So Cute !! ยัยจอมจุ้นป่วนหัวใจนายมาเฟีย

 

 

            " กริ๊ดดดดดด !!!!!! " ฟางเซจนเกือบล้มไปชนผนังลิฟต์เมื่อจู่ๆมันก็หยุดเคลื่อนที่ไปซะดื้อๆและไฟก็ดับวูบจนมืดสนิท ฟางเมื่อตั้งสติได้ก็รีบกดกริ่งขอความช่วยเหลือแต่เปล่าประโยชน์เมื่อไม่มีใครตอบกลับมา..มันน่าแปลกใจที่ตึกใหญ่ๆแบบนี้ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

 

 

 

             " ..หรือว่าสิ่งที่พี่ป๊อปพูดจะเป็นเรื่องจริง ? มีการขัดผลประโยชน์ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ? " ฟางพึมพำก่อนจะรีบหวานหาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่เทอไว้ใจที่สุดทันทีแต่ต้องรู้สึกขัดใจเพราะสัญาณโทรศัพท์มีเพียงแค่ขีดเดียว ก่อนที่ฟางจะเดินไปรอบๆเพื่อหาสัญาญณเมื่อเจอแล้วก็รีบกดโทรออกทันที

 

            " พี่ป๊อป ! พี่ป๊อปค่ะนี้มันเกิดอะไรขึ้น ? " ฟางกรอกเสียงใส่อย่างร้อนรนทันทีที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์

 

            ( เสียงระเบิด..น่าจะมาจากห้องปั่นไฟเหมือนว่าไฟจะดับทั้งตึกคงมีใครขัดผลประโยชน์เข้า..แต่เด่วน้ะ..นี้เราอยู่บนรถกับไอ่เขื่อนหรือยัง ? ) น้ำเสียงของปลายสายเคร่งขึ้นทำให้ฟางถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก

 

            " อะ..เอ่อ..คือ..เปล่าค่ะ คือฟางไปเข้าห้องน้ำมาน่ะค่ะเลยลงมาช้าเลยทำให้ตอนนี้ฟางติดอยู่ในลิฟต์ประมานชั้นสามสิบสองน่ะค่ะ " ฟางที่จำเลขชั้นที่จอแอลซีดีของลิฟต์ได้ก่อนจะเกิดระเบิดพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

 

            ( ห๊ะ ? รู้ไหม..เราทำให้พี่เป็นห่วงเราได้ทุกวินาทีเลยสิหน่า ! ) ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างหัวทำให้ฟางถึงกับต้องรีบยกโทรศัพท์ออกจากหูด้วยความตกใจ

 

         

ปัง ! ปัง ! กริ๊ดดด !!

 

 

          เสียงปืนสองนัดติดดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโหวกเหวกโวยวายทำให้หัวใจของฟางถึงกับเย็นวาบเพราะเป็นห่วงปลายสายกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป..

 

          " พี่ป๊อปๆ เกิดอะไรขึ้นค่ะ ท พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย ? " ปลายสายเงียบไปพร้อมกับเสียงโวยวายที่ดังชัดเจนในตอนแรกเริ่มซาลงจนฟางถึงกับคิ้วขมวดด้วยความสงสัย " พี่คงไม่ได้ไปขัดแข้งขัดขาใครเขาใช่มั๊ยค่ะ ? " ฟางถามอีกครั้ง

 

         ( พี่ไม่เป็นอะไรแล้วพี่ก็ไม่ได้ไปขัดแข้งขัดขาใครด้วย..ตอนนี้พี่ออกมาจากงานแล้ว กำลังวิ่งลงบันไดไปหาเรา..ตัวเล็กกลัวมั๊ย ? ) ป๊อปปี้ตอบกลับมาก่อนจะวิ่งไปที่บันไดหนีไฟ

 

         " เอ่อ..ค่ะ..ก็นิดหน่อย " ฟางตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

 

         ( พี่ก็บอกเราแล้วไงว่างานนี้มันอันตราย..ไม่สวยหรูอย่างที่เราคิดหรอกน่ะ เพื่อจำจัดตัวที่ขัดแข้งขัดขามันทำไม่เลือกวิธีและไม่สนใจคนรอบข้างด้วย ขอแค่ลบเป้าหมายทิ้งก็พอ..พี่กำลังจะไปหาเราห้ามวางสายน่ะพี่อยากได้ยินเสียงของเรา..) ป๊อปปี้อธิบายเสียงเครียดในระหว่างที่กำลังวิ่งลงบันไดหนีไฟ

 

