สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ชั้นไม่ค่อยมั่นใจว่าคนที่กำลังคุยกับชั้นเเล้วยื่นบตัรมาให้เป็นใครชั้นจึงเริ่มๆเข้าไปดูใกล้ เเต่เสียงของเขามันคุ้นๆนะ
 
 
 
 
 
"ชั้นเอง^^"เขาพูด เอ๊ะ OoO!
 
 
 
 
 
"พะ.."แก้วกำลังจะพูดเเต่พิชชี่เอามือมาปิดปากไว้ซะก่อน
 
 
 
 
 
"ชู่ววว ห้ามพูดชื่อชั้นนะ ไม่งั้นพวกเราแย่เเน่"พิชชี่พูดเเล้วฟางพยักหน้าพิชชี่จึงปล่อยมือที่ปิดฟางไว้ นี่เขาปลอมตัวออกมาอีกเเล้วหรอ -0-
 
 
 
 
 
"นายมาทำอะไรเนี่ย"แก้วกระซิบให้เบาที่สุดเท้าที่จะทำได้
 
 
 
 
 
"มาดูหนังที่ตัวเองเล่นไง^^ เเต่โชคดีชะมัดที่บังเอิญเจอเธอ"พิชชี่พูด อ๊ะ! ชั้นลืมไปได้ยังไงเนี่ยวันนี้เป็นวันเเรกที่หนังของพิชชี่ฉายนิ มิน่าละ คนถึงได้เเยะเเบบนี้
 
 
 
 
 
"นายไม่กลัวคนจำได้หรือไง"แก้วถามอย่างเบาๆ
 
 
 
 
 
"ไม่มีใครจำได้หรอกน่า ขนาดเธอยังจำชั้นไม่ได้เลย"พิชชี่พูด เอ่อ จริงแฮะ -0-
 
 
 
 
 
"เเล้วบัตรวีไปพีนั่นมันอะไร"แก้วถาม
 
 
 
 
 
"บัตรพิเศษน่ะ พอดีผู้จัดการให้มาสองใบ"พิชชี่ตอบ
 
 
 
 
 
"เเต่นายไม่มีนายไม่มีตั๋วหนังธรรมดานิ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"เเล้วใครบอกว่าชั้นจะมานั่งดูที่ธรรมดาๆ แบบนั้นเล่า"พิชชี่พูดเเล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะพาแก้วเดินไปด้านบนดูเหมือนว่าจะเป็นชั้นลอย
 
 
 
 
 
"หนังฉายไปสักพักแล้วนะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"ชั่งเถอะ แค่เธอรักษาสัญญาก็พอ เธอเคยบอกเเล้วนิ ว่าจะมาดูด้วยกัน กับชั้นน่ะ"พิชชี่พูดเเล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ชั้นนี้มีเพียวเเค่ไม่กี่ที่เท่านั้น เเล้วดูเหมือนว้าจะมีเเค่แก้วกับพิชชี่ที่อยู่ที่นี่ วีไอีพีสุดๆ O_O แก้วนั่งลงข้างๆเเล้วนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ เเย่เเล้ว! ชั้นไม่สมควรมาอยู่ที่นี่สักหน่อย ชั้นต้องไปยืนรอพี่โทโมะต่างหาก!
 
 
 
 
 
"พิชชี่! ขอโทษนะ! พอดีชั้นนัดคนอื่นไว้"แก้วพูดเเล้วลุกพรวดจากเก้าอี้ทันที
 
 
 
 
 
หมับ!
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวแก้ว อย่าไปเลยนะ"พิชชี่คว้าข้อมือของแก้ว ชั้นไม่รู้ว่าควรจะทำสีหน้ายังไง ดูเหมือนว่าการดูกนังนี่มันเป็นเรื่องสำคัญมากยังงั้นแหละ
 
 
 
 
 
"เเต่ว่ามีคนที่ชั้นต้องไปรอ"แก้วพูดเเล้วมองหน้าพิชชี่
 
 
 
 
 
"ชั้นเองก็ต้องรอเหมือนกัน"พิชชี่พูด ทำไมชั้นรู้สึกว่าเขาพูดแปลกๆยังไงไม่รู้สิ เเล้วยังท่าทางแปลกของเขาอีกด้วย เเต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงเเปลกๆในวันนี้ ขณะที่ชั้นกำลังคิดอะไรกระวนกระวายว่าจะทำยังไงดีตาก็เหลือบมองไปข้างล่างเห็นผู้ชายคนหนึ่งทำเหือนหาอะไรสักอย่าง เเต่หันหังอยู่ชั้นจึงจ้องตาเม็ง สักพักเขาก็หันหน้ามา
 
 
 
 
 
