So Cute !! ยัยจอมจุ้นป่วนหัวใจนายมาเฟีย

 

 

 

              ในขณะที่ร่างกายกำลังด้านชานิ่งค้างสนิทอยู่กับที่เพราะสถานการณ์ที่พลิกผันไป หรือว่ากวินตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกให้เทอใช้ปืนที่ไม่มีกระสุนยิงป๊อปปี้ ซึ่งกวินคงปลดกระสุนออกหมดตั้งแต่แรกแล้ว เพื่อให้อีกฝ่ายตอบสนองด้วยการยิงกลับ กวินซ้อนแผนตั้งแต่แรกเพื่อให้ป๊อปปี้ฆ่าเทอ 

 

 

 

             ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ แรงลมก็พัดวืดผ่านข้างหูขวาของฟางไปเพียงเสี้ยววิ ทั้งที่เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ทุกๆอย่างเหมือนกลับกลายเป็นภาพสโลช้าๆ ฟางกลับตาเตรียมรอรับกระสุนเนื่องจากตัวเองไร้ซึ่งแรงที่จะขยับหนี

 

 

 

            เพียงแต่ว่าหลังจากแรงลมที่พัดไปสักพัก สิ่งที่ควรจะรู้สึกต่อมากลับไม่ใช่ความเจ็บปวด มีเพียงความเงียบ...ฟางที่หลับตากลั้นหายใจรอรับชะตากรรมถึงกับต้องขมวดคิ้วสวยด้วยความสงสัยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?  ทำไม..เทอถึงไม่ถูกยิง..

 

 

           

ตุบ ! พลั่ก !

 

 

 

              ฟางหมุนตัวมองรอบๆอย่างฉับไวทันทีที่มีเสียงเหมือนอะไรหล่นตุ้บลงพื้น ตาคู่สวยเปิดโตอย่างตกใจ หัวใจที่หยุดเต้นไปเมื่อกี้กลับมาเต้นถี่อีกครั้ง คำถามมากมายต่างวิ่งพุ่งประเดประดังเข้ามา 

 

 

 

            ภาพตรงหน้าก็คือ...ร่างของกวินซึ่งเมื่อกี้ยังยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่อย่างผู้มีชัย แต่ตอนนี้กลับล้มลงกระแทกพื้นมือเรียวกุมท้องที่มีเลือกสีแดงสดค่อยๆซึมไหลออกมาเป็นวงกว้าง ฟางหมุนตัวอีกรอบและพบว่าปืนสีดำที่จ่อหลังเทออยู่เมื่อครู่ได้ลงไปนอนนิ่งอยู่ที่พื้น ทันใดนั้นฟางจึงได้รู้ว่าเสียงพลั่กนั้นคือเสียงปืนที่ตกลงสู่พื้น

 

 

ปัง !

 

 

            ฟางสะดุ้งยืนตัวแข็งทื่อเมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง และหลังจากนั้นไม่ถึงสองวินาทีร่างของชายที่อยู่ข้างหลังที่กำลังสถบคำพลางใช้มือกุมไหล่ซ้ายอยู่ก็ทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้น เนื่องจากกระะสุนซึ่งวิ่งพุ่งด้วยความเร็วสูงเจาะฝังเข้าที่ด้านซ้ายของหน้าอก เลือดสีแดงสดค่อยๆทะลักออกมาจากปากแผลทั้งสองจุด

 

 

 

            ฟางเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมาและหันกลับไปทางป๊อปปี้ พบว่าร่างสูงยังคงยืนที่เดิม ในมือกำกระบอกปืน ขณะเดียวกันนัยตาคมกริบยังคงจ้องมองเทออยู่ ฟางหันหวับเมื่อรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบางอย่างได้ไม่ห่างจากจุดที่ป๊อปปี้ยืนนัก..โทโมะ ! 