          " ค่ะ...คือฟาง..พี่ป๊อป ! ฮัลโหล ! ฮัลโหลๆ ! " จู่ๆสายก็ตัดไปฟางมองโทรศพท์ก่อนจะถอดหายใจออกมาเพราะมันแสดงว่าขีดสัญาณลดลงอีกแล้วไม่นานสัญญาณก็กลับมาใช่ได้เหมือนเดิมฟางที่ตั้งใจจะโทรกลับหาป๊อปปี้แต่กลับมีคนโทรเข้ามาซะก่อน ฟางรีบกดรับโทรศัพท์

 

          " ฮัลโหลเควิน ! นายเป็นยังไงบ้าง !? "

          ( ฉัน..ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้ฟางอยู่ไหนน่ะ ? เมื่อกี้จู่ๆไฟก็ดับแล้วสักพักก็มือเสียงปืน ฉันเป็นห่วงเทออยู่ไหนน่ะ ? ) 

 

           " ฉันไม่เป็นไรๆ ขอโทษน่ะที่ไม่ได้บอกลานาย พอดีมีเรื่องด่วนฉันเลยต้องรีบกลับก่อนน่ะ ตอนนี้ฉันติดอยู่ในลิฟต์แต่พี่ป๊อปกำลังจะมาช่วยแล้ว " 

 

           ( งั้นเทอใจเย็นๆตั้งสติก่อนน่ะ อีกไม่นานฉันว่าตำรวจก็น่าจะมาจะให้ฉันไปหาเทอมั๊ย ? เทอติดอยู่ชั้นไหน ? ) 

 

           " ประมานชั้นสามสิบสองน่ะ..แต่ไม่เป็นไรๆเด่วพี่ป๊อปก็มาช่วยฉันแล้ว "

 

พรึบ !!

 

          " อ๊ะ..ไฟสำรองใช่ได้แล้ว "

 

          ( โอเค งั้นเด่วเทอรีบลงไปข้างล่างน่ะ แล้วเด่วฉันจะรีบลงไปหา ) เควินพูดก่อนจะวางสายไป

 

 

ตึ๊ง !!

 

 

           ทันใดนั้นลิฟต์หยุดลงที่ชั้นสามสิบเอ็ดประตูค่อยๆเปิดพร้อมกับเสียงหัวใจของเสียงที่เต้นรัวด้วยความกลัวและเมื่อประตูเปิดกว้างพร้อมกับร่างสูงของป๊อปปี้วิ่งเข้ามากอดฟางไว้ทำให้ฟางถึงกบัยิ้มกว้างก่อนจะยกมือขึ้นกอดตอบ

 

 

           " เราไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ย ? " ป๊อปปี้พูดขึ้นฟางที่ได้แต่หน้าของป๊อปปี้ที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ บ่งบอกว่าเชาวิ่งมาตั้งแต่ชั้นบนสุด " ฟางไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ " ฟางตอบก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้พยักหน้าก่อนจะหันไปกดลิฟต์เพื่อให้มันพาพวกเขาลงไปด้านล่างต่อ

 

 

           " ดีแล้วที่เราไม่ได้เป็นอะไรไม่งั้นพี่คงคลั่งตายแน่ๆ พี่โทรหาไอ่เขื่อนแล้วเด่วมันคงกำลังมา" ป๊อปปี้พูดก่อนจะลูบผมฟางอย่างปลอบโยนแต่....  

 

 

ตู้มม !!! พรึบ !! กึก !

 

 

            " กริ๊ดดดดด " ฟางเสียงหลักเซเกือบจะล้มไปอีกครั้งแต่ความนี้ป๊อปปี้คว้าเอวเทอเอาไว้ก่อน " มันเกิดอะไรขึ้น ? " ฟางพูดก่อนจะมองหน้าป๊อปปี้ " ดูเหมือนไฟสำรองจะโดนตัดด้วย " ป๊อปปี้ตอบ " ละ..แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีค่ะ..จะ..จะมีใครมาฆ่าเราไหมพี่ป๊อป..ทำไม..ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้..ฮึก.." ฟางพูดอย่างรัวๆก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากตาคู่สวย 

 

 

            " ใจเย็นๆก่อนน่ะฟาง อย่าร้องไห้เด็ดขาดน่ะถ้าเราร้องจะทำให้สติเรากระเจิงไปหมดแล้วเราจะทำอะไรไม่ได้เลยน้ะ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเช็ดน้ำได้ให้ฟางอย่างอ่อนโยน ฟางเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเรียกสติกลับคืนมา

 

 