เฮือก! นั่นมัน พะ พี่โทโมะ OoO! เขาอาจจะกำลังหาชั้นอยู่ก็ได้ ชั้นต้องรีบไป ไม่งั้นเขา้ต้องโกรธเเน่ๆ
 
 
 
 
 
"พิชชี่คนที่ชั้นรอเขามาเเล้ว ชั้นต้องไป.."แก้วพูด
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่ให้ไป"พิชชี่พูดเเล้วมองหน้าแก้วนิ่ง นี่เขาเป็นอะไรไป
 
 
 
 
 
"นายไม่มีเหตุผลเลยนะ ชั้นจะมาดูหนังเรื่องนี้กับนายเมื่อไหร่ก็ได้ เเต่วันนี้ชั้นไม่ว่างจริงๆ"แก้วอ้อนวอน ในใจรู้สึกกังวลเพราะไม่อยากให้พี่โทโมะเป็นห่วงอีก
 
 
 
 
 
"เพราะพี่หรอ เพราะหมอนั่นใช่มั้ย"พิชชี่พูดเเล้วมองหน้าแก้ว 
 
  
 
"นายหมายถึงใคร"แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ 
 
 
 
 
"เพราะพี่โทโมะ เธอนัดกับเขาไว้ใช่หรือเปล่า ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะขอร้องเธอเเค่อย่างเดียว"พิชชี่พูด 
 
  
 
"..."
 
  
 
"ช่วยดูหนังเรื่องนี้ให้จบก่อนเเล้วค่อยไปได้มั้ย"พิชชี่พูดเเล้วส่งสายตาอ้อนวอนซึ้งมันทำให้แก้วลำบากใจมากพอสมควร ใจจริงเธอก็อยากจะดูเเต่ก็กลัวคนข้างล่างจะโกรธเเละเป็นห่วงที่เธอหายไปโดยที่ไม่ได้บอกใครไว้ก่อน 
 
  
 
"ทำไมนายถึงอยากให้ชั้นดูหนังเรื่องนี้นัก"แก้วถาม 
 
 
 
 
"เพราะมันมีคความลับซ่อนอยู่ ชั้นตัดสินใจเเล้วว่าจะบอกความจริงกับเธอ"พิชชี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงมากจนทำให้แก้วรู้สึกอึดอัดใจ มีอะไรที่ชั้นควรรู้เเล้วยังไม่รู้งั้นหรอ
 
 
 
 
"เเต่เอาไว้วันอื่น.."แก้วพายายามจะพูดเพื่อเลื่อนวันเเต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลพิชชี่จับข้อมมือของแก้วเเล้วดึงให้มานั่งยังที่ที่เดิม พอเขาเผลอแก้วจึงค่อยหาทางหนี จากนั้นหนังก็ดำเนินไปเรื่อยๆ เเต่แก้วไม่ค่อยมีสามธิดูมันเลย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมัวเเต่กังวลเรื่องพี่โทโมะ
 
  
 
"ยังบ้าเอ๊ย นี่เธอมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้!"เสียงดังขึ้นขณะหนังกำลังฉายไปเรื่อยๆ ชั้นสะดุ้งก่อนจะหันไปมองก็พบว่านั่นเป็นพี่เคนตะ ตายเเน่ๆแก้วเอ้ย T^T
 
 
 
 
 
"O_O"
 
 
 
 
 
"ให้ตายเหอะ! ไอ้โทโมะมันตามหาเธอแทบบ้า! เเต่เธอมานั่งเอ้อระเหยอยู่นี่เนี่ยนะ!"เคนตะพูดเเล้วจ้องหน้าแก้ว เเม้จะมืดมากเเต่ก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน ให้ตายเถอะ ชั้นจะถูกฆ่าหมกโรงหนังมั้ยนะ Y=Y
 
 
 
 
 
"เคนตะ แก.."ชั้นได้ยินเสียงพี่โทโมะที่เดินตามขึ้นมา เขาหยุดยืนเเละมองมาที่ชั้น
 
 
 
 
 
 
"พี่.."พิชชี่พูดเสียงเบาราวกับกระซิบ
 
 
 
 
 
 
"โธ่เว้ย! ชั้นทนไม่ไหวเเล้ว"เคนตะระเบิดอารมณ์ออกมาก่อนจะกระชากแก้วเเล้วลากลองไปบันไดข้างล้างทันที ปล่อยให่โทโมะเเละพิชชี่ยืนอยู่ที่เดิม เราออกมาจากโรงหนังเเล้วเดินฝ่าผู้คนไม่เดินสิ โดนกระชากลากถูมาตามเเรงของเคนตะเเล้วมายืนอยู่อีกฝั่นของโรงหนังที่ไม่มีคน ชั้นไม่กล้าขัดขืน เพราะดูพี่เคนตะจะน่ากลัวมากกว่าทุดครั้งที่ชั้ยเคยเจอ
 
 
 
 
 
 
"...พี่เคนตะ..."
 
