รักใสๆของนายเด็กเนิร์ด [EXO KAISOO]

     ผมงัวเงียตื่นขึ้นในห้องที่ไม่คุ้นตา รู้สึกในหัวมันมึนไปหมด แล้วนี่...ทำไมจงอินถึงได้มานอนอยู่ข้างๆผมล่ะ!
          "จงอิน..."ผมสะกิดชายหน้าตาหล่อเหลาที่นอนอยู่ข้างกาย
          "...หือ อือ"จงอินส่งเสียงละเมอ
          "จงอิน ตื่นได้แล้ว"ผมเขย่าตัวจงอินแรงขึ้น
          "นาย..."จงอินยังคงละเมอ
          "..."ผมจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา
          "น่าโมโหชะมัด..."
          "- -. จงอินตื่น!"ผมดีดเหม่งจงอินแรงๆ
          "โอ๊ย!!" จงอินเด้งตัวขึ้นจากเตียงแทบทันที
          "ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่! กับนาย!?"ผมยิงคำถามใส่จงอินทันที
          "ก็เมื่อวานนายแอบมาคั่วสาวที่นี่นี่นา"จงอินบุ้ยปากทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
          "คั่วสาวอะไรกัน? แต่ว่าเอ๋.....ทำไมฉันจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยแฮะ"ผมพยายามนึกถึงเมื่อคืนแต่ในหัวกลับว่างเปล่าไปหมด
          "ลู่หาน... เมื่อวานลู่หานได้มาคุยกับนายหรือเปล่า"จงอินมองหน้าผมด้วยใบหน้าจริงจัง
          "ลู่หาน...?......อ๊ะ!"ผมจำได้แล้ว
          "ว่าไง หมอนั่นได้มาคุยอะไรกับนายหรือเปล่า?"
          "ก็...เปล่า"ใช่ครับ ผมโกหก
          "..."จงอินเบื้อนหน้าออก แล้วเดินไปยังประตู
          "จะไปไหน!"
          "กลับบ้าน นายเองก็กลับได้แล้วนะ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง"จงอินตอบแบบไม่หันมามองผม แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่เพียงลำพัง
     ใช่แล้วครับ...ผมจำเรื่องเมื่อคืนได้แล้ว จำได้ทุกอย่างเลย เรื่องมันมีอยู่ว่า...
 
ขณะเดินกลับบ้านหลังจากติวจงอินเสร็จ
 
     ผมเดินไปตามเส้นทางสายเดิมที่ใช้มาบ้านของจงอิน ผมมองทิวทัศน์รอบๆตัว อ่า...วันนี้มืดเร็วจังแฮะ คงต้องรีบกลับบ้านซะแล้ว ผมจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ขณะเดียวกันก็เหมือนมีเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งตรงมาที่ผมจากข้างหลัง ผมจึงหันไปมอง ก็พบว่าเป็นคนหน้าตาน่ารักแต่งตัวดี แต่กลับไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย
          "นาย....คยองซู...ใช่ไหม?"ชายคนนั้นพูดพลางหอบ
          "ครับ มีอะไรหรือเปล่า?"ผมมองคนตรงหน้าอย่างงงงวย
          "ฉันลู่หานเป็นติวเตอร์คนใหม่ของคิม จงอิน"
          ".....? ครับ"
          "คราวหน้า นายไม่ต้องไปติวจงอินอีกแล้วนะ"ลู่หานสบตาผม
          "..."ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบไปยังไง ผมควรจะดีใจสิที่เป็นอิสระ แต่ในหัวใจของผมกลับรู้สึกเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ
          "เห้ยนี่! ไม่เป็นไรนะ?.."ลู่หานจับไหล่ผมเบาๆ
          "อ๋อ เปล่าครับ.. ผมขอตัวกลับก่อนนะ"ผมปั้นยิ้มแล้วโค้งตัวน้อยๆให้ลู่หานก่อนจะหันหลังเดินกลับบ้าน
          "เดี๋ยว!...นี่!"ลู่หานจับข้อมือผมแน่น
          "ครับ?"ผมหันไปมองลู่หาน
          "ไปเที่ยวกันไหม?"ลู่หานมองเข้าไปนัยต์ตาของผม
          "ไม่เป็นไรครับๆ ผมกำลังจะกลับบ้าน ฮ่าๆ"ผมปฏิเสธเสียงอ่อน
          "เหนื่อยใช่ไหม? จงอินมันงี่เง่า นายสอนคงจะเหนื่อยน่าดู ให้ฉันพานายไปคลายเครียดเถอะนะ"ลู่หานยิ้มร่า
          "อะ...เอ่อ ก็ได้ครับ แต่แปบเดียวนะ"
     สุดท้ายแล้วผมก็ไปตามคำชวนของลู่หาน ผมเดินอย่างเฉื่อยชาเพราะรู้สึกว่าเหมือนตัวเองไร้เรี่ยวแรง... ไม่ต้องไปสอนจงอินแล้ว จงอินเค้าจ้างคนอื่นมาสอนแล้ว ผมควรจะดีใจสิ...แต่ว่าจงอิน นี่นาย..รำคาญฉันจริงๆสินะ
     ผมรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าผับแห่งหนึ่ง แล้วทำไม ผมถึงมายื่นอยู่ตรงนี้ได้ละ ผมมองหน้าลู่หานเชิงจะถามว่า มาทำไม?
          "ที่นี่แหละ!"ลู่หานยิ้มร่า
          "แต่ผมยังอายุไม่ถึงนะครับ!"
          "เอาน่า เค้าไม่ตรวจบัตรประชาชนนายหรอก เอานี่สิ"ลู่หานเปิดกระเป๋าใบเล็กออกแล้วยื่นเสื้อเชิ้ตหลวมๆให้ผม
          "..?"ผมรับเสื้อเชิ้ตมาแล้วมองอย่างงงๆ
          "ใส่ซะ"
          "เอ่อ...แล้วจะให้ผมไปเปลี่ยนที่ไหน?"
          "ใส่ทับเสื้อตัวเก่าของนายนั่นแหละ"ลู่หานไม่รอช้าดึงเสื้อเชื้ตในมือผมแล้วจัดการสวมใส่ให้ผมทันที
          "พอดีแฮะ"ผมสำรวจรอบๆตัว
          "ยังไม่พอ"ลู่หานใช้มือขยี้หัวผมไปมาอยู่สักพักแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ
     หลังจากนั้นผมก็จำได้ว่าลู่หานพาผมเข้าไปในผับ แล้วก็ยุให้ผมดื่ม แต่ด้วยความที่ผมไม่เคยดื่ม ผมจึงมึนหัวอย่างหนัก แล้วก็เหมือนหมดสติไป จนรู้สึกตัวอีกทีก็มีจงอินนอนอยู่ข้างๆ อ๊าาา....ปวดหัวชะมัด รู้สึกเรื่องราวมันจะขาดช่วงไป....
 
     ผมสะบัดหัวไปมาสองสามทีแล้วลุกขึ้นจากเตียง สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือกลับบ้าน และใช้ชีวิตช่วงซัมเมอร์ให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยยย!!!