Overrated ผมรักพี่สาวมีอะไรมั้ยคร้าบ

รักแรกพบ

@ป้ายรถเมล์

"โอ้ยยยย เมื่อไหร่รถจะมาเนี่ย" สาวน้อยบ่นอุบอิบมองถนนอย่างเซงๆนี่เธอรอ

มาเกือบครึ่งชี่วโมงแล้ว แต่รถเมล์สายที่เธอต้องการก้ยังไม่มาสักที ถึงมันจะ

เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ดปิดเทอมแต่เธอก็ยังไม่ชินเสียที โชคดีที่ยังมี กวิน เพื่อนชาย(รึเปล่า?) และป๊อปปี้เพื่อนซี้เป็นผู้ร่วมชะตากรรม

//คิดในแง่ดีมันก็ทำให้เราได้อยู่กับป๊อปนานขึ้นนะ//

สาวน้ิอยคิดในใจปลอบใจตัวเอง

 

รถเมล์สายxxxจอดเทียบป้ายรถเมล์ผู้คนบางส่วนที่อยู่บริเวณป้ายรถเมล์

ทยอยกันขึ้นรถ และมีผู้โดยสารประมาณ 4-5 คนลงมาจากรถเมล์คันนั้น

หนึ่งในนั้นคือ

โทโมะ

ใบหน้าเนียนใสเรียวรูปไข่ตัดกับสีดำสนิทของผมทรงรองทรงต่ำผิวขา่วเนียน

ละเอียดบ่งบอกถึงการได้รับการดูแลอย่างดี ร่างกายสูงใหญ่ไม่ต่างจากเด็ก

มัธยมทั่วไป แต่กล้ามเนื้อเป็นมัดๆแสดงให้เห็นว่าหนุ่มน้อยคนนี้ต้องเป็น

นักกีฬา อย่างแน่นอนแต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่านักกีฬาคนนี้มีดีกรีระดับทีมชาติ

นัยตาสีเทาที่ดูลึกลับน่าค้นหา จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสีพีชน่าหลงใหล

เป็นที่สุด ทุกส่วนของร่างกายของชายหนุ่มดูดีไร้ที่ติ นับว่าเค้าเป็นหนึ่งใน

สิ่งมีชีวิตที่ดีที่สุดที่พระเจ้าสร้างก็เป็นได้ช่างเข้ากันกับชุดนักเรียนมัธยม

ที่เค้าใส่หลายคงอดไม่ได้ที่จะมองที่อกข้างซ้ายของเค้า

 วิศว ไทยยานนท์ ชื่อของเจ้าตัวถูกปักไว้พร้อมกับสัญลักษณ์ของ

โรงเรียน Prince lover high school โรงเรียนชายล้วนชื่อดังของประเทศไทย

แค่เพียงเท่านี้เค้าก้สามารถดึงดูดความสนใจของคนเกือบทั้งป้ายรถเมล์

ให้หันมามองเค้าเป็นตาเดียวไม่เว้นแม้แต่สาวน้อยที่ถึงกับมองเหลียวหลัง

"หล่อ" คำเดียวสั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความที่แก้วใจและกวินพูดเกือบพร้อมกัน

 

"พี่ป๊อป!!" ชายหนุ่มยิ้มหวานให้รุ่นพี่คนสนิทที่ไม่เจอกันนานพอสมควร

หลังจากที่ป๊อปปี้ลาวงการแบตมินตันไปเมื่อปีที่แล้ว

"อ้าว!โทโมะ" ทั้งคู่กอดกันด้วยความคิดถึง แก้วใจและกวินมองหน้ากันอย่าง

งงๆ

//ไอหน้าหมีนี่ไปรู้จักกับสุดหล่อคนนี้ได้ยังงัย//

 

"ไม่เจอตั้งนานหล่อแซงไปเลยนะไอหล่อ"ป๊อปปี้เอ่ยแซว

"ก็ไม่ขนาดน้านนนน พี่ก็พูดไป" ชายหนุ่มยิ้มเขินๆ

"ก้ดูสิเค้าจ้องแกกันทั้งป้ายรถเมล์แล้วเนี่ย" ชายหนุ่มมองไปรอบๆแล้วหัวเราะ

เบาๆ

//ทำงัยได้ ก็คนมันหล่อ//

"นี่พี่ป๊อปมาทำอะไร โรงเรียนพี่เค้ารอป้ายโน้นไม่ใช่หรอ"

