exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

ไม่รอช้า ผมรีบวิ่งไปที่ห้องลึกลับสี่เหลี่ยมนั่นทันที แต่ก็ชะงักค้างเพราะอีกใจหนึ่งรู้สึกกลัวขึ้นมาดื้อๆ ไปคนเดียวคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
 
 
 
10นาทีผ่านไป
 
 
 
ทุกคนมายืนกันอยู่ที่หน้าห้องลึกลับนี่กันหมด บางคนก็ตามผมมาแบบงงๆเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
 
 
 
 
"เห้ย ไอชานให้พวกกูมาทำไมว้ะ"คริสพูดขึ้นมาพร้อมกับเอาฟันกัดปากล่างจนเงิงยื่นออกมา
 
 
 
 
"เอาเหอะพี่ไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าพี่ช่วยเข้าไปในห้องนี้กับผมที" ผมหันไปพูด ในใจก็เต้นตึกตักอย่างตื่นเต้น มือไม้เย็นไปหมด ถ้าเกิดผมเปิดประตูเข้าไปแล้วไปผมกับภาพที่เหมือนในฝันนั่นหล่ะ ผมจะทำยังไง?
 
 
 
 
"เออๆ เร็วๆดิว้ะกูอยากจะไปนอนแล้ว"เฮียคริสเร่งพร้อมกับเดินมาข้างๆผม ผมค่อยๆยื่นมือออกไปช้าๆเพื่อนจะหมุนกอนลูกบิด ใครคิดภาพไม่ออกไปดูหนังผีเอามีทุกเรื่อง
 
 
 
 
 
"โอ้ยย"เฮียคริสร้องออกมาจนผมสะดุ้ง
 
 
 
 
 
 
"อะไรพี่ มีอะไร ร้องทำไม เกิดเรื่องไรขึ้น ใครเป็นไรหรือป่าว"ผมพ่นคำถามจนน้ำลายกระเด็น ไม่ได้ตั้งใจจะพูดหรอกนะแต่มันตกใจไงเข้าใจป้ะเลยรีบพูดแม่งก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ตกใจเฉยๆ
 
 
 
 
 
 
"ไรมึงไอชานถามเหี้ยไรเยอะแยะ ที่กูร้องเพราะว่ารำคาญที่มึงชักช้าอยู่ได้กับไอแค่หมุนลูกบิดเนี้ย" เฮียคริสพูดขึ้น ยกมือขึ้นเสยผมอย่างหัวเสีย
 
 
 
 
"โทษๆครับพี่"ผมก้มหัวให้แล้วรีบดันประตูเข้าไปสุดแรง
 
 
 
 
"โปก"มีฝ่ามือมากระทบที่หัวของผมเต็มแรง จนผมเซถอยหลังไปนิดๆ
 
 
 
 
 
"นี่มึงกวนตีนหรอว้ะ มือมึงอ่ะบิดลูกบิดด้วยสิสัส ดันประตูไปอย่างเดียวมันจะเปิดให้มึงไม๊ถอยไปป่ะกูเปิดเอง น่ารำคาญจริงๆ"เฮียนั่นเองที่เป็นคนตบหัวผม ก็คนมันตื่นเต้นตกใจอ่ะ เลยทำอะไรไม่รู้เรื่อง ผมก็แค่ตกใจอ่ะครับนี่หล่อผิดอะไร
 
 
 
 
 
"แกร๊ก"ระหว่างที่เฮียกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูนั่นก็มีเสียงล็อคกลอนประตูจากด้านใน ทำให้บริเวณข้างนอกเงียบสนิทเพราะทุกคนต่างได้ยินเสียงเหมือนกันหมด
 
 
 
 
"คือไร เกิดไรขึ้น"เฮียหันมาทำหน้าเหรอหรา
 
 
 
 
"ผีล็อคประตูไงเฮีย ไม่น่าโง่"ไอคิมไคไข่ดำเผลอพูดความคิดตัวเองออกมา ผมก็อยากจะหัวเราะนะแต่หัวเราะไม่ออก ภาพไอพี่เพดานยังติดตาอยู่เลย
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวมึงก็โดนหรอก ผีเผลอไรไม่มีหรอกไอนี่หนิไร้สาระ"เฮียถอยหลังไปยืนซบพี่เลย์ที่เดิม
 
 
 
 
 
"ทุกคนเงียบก่อน"ผมเอานิ้วชี้ขึ้นมาแนบปากเพื่อเป็นสัญลักษณ์ให้ทุกคนเงียบ
 
 
 
 
 
 
"ช่วยด้วย" มีเสียงร้องเพียงเบาๆออกมาจากในห้อง ผมสะดุ้งเฮือกก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
 
 
 
 
 
"เอ่อ..คือ เฮียรู้สึกปวดท้องไปก่อนนะ บาย"หายไปกับสายลมครับท่านผู้ชม ไม่ใช่แค่เฮียนะแต่เป็นทุกคนครับผมหล่ะซึ้งใจจริงๆ
 
 
 
 
 
"เอาก็เอาว้ะ"ผมเรียกกำลังใจให้กับตัวเองพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป
 
 
 
 
ปัง
 
 
ประตูไม่ได้ล็อก
 
 
แล้วเมื่อกี้เสียงนั้น..
 
