So Cute !! ยัยจอมจุ้นป่วนหัวใจนายมาเฟีย

 

 

         

              ความเจ็บวิ่งแล่นเข้ามาในทันทีหลังจากที่เกิดเสียงปืนขึ้น..ฟางหันหน้ากลับไปหาคนที่เทอพยายามจะช่วยปลดปมเชือกให้ในตอนแรกอย่างช้าๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะพร้อมใจกันหยุดทำงานไปอย่างดื้อๆเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของเทอจ้องหน้าเทอนิ่งด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก

 

 

 

             แบมไม่ได้หลับ..ในมือของเทอกำอาวุธสีดำขนาดเล็กแน่น...ปืน เขม่าของอาวุธร้ายสีดำนั้นยังลอยคลุ้งจางๆออกจากปากกระบอก " ฟาง !! " เสียงตะโกนเรียกเทอทำให้ได้สติกลับมาอีกครั้ง ฟางไล่สายตาตามกระบอกปืน..ก่อนจะพบว่ามันเล็งมาทางเทอ

 

 

 

            อาจจะเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเพียงพริบตาจนทำให้สติบางช่วงของเทอขาดห้วงไป..ความเจ็บแวบขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ตามมาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดซึ่งถูกสูบหายไปในทันที เมื่อก้มมองท้องของตัวเองก็พบว่าเลือกสีแดงสดค่อยๆซึมไหลออกมาและเริ่มขยายเป็นวงกว้าง..ไม่จริง ! แบมยิงฉัน..ทำไมกัน !?

 

 

 

            ฟางทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเอ่ยออกเสียงถามความมึนงงข้อสงสัยในจิตใจออกไป ภาพตรงหน้าเบลอวูบ พยายามจะสูดอากาศหายใจก็ทำได้ยากนัก " ฟาง ! " ป๊อปปี้เรียกฟางด้วยความตกใจ 

 

 

 

            " หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าคิดจะก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวน้ะพี่ป๊อป ไม่งั้นแบมยิงยัยฟางทิ้งแน่!" ป๊อปปี้หยุดชะงักทันทีหลังจบคำตวาดลั่นของแบม " แฮ่กๆ ทำ..ไม แฮ่กๆ " ฟางกุมท้องตัวเองไว้ กัดฟันแน่น " ทำไมล้ะแบม..ทำ..ไม..เพราะ..อะไร เทอเป็น..ใครกัน "

 

 

 

            " ลุกขึ้นมา ! " แบมไม่ตอบเพียงแต่กระชากแขนฟางให้ลุกขึ้นก่อนจะใช้อีกมือกดปากกระบอกปืนไว้ที่หลังฟาง ก่อนจะล็อกคอฟางเพื่อให้ร่างของฟางบังร่างของเทอไว้ เอาฟางเป็นโล่ป้องกันจากป๊อปปี้ที่ยืนนิ่งเล็งปืนของเขามาทางนี้

 

 

 

            " เทอต้องการอะไรแบม ? " ป๊อปปี้ถามขึ้นเสียงนิ่ง " ฉันต้องการหนี " ป๊อปปี้มองคนที่ถูกจับเป็นตัวประกันอย่างใจเย็น แม้ภายในใจเขาจะร้อนรุ่มชึ้นเรื่อยๆ ยามเมื่อมองเห้ฯเลือดสีสดค่อยๆไหลซึมออกมาช้าๆ มือหนาไม่ลดปืนลงแต่ก็ไม่คิดที่จะเหนี่ยวไกเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

 

 

 

            เพราะว่าเมื่อกี้ชายคนนั้นยืนทิ้งระยะห่างจากฟางพอตัว ทำให้เขาสามารถเล็งผ่านร่างของเทอไปได้ แต่ตอนนี้ฟางถูกใช้เป้ฯโล่ ตัวแนบสนิทกับอีกฝ่าย ไม่มีจุดให้เขาเล็งใส่แบมได้เลย

" ปล่อยฟางซะ.." ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นใหม่ " ทำไมแบมต้องเชื่อพี่ " แบมกระชากร่างของฟางให้ตามเทอไปทางกวินซึ่งถูกยิงไปเมื่อครู่ก่อน

 

 

 

             " ออกไปจากพี่กวินเด่วนี้เควิน ไม่งั้นนังฟางตายแน่! " เควินได้ยินดังนั้นจึงรีบถอยห่างออกจากวินรวมถึงส่งสัญาณให้ลูกน้องถอยห่างด้วย " แบมเทอกับพี่กวินหนีไปไหนไม่รอดหรอก " เควินพยายามกล่อม " ไม่ ฉันกับพี่กวินต้องรอด "

 

 

 

