สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ชั้นไม่ค่อยมั่นใจว่าคนที่กำลังคุยกับชั้นเเล้วยื่นบตัรมาให้เป็นใครชั้นจึงเริ่มๆเข้าไปดูใกล้ เเต่เสียงของเขามันคุ้นๆนะ

 

 

 

 

 

"ชั้นเอง^^"เขาพูด เอ๊ะ OoO!

 

 

 

 

 

"พะ.."แก้วกำลังจะพูดเเต่พิชชี่เอามือมาปิดปากไว้ซะก่อน

 

 

 

 

 

"ชู่ววว ห้ามพูดชื่อชั้นนะ ไม่งั้นพวกเราแย่เเน่"พิชชี่พูดเเล้วฟางพยักหน้าพิชชี่จึงปล่อยมือที่ปิดฟางไว้ นี่เขาปลอมตัวออกมาอีกเเล้วหรอ -0-

 

 

 

 

 

"นายมาทำอะไรเนี่ย"แก้วกระซิบให้เบาที่สุดเท้าที่จะทำได้

 

 

 

 

 

"มาดูหนังที่ตัวเองเล่นไง^^ เเต่โชคดีชะมัดที่บังเอิญเจอเธอ"พิชชี่พูด อ๊ะ! ชั้นลืมไปได้ยังไงเนี่ยวันนี้เป็นวันเเรกที่หนังของพิชชี่ฉายนิ มิน่าละ คนถึงได้เเยะเเบบนี้

 

 

 

 

 

"นายไม่กลัวคนจำได้หรือไง"แก้วถามอย่างเบาๆ

 

 

 

 

 

"ไม่มีใครจำได้หรอกน่า ขนาดเธอยังจำชั้นไม่ได้เลย"พิชชี่พูด เอ่อ จริงแฮะ -0-

 

 

 

 

 

"เเล้วบัตรวีไปพีนั่นมันอะไร"แก้วถาม

 

 

 

 

 

"บัตรพิเศษน่ะ พอดีผู้จัดการให้มาสองใบ"พิชชี่ตอบ

 

 

 

 

 

"เเต่นายไม่มีนายไม่มีตั๋วหนังธรรมดานิ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

"เเล้วใครบอกว่าชั้นจะมานั่งดูที่ธรรมดาๆ แบบนั้นเล่า"พิชชี่พูดเเล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะพาแก้วเดินไปด้านบนดูเหมือนว่าจะเป็นชั้นลอย

 

 

 

 

 

"หนังฉายไปสักพักแล้วนะ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ชั่งเถอะ แค่เธอรักษาสัญญาก็พอ เธอเคยบอกเเล้วนิ ว่าจะมาดูด้วยกัน กับชั้นน่ะ"พิชชี่พูดเเล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ชั้นนี้มีเพียวเเค่ไม่กี่ที่เท่านั้น เเล้วดูเหมือนว้าจะมีเเค่แก้วกับพิชชี่ที่อยู่ที่นี่ วีไอีพีสุดๆ O_O แก้วนั่งลงข้างๆเเล้วนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ เเย่เเล้ว! ชั้นไม่สมควรมาอยู่ที่นี่สักหน่อย ชั้นต้องไปยืนรอพี่โทโมะต่างหาก!

 

 

 

 

 

"พิชชี่! ขอโทษนะ! พอดีชั้นนัดคนอื่นไว้"แก้วพูดเเล้วลุกพรวดจากเก้าอี้ทันที

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวแก้ว อย่าไปเลยนะ"พิชชี่คว้าข้อมือของแก้ว ชั้นไม่รู้ว่าควรจะทำสีหน้ายังไง ดูเหมือนว่าการดูกนังนี่มันเป็นเรื่องสำคัญมากยังงั้นแหละ

 

 

 

 

 

"เเต่ว่ามีคนที่ชั้นต้องไปรอ"แก้วพูดเเล้วมองหน้าพิชชี่

 

 

 

 

 

"ชั้นเองก็ต้องรอเหมือนกัน"พิชชี่พูด ทำไมชั้นรู้สึกว่าเขาพูดแปลกๆยังไงไม่รู้สิ เเล้วยังท่าทางแปลกของเขาอีกด้วย เเต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงเเปลกๆในวันนี้ ขณะที่ชั้นกำลังคิดอะไรกระวนกระวายว่าจะทำยังไงดีตาก็เหลือบมองไปข้างล่างเห็นผู้ชายคนหนึ่งทำเหือนหาอะไรสักอย่าง เเต่หันหังอยู่ชั้นจึงจ้องตาเม็ง สักพักเขาก็หันหน้ามา

 

 

 

 

 

เฮือก! นั่นมัน พะ พี่โทโมะ OoO! เขาอาจจะกำลังหาชั้นอยู่ก็ได้ ชั้นต้องรีบไป ไม่งั้นเขา้ต้องโกรธเเน่ๆ