            ผ่านไปหลายนาทีกว่าที่ป๊อปปี้จะง้างประตูลิฟต์ออกได้และก็พบว่าตอนนี้ทั้งสองอยู่กึ่งกลางระหว่างชั้นและนี้ก็คือปัญหาใหญ่เพราะยังไงก็ต้องไปง้างประตูอีกชั้นหนึ่งที่กั้นระหว่างตึกและลิฟต์ไว้ ถ้าอยู่กึ่งกลางอย่างนี้คงมีเพียงทางเดียวคือต้องปีนขึ้นไปบนเพดานลิฟต์เพื่อง้างมันออกทั้งสองเงียบอย่างใช้ความคิด 

 

 

           " จะเอายังไงดีค่ะพี่ป๊อป ? " ฟางหันไปถามป๊อปปี้ที่ตอนนี้กำลังยื่นทำหน้าเครียดอยู่ " ฟังน่ะ..ฟางเหยียบบ่าพี่ขึ้นไปง้างประตูลิฟต์นั้นออกซะ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะหันหน้ามาทางฟาง " พี่จะบ้าหรอพี่ป๊อป ? แรงฟางไม่ได้มีเยอะขนาดพี่น่ะที่จะไปง้างออกมาได้น่ะ " ฟางเถียงกลับในทันที

 

 

           " ก็เอาอย่างนี้สิค่ะ ให้ฟางงอตัวเป็นฐานให้พี่ป๊อปเหยียบฟางขึ้นไปบนลิฟต์ฟางคงทนพี่ป๊อปได้สักพัก พี่ป๊อปน่าจะมีแรงพอเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปแล้วไปง้างประตูให้เปิดออกและรีบไปตามพี่เขื่อนมาช่วยน่าจะดีกว่าน้ะค่ะ " ฟางแสดงความคิดเห้ฯซึ่งนั้นคงเป็นเพียงวิธีเดียวที่จะรอดได้ในตอนนี้

 

           " แบบนั้นก็แสดงว่าพี่ต้องทิ้งฟางให้อยู่นั้นเดียวน่ะสิ ? " ป๊อปปี้ตอบก่อนคิ้วสวยจะขมวดเข้าหากัน " ฟางไม่เป็นอะไรหรอกค่ะขอเพียงพี่ป๊อปกลับมาช่วยฟางเร็วๆก็พอ " ฟางพูดก่อนจะฝืนยิ้มให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองฟางนิ่งราวกับคิดไตร่ตรองแผนที่ฟางเสนอ

 

 

           " เข้าใจแล้ว..." ป๊อปปี้พูดก่อนจะพยักหน้าช้าๆ " งั้นก็ลงมือกันเถอะค่ะ " ฟางพูดก่อนจะค่อยคุกเข่าลงเพื่อเป็นฐานให้กับป๊อปปี้ " ฟางจะรอ..พี่รีบๆกลับมาหาฟางน่ะ " ฟางพูดก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้อย่างให้กำลังใจ " พี่จะรีบกลับมาช่วยเราพี่สัญญา " ป๊อปปี้พูดก่อนจะกดจูบลงที่ปากบางและผละออกมาก่อนจะตั้งท่าขึ้นเหยียบฟางแต่....

 

 

 แกร๊ก !!       

 

 

            " แกเป็นใคร ? " ป๊อปปี้ถึงกับผงะเมื่อมีเสียงประตูเพดาลดปิดออกอย่างรวดเร็ว  

 

 

ตุบ ! ปึง ! ปัง ! ปัง !

 

 

            ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น..ก่อนที่อะไรบางอย่างจะถูกทิ้งลงมาด้านในลิฟท์ก่อนจะมีเสียงปิดประตูเพดานดังปึง ขณะที่ป๊อปปี้รีบชักปืนออกมายิงที่เพดานตามสัญชาตญาณของมาเฟียสองนัด 

 

 

           " พี่ป๊อปเป็นอะไรหรือป่าวค่ะ ? " ฟางลุกพรวดขึ้นมาถามอีกฝ่ายที่ยังถือปืนค้างไว้ ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆก่อนจะเก็บปืนพกของตนและเดินไปดูวัตถุสีดำ ป๊อปปี้แกะผ้าคลุมสีดำนั้นออก เผยให้เห็นกล่องสีเหลี่ยมที่มีหน้าปัดดิจิตอล..และมันเริ่มจะเดินถอยหลัง 

 

 