             " พี่กวินลุกไหวมั๊ย ? เราต้องรีบไปแล้วตำรวจกำลังจะมา " แบมถามกวินที่นั่งหายใจหอบอยู่ " หึ..น้องสาวนอกไส้ที่เล่นชู้กับพี่ชายสิน้ะ ! " ป๊อปปี้เอ่ยออกมาซึ่งทำให้ทุกคนถึงกับงงเว้นแต่เควินที่ยังนิ่งเพราะเขารู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว

 

 

 

              " หุบปากเน่าๆของแกซะ! " แบมตวาดลั่นก่อนจะค่อยๆพยุงกวินให้ลุกขึ้น " ไปกันได้แล้วพี่กวิน " แบมพูดก่อนจะดึงกวินขึ้น " ฉันต้องช่วยฟางให้ได้ " ป๊อปปี้กัดฟันกรอด ก่อนจะกระชับปืนในมือแล้ววิ่งตามแบมกับกวินออกไป " ตามไป! " โทโมะสั่งลูกน้องที่เหลือ ก่อนทุกคนจะวิ่งตามป๊อปปี้ไปทางข้างหลังโกดัง

 

 

 

               แบมกวินพ่วงด้วยร่างของฟางที่วิ่งออกมาจากโกดังและไล่สายตาหาทางหนีต่อ " ทิ้งยัยฟางซะ ขืนเอาไปด้วยจะเป้นตัวถ่วงเปล่าๆ " กวินที่หน้าซีดแล้วตอนนี้พูดขึ้นแบมชั่งใจอยู่ช่วงหนึ่งก่อนจะปล่อยร่างของฟางและยกปืนยิ้นแสยะยิ้มใส่..เตรียมจะยิงซ้ำแต่..

 

 

ปัง !! 

 

 

              กวินกับแบมไหวตัวลูบลูกกระสุนทันที " หนีก่อน " แบมพยักหน้าก่อนสาดกระสุนไปทางปีอปปี้จากนั้นเทอก็พยุงกวินเพื่อหาทางหนีต่อ " ฟาง !" ป๊อปี้เข้าไปคว้าร่างของฟางเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง มือหนาจับแก้มของฟางก่อนจะอังจมูกด้วยความวิตก

 

 

 

             เขาเบาใจขึ้นเมื่อพบว่าอย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังคงหายใจ " ฟาง..ได้ยินพี่มั๊ยตัวเล็ก..ลืมตาขึ้นสิ " ป๊อปปี้เขย่าไหล่ฟางเบาๆ แต่ร่างบางก็ยังคงนิ่ง 

 

 

ตึกๆๆๆๆ

 

 

 

             เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังตามหลังเขามา " เด่วฉันจัดการสองคนนั้นเอง แกอยู่ตรงนี้แหละ " โทโมะพูดก่อนจะมองร่างบางของฟางแวบนิ่ง เขาไม่คิดจะรอคำตอบจากอีกฝ่าย หันไปพยักหน้ากับลูกน้องทุกคนก่อนจะวิ่งนำไปตามทางที่สองคนนั้นหนีไป

 

 

 

             " ตื่นขึ้นมาสิครับฟาง..ตัวเล็กอย่าทรมานพี่แบบนี้เลย.." ป๊อปปี้ได้แต่เว้าวอนให้อีกฝ่ายหนึ่งลืมตาขึ้นมา " พะ..พี่ป๊อป.." ฟางที่รู้สึกจึงค่อยๆลืมตาขึ้น " ฟื้นสักทีน้ะตัวเล็ก..ปล่อยให้พี่เรีกอยู่ตังนาน " ปีอปปี้ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ฟางฟื้นขึ้น

 

 

 

             " ห้ามหลับอีกน้ะคนดี..เด่วพี่จะพาเราไปโรงพยาบาลน้ะ ฟางจะต้องไปเป็นไร " ป๊อปปี้พูดก่อนจะลูบหน้าที่ซีดเซียวของฟาง " ฟะ..ฟางรักพี่ป๊อปน่ะค่ะ " ฟางพูดออกมาก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้ " ...พี่ก็.." ฟางยกมือที่เปื้อนเลือดขึ้นแตะริมฝีปากของอีกฝ่ายเพราะไม่อยากได้ยินสิ่งที่เขาจะเอ่ยออกมาด้วยความกลัว..