 

 

 

 

 

"พิชชี่คนที่ชั้นรอเขามาเเล้ว ชั้นต้องไป.."แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่ให้ไป"พิชชี่พูดเเล้วมองหน้าแก้วนิ่ง นี่เขาเป็นอะไรไป

 

 

 

 

 

"นายไม่มีเหตุผลเลยนะ ชั้นจะมาดูหนังเรื่องนี้กับนายเมื่อไหร่ก็ได้ เเต่วันนี้ชั้นไม่ว่างจริงๆ"แก้วอ้อนวอน ในใจรู้สึกกังวลเพราะไม่อยากให้พี่โทโมะเป็นห่วงอีก

 

 

 

 

 

"เพราะพี่หรอ เพราะหมอนั่นใช่มั้ย"พิชชี่พูดเเล้วมองหน้าแก้ว 

 

  

 

"นายหมายถึงใคร"แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

"เพราะพี่โทโมะ เธอนัดกับเขาไว้ใช่หรือเปล่า ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะขอร้องเธอเเค่อย่างเดียว"พิชชี่พูด 

 

  

 

"..."

 

  

 

"ช่วยดูหนังเรื่องนี้ให้จบก่อนเเล้วค่อยไปได้มั้ย"พิชชี่พูดเเล้วส่งสายตาอ้อนวอนซึ้งมันทำให้แก้วลำบากใจมากพอสมควร ใจจริงเธอก็อยากจะดูเเต่ก็กลัวคนข้างล่างจะโกรธเเละเป็นห่วงที่เธอหายไปโดยที่ไม่ได้บอกใครไว้ก่อน 

 

  

 

"ทำไมนายถึงอยากให้ชั้นดูหนังเรื่องนี้นัก"แก้วถาม 

 

 

 

 

"เพราะมันมีคความลับซ่อนอยู่ ชั้นตัดสินใจเเล้วว่าจะบอกความจริงกับเธอ"พิชชี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงมากจนทำให้แก้วรู้สึกอึดอัดใจ มีอะไรที่ชั้นควรรู้เเล้วยังไม่รู้งั้นหรอ

 

 

 

 

"เเต่เอาไว้วันอื่น.."แก้วพายายามจะพูดเพื่อเลื่อนวันเเต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลพิชชี่จับข้อมมือของแก้วเเล้วดึงให้มานั่งยังที่ที่เดิม พอเขาเผลอแก้วจึงค่อยหาทางหนี จากนั้นหนังก็ดำเนินไปเรื่อยๆ เเต่แก้วไม่ค่อยมีสามธิดูมันเลย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมัวเเต่กังวลเรื่องพี่โทโมะ

 

  

 

"ยังบ้าเอ๊ย นี่เธอมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้!"เสียงดังขึ้นขณะหนังกำลังฉายไปเรื่อยๆ ชั้นสะดุ้งก่อนจะหันไปมองก็พบว่านั่นเป็นพี่เคนตะ ตายเเน่ๆแก้วเอ้ย T^T

 

 

 

 

 

"O_O"

 

 

 

 

 

"ให้ตายเหอะ! ไอ้โทโมะมันตามหาเธอแทบบ้า! เเต่เธอมานั่งเอ้อระเหยอยู่นี่เนี่ยนะ!"เคนตะพูดเเล้วจ้องหน้าแก้ว เเม้จะมืดมากเเต่ก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน ให้ตายเถอะ ชั้นจะถูกฆ่าหมกโรงหนังมั้ยนะ Y=Y

 

 

 

 

 

"เคนตะ แก.."ชั้นได้ยินเสียงพี่โทโมะที่เดินตามขึ้นมา เขาหยุดยืนเเละมองมาที่ชั้น

 

 

 

 

 

 

"พี่.."พิชชี่พูดเสียงเบาราวกับกระซิบ

 

 

 

 

 

 

"โธ่เว้ย! ชั้นทนไม่ไหวเเล้ว"เคนตะระเบิดอารมณ์ออกมาก่อนจะกระชากแก้วเเล้วลากลองไปบันไดข้างล้างทันที ปล่อยให่โทโมะเเละพิชชี่ยืนอยู่ที่เดิม เราออกมาจากโรงหนังเเล้วเดินฝ่าผู้คนไม่เดินสิ โดนกระชากลากถูมาตามเเรงของเคนตะเเล้วมายืนอยู่อีกฝั่นของโรงหนังที่ไม่มีคน ชั้นไม่กล้าขัดขืน เพราะดูพี่เคนตะจะน่ากลัวมากกว่าทุดครั้งที่ชั้ยเคยเจอ

 

 

 

 

 

 

"...พี่เคนตะ..."

