รักใสๆของนายเด็กเนิร์ด [EXO KAISOO]

Jongin part

---------------------------------------------------------

     ตอนนี้คยองซูเดินออกจากบ้านไปแล้ว ผมเดินไปที่ประตูแล้วค่อยๆเปิดประตูออกอย่างเงียบๆและมองดูแผ่นหลังของคนร่างบางที่ค่อยๆหายไปกับความมืด ผมอิจฉาอ.ซิ่วหมินจริงๆ ผมก็แค่อยาก...........ไปส่งคยองซูที่บ้านบ้าง          

          "จงอิน"มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับมือที่วางพาดบนบ่าของผม

          "ลู่หาน ฉันบอกแล้วไงถ้าไม่มีเรื่องอะไรอย่าลงมา"

          "ฉันจะออกไปข้างนอก"

          "จะไปไหน เดี๋ยวไอ้เซฮุนมันก็มาวุ่นวายกับพี่อีก ผมเบื่อที่จะฟังพี่บ่นแล้วนะ"ผมตอบลู่หานอย่างไม่สบอารมณ์

         "เอาน่า ไปแค่แปบเดียว"ลู่หานตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะเดินออกจากบ้านไปด้วยความรีบร้อน

     แปลกจริง กับอีแค่ไปนอกบ้านแป๊บเดียวทำไมจะต้องแต่งตัวหล่อเฟี้ยวขนาดนั้น แต่ผมก็ไม่อยากสนใจไอ้พี่ชายเฮงซวยนั่นหรอก เดี๋ยวพอมันกลับบ้านมามันก็คงมีเรื่องมาบ่นให้ผมฟังอีกหลายชุดแน่

     ผมปิดประตูแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเดิมที่ใช้ติวกับคยองซู อืมมม...ผมสูดหายใจเข้าปอด ยังได้กลิ่นแชมพูของคยองซูอยู่เลย.......เอ๊ะ!!คิดอะไรกันอยู่ครับ ผมไม่ใช่เกย์นะเฟ้ย อ่าฮะ! ผมแมนแสนเปอร์เซ็นต์ ผมหยิบรีโมตใต้โต๊ะแล้วเปิดทีวีดู มีอะไรน่าสนบ้างเนี่ย อื้ม อื้ม..

2 ชั่วโมงผ่านไป

     นี่มันผ่านมานานแล้วนะ ทำไมพี่ลู่หานยังไม่กลับมาอีกหรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ลู่หานกันนะ คงไม่หรอกมั้ง ขณะที่ผมกำลังจะคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นและปลุกผมออกจากภวังค์ ติ๊ดๆ..ติ๊ดๆ..

          'จงอิ๊นนน!!' ผมฟังเสียงจากปลายสายก็รู้เลยว่าใคร

          "มีไรฮุน"

          'ทำไมแกไม่บอกฉันว่าพี่ลู่หานมีแฟนแล้ว!!' เซฮุนโวยวาย

          "มีที่ไหนกัน ไปฟังใครมา"ผมยังคงตอบสบายๆ

          'ฟัง? ก็ไอ้ที่ไปหานายตอนเย็น อะไรนะ..?'

          "คยองซูเหรอ"

           'เออ จะใครก็ช่างเถอะ!! ตอนนี้มันอยู่กับพี่ลู่หาน!!! ในผับเดียวกับฉัน!!'

          "ที่ไหน!!!"

     ผมรีบร้อนออกจากบ้านแล้วตรงไปตามทางที่เซฮุนบอก ให้ตายสิ! สองคนนั้นรู้จักกันงั้นเหรอ ไม่มีทาง! เจ้าคนเงอะงะอย่างคยองซูจะรู้จักกับพี่่ลู่หานได้ยังไง คิดแล้วปวดหัวชะมัด!!

     เมื่อผมมาถึงผับที่เซฮุนบอก ผมก็ตรงไปที่ประตูผับแต่ว่ามียามมาขวางทางไว้ ชิ! ยุ่งยากจริง ผมจึงค้นบัตรประจำตัวประชาชนในเสื้อโค้ชแล้วยื่นให้ยามดู ผมก็ผ่านเข้าไปได้สบายๆ ไม่ใช่ว่าผมอายุถึงหรอกครับ แต่เพราะนามสกุลต่างหาก หึหึ...

