รักใสๆของนายเด็กเนิร์ด [EXO KAISOO]

     ผมงัวเงียตื่นขึ้นในห้องที่ไม่คุ้นตา รู้สึกในหัวมันมึนไปหมด แล้วนี่...ทำไมจงอินถึงได้มานอนอยู่ข้างๆผมล่ะ!

          "จงอิน..."ผมสะกิดชายหน้าตาหล่อเหลาที่นอนอยู่ข้างกาย

          "...หือ อือ"จงอินส่งเสียงละเมอ

          "จงอิน ตื่นได้แล้ว"ผมเขย่าตัวจงอินแรงขึ้น

          "นาย..."จงอินยังคงละเมอ

          "..."ผมจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา

          "น่าโมโหชะมัด..."

          "- -. จงอินตื่น!"ผมดีดเหม่งจงอินแรงๆ

          "โอ๊ย!!" จงอินเด้งตัวขึ้นจากเตียงแทบทันที

          "ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่! กับนาย!?"ผมยิงคำถามใส่จงอินทันที

          "ก็เมื่อวานนายแอบมาคั่วสาวที่นี่นี่นา"จงอินบุ้ยปากทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

          "คั่วสาวอะไรกัน? แต่ว่าเอ๋.....ทำไมฉันจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยแฮะ"ผมพยายามนึกถึงเมื่อคืนแต่ในหัวกลับว่างเปล่าไปหมด

          "ลู่หาน... เมื่อวานลู่หานได้มาคุยกับนายหรือเปล่า"จงอินมองหน้าผมด้วยใบหน้าจริงจัง

          "ลู่หาน...?......อ๊ะ!"ผมจำได้แล้ว

          "ว่าไง หมอนั่นได้มาคุยอะไรกับนายหรือเปล่า?"

          "ก็...เปล่า"ใช่ครับ ผมโกหก

          "..."จงอินเบื้อนหน้าออก แล้วเดินไปยังประตู

          "จะไปไหน!"

          "กลับบ้าน นายเองก็กลับได้แล้วนะ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง"จงอินตอบแบบไม่หันมามองผม แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่เพียงลำพัง

     ใช่แล้วครับ...ผมจำเรื่องเมื่อคืนได้แล้ว จำได้ทุกอย่างเลย เรื่องมันมีอยู่ว่า...

ขณะเดินกลับบ้านหลังจากติวจงอินเสร็จ

     ผมเดินไปตามเส้นทางสายเดิมที่ใช้มาบ้านของจงอิน ผมมองทิวทัศน์รอบๆตัว อ่า...วันนี้มืดเร็วจังแฮะ คงต้องรีบกลับบ้านซะแล้ว ผมจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ขณะเดียวกันก็เหมือนมีเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งตรงมาที่ผมจากข้างหลัง ผมจึงหันไปมอง ก็พบว่าเป็นคนหน้าตาน่ารักแต่งตัวดี แต่กลับไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย

          "นาย....คยองซู...ใช่ไหม?"ชายคนนั้นพูดพลางหอบ

          "ครับ มีอะไรหรือเปล่า?"ผมมองคนตรงหน้าอย่างงงงวย

          "ฉันลู่หานเป็นติวเตอร์คนใหม่ของคิม จงอิน"

          ".....? ครับ"

          "คราวหน้า นายไม่ต้องไปติวจงอินอีกแล้วนะ"ลู่หานสบตาผม

          "..."ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบไปยังไง ผมควรจะดีใจสิที่เป็นอิสระ แต่ในหัวใจของผมกลับรู้สึกเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ

          "เห้ยนี่! ไม่เป็นไรนะ?.."ลู่หานจับไหล่ผมเบาๆ

          "อ๋อ เปล่าครับ.. ผมขอตัวกลับก่อนนะ"ผมปั้นยิ้มแล้วโค้งตัวน้อยๆให้ลู่หานก่อนจะหันหลังเดินกลับบ้าน

          "เดี๋ยว!...นี่!"ลู่หานจับข้อมือผมแน่น

          "ครับ?"ผมหันไปมองลู่หาน

          "ไปเที่ยวกันไหม?"ลู่หานมองเข้าไปนัยต์ตาของผม

          "ไม่เป็นไรครับๆ ผมกำลังจะกลับบ้าน ฮ่าๆ"ผมปฏิเสธเสียงอ่อน

          "เหนื่อยใช่ไหม? จงอินมันงี่เง่า นายสอนคงจะเหนื่อยน่าดู ให้ฉันพานายไปคลายเครียดเถอะนะ"ลู่หานยิ้มร่า

          "อะ...เอ่อ ก็ได้ครับ แต่แปบเดียวนะ"

     สุดท้ายแล้วผมก็ไปตามคำชวนของลู่หาน ผมเดินอย่างเฉื่อยชาเพราะรู้สึกว่าเหมือนตัวเองไร้เรี่ยวแรง... ไม่ต้องไปสอนจงอินแล้ว จงอินเค้าจ้างคนอื่นมาสอนแล้ว ผมควรจะดีใจสิ...แต่ว่าจงอิน นี่นาย..รำคาญฉันจริงๆสินะ

     ผมรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าผับแห่งหนึ่ง แล้วทำไม ผมถึงมายื่นอยู่ตรงนี้ได้ละ ผมมองหน้าลู่หานเชิงจะถามว่า มาทำไม?

          "ที่นี่แหละ!"ลู่หานยิ้มร่า

          "แต่ผมยังอายุไม่ถึงนะครับ!"

          "เอาน่า เค้าไม่ตรวจบัตรประชาชนนายหรอก เอานี่สิ"ลู่หานเปิดกระเป๋าใบเล็กออกแล้วยื่นเสื้อเชิ้ตหลวมๆให้ผม

          "..?"ผมรับเสื้อเชิ้ตมาแล้วมองอย่างงงๆ

          "ใส่ซะ"

          "เอ่อ...แล้วจะให้ผมไปเปลี่ยนที่ไหน?"

          "ใส่ทับเสื้อตัวเก่าของนายนั่นแหละ"ลู่หานไม่รอช้าดึงเสื้อเชื้ตในมือผมแล้วจัดการสวมใส่ให้ผมทันที

          "พอดีแฮะ"ผมสำรวจรอบๆตัว

          "ยังไม่พอ"ลู่หานใช้มือขยี้หัวผมไปมาอยู่สักพักแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

     หลังจากนั้นผมก็จำได้ว่าลู่หานพาผมเข้าไปในผับ แล้วก็ยุให้ผมดื่ม แต่ด้วยความที่ผมไม่เคยดื่ม ผมจึงมึนหัวอย่างหนัก แล้วก็เหมือนหมดสติไป จนรู้สึกตัวอีกทีก็มีจงอินนอนอยู่ข้างๆ อ๊าาา....ปวดหัวชะมัด รู้สึกเรื่องราวมันจะขาดช่วงไป....

     ผมสะบัดหัวไปมาสองสามทีแล้วลุกขึ้นจากเตียง สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือกลับบ้าน และใช้ชีวิตช่วงซัมเมอร์ให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยยย!!!