ทาส.... Yaoi! ByDeathAngel

" เหวอ...! ซวยโคตรเลยดิมึง " คันคุโร่" มึงไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวกูจองโรงให้ " ฮิมูระ ไม่พูดเปล่า เอาโทรศัพท์โทรจองด้วย แหม..." เพื่อนไม่ได้ไปตายนะเว้ย! แค่เกือบเท่านั้นแหละ จองเตียงโรงบาลก็พอ " ฮาระ" เออๆ กูเห็นด้วยกับฮาระ พ่อมึงเรียกกี่โมงนะ? " มากิถามผม พลางกดหาเบอร์โรงบาลเตรียมพร้อมโทร เพื่อนมันรักผมมากครับ! รักมากจนอยากตายด้วยมือผม!!!" หุบปากไปเลย ความคิดพวกมึงนี่ช่วยกูได้เยอะ! "พูดจบผมก็เดินออกมาเลย ไม่กงไม่กินมันล่ะแม่ง! ทำอารมณ์เสียหมดเลย" เฮ้ย! "ผมหันไปทางเรียก...ฮิมูระ ตามมาเพื่อไรวะ มาแขวะอีกสิ ผมยืนสองมือล้วงกระเป๋ามองมัน " มึงกินข้าวไปนิดเดียวเองนะ เอ้า! "" ใจ "มันโยนขนมปังมาให้ผม ผมรับมาและเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ พลางแกะขนมปังกิน โดยมีฮิมูระนั่งข้างๆ" กูขอโทษนา...ที่แหย่มึงอะ พวกนั้นมันก็ฝากมาขอโทษด้วย พวกข้าแค่ไม่อยากให้เอ็งเครียด "" เออ...กูรู้ "" รู้แล้วเป็นเงี้ย? "" กูรู้ แต่กูหงุดหงิด แค่นี้กูก็เครียดพอล่ะ "" มันอาจไม่แย่อย่างที่มึงคิดหรอก "" กูก็หวังอย่างนั้น "แล้วผมก็นั่งกินต่ออย่างเงียบๆ ฮินะโทรมา? ผมหยิบโทรศัพท์มาดู ก่อนจะวางมันลงอย่างไม่สนใจ ฮิมูระก็ไม่ถามอะไรนี่แหละข้อดีของเพื่อนผม มันปลอบใจใครไม่ค่อยเป็น แต่มันก็จะคอยอยู่ข้างๆเสมอ เพื่อให้รู้ว่า 'มึงยังมีกู' และข้อดีนี้แหละที่ทำให้มันเป็นเพื่อนที่ผมรักที่สุดเมื่อคาบสุดท้ายจบ ผมเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้านไปหาพ่อ วันนี้ฮินะโทรแล้วโทรอีก ส่งข้อความมาถามก็ตั้งหลายครั้ง จนผมลำคาญ! แต่ก็ปล่อยไป ผ่านเรื่องนี้ไปก่อน ค่อยว่ากัน" เดี๋ยวกูไปส่ง และเดี๋ยวรอไปทำงานด้วยเลย "" อืม.... "" เฮ้ย! อย่างคิดมากนะเว้ย! " คันคุโร่" ใช่ มันต้องไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรอก " มากิ" แต่ถึงยังไง มึงยังมีพวกกู จำไว้! " ฮาระแล้วฮาระก็ตบไหล่ผมเบาๆ ผมก็พยักหน้าตอบ ก่อนเดินออกไปกับฮิมูระ เหมือนกำลังจะไปเผชิญกับอะไรที่ร้ายกาจมากๆ อะไรอย่างนั้นเลยไม่นานก็มาถึงบ้าน ผมเดินเข้าไปหาพ่อที่นั่งรออยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ส่วนฮิมูระรออยู่ข้างนอกผมเดินเข้าไปหาพ่อด้วยหัวใจที่หวิวๆ มันใช่เรื่องปรกติเลยที่พ่อเรียกผมมาคุยอย่างนี้ เค้าเกลียดผมจะตาย เพราะตั้งแต่แม่จากไป เค้าก็รับเรื่องนั้นไม่ได้ เลยโบ้ยว่าผมเป็นคนผิดมาโดยตลอดที่ผมไม่ยอมห้ามแม่ในวันนั้น.....