      ผมกวาดสายตาไปรอบๆก็เจอกับเซฮุนนั่งกุมหัวอยู่ ผมจึงเดินตรงไปหาด้วยความเร็วแสง

          "คยองซูอยู่ที่ไหน!"ผมฟาดมือลงบนโต๊ะอย่างแรงจนคนตรงหน้าสะดุ้ง

          "ไป...ไปไหนแล้วก็ไม่รู้"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง

          "ชิ! ไอ้บ้าเอ้ย แกปล่อยให้คลาดสายตาได้ไงวะ!!...แล้วครั้งสุดท้ายเห็นที่ไหน?"ผมกระชากคอเสื้อเซฮุน

          "..."เซฮุนไม่ตอบแต่ชี้มือไปทางขึ้นห้องพักของผับ

     ผมปล่อยคอเสื้อของเซฮุนแล้ววิ่งไปตามทางขึ้นห้องพักของผับทันที ชิ! คยองซูรอฉันก่อนนะ!      ผมวิ่งไปที่เค้าเตอร์แล้วถามพนักงานต้อนรับว่าใครที่เพิ่งขึ้นไป แล้วก็ตามคาดของผม...ลู่หานกับคยองซูจริงๆ ชิ! ไอ้บ้าเอ้ย! ผมวิ่งขึ้นไปยังห้องที่พนักงานบอกแล้วเคาะประตูแรงๆหลายๆที ก๊อกๆๆๆ..!

          'ใครครับ?'เสียงลู่หานจริงๆด้วย

          "เอาของมาส่งครับ"ผมปรับโทนเสียงให้ฟังดูเหน่อๆ

          'งั้นรอแปบ'

     ผมได้ยินเสียงตึงตังในห้องเหมือนมีเสียงผู้หญิงด้วย น่าจะมีคนอื่นนอกจากพี่ลู่หานกับคยองซู หลังจากนั้นประตูก็ค่อยๆแง้มออกอย่างช้าๆจนกระทั่งเห็นหน้าของผู้ที่เปิดประตู

          "จงอิน!"พี่ลู่หานสะดุ้งแล้วพยายามจะปิดประตู

          "หยุดเดี๋ยวนี้!"ผมดึงประตูให้เปิดออกแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที

     ผมมองไปรอบๆห้องแต่ไม่เห็นใคร ผมจึงวิ่งไปดูห้องอื่นๆ และแล้วก็...!!

          "หยุดเดี๋ยวนี้!!"ผมคำรามเสียงดังจนทำให้คนในห้องชะงัก

          "นั่น..?จงอินเหรอ"ผู้หญิงในห้องดูจะตกใจมากเมื่อเห็นผม

          "ใช่! ออกมาจากคนของผมเดี๋ยวนี้!"

          "เอ่อ..ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเป็นเด็กของเธอนะ ฮ่าๆ"ผู้หญิงตรงหน้าหน้าซีดแล้ววิ่งออกจากห้องไป

     ผมตรงไปยังคนร่างบางที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง แล้วค่อยๆเสยผมที่ลงมาปรกหน้าให้ขึ้นไปจนเห็นใบหน้าเนียนขาว

          "เจ้าบ้าเอ้ย!"ผมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

     ผมค่อยๆประทับรอยจูบบนหน้าผากของคนตรงหน้าอย่างช้าๆ

          "จงอิน..."เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจนทำให้ผมเกือบจะผละริมฝีปากออกจากหน้าผากของคยองซูเกือบไม่ทัน

          "ตื่นแล้วเหรอ?"ผมถามคยองซูที่ดูสะลึมสะลือ

          "จงอิน..ฉันง่วงจัง"หลังจบประโยคคยองซูก็เหมือนจะหมดสติไปอีกรอบ

     ชิ! นายมันน่าโมโหจริงๆ ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ถ้ากลับตอนนี้คงจะอันตรายแน่ ผมตัดสินใจค้นกระเป๋าของคยองซูแล้วหยิบมือถือของคยองซูขึ้นมาหลังจากนั้นก็ค้นหาเบอร์ของคนที่บ้านแล้วกดโทรออก

          'คยองซู อยู่ไหนเนี่ย เมื่อไหร่จะกลับ'ปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิง

          "ขอโทษครับ ผมจงอินเอง พอดีผมขอให้คยองซูพักกับผมคืนนี้ครับ"

          'อ๋อ แม่ตกใจหมด นึกว่าลูกชายแม่จะเป็นอะไรซะอีก ยังไงก็ฝากดูแลคยองซูด้วยนะ'ปลายสายฟังดูโล่งอก

          "จะดูแลอย่างดีเลยครับ สวัสดีครับ"

     ผมวางสายแล้วก็นั่งมองคนตรงหน้าอย่างละเอียด ผู้ชายอะไรผิวเนียนชะมัดแถมยังขาวอีก มุมปากของผมขยับขึ้นเอง...ช่วยไม่ได้ งั้นคืนนี้คงต้องนอนที่นี่แล้วละ