 

 

 

 

 

 

"ไมาต้องพูดอะไรทั้งนั้น! บ้าชะมัด! เธอทำให้เบื่อช้าเป็นแบบนั้นได้ไง! เธอทำได้ไงวะ!"เคนตะขึ้นเสียง สีหน้าของเขาถ้าทำได้เขาคงฆ่าเธอตายคามือ แก้วรู้สึกกลัวจนตัวสั่นไปหมด

 

 

 

 

 

 

"..ขะ ขอโทษค่ะ"แก้วพูดขอโทษ เเต่คำขอโทษของเเก้วไม่ได้ทำให้เคนตะมีเเววตาอ่อนลงเเต่อย่าใด เคนตะกัดฟันเหมือนพายายามระงับอารมณ์

 

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่อยากฟัง! คนที่เธอควรจะขอโทษไม่ใช่ชั้น เเต่เป็นไอ้โทโมะต่างหาก ฟังเรื่องที่ชั้นจะพูดให้ดี! เธอจะได้เลิกทำตัวงี่เง่าสักที"เคนตะพูด

 

 

 

 

 

 

"...."กำลังตั้งใจฟังอย่างถึงที่สุดของที่สุดเลยค่ะนาทีนี้ T^T

 

 

 

 

 

 

"รู้ไว้ซะ ๆอ้เวรนั่นมันชอบเธอ!"เคนตะพูดกระเเทกเสียง แก้วทั้งอึ้งเเละเอ๋อไปตามๆกัน

 

 

 

 

 

 

"อะ อะไรนะค่ะ"แก้วพูดเพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

 

 

 

 

 

 

"อย่าให้ชั้นต้องพูดอีกครั้ง! เธอดูสายตาของมันไม่ออกหรือไง!"เคนตะพูดกระเเทกเสียงอีก

 

 

 

 

 

 

ชั้นช็อกจไม่รู้จะทำตัวยังไง จนเหมือนรู้สึกตัวเองจะควบคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ ขาเหมือนไร้เรี่ยวเเรงไปชั่วขณะ เเล้วคัวชั้นมันก็ทรุดลงไปกอบกับพื้น ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั้ย ชั้นมองด้วงตาสีดำของพี่เคนตะนัยต์ตาของเขาไม่มีความล้อเล่นหรอโทโมะเลย!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทำไมยังไม่มาอีกนะ"ป๊อปปี้เดินวนไปวนมาหน้าโรงเรียนของฟาง นี่มันก็เย็นมาเเล้วฟางยังไม่ออกมาเลย เขารอเธอชั่วโมงกว่าๆได้ ก่อนที่ป๊อปปี้จะตัดสินใจเดินดุ่มไปที่ห้องฟาง

 

 

 

 

 

"คยองตรงนู้น"เสียงของฟางเล็ดรอดออกมาจากห้องเรียบป๊อปปี้ที่กำลังจะเดินเข้าไปก็หยุดชะงักแอบมองฟางที่ประตู เห็นฟางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เเล้วยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะมองคยอมเทที่กำลังขัดพื้นอยู่

 

 

 

 

 

"พี่เป็ดหัวหัวฟู พอบอกจะช่วยนี่ใช้ใหญ่เลยนะ"คยองเทพูดเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองฟาง ฟางก็ได้ยิ้มเเล้วเเลบลิ้นให้

 

 

 

 

 

ทีกับชั้นเธอเอารอยยิ้มแบบนี้ไปไว้ที่ไหน..

 

 

 

 

 

"เอ้าก็นายบอกเองนิว่าจะช่วยชั้นอ่ะ"ฟางพูดเเล้วยังคิ้วให้

 

 

 

 

 

"ผมก็สั้นๆ ไม่หน้าหาเหาใส่หัวเล้ย"คยองเทบ่อนเบาๆ

 

 

 

 

 

"เอ้าบนอยู่ได้ เนี่ยผ้าไม่เปียกเเล้วไปชุบน้ำมาเร็วๆสิ"ฟางพูดเเล้วชี้สั่งคยองเทจึงเดินฮึดฮัดออกมาประตูที่ป๊อปปี้แอบอยู่ป๊อปปี้เห็นจึงรีบหลบทันที

 

 

 

 

 

"เเค่เธอยิ้มได้ ชั้นก็สบายใจเเล้ว"คยองเทออกมาจาอกห้องก่อนจะพูดเเล้วเดินไปชุบน้ำ ป๊อปปี้ที่แอบอยู่ก็ได้ยินที่คอมเทพูดทุกถ้อยคำ

 

 

 

 

 

ชั้นคงก็ดีเเต่ทำให้เธอเสียใจสินะ ป๊อปปี้คิดก่อนจะเดินออกไปหารถตัวเอง เเล้วขับออกไปทันที

 

 

 

 

 