 
คืออะไร
 
 
 
 
 
ไม่ทันคิดอะไรไปมากกว่านั้นผมก็เห็นร่างๆหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ติดกับกำแพง ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นร่างของแบคฮยอน
 
 
 
 
 
"แบค"ผมเรียกชื่อคนตัวเล็กไปอย่างเบาๆ สองขาก็ก้าวเข้าไปหาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงข้างๆของแบคฮยอน ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมสติค่อยๆนั่งยองกับพื้นแล้วเอามือพลิกร่างนั้นหันหันมาในใจก็เต้นแรงเพราะผมกลัวว่าพลิกมาแล้วหน้านั้นจะไม่ใช่ใบหน้าของคนที่ผมเป็นห่วง แต่เป็นหน้าของคนอื่น!!
 
 
 
 
 
"ชานยอล"ร่างเล็กค่อยๆขยับอย่างอ่อนแรง หน้าตาซึดเซียวเงยขึ้นมามองผมนี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นแบคเวอชั่นอ่อนแรงผมคงคิดว่าเป็นผีอ่ะหน้าตาน่ากลัวชิบหาย
 
 
 
 
 
"ค่อยๆลุกขึ้นนะ"ผมก้มลงไปประครองร่างเล็กขึ้นมาอย่างทะนุถนอม แล้วค่อยๆพาแบคฮยอนออกจากห้องลึกลับนี่....
 
 
 
 
 
เวลา 20.22
 
 
 
เวลาผ่านล่วงเลยมาถึงป่านนี้ ไอเตี้ยก็ยังไม่ตื่นทุกคนมานั่งล้อมดูแบคฮยอนเพราะความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
"อื้อ"ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
 
 
 
 
 
"เป็นยังไงบ้าง!"หลังจากที่เห็นคนที่ตัวเองเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาฟื้นขึ้นก็รีบก้มลงไปดูอาการทันทีมือทั้งสองข้างค่อยๆประคองคนตัวเล็กขึ้นมา อาการเป็นห่วงอย่างออกนอกหน้าทำให้คนรอบข้างฟินไปตามๆกัน ก็มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นห่วงแบคฮยอนมากเกินไป
 
 
 
 
 
"อ่ะแฮ่มม"อยู่ๆจงอินก็รู้สึกคันคอขึ้นมาดื้อๆ
 
 
 
 
"แฮ่มไรมึง กูไม่ได้คิดไรเลยนะ ไม่ต้องมาแซวเหี้ยไรไร้สาระเลยมึงอ่ะ เดี๋ยวกูต่อยปากแตกเลย"
 
 
 
 
 
"เห้ยๆๆเป็นบ้าไรมึงกูแค่คันคอเฉยๆเอง นี่กูผิดอะไร"โอ้ววพระเจ้าผมแค่คันคอนี่ผมผิดอะไร ทำไมพระเจ้าถึงโหดร้ายกับผมเพียงนี้ ว่าแล้วก็ไปยืนซุกซอกคอนุ้งโด้ด้วยความหวาดกลัว
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยพอๆทะเลาะเรื่องกันเรื่องไร้สาระจริงๆ"ลู่หานคนงามที่บทบาทหายไปนานเอ่ยขึ้นพร้อมกับเข้าไปช่วยพยุงแบคฮยอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มึนหัวจัง"หลังจากที่ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเสร็จ ผมก็เอามือกุมขมับที่ปวดหนึบๆ ตอนนี้รู้สึกมึนไปหมดเลยครับ
 
 
 
 
 
 
 
"เกิดอะไรขึ้นหรอ ที่นี่ที่ไหน"หลังจากที่อาการปวดหัวทุเลาลงผมเงยหน้ามองไปรอบๆตัวก็เห็นพวกพี่ๆเพื่อนน้องๆนั่งล้อมกันเต็มไปหมดแต่ละคนมองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วงปนสงสัย แสดงว่าก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นมามันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
"จำไม่ได้เลยหรอ"ชานยอลเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆผม
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้อ่ะแล้วมันเกิดอะไรขึ้น"ผมหันไปสบตาของชานยอลที่กำลังมองผมอย่างเป็นห่วง ให้ตายสิอยู่ดีๆใจเต้นแรงเฉยเลย
 
 
 
 
 
 
 
"^$^&$&*(^*(^$$#$@#$@%$*&%"ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้แบคฮยอนฟัง ส่วนเจ้าตัวน่ะเหรอ นั่งอ้าปากค้างจนแมลงวันจะบินเข้าปากได้อยู่แล้ว
 
 
 
 
 
 
"ไม่เห็นจะจำได้เลย"ผมหันไปทำหน้ามู่ใส่ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับภาพๆที่โผล่ออกมาจากผ้าม่านเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แต่นั่นก็น่าแปลกใจยิ่งนักเพราะเขาจำมันได้ในทันทีที่เห็น
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวนะ...ภาพนั้น"แบคฮยอนค่อยๆชี้ไปทางภาพที่ตัวเองเห็นทุกคนค่อยๆหันตามไปตามมือของแบคฮยอน
 
 
 
 
 
 
 
"ภาพนี้ทำไมหรอ"คยองซูที่นั่งไม่มีบทอยู่นาน เมื่อเห็นเพื่อนรักตัวเองชี้ไปที่ภาพนั้นก็เดินไปหยิบออกมาให้ รูปภาพถูกแขวนไว้ที่ตะปูที่ยื่นออกมาจากกำแพง
 
 
 
 
 
 
"หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นในฝันเมื่อกี้เลย"
 
 
 
 
 
 
ทุกคน "..............................."