 

 

 

            เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ? ทำไมไม่มีใครรู้ว่าเขาเข้ามา ไม่มีแม้แต่เสียงหรือสัญาณอะไรบอกได้เลยว่าชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นได้อย่างไร ฟางมองโทโมะที่ในมือของเขากำกระบอกปืนสีเงินตั้งฉากนิ่งและจุดที่เขาเล็งคือจุดที่ข้างหลังเทอ

 

 

 

            ฟางจึงเข้าใจทันทีว่าเสียงปืนนัดแรกนั้นมาจากโทโมะไม่ใช่ป๊อปปี้แต่เพราะเทอเอาแต่ก้มหน้าจึงคิดว่าเป็นป๊อปปี้แต่สองคนนั้นยืนไปไกลกันคงไม่แปลกที่เทอจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นคนยิง " พี่จะบอกอีกครั้งว่าพี่จะปกป้องเราด้วยชีวิตของพี่ " ฟางเลื่อนสายตากลับไปหาป๊อปปี้ทันทีที่เขาพูดจบ

 

 

 

พลั่ก !

 

 

 

            ราวกับเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดถูกสูบไปจากเหตุการณ์เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านไป ทำให้เผลอปล่อยปืนที่กำอยู่หล่นพื้น ก่อนที่จะตามด้วยร่างบางที่ทรุดตัวลงอย่างหมดแรง น้ำตาที่สะกดกลั้นเริ่มทะลักออกมาอีกครั้งเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ความโล่งใจเข้ามาแทนที่

 

 

 

            ป๊อปปี้เดินตรงเข้าไปหาฟางก่อนจะย่อตัววางปืนแล้วรวบตัวฟางเข้าไปกอดไว้อย่างแน่น " ฮึก..ฮือออๆ พี่ป๊อป..คนบ้า..ยิงมาได้ ฮือๆ " ฟางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก " พี่ไม่ได้คิดจะยิงเราอยู่แล้วตั้งแต่แรก " ป๊อปปี้พูดก่อนจะลูบหัวฟางเชิงปลอบ

 

 

 

             " ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..ฮึก..พี่ก็ยิงมาทางนี้ พี่มั่นใจฝีมือการยิงปืนของพี่มากเกินไป..ฮึก..ถ้าเกิดพี่พลาด..และยิงมาโดนฟางพี่จะว่ายังไง..ฮืออๆ " ฟางพูดออกมาอย่างเสียขวัญ " พี่ขอโทษครับ..ขอโทษ..แต่พี่ไม่มีวันพลาดแน่นอน หยุดร้องได้แล้วน้ะเด็กน้อยของพี่.." ป๊อปปี้พูดก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

             " พี่วางแผนกับพี่โทโมะไว้หรอ ? ทำไมพี่เขาเข้ามาไม่มีใครรู้เลย " ฟางที่เริ่มหยุดร้องถามขึ้นอย่างสงสัย " พี่แค่รู้ว่าพวกมันจะมาช่วยแต่ไม่ได้วางแผน..บางทีอาจเพราะโตมาด้วยกันมั้งจึงรู้ว่าต้องทำยังไง " ป๊อปปี้ลูบหัวฟางเบาๆ          

 

 

 

              " อีกอย่างทุกคนเทความสนใจให้เราเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง " เมื่อป๊อปปี้พูดจบฟางก็หันไปมองรอบๆก็พบว่าลุกน้องของกวินสลบไปด้วยฝีมือของลูกน้องโทโมะ " แล้วใครยิงพี่กวินค่ะ ? " ฟางถามเพราะนอกจากป๊อปปี้กับโทโมะเทอไม่เห็นใครเลยที่น่าจะยิงกวินได้แถมแคทก็ยังไม่อยู่แล้วด้วย

 

 

 

             " ไอ่เควินไอ่น้องทรยศ " เสียงกวินดึงความสนใจจากทุกคนให้หันไปมองเขาเป้นตาเดียว " ผมเตือนพี่แล้วว่าอย่าเอาฟางมาเกี่ยวเรื่องนี้พี่ไม่ฟังผมเอง " เควินพูดเขายังคงกำกระปืนและเล็งที่กวินไว้ มืออีกข้างก็พยุงแคทให้ลุกขึ้น 

 

 

 