 
 
 
 
 
"ไมาต้องพูดอะไรทั้งนั้น! บ้าชะมัด! เธอทำให้เบื่อช้าเป็นแบบนั้นได้ไง! เธอทำได้ไงวะ!"เคนตะขึ้นเสียง สีหน้าของเขาถ้าทำได้เขาคงฆ่าเธอตายคามือ แก้วรู้สึกกลัวจนตัวสั่นไปหมด
 
 
 
 
 
 
"..ขะ ขอโทษค่ะ"แก้วพูดขอโทษ เเต่คำขอโทษของเเก้วไม่ได้ทำให้เคนตะมีเเววตาอ่อนลงเเต่อย่าใด เคนตะกัดฟันเหมือนพายายามระงับอารมณ์
 
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่อยากฟัง! คนที่เธอควรจะขอโทษไม่ใช่ชั้น เเต่เป็นไอ้โทโมะต่างหาก ฟังเรื่องที่ชั้นจะพูดให้ดี! เธอจะได้เลิกทำตัวงี่เง่าสักที"เคนตะพูด
 
 
 
 
 
 
"...."กำลังตั้งใจฟังอย่างถึงที่สุดของที่สุดเลยค่ะนาทีนี้ T^T
 
 
 
 
 
 
"รู้ไว้ซะ ๆอ้เวรนั่นมันชอบเธอ!"เคนตะพูดกระเเทกเสียง แก้วทั้งอึ้งเเละเอ๋อไปตามๆกัน
 
 
 
 
 
 
"อะ อะไรนะค่ะ"แก้วพูดเพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
 
 
 
 
 
 
"อย่าให้ชั้นต้องพูดอีกครั้ง! เธอดูสายตาของมันไม่ออกหรือไง!"เคนตะพูดกระเเทกเสียงอีก
 
 
 
 
 
 
ชั้นช็อกจไม่รู้จะทำตัวยังไง จนเหมือนรู้สึกตัวเองจะควบคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ ขาเหมือนไร้เรี่ยวเเรงไปชั่วขณะ เเล้วคัวชั้นมันก็ทรุดลงไปกอบกับพื้น ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั้ย ชั้นมองด้วงตาสีดำของพี่เคนตะนัยต์ตาของเขาไม่มีความล้อเล่นหรอโทโมะเลย!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ"ป๊อปปี้เดินวนไปวนมาหน้าโรงเรียนของฟาง นี่มันก็เย็นมาเเล้วฟางยังไม่ออกมาเลย เขารอเธอชั่วโมงกว่าๆได้ ก่อนที่ป๊อปปี้จะตัดสินใจเดินดุ่มไปที่ห้องฟาง
 
 
 
 
 
"คยองตรงนู้น"เสียงของฟางเล็ดรอดออกมาจากห้องเรียบป๊อปปี้ที่กำลังจะเดินเข้าไปก็หยุดชะงักแอบมองฟางที่ประตู เห็นฟางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เเล้วยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะมองคยอมเทที่กำลังขัดพื้นอยู่
 
 
 
 
 
"พี่เป็ดหัวหัวฟู พอบอกจะช่วยนี่ใช้ใหญ่เลยนะ"คยองเทพูดเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองฟาง ฟางก็ได้ยิ้มเเล้วเเลบลิ้นให้
 
 
 
 
 
ทีกับชั้นเธอเอารอยยิ้มแบบนี้ไปไว้ที่ไหน..
 
 
 
 
 
"เอ้าก็นายบอกเองนิว่าจะช่วยชั้นอ่ะ"ฟางพูดเเล้วยังคิ้วให้
 
 
 
 
 
"ผมก็สั้นๆ ไม่หน้าหาเหาใส่หัวเล้ย"คยองเทบ่อนเบาๆ
 
 
 
 
 
"เอ้าบนอยู่ได้ เนี่ยผ้าไม่เปียกเเล้วไปชุบน้ำมาเร็วๆสิ"ฟางพูดเเล้วชี้สั่งคยองเทจึงเดินฮึดฮัดออกมาประตูที่ป๊อปปี้แอบอยู่ป๊อปปี้เห็นจึงรีบหลบทันที
 
 
 
 
 
"เเค่เธอยิ้มได้ ชั้นก็สบายใจเเล้ว"คยองเทออกมาจาอกห้องก่อนจะพูดเเล้วเดินไปชุบน้ำ ป๊อปปี้ที่แอบอยู่ก็ได้ยินที่คอมเทพูดทุกถ้อยคำ
 
 
 
 
 
ชั้นคงก็ดีเเต่ทำให้เธอเสียใจสินะ ป๊อปปี้คิดก่อนจะเดินออกไปหารถตัวเอง เเล้วขับออกไปทันที
 
 
 
 
 