วันนั้นแม่ผมไปตลาดเพื่อซื้อกับข้าวเช่นทุกวัน แต่วันนี้ฝนตกเมื่อจึงต้องขับรถไป แต่แม่ขับรถไม่แข็งและผมก็ไม่ทันห้ามแม่ เพราะผมกำลังทะเลาะกับแฟนอยู่....ถ้าวันนั้นผมห้ามแม่หรือเป็นคนขับรถให้แม่ แม่คงไม่ต้องจากผมไปแบบไม่มีวันหวน........" มาแล้วหรอ "" ครับ "ถ้าไม่มาพ่อจะเห็นผมมั้ย?ผมเดินไปนั่งข้างกับพ่อ " เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าครับ? "" ฉันเป็นพ่อแกใช่มั้ย? "" ครับ "ถ้าไม่ใช่แล้วพ่อเป็นใครล่ะครับแหม่..." เป็นผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูแกมา และก็เป็นคนที่ทำให้แกเกิดมาด้วยใช่มั้ย? "ผมพยักหน้า อะไรของเค้านะแล้วที่ผมเกิดมานี่พ่อตั้งใจ หรือกำลังมันกับแม่ แล้ว ตู้ม...!!! กลายเป็นซาโตชิในปัจจุบัน!" งั้นแกก็ต้องตอบแทนบุญคุณฉันถูกมั้ย? "ผมก็พยักหน้าอีก มาแบบนี้...ต้องเป็นเรื่องซวยบัดซบแน่ๆ! เพราะปกติพ่อผมไม่ใช่พวกพร่ามอะไรอย่างนี้หรอกครับ" งั้นแกช่วยใช้หนี้แทนฉันทีได้ไหม แค่แกยอมไปอยู่รับใช้คนที่ฉันติดหนี้ด้วย เค้าก็จะยกหนี้ทั้งหมดให้ฉัน! "" ห้ะ!!!! อะไรกัน!!!! "" ฉันเป็นพ่อแกนะ แล้วฉันก็เดือดร้อน มันจะเอาชิวิตฉัน แต่ถ้าฉันมีสิ่งตอบแทนที่มีค่าเท่าๆกัน เค้าก็จะปล่อยฉัน!! "" โดยเอาชีวิตผมงั้นหรอห้ะ!!! "ผมตะโกนใส่หน้าพ่อทั้งน้ำตา เค้าเห็นชีวิตลูกตัวเองเป็นอะไร......ฮิมูระเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกก็รีบเค้ามาทันที เพราะเป็นห่วงซาโตชิ แต่ก็ได้แต่ยืนมองห่างๆเท่านั้น เรื่องของพ่อลูกจู่ๆจะเข้าไปเลยก็ใช่เรื่อง แต่ถ้าพ่อทำร้ายซาโตชิล่ะก็...นั่นอีกเรื่อง!!" อะไรกัน...หนี้อะไรกัน? "ผมทรุดลงไปที่พื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ดิ้นรนด้วยเองมาตลอด แต่ต้องจบแบบนี้หรอ?" ฉันติดหนี้ที่คาสิโนแห่งหนึ่ง ร่วมสิบล้านเยน แกมีปัญญาหาเงินมาใช้เค้ามั้ยล่ะ!!! "" ทะ...ทำไมมันมากมายอย่างนั้น....? "" จะไปรู้เร้อะ! ติดไว้นานทั้งดอกทั้งต้นมันก็บานตะไทสิวะ!! พรุ่งนี้เค้าจะมารับตัวมึง! กูเป็นพ่อมึง เป็นคนทำให้มึงเกิดมา กูจะทำอะไรกับชีวิตมึงก็ย่อมได้!!! "แล้วพ่อก็เดินออกจากบ้านไป... ผมได้แต่นั่งร้องไห้อย่างหมดหนทาง ถ้าผมหนีพ่อก็ตาย! ผมทำไม่ได้ " หนีไปกับกูเหอะ! "" แล้วพ่อกูล่ะ...? "" พ่อมึงเป็นคนสร้างปัญหา พ่อมึงก็ต้องแก้เองสิวะ! "" ด้วยชีวิตหรอวะ "" เออ!! "" ไม่ๆ!! กูทำไม่ได้ กูทิ้งให้เค้าตายไม่ได้ เค้าเป็นพ่อกู กะ...กูจะทำตามที่เค้าสั่ง! "" โว้ย!!!!! "แล้วฮิมูระ ก็เดินไปต่อยกำแพงจนมือแตก ส่วนผมได้แต่นั่งจมกองน้ำตาอยู่ตรงนั้น.....