            ป๊อปปี้ได้แต่กัดฟันกรอด ก่อนที่คิ้วทั้งสองจะขมวดเข้าหากัน ใบหน้ารอยฉายรอยเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด " มีอะไรหรอค่ะพี่ป๊อป.." ฟางถามอย่างไม่เต็มเสียงค่อยๆเดินเข้าไปหาป๊อปปี้แม้ในใจจะพยายามมองโลกสวยเพียงใดแต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลย... " ระเบิดเวลา.." ป๊อปปี้เปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาแต่มันทั้งชัดเจนและสะท้านในหัวใจของคนฟังเป็นอย่างมาก

 

 

           " พะ..พี่ป๊อป..ห้าสิบเจ็ดวินาที..ทำอะไรสักอย่างสิค่ะ..ฟางกลัว " ฟางที่ตอนนี้ตัวสั่นสะท้านไปทั้งตัวพูดออกมาอย่างหวาดๆ " ฟางครับ..ต่อจากนี้ไป..ฟังตั้งสติแต่ฟังที่พี่พูดดีๆน่ะครับ " ป๊อปปี้หันมาพูดกับฟางก่อนที่ฟางจะพยักหน้ารับอย่างช้าๆ

 

 

            จากนั้นป๊อปปี้ก็ได้เล่าแผนการทั้งหมดอย่างรวดเร็วและชัดเจนก่อนจะหยิบปืนพกขนาด 9 มม. รุ่น Beretta 92A1 ออกมาจากซองเก็บปืนก่อนจะวางลงที่มือฟาง " อะ..เอ่อ..พี่ป๊อป ฟะ..ฟางไม่มั่นใจ " ฟางเอ่ยออกมาอย่างไม่มั่นใจถึงเทอจะเคยไปฝึกยิงบ่อยๆเพราะแม่ของเทอส่งไปเรียนแต่เทอก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่

 

 

           " พี่รู้ว่าคุณน้าเคยส่งฟางไปเรียน..พี่เชื่อในตัวฟางและฟางก็ต้องเชื่อตัวเอง..นี้เป็นเพียงวิธีเดียวที่เราจะรอด " ป๊อปปี้พูดพลางยิ้มให้ฟาง " ลงมือเถอะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว " ป๊อปปี้พูดก่อนจะมองไปที่หน้าจอดิจิตอลที่แสดงเวลายี่สิบวินาทีสุดท้าย

 

 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

 

 

           ฟางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยกปืนขึ้นและรีบสาดกระสุนที่เหลือทั้งหมดใส่กระจกแก้วของลิฟต์ การที่ได้ไปฝึกทำให้ฟางเกิดความคล่องแคล่วบ้างกระจกเป็นรูพรุนตามจำนวนกระสุนที่ถูกส่งออกไป

 

 

พลั่ก !!

 

 

           เมื่อฟางยิงจนหมดแม็กก็ปาปืนออกไปใส่กระจกจนแจก ป๊อปปี้ไม่รีรอยกขาขึ้นเตะรอบร้าวที่เหลือเพื่อทำให้กระจกส่วนที่เหลือแตกออกจากกันลมในยามราตรีพัดเข้ามาในลิฟต์อย่างฉับไว...สิบวินาทีสุดท้าย.. ฟางมองลงไปข้างล่างพบว่าเป็นบ่อเก้บน้ำขนาดใหญ่ไม่ใช่ที่อยู่อาศัยซึ่งถือว่าโชคดีมาก 

 

 

          ป๊อปปี้หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีดำนั้นขึ้นมาก่อนจะใช้แรงเหวี่ยงมันออกไป..ห้าวินาทีสุดท้าย..ป๊อปปี้รีบรวบตัวของฟางเข้าไปกอดไว้แน่น เอาตัวเองเป็นโล่ป้งกันก่อนจะดันฟางให้ชิดกับประตูลิฟต์ ทำให้ฟางมองไม่เห็นระเบิดนั้น ฟางที่หลับตาปี๋ในวินาทีที่เหลือคงได้แต่ภาวนา...สอง..หนึ่ง... 

 

 

ตู้มมมม !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

__________________________________________________________________________

 

เยเย้ๆ !! ตอนที่ 28มาแย้วว ( อาจจะมาดึกไปนิส ) 

ขอโทษน้าถ้าฟิคเรื่องนี้จะไม่ค่อยสนุก ( รึเปล่า ? ) เพราะไม่ค่อยเห็นคนเม้นเลยย 

เม้นเยอะๆน้าขอกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยน้าาา 

มาส่งลีดเดอร์เข้านอน ฝันดีน้าลีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนน 

เจอกันตอนหน้าน้าาา