ไม่นานนักฟางก็ใช้คยอมเททำความสะอาดห้องจนสะอาดเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนเเต่กฌแปลกใจที่ไม่เห็นป๊อปปี้ เเต่ก็แอบโล่งใจเพราะเธอเองก็ยังไม่อยากจะเจอเขาใจตอนนี้
 
 
 
 
 
"ไปด้วยกันไม่จ้ะ สาวน้อย"รถเก๋งคันหรูมาจอดหน้าฟางเเล้วเลื่อนกระจกลงก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
"นี่คยอง ชั้นไม่ใช่สาวน้อยนะ พูดมากจริงๆ"ฟางลดตัวลงมาพูด
 
 
 
 
 
"ฮ่ะๆ ไปเร็วเถอะรีบกลับบ้าน วันนี้ไม่มีคนมารับนิ เดี๋ยวไปส่งให้ละกัน"คยองเทพูดเเล้วเดินมาเปิดประตูให้ฟาง
 
 
 
 
 
"ขอบคุณ"ฟางพูดเเล้วยิ้มก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ คยอมเทจึงเดินมานั่งที่คนขับก่อนจะขับรถออกไป
 
 
 
 
"นี่ก็เย็นละ กินข้าวบ้านชั้นมั้ย ถืิว่าเป็นการขอยคุณที่นายช่วยชั้นทำความสะอาด"ฟางถามเมื่อคยองเทขับรถมาถึงบ้าน
 
 
 
 
 
"พูดให้ตัวเองดูดีไปมั้ย -_- ต้องพูดว่าใช้ชั้นคำความสะอาดถึงจะถูก"คยองเทพูด
 
 
 
 
 
"ยังไงก็เถอะ ฮ่ะๆ จะกินไม่กินบอกมาเเค่นั้น"ฟางพูด
 
 
 
 
 
"กินสิแหม ขอฟรี"คยองเทพูดก่อนจะขับรถเข้ามาให้บ้านฟางก่อนจะไปจอดรถที่โรงรถของฟาง
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวจะโชว์ฝีมือทำให้กิน"ฟางพูดเเล้วยักคิ้วก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่โซฟางห้องรับเเขกเเล้วเดินเข้าห้องครัวทันที
 
 
 
 
 
"จะกินได้เร้อะ"คยองเทพูดเเล้วยืนกอดอกพิงประตูห้องครัว
 
 
 
 
 
"กินเเล้วจะติดใจ"ฟางหันมาพูดก่อนจะหันไปทำอาหารต่อ จนเสร็จฟางก็ไม่ลืมทำเผื่อป๊อปปี้ไว้ ก่อนจะตักใส่จานเเล้วเอามาเสริฟที่โต๊ะอาหาร
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป"ฟางพูดชื่อป๊อปปี้เเผ่วเบาเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินลงมาจากห้อง
 
 
 
 
 
"ใครหรอฟาง"คยองเทหันไปมองป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่กำลังเดินก็หยุดนิ่งอยากฟังคำตอบของฟางเหมือนกันว่าจะตอบไปว่ายังไง
 
 
 
 
 
"องครักษ์ไง ลืมได้ไงเนี่ยว่าฟางเป็นดัมมี่ของโรงเรียนนะ"ฟางพูดเเล้วทำเสียงให้ร่างเริง
 
 
 
 
 
"อ๋อ โทษทีคร้าบ ที่หลังจะไม่ลืมอีกเเล้ว ว่าเเต่มากินข้าวด้วยกันสิครับ"คยองเทพูดกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"ตามสบาย"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกไป ฟางมองป๊อปปี้ก่อนจะมานั่งตรงข้างกับคยองเท คยองเทแอบเห็นฟางมองป๊อปปี้ด้วยสายตาแปลกๆ
 
 
 
 
 
"ชอบคนนั้นหรอ"คยองเทถามขึ้นทำเอาฟางสะอึกเล็กน้อย
 
 
 
 
 
"คะ ใครกัน"ฟางแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
 
 
 
 
 
"คนเมื่อกี้น่ะ"คยองเทพูดอีก
 
 
 
 
 
"..."ฟางเงียบ
 
 
 
 
 
"ถ้าชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ"คยองเทพูดเเล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
"อาหารชั้นอร่อยมั้ย"ฟางเงียบไปสักพักก่อนจะเปลื่ยนเรื่องคุย
 
 
 
 
 
"ก็ใช้ได้นะ"คยองเทไม่อยากให้ฟางเศร้าจึงไปตามที่ฟางปูทางมา จากน้อยทั้งคู่ก็กินอาหารจนเสร็จฟางก็เดินไปส่งคยองเทก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
______________________________________________________________________________
 
 
อุ้ย >< 555555
 
 
เม้นกันเยอะๆน้าาาาาา
 
 
ม๊วฟๆ 555555