เมื่อผมอารมณ์เย็นขึ้นแล้วจึงออกไปทำงานกับฮิมูระ" มึงไม่ต้องไปทำงานก็ได้มั้ง พักผ่อนสมองเถอะวะ! "" ไม่เอา กูอยู่เฉยๆกูก็เครียด "" ฮิมูระ... "" หือ...? "" มึงว่า พวกนั้นจะฆ่ากูมั้ย? "" บ้าน่ะ เค้าไม่ฆ่ามึงหรอก เพราะมันคงไม่คุ้มกับหนี้ที่พ่อสร้างไว้มากขนาดนั่น "" แล้วมึงว่าเค้าจะทำอะไรกู "" คงเอาอวัยวะมึงไปขายมั้ง ปอดข้างหนึ่งได้เป็นสิบๆล้านเยนเหมือนกันนา.... "" นั่นสิ...ถ้าเป็นงั้นคงไม่ขาดทุน... "แล้วผมก็นั่งซ้อนมอไซเงียบๆต่อไป ผมไม่มีความคิดอะไรในหัวเลย ไม่กลัวอะไรที่จะเกิดขึ้นทั้งนั้น แต่...ผมเสียใจ ที่พ่อทำกับผมแบบนี้....." พ่อเค้าไม่รักกูเลยหรอวะ...ฮึก! "ผมพูดพร้อมกับสะอื้นนิดหน่อย แต่ฮิมูระมันไม่ได้ตอบอะไรผม มันคงรู้ล่ะนะ ว่านั่นมันไม่ใช่คำถาม...มันเป็นแค่สิ่งที่อยากพูดเท่านั้น!" อ่าว..! ทำไมมากันเร็วจังล่ะวันนี้ นี่เพิ่งห้าโมงเองน้อ "" พี่มาโตะมาก่อนพวกผมอีกไม่ใช่หรอครับ "" อ่อ...วันนี่พี่ควงน่ะ ฮิเดะทะเลาะกับแฟนพี่เลยมาแทนมัน. "" อ้อ...ทะเลาะกันทั้งปี "พี่มาโตะเอ่ยทักพวกเราที่มาร้านเร็วกว่าปกติ ฮิมูระเลยตอบแทนผมที่เอาแต่เงียบ ตาผมยังคงช้ำเพราะร้องไห้ฮิมูระเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างในสต๊อก มันเป็นที่ของพนักงานน่ะครับ พลางกวักมือเรียกผมให้ไปกับมัน " นี่ซาโตชิ วันนี้เราเป็นอะไรหือ ทำไมตาช้ำขนาดนั่น อกหักหรือไง "พี่มาโตะเดินเข้ามาถาม ทั้งๆที่ลูกค้าเต็มร้านไปหมด นี่พี่สนใจลูกค้าก่อนเถอะครับ ผมสงสารเพื่อนพี่ที่โดนพี่กินแรง " เปล่าครับ ถ้าอกหักผมไม่เป็นอย่างนี้หรอก พี่ก็รู้นี่ "" ก็เพราะรู้น่ะสิ ถึงเป็นห่วงที่เราเป็นอย่างนี้ "" มึงก็บอกพี่เค้าไปสิ งั้นกูบอกเอง...คืองี้พี่ พ่อซาโตชิเอามันไปใช้หนี้พนันน่ะ!! "" หา!!! "แล้วฮิมูระก็เล่าเรื่องที่เจอกับผมมาให้พี่มาโตะฟัง พอพี่เค้ารู้เรื่องทั้งหมด ก็เครียดๆไป แต่ก็คงเหมือนกับฮิมูระที่ชวนให้หนี แต่แน่นอน คำตอบของผมยังคงเป็นเดิม" แล้วพรุ่งนี้ ไอ้พวกเวร กับพ่อเฮงซวยนั้นจะมาเมื่อไหร่? "" ไม่รู้ครับ แต่เลิกด่าพ่อผมทีเถอะครับ "" ทำไมต้องเลิกด้วยวะ พี่มาโตะเค้าก็พูดถูก "" แต่นั่น เค้าก็เป็นพ่อกูนะ! พ่อก็คือพ่อ เลวยังไงก็พ่อกู!!! "ผมตะคอกฮิมูระทั้งน้ำตา ทั้งสองก็ได้แต่มองผมอย่างไร้หนทางช่วย" ซาโตชิรักพ่ออะดีแล้ว แต่ก็ควรแยกแยะบ้าง แล้วถ้าแม่ซาโตชิยังอยู่เค้าจะปล่อยให้เราไปหรอ พ่อแม่เค้าต้องเห็นเราสำคัญสิ แต่นี้มันไม่ใช่! พ่อนายไม่ควรเป็นพ่อคนเสียด้วยซ้ำ!!! "พี่มาโตะสวนผมกลับก่อนเดินออกไปทำงานต่อ พี่เค้าพูดถูก แต่...