สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

9.7

เขียนโดย TKda

วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 19.30 น.

35 ตอน

1013 วิจารณ์

58.80K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2557 13.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

24) ความจริงจากปากเคนตะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ไม่จริง"แก้วขยับริมฝีปากเเล้วพูดเสียงแผ่วเรื่องที่ชั้นได้ยินเมื่อกี้มันราวกับว่าอยู่ในฝันที่ไม่เคนคาดคิดมาก่อน ชั้นทั้งช็อกเเละดีใจในเวลาเดียวกัน

"เเต่หมอนั่นน่าสมเพช...ที่ดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกับน้องชายตัวเอง"เคนตะพูดอีก

"มะ หมายความว่ายังไง"แก้วพูด ในท้องของชั้นมันปั่นป่วนเหมือนมีคลื่นอะไรบางอย่างเเล่นมาจุกอยู่ที่คอจนเสียงที่ออกมาเเทบจะฟังไม่ออก

"พิชชี่ น้องชายไอ้โทโมะมันก็ชอบเธอเหมือนกัน เรื่องมันเกิดตั้งเเต่สมัยประถม ตอนที่เธอเป็นดาวของโรงเรียนตรงข้างพวกมัน"เคนตะพูด

"..."

"คนซื่อบื้ออย่างเธอคงไม่เคยรู้ตัวว่าพวกมันแอบมองเธอทุกวันตอนเย็นๆ"เคนตะพูดอีก

ไม่จริงน่า

"..."ให้ตายเหอะชั้นไม่เคนรู้มาก่อนเลย นี่มันตลกร้ายหรืออะไรกันเเน่

"พี่เคนตะล้อชั้นเล่นใช่มั้นค่ะ"

"คิดว่าสีหน้าของชั้นตอนนี้กำลังล่้อเล่นอยู่งั้นหรอ"เคนตะกดเสียงต่ำเล็กน้อย

"..."อย่างกับเหตุการณ์มันกลับตาลปัตร ตอนนี้ชั้นเองที่เป็นฝ่ายเกาะรั้งแอบมองพี่โทโมะเเทน ไม่อยากจะเชื่อนเลยจริงๆ

"เธอคงจะลืมไปเเล้วว่าเธอเคนเจอสองคนนั้นมาก่อน"เคนตะพูด

คะ เคยเจอ

"ชะ ชั้นเนี่ยหรอค่ะ"แก้วพูดอย่างงงๆ ถ้าเคยเจอเเล้วทำไมชั้นถึงจำไม่ได้ละ

"ใช่ เธอเคยเจอพวกมันนั่นเป็นสาเหตุที่พวกมันยังชอบเธออยู่"เคนตะพูด

"..."

"ยังไงก็ตาม พวกมันตัดสินใจกันว่าถ้าใครสร้างเนื้อสร้างตัวจนมั่นคงได้ก็จะได้เธอไป มันอาจจะเป็นแค่สัญญาสมัยตอนเด็กไม่มีอะไรเลย ถ้าเธอไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกมันอีกครั้ง"เคนตะพุดอีก

"..."

"จู่ๆ เธอก็บังเอิญมาเช่าห้องของไอ้โทโมะ เเละหลังจากที่พิชชี่เห็นเธอเข้า มันก็กลับมาทวงสัญญางี่เง่าสมันเด็กนั่น เเน่นอนว่าคนที่ชนะคือมัน เพราะตอนนี้มันเป็นดาราดัง มีความั่นคง มีอาชีพ เเตกต่างจากไอ้โทโมะที่มันเป็นแค่นักเรียนธรรมดาๆ เเถมยังมีประวัติกับผู้หญิงไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง"เคนตะร่ายยาว

"..."แก้วได้เเต่อึ้งเมื่อรู้ความจริง

"หนังที่พิชชี่เล่น มันเป็นหลังพี่น้องที่หลงรักผู้หญิงคนเดียวกันพิชชี่ันคงอยากให้เธอดูเรื่องนี้เเล้วเผยความจริงให้เธอฟัง"เคนตะพูดอีก

"..."

"เเต่สำหรับไอ้โทโมะ มันอยากให้เธอดูเรื่องนี้เพราะอยากให้เธอรู้ว่าน้องชายมันเหมาะสมมากกว่ามัน พูดง่ายๆ คือ มันยอมเสียสละเเละปล่อยมือจากเธอตั้งเเต่ตอนที่พิชชี่จะมาทวงสัญญาเเล้ว"เคนตะพุดอีก

"..."นะ นี่มันอะไรกัน

"มันไม่ง่ายหรอกที่ไอ้เวรนั่นจะตัดใจจากเธอ ถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นบ้าเพราะเธอ มันรับรู้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อมันเเต่มันกลับเลือกที่จะปฏิเสธ บางครั้งมันถึงได้ทำเรื่องที่ที่คิดว่าเธอต้องเหลียดมันเเน่ๆ เพราะรู้ว่ามันเองไม่มีอะไร"เคนตะพุดอีก

ถาพวันที่พี่โทโมะเอาผู้หญิงเข้ามาให้ห้องผุดขึ้นมาทันทีเเล้วในที่สุดชั้นก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ชั้นปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคนเหมือนความรู้วึกทุกอย่างมันระเบิดออกมาพร้อมน้ำตา ที่ผ่านมาพี่โทโมะรู้ว่าชั้นชอบเขามาโดยตลอด เพราะงั้นถึงพายายามทำตัวให้ชั้นเกลียดเพื่อให้ชั้นชอบพิชชี่เเทนใช่มั้ย

"..."