             " ถุ้ย ! ทำเป็นคนดี ! ทีตอนแกคิดแผนวางระเบิดไอ่ป๊อปในลิฟต์ทำไมไม่เห้นแกจะพูดอย่างงี้ว้ะ " กวินพูดก่อนจะยิ้มเยาะ " เพราะผมไม่รู้ว่าฟางอยู่ด้วยตังหาก !! " เควินยังคงพูดอย่างเดือดๆ " เราต้องรีบไปจากที่นี่ ตำรวจกำลังมา เก็บวาดให้เรียบร้อย ! ไอ่ป๊อป..ลูกน้องฉันกับแกเก็บกวาดข้างนอกแล้ว ไอ่เขื่อนเพิ่งเอาคนออกไป เรามีเวลาไม่มากแล้ว " โทโมะหันมาเร่งป๊อปปี้

 

 

 

              " ไม่เป็นไรน้ะเด็กน้อย..ทุกอย่างมันจบแล้ว.." ฟางหันกลับไปมองป๊อปปี้ ประโยคนั้นของป๊อปปี้ทั้งอ่อนโยนและเป็นห่วงเทอ ฟางถึงกับต้องเบือนหน้าหนีเพราะความรู้สึกหลายๆอย่าง..เขารักเทอเพราะเทอเป็นเพียงแค่น้องสาวของเขาฟาง..ไม่ใช่ความรักแบบที่เทอคิดกับเขา..

 

 

 

              " รีบไปจากที่นี่กันเถอะ.." ป๊อปปี้จับแขนทั้งสองข้างของของฟางเตรียมจะดึงฟางให้ลุกขึ้นพร้อมกับเขาแต่เพียงว่าฟางรู้สึกหน่วงๆในจิตใจอย่างกับลืมอะไรบางอย่าง..ทันใดนั้นเองภาพของเพื่อนสาวที่ถูกกรอกยาพิษก็ผุดขึ้นในทันที 

 

 

 

              " เด่วก่อนค่ะพี่ป๊อป ฟางยังไปไม่ได้ ! " ฟางยื้อแขนออกจากป๊อปปี้ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังกลับไปหาแบมที่ตอนนี้นอนพิงลังไม้ลังเดิมหัวใจของฟางถึงกับเย็นวาบเมื่อเห้นภาพนั้น " นั่นฟางจะไปไหนน่ะ ? " ป๊อปปี้พุดออกมาอย่างตกใจ 

 

 

 

               " แบม..แบมๆๆๆ อย่าเพิ่งหลับสิ แบมๆ " ฟางคุกเข่าก้มตัวเข้าไปหาแบม ก่อนที่คิ้วสวยจะขมวดเข้าหากันเมื่อไม่เห็นการตอบสนองจากอีกฝ่าย ฟางเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูกมือไม้สั่นไปหมด พยายามแกะเชือกที่มัดแบมเอาไว้ 

 

 

 

               " ฟางทำบ้าอะไรน่ะ !? ออกมาจากตรงนั้นเด่วนี้ ! พี่บอกให้ออกมาไม่ได้ยินหรือไง ! ออกมาเด่วนี้น้ะ ฟางง !! " เสียงตะโกนของป๊อปปี้ทำให้ฟางต้องหันขวับไปทางป๊อปปี้ที่กำลังสาวเท้าตรงมาทางเทอสายตาสีหน้าฉายแววร้อนรน ก่อนที่ฟางจะตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ในขณะที่มือยังง่วนอยู่กับการแก้ปมเชือก

 

 

 

              " พี่กวินบังคับให้แบมกินยาพิษเข้าไป..แบมไม่ตอบสนองเลยพี่ป๊อป..เราทำยังไง..." ฟางต้องชะงักทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค ด้วยความสงสัยบางอย่างที่แทรกเข้ามาคิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างรู้งาน..

 

 

 

             ทำไม..ทำไมปมเชือกมันไม่ได้แน่นหนาอะไร..กลับคลายออกได้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำ...ราวกับว่ามันไม่ได้จงใจผูกผัดเจ้าของร่างเอาไว้ตั้งแต่แรก.. " หลบไป..ฟาง ! " 

 

 

 

ปัง !

 

 

 

 

           

 

 

 

 

 

_______________________________________________________________________________

ฉับบบบบบบบ !! ถ้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เม้นกันเยอะๆน้าาา 

เม้นเยอะๆน้าาาา ขอกำลังให้ไรเตอร์หน่อยน้าาา 

มาส่งทุกคนเข้านอน ฝันดีน้ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนน 

เจอกันตอนหน้าน้าาาา