ผมก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี ผมทิ้งพ่อไม่ลง ผมทำไม่ได้!!" เฮ้ยคืนนี้ไปนอนบ้านกูมะ? "" ไม่วะ! "ฮิมูระถามผมขณะเก็บของเตรียมกลับบ้านหลังเลิกงาน มันคงอยากให้ผมผ่อนคลายล่ะมั้ง เพราะกลับบ้านผมก็คงเครียดหนัก แต่ผมอยากนอนที่ห้องตัวเองนี่นา....ผมเดินขึ้นห้องมา ระหว่างที่เข้ามาในบ้านผมไม่เห็นพ่อเลย ไม่หลับก็คงยังไม่กลับล่ะนะผมนั่งบนเตียง ดึงผ้าห่มไหมพรมที่แม่ทำให้ผมขึ้นมากอด หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจค่อยๆร่วงจากดวงตาผมหนุ่มน้อยนั่งร้องไห้อยู่ที่เตียงโดยที่มีผ้าห่มผืนโปรดอยู่ไม่ห่าง ก่อนจะผล๊อยหลับไปทั้งน้ำตาทุกอย่าง...อยู่ในสายตาของซาตานหนุ่มตลอดเวลา " ไวท์ติดใจอะไรเจ้ามนุษย์ที่แสนจะอ่อนแอ และเปราะบางอย่างนี้ "" ก็แค่นึกสนุกน่ะแบล๊ค ไม่มีอะไรพิเศษหรอก! "จู่ๆเสียงของผู้ที่ถูกสงสัยก็เอ่ยขึ้นจากด้านหลังตน ไวท์เดินขึ้นมายืนข้างๆพี่ชายตนเอง ทอดสายตาไปที่เด็กหนุ่มผู้อ่อนแอ แบล๊คมองน้องชายตนเองด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก สำหรับเขาแล้วเค้าไม่สนอะไรทั้งนั้น " นี่...! "" อารัยอ่อ~~~ "" ไวท์ไม่สนแบล๊คแล้วงั้นสินะ! "" หวา...ทำไมพูดงั้นล่ะ แบล๊คอะที่หนึ่งของเค้าอยู่แล้ว เจ้าเนี่ยก็แค่....ของเล่น! "ไวท์รีบคว้าเอวแบล๊คมากอด ออดอ้อนราวกับคู่รักที่กำลังง้องอนกันอยู่ แบล๊คเอื้อมมือไปลูบหัวน้องชายตนเอง ยิ้มน้อยๆกับความน่ารักขี้อ้อน" อย่าเล่นเผลินจนลืมแบล๊คล่ะ "" แน่นอน~~~ "อาทิตย์ทอแสงประกายรับอรุณแรกของวัน....ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อจะไปเรียน แต่ต้องชะงั้กเท้าเมื่อ....ผมห็นพ่อนั่งคุกเข่าตรงหน้าชายชุดดำคนหนึ่ง โดยด้านหลังเขาคนนั้นยังมีชายชุดดำอีกสี่คน คงเป็นลูกน้องละมั้ง" นั่นหรอ...ซาโตชิ! "" ครับ นั่นล่ะครับ "" อืม...น่าตาดีไม่เลว ยังงี้คงพอหาเงินที่นายติดเราไว้มาคืนได้ไม่ยาก แต่ท่าจะเปลืองตัว!! "ห้ะ!! หมายความว่าไง 'เปลืองตัว!' นี่พวกมันต้องการเอาผมไปทำอะไรกันแน่นะ" มานั่งนี่สิลูก "" ตะ...แต่ผมมีเรียนนะฮะ "" บอกมานั่งนี่! "พ่อตะคอก! ผมจึงจำใจเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าพวกมัน มันเอามือหยาบมาเชยคางผมขึ้น มองหน้าผมราวกับไฮยีน่าได้เยื่อ ยังไงยังงั้นเลยให้ตายสิ!" วันนี้หนูคงไม่ได้เรียนแล้วล่ะ เจ้านายพี่เค้าอยากได้ของเล่นใหม่พอดี "แล้วเจ้าพวกชุดดำข้างหลังก็เดินมาลากผมขึ้นรถสำคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะกลัวพ่อจะโดนลูกหลง เลยต้องเดินไปตามแรงที่พวกมันลากมันยัดผมไว้ที่เบาะหลังก่อนจะมีไอ้เวรนั่นเข้ามานั่งขนาบข้างผม" ไปถึงแล้วต้องบริการท่านดีๆล่ะ ถ้าไม่อยากตาย อ้อ! อีกอย่าง...