"ทีเรื่องของคนอื่นทำเป็นเก่ง เเต่เรื่องของตัวเองอ่อนเเอจนน่าสมเพช"เคนตะพูดกระเเทกเสียงเล็กน้อย

ความรู้สึกของชั้นในตอนนี้คือทั้งสงสารพี่โทโมะเเละโกรธพี่โทโมะ ทำไมถึงตัดสินใจเเทนชั้น พี่จะมาเข้าใจความรู้สึกของชั้นดีกว่าตัวชั้นเองได้ยังไง..

"เลิกพูดเรื่องไร้สาระนั่นเถอะ"เสียงหนึ่งเทรกขึ้น ชั้นกับพี่เคนตะหันไปมองที่ต้นเสียงก็พบว่าเป็นพี่โทโมะนั่นเอง เขาเดินมาหยุดตรงที่ชั้นนั่งกองกับพื้น

"มันไม่ได้ไร้สาระสักหน่อย"แก้วแก้

"แกจะยุ่งเรื่องของชั้นมาไปเเล้ว"โทโมะหันไปพูดใส่เคนตะด้วยสีหหน้าที่ไม่เเสดงถึงอะไรลย

"ทำไมพี่ถึงเป็นคนอย่างนี้นะ"แก้วพูดขึ้นอย่างตัดพ้อเเละชั้นก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าครั้บนี้เป็นครั้งเเรกโดยที่ไม่หลบตาเขาชั้นสามารถพูดเป็นประโยคโดยที่มองหน้าเขาเต็มๆ ได้สักที เเต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ชั้นจะมาดีใจกับเรื่องนี้สักหน่อย

"..."

"พี่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่นเลยใช่มั้ย"แก้วค่อยๆพายายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเเล้วจ้องด้วงตาสีดำเข้มที่เเสนจะเย็นชาคู่นั้น

"..."

"พี่ใจร้ายแก้มยังขี้โกงด้วย! พี่รู้ความรู้สึกของชั้นทั้งที่ชั้นไม่เคยรู้ความรู้สึกของพี่เลย!"แก้วพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เเต่เขาก็ยังคงไม่พูดอะไร ใบหน้าเขาไม่เเสดงถึงความรู้สึกของเขายิ่งทำให้แก้วรู้สึกโกรธ

"..."

"ทำไมพี่ต้องทำหน้านิ่งตลอดเวลา ทำไมไม่เเสดงความรู้สึกออกมาบ้าง เเบบนี้ ใครจะรู้ว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่! ชั่น..เจ็นนะ.."แก้วพูดทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างไม่รู้หยุด

"...ชั้นก็เจ็บเหมือนกัน"นี่เป็นอะโยคเเรกที่พี่โทโมะพูดออกมา

"..."

"ไอ้พิชมันชอบเธอมาก เเละมันก็เป็นคนที่ยึดมั่นในคำสัญญา"โทโมะพูด

"เพราะงั้นชั้นถึงชอบพี่ไม่ได้หรอ เพราะคำสัญญษของพี่กับพิชชี่ก็เลยทำให้ชั้นชอบพี่...ไม่ได้ใช่มั้ย"แก้วพูดเเล้วมองเขาด้วยสายตาที่โหยหาย

"..."

"พี่เอาเเต่ใจตัวเองมากนะ ชั้นไม่สนเรื่องความั่นงคงงี่เง่าอะไรนั่เลยสักนิด ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไงชั้นก็ชอบพี่อยู่ดี"แก้วพูดอีก

"เเต่ชั้นสน ชั้นไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ เธอก็รู้เรื่องข่าวลือเกี่ยวกับชั้น คนอย่างชั้ยไม่เหมาะที่จะจริงจังกับใครหรอก"โทโมะพูดด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย

"เเล้วใครกันละที่ชอบชั้นมาตั้งเเต่ประถม ฮะๆ ตลกดีนะ คนที่พูดว่าเองไม่เหมาะสมกับใครกลับชอบผู้หญิงคนนึงมาตั้งหลายปี"แก้วไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้พูดประชดประชัดโทโมะเเบบนี้

"..."

"พี่คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรอ ถึงได้ทำตัวแบบนี้"

"กลับบ้านกันเถอะ"โทโมะจับมือแก้วโดยทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่แก้วพูด

"ไม่ค่ะ! พี่ต้องพูดให้รู้เรื่องก่อน"แก้วพูดเเล้วดึงโทโมะไม่ให้เดินต่อ

"ชั้นพูดทุกอย่างที่ควรพูดไปเเล้ว"โทโมะพุด

"ยัง พี่ยังพูดไม่หมด"

"มันใกล้จบเเล้ว การต่อสู้ระหว่างโรงเรียนชั้นกับโรงเรียนเธอจะจบลงทุกอย่างจะจบไปด้วย"

"มันจะจบได้ยังไงในเมื่อ..."

"จบสิ เพราะเธอจะลืมชั้นไปเอง"แก้วสะอึกทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นมันรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงมา แถมยังชาไปทั้งตัว นี่เขาเเค่รู้ว่าชั้นชอบเขาเพราะเเค่อารมณ์ชั่ววูบหรือไง หรือเพราะพิชชี่ เพราะไม่อยากชอบผู้หญิงคนเดียวกับน้องชายตัวเอง

"พี่อยากให้ชั้นชอบพิชชี่มากใช่มั้ย"แก้วพูดขึ้น

"..."

"ก็ได้ ต่อไปนี้ชั้นจะไม่มองหน้าพี่อีก ชั้นจะมองเเค่พิชชี่คนเดียว"แก้วประกาศกร้าวก่อนจะเดินจากมา คนที่ทนไม่ได้ต้องเป็นพี่ ไม่ใช่ชั้น