 

 

 

              " ฟางแค่อยากบอกพี่.." ป๊อปปี้จับมือฟางที่ใช้แตะริมฝีปากเขาไว้ " อย่าหลับน่ะตัวเล็ก เข้าใจมั๊ย ? " ป๊อปปี้เอ่ยออกมา " พะ..พยายาม..อยู่.." แต่ในที่สุดความพยายามทุกอย่างของฟางก็หมดลงเปลือกตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ " ฟาง ! "

 

 

 

             " ไอ่ป๊อป ! " เขื่อนเคนตะและจองเบวิ่งมาหลังจากที่เครียพื้นที่เสร็จ " ไอ่เบช่วยฟางด้วย ! " ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อเริ่มใจไม่ดี " ไหนๆมาสิๆ " จองเบรีบเข้ามาดูอาการฟาง " เกิดอะไรขึ้นว้ะไอ่ป๊อป " เขื่อนถามอย่างตกใจเมื่อฟางที่เขารักเหมือนน้องสาวแท้ๆมีสภาพเป็นแบบนี้

 

 

 

             " ฟางถูกแบมยิง.." ป๊อปปี้ตอบทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาไปจากฟาง " ยัยงูพิษนั้น ! แล้วตอนนี้พวกมันไปไหนแล้ว ? " เคนตะสถบออกมาอย่างหัวเสีย " หนีไปแล้วไอ่โมะกำลังตามไปจัดการ " ป๊อปปี้ตอบ " งั้นเด่วฉันไปช่วยได้โมะก่อน "  เคนตะพูดก่อนจะรีบวิ่งไป 

 

 

 

             " ฉันว่าต้องรีบพาฟางไปที่โรงพยาบาลว้ะ ไปเหอะ " จองเบที่ดูอาการฟางแล้วรีบเร่ง " แกต้องใจเย็นๆไอ่ป๊อป " เขื่อนพูดขึ้นเมื่อเห็ฯแววตาร้อนรนของป๊อปปี้ " ฉันถามหน่อย..ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นเฟย์แกจะเย็นไหมว้ะ !? " ป๊อปปี้ตะคอกเสียงห้วนก่อนจะอุ้มฟางตรงไปที่รถ

 

 

 

              " โอเคๆมาๆฉันขับให้ " เขื่อนพูดแต่ว่า.." ส่งฟางมาให้ผมดีกว่าเฮียเขตนี้เขตผมน่าจะดีที่ผมจะพาฟางไปเอง " เควินที่เครียทุกอย่างรีบร้อยมาขว้างทางป๊อปปี้ไว้ " หลบไป อย่าให้ฉันต้องยิงแกทิ้งไอ่เค " ป๊อปปี้คำรามเสียงต่ำ " หึ..เฮียไม่กล้ายิงผมหรอก " 

 

 

 

กริ๊ก!

 

 

 

             " หลบไปซะ " ทว่าเป็นเขื่อนที่ชักปืนออกมาเล็งใส่เควิน  เควินนิ่งคิดอะไรหลายๆอย่างก่อนจะมองร่างของสาวน้อยให้อ้อมแขนของมาเฟียหนุ่มชั่วครู่ และไม่นานเขาก็คลายคิ้มแล้วก้าวหลบทางด้านข้างเพื่อเปิดทางให้คนทั้งสอง แต่ไม่วายทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยน้ำเสียงท้าทาย

 

 

 

            " เราได้เจอกันเร็วๆนี้แน่เฮีย "  ป๊อปปี้ได้แต่ชายตามองก่อนจะเข้าไปในรถคันหรูอย่างเร่งรีบเขื่อนอ้อมไปทางคนขับ " เห็นแก่ฟางเด่วผมจะให้ลูกน้องเปิดทางไปโรงพยาบาลในเครือของมังกรฟ้าให้ " เควินพูดขึ้นจองเบที่กำลังจะเข้าไปนั่งข้างๆที่คนขับพยักหน้ารับ        

 

 

 

              มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยปลายผมที่ปรกหน้าฟางออกไปอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าที่ไร้สติของฟางด้วยหัวใจเบาหวิวคล้ายจะหยุดเต้น ร่างสูงกระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอย่างกลัวว่าเทอจะไปจากเขา "ฟาง..ฟางจะต้องไม่เป้นอะไรน่ะ..ทนอีกหน่อยน่ะคนดีพี่กำลังจะพาเราไปโรงพยาบาลแล้วน้ะ "

 

 

 

             " ฟาง..เราสำคัญสำหรับพี่..เพราะฉะนั้นอย่าหายไปจากชีวิตพี่เลยน้ะ..พี่ขอร้อง..." สองหนุ่มที่อยู่ข้างหน้ามองผ่านกระจกมองหลังด้วยสายตาที่ทั้งเป็นห่วงฟาง...และ..สงสารเพื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_________________________________________________________________________

มาแย้วววว แหะๆโทดทีน้าที่หายไปพอดีติดธุระนิดหน่อยๆ 

ฟางจะเป็นยังไงต่อไปน้าาา ? ถ้าอยากรู้ก็ต้องเม้นเยอะๆน้าา 

เม้นเยอะๆน้าขอกำลังใจไรเตอร์หน่อยน้าา 

มาส่งทุกคนเข้านอน ฝันดีน้ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนน 

เจอกันตอนหน้าน้าาา