ชีวิตของฉันไม่อาจรักใครได้อีก'

    พอเพลงจบก็มีเสียงปรบมือของคนในผับดังไปทั่ว ไม่ต้องบอกเลยครับ ไอ้ริวร้องไห้ซบผมเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นพี่มันก็ลงจากเวทีแล้วถือเค้กก้อนใหญ่มาด้วย พร้อมกับร้องเพลงแฮปปี้เบร์ดเดย์ ทุกคนในผับช่วยกับร้อง บ้างก็มีเสียงซุบซิบว่าอิจฉา บ้างก็บอกว่าน่ารัก เสียงทั้งหมดดับลงมีเพียงแสงของเทียนที่ส่องสว่างเพียงอย่างเดียว ไอ้ริวอธิฐานในใจ แล้วก็เป่าจนเทียนดับหมด หลังจากนั้นไฟก็เปิด พร้อมกล่องของขวัญ ของผม ของพี่โซล ของไอ้ทัน แล้วก็ของพี่คิง แต่ของพี่โซลจะรวมเงินกับของพี่กัส เพราะของขวัญมันค่อนข้างแพง 

   พวกเรากลับไปนั่งคุยกับต่อ พี่โซลกับไอ้ริวก็สวีตกันไม่เกรงใจพวกผมเลย โดนไอ้ทันแววแล้วแซวอีก รายนั้นหละไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเพราะไอ้นิสัยเจ้าชู้เนี่ยแหละเลยทำให้ผู้หญิงแม่งทนมันไม่ได้ซักคน ฮ่าๆ  ส่วนคนที่เงียบที่สุดก็คงเป็นพี่กัสละมั้ง เห็นไม่พูดไม่จากินเหล้าอย่างเีดียว พูดถึงเหล้าผมก็ไม่ได้กินมันมานานแล้วเนอะ ขอซักหน่อยดีกว่า ผมนั่งกินเหล้าซักพักก็รู้สึกตาลายๆ ผมคอไม่แข็งแต่ก็กินได้

"เฮ้ยไอ้กัส เมียมึงเมาแล้วหว่ะ ฮ่าๆ" ดูครับไอ้พี่คิง กูไม่ได้เมาเว้ย แค่มึนๆ

"พี่คิงอย่ามาม่วยยยยยยยยยย" ภาษาของผมเริ่มเปลี่ยนไป ทั้งโต๊ะขำกับภาษาของคน เอ้าไอ้บ้านี่ ผมไม่สนใจแล้ว ง่วงด้วยผมเอนไปซบกับไอ้ริวเพื่อจะนอน ถ้าไม่มีเสียงของไอ้พี่โซลมันอะนะ

"เฮ้ยไอ้ห่านี่ ไอ้กัส มึงเอาเมียมึงกลับบ้านด่วน" 

"ผมม่ายช่ายเมียมานนนนนนนนนน มานนนนนนนนั้นแหละเมียยยยผมมม ฮ่าๆ" เหมือนเป้นการเอาคืนแต่คำพูดของผมตอนนี้ไม่ไหวแล้วอะ ผมต้องระเห็ดตัวเองไปหาไอ้พี่กัสที่ตอนนี้นั่งจ้องผมตาเขม็ง ผมนั่งเอียงคอมองพี่มันอย่างพิจารณา 

"พี่นี่ หล่อเหมือนหันนะเนี่ยยยยยย" ผมทำปากยื่นไปหาพี่มัน

ไแต่หล่อน้อยยยยยยยกว่าผมมมมมมมมมม ฮ่าๆ" พี่มันทำเอือมๆ

"โอ้ยกูเครียด พี่กัส พาไอ้วามันกลับบ้านเหอะ" ไอ้ทันพูดก่อนที่จะขอตัวแยกไปเข้าห้องน้ำ

"เออ" ร่างสูงเอ่ยปากเล็กน้อย แล้วหันมาทำสายตาดุๆให้ผม ไรเล้า ฮ่าๆ หน้าตลกอ่ะ ฮ่าๆ

        พี่มันทั้งลาก ทั้งถีบ เอ้ย แค่ลากพอ พาผมมาที่ห้องพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าของผม พอถึงห้องพี่มัน แอร์ก็เริ่มทำงานทันที ผมเดินตรงเข้าไปตรงห้องนั่งเล่นและล้มตัวลงนอนหับโซฟาที่แสนจะนิ่มนั้นอย่างรวดเร็ว เหมือนมีอะไรมาสะกิดผมเพื่อให้ตื่นแต่ผมก็ไม่ยอมลืมตา คนมันง่วงอย่ามาขัดขวางได้ไหม ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่บนอากาศแล้วก็ตกไปบนสำลีนุ่มๆ นอนไปวักพักก็รู้สูกเหมือนมีบางอย่างอยู่ข้างๆและอุ่นมาก ผมเลยขยับตัวเข้าไปซุกกับความอุ่นนี่ แล้วสติผมก็หมดไป