ไม่นานนักฟางก็ใช้คยอมเททำความสะอาดห้องจนสะอาดเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนเเต่กฌแปลกใจที่ไม่เห็นป๊อปปี้ เเต่ก็แอบโล่งใจเพราะเธอเองก็ยังไม่อยากจะเจอเขาใจตอนนี้

 

 

 

 

 

"ไปด้วยกันไม่จ้ะ สาวน้อย"รถเก๋งคันหรูมาจอดหน้าฟางเเล้วเลื่อนกระจกลงก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

"นี่คยอง ชั้นไม่ใช่สาวน้อยนะ พูดมากจริงๆ"ฟางลดตัวลงมาพูด

 

 

 

 

 

"ฮ่ะๆ ไปเร็วเถอะรีบกลับบ้าน วันนี้ไม่มีคนมารับนิ เดี๋ยวไปส่งให้ละกัน"คยองเทพูดเเล้วเดินมาเปิดประตูให้ฟาง

 

 

 

 

 

"ขอบคุณ"ฟางพูดเเล้วยิ้มก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ คยอมเทจึงเดินมานั่งที่คนขับก่อนจะขับรถออกไป

 

 

 

 

"นี่ก็เย็นละ กินข้าวบ้านชั้นมั้ย ถืิว่าเป็นการขอยคุณที่นายช่วยชั้นทำความสะอาด"ฟางถามเมื่อคยองเทขับรถมาถึงบ้าน

 

 

 

 

 

"พูดให้ตัวเองดูดีไปมั้ย -_- ต้องพูดว่าใช้ชั้นคำความสะอาดถึงจะถูก"คยองเทพูด

 

 

 

 

 

"ยังไงก็เถอะ ฮ่ะๆ จะกินไม่กินบอกมาเเค่นั้น"ฟางพูด

 

 

 

 

 

"กินสิแหม ขอฟรี"คยองเทพูดก่อนจะขับรถเข้ามาให้บ้านฟางก่อนจะไปจอดรถที่โรงรถของฟาง

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวจะโชว์ฝีมือทำให้กิน"ฟางพูดเเล้วยักคิ้วก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่โซฟางห้องรับเเขกเเล้วเดินเข้าห้องครัวทันที

 

 

 

 

 

"จะกินได้เร้อะ"คยองเทพูดเเล้วยืนกอดอกพิงประตูห้องครัว

 

 

 

 

 

"กินเเล้วจะติดใจ"ฟางหันมาพูดก่อนจะหันไปทำอาหารต่อ จนเสร็จฟางก็ไม่ลืมทำเผื่อป๊อปปี้ไว้ ก่อนจะตักใส่จานเเล้วเอามาเสริฟที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

 

 

"พี่ป๊อป"ฟางพูดชื่อป๊อปปี้เเผ่วเบาเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินลงมาจากห้อง

 

 

 

 

 

"ใครหรอฟาง"คยองเทหันไปมองป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่กำลังเดินก็หยุดนิ่งอยากฟังคำตอบของฟางเหมือนกันว่าจะตอบไปว่ายังไง

 

 

 

 

 

"องครักษ์ไง ลืมได้ไงเนี่ยว่าฟางเป็นดัมมี่ของโรงเรียนนะ"ฟางพูดเเล้วทำเสียงให้ร่างเริง

 

 

 

 

 

"อ๋อ โทษทีคร้าบ ที่หลังจะไม่ลืมอีกเเล้ว ว่าเเต่มากินข้าวด้วยกันสิครับ"คยองเทพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"ตามสบาย"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกไป ฟางมองป๊อปปี้ก่อนจะมานั่งตรงข้างกับคยองเท คยองเทแอบเห็นฟางมองป๊อปปี้ด้วยสายตาแปลกๆ

 

 

 

 

 

"ชอบคนนั้นหรอ"คยองเทถามขึ้นทำเอาฟางสะอึกเล็กน้อย

 

 

 

 

 

"คะ ใครกัน"ฟางแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

 

 

 

 

 

"คนเมื่อกี้น่ะ"คยองเทพูดอีก

 

 

 

 

 

"..."ฟางเงียบ

 

 

 

 

 

"ถ้าชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ"คยองเทพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

"อาหารชั้นอร่อยมั้ย"ฟางเงียบไปสักพักก่อนจะเปลื่ยนเรื่องคุย

 

 

 

 

 

"ก็ใช้ได้นะ"คยองเทไม่อยากให้ฟางเศร้าจึงไปตามที่ฟางปูทางมา จากน้อยทั้งคู่ก็กินอาหารจนเสร็จฟางก็เดินไปส่งคยองเทก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

______________________________________________________________________________

 

 

อุ้ย >< 555555

 

 

เม้นกันเยอะๆน้าาาาาา

 

 

ม๊วฟๆ 555555