ถ้าบริการถูกใจอาจจะได้ตังเยอะก็ได้นา....ได้เอาเงินพวกนั้นมาไถ่ตัวเองไง ฮ่าๆๆ! "หนอย...อยากต่อยปากแม่งชิบ!! ปากวอนทีนจริงไอ้เวรเอ้ย!!!ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าควรทำอะไรดี จะหาทางออกยังไง ตื้อไปหมดคิดอะไรไม่ออก มีแค่ความเสียใจเท่านั้นรถมุ่งหน้าไปย่านๆหนึ่ง ซึ่งมีแต่บ้านเอ...ไม่สิ คฤหาสมากกว่า ย่านนี้คงเป็นย่านคนรวยอภิมหารวย ไรงี้ชัวเลย ถ้าเป็นอารมณ์ปกติผมคงตื่นเต้นน่าดู แต่นี้ไม่ใช่น่ะสิ แถมไม่ได้มาเที่ยวด้วย แต่มาเป็น... 'ทาส!' ต่างหากไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้ามาที่คฤหาสหลังหนึ่ง เป็นทรงยุโรปที่มีกลิ่นอายโรมันนิดๆ ถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวดำทอง อย่างสวยสง่า ตามมุมเสาต่างๆ ถูกประดับด้วยรูปปั้น 'ซาตาน!' เอ่อ...ดูน่ากลัวแหะ!ถึงผมจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ที่นี่กลับให้อารมณ์หลอนๆเย็นยะเยือกยังไงก็ไม่รู้ นึกถึงคนที่ผมต้องไปรับใช้เค้า ต้องเป็นแบบ...เถื่อน โหด โฉด ชั่ว ชัวเลย! พวกลัทธิบูชาซาตานไรงี้ แล้วจะรอดปลอดภัยออกไปไหมเนี่ยกู!!!" อะ...! ลงมาได้แล้ว "" คะ...ครับ "เว้ย! กูลงเองดีๆได้เว้ยไม่ต้องกระชาก!! ก็ไอ้เวรนั่นแม่งสั่งให้ผมลง ผมก็ลงตามมันสั่งแล้วนะ ยังกระชากแขนผมอีก เจ็บนะเนี่ย แขนหักใครรับผิดชอบวะ!มันลากผมเข้าไปในตัวคฤหาส ก่อนจะผลักผมลงกับพื้นตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผมไม่ทันได้มองหน้า เพราะไอ่เวรนั่นมันกดหัวผมไว้" มาแล้วครับนายท่าน พ่อของเจ้านี้ ส่งให้เจ้านี้มาใช้หนี้แทนครับ "" อืม...ชื่ออะไร? "" โอ้ย! อะ...ผมชื่อซาโตชิ นาริมิยะ ซาโตชิครับ "ไอ้เวรมันกระชากผมของผมให้เงยหน้าไปตอบนายมัน เจ็บนะไอ้แสส..!!ผมบ่นกระปอดกระแปดในใจ ก่อนที่สายตาผมจะถูกตรึงอยู่ที่ผู้ชายตรงหน้า....!เขาคือผู้ชายขี้แยที่ร้องเรียกหาคนชื่อแบล๊ค ที่ผมช่วยเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน....แต่? ผมกับรู้สึกว่าไม่ใช่ไงก็ไม่รู้สิ บรรยากาศรอบตัวเค้ามันต่างกับคนที่ช่วยเลยนี่นา.... มันดูทะมึนๆ น่ากลัว เอ....เหมือนคนที่เจอในผับ ที่มาถามทางเลยแหะ! มิน่าตอนนั้นที่เจออยู่ริมทางถึงว่าหน้าคุ้นๆ" เอาไปขังไว้ในห้อง สึจิพาไปที "" ครับนายท่าน! "แล้วมันก็ลากผมไปที่ไหนก็ไม่รู้ ทำไมเค้าทำเป็นเหมือนไม่รู้จักผมเลยนะ เฮ้อ....ช่างเหอะ หวังว่าชีวิตคงไม่บัดซบไปกว่านี้อะนะ