"ติดรถเพื่อนออกมาอ่ะ แล้วเราซ้อมกี่โมง"

"อีกชั่วโมงนึงอ่ะ วันนี้โดดงานที่โรงเรียนมา" ชายหนุ่มยิ้มทะเล้นเมื่อเอ่ยถึง

วีรกรรมสุดแสบของตัวเอง ป่านนี้รุ่นพี่ที่โรงเรียนคงตามหาตัว พ่อหนุ่มฮอต

คนนี้กันให้วุ่น

"นั่นเพื่อนพี่ป๊อปป๊ะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อมองไปเห็นสาวน้อยคนหนึ่ง

ที่ปักสัญลักษณ์โรงเรียนอันเดียวกับรุ่นพี่ที่เค้ากำลังสนทนาด้วย

แก้มใสแดงอมชมพู นัยต์ตาสีน้ำตาลน่าหลงใหล จมูกโด่งสวยออกจะเชิดนิดๆ

แสดงถึงเจ้าตัวว่าเป็นคนไม่ยอมใคร ริมฝีปากสีชมพูเอิบอิ่มน่าจับจอง ตัวเล็กๆ

น่ารัก ที่กำลังหยอกล้อกับเพื่อนชาย(รึเปล่า?)ของเธอ ท่าทีไร้เดียงสา

บ๊องแบ๊ว และรอยยิ้มสดใสของเธอ ทำเอาชายหนุ่มเกือบลืมหายใจ

รักแรกพบแท้จริงเป็นอย่างไร

เพราะเธอใช่หรือไม่ ต่างจากใครที่ฉันเป็น

จากวันนั้หัวใจรู้สึกเองว่าชัดเจนทุกสิ่ง

เกิดขึ้นจริงใช่ฝันไป ได้่พบจึงเข้าใจ มีอยู่จริง

.......

                      //นี่ใช่มั้ยที่เค้าเีรียกกันว่า รั ก แ ร ก พ บ//

"อ่า...ใช่ ทำไมหรอ?"

"น่ารักจัง"

"นี่นะน่ารักลองอยู่ด้วยสักครึ่งวันแกจะถอนคำพูดแทบไม่ทัน"

ชายหนุ่มพูดด้วยความไม่พอใจนิดๆ ใครจะไปชอบให้คนอื่นมาชม

คนที่เราแอบชอบกันหล่ะ

"น่ารักจะตายพี่อ่ะตาไม่ถึง" ใครว่าหล่ะเค้าตกหลุมรักท่าทีไร้เดียงสาของ

สาวน้อยนั่นก่อนที่โทโมะจะเจอซะิอีก

"แกนั่นแหละด้อยประสบการณ์เด็กน้อย" ป๊อปปี้พยายามควบคุมการ

แสดงออกให้เป็นปกติ ให้ตายสิ เค้าหวงเธอแทบบ้า

"ขอไลน์เค้าหน่อยดิ"

"ไม่มีอ่ะำพี่ไม่เล่นไลน์"

"โห่ พี่นี่มีไอโฟนไว้ทำซากอะไรห๊ะ ไลน์ก้ไม่เล่น" ชายหนุ่มบ่นเซงๆ

"เฟสบุ๊คก้ได้ นะๆขอหน่อยน้าาาาาาาา ช่วยน้องหน่อยนะครับพี่ชายสุดหล่ออ"

ชายหนุ่มอ้อนรุ่นพี่อย่างน่ารัก ถ้าเป็นเรื่องอื่นเค้าก้คงใจอ่อนแต่เรื่องนี้บอกเลย

ว่า ไม่มีทาง!!

"เออๆ จำไม่ได้หว่ะ หาแป๊ป เวร เนตหมดอ่ะ กลับบ้านล้ะส่งให้ล้ะกัน"

ชายหนุ่มทำทีเป็นจำไม่ได้แล้วกดปิดอินเตอร์เนตในโทรศัพท์เพื่อความแนบ

เนียน

"โห่ ไรว้าา นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่กล้าโทโมะเดินไปขอเองล้ะ อย่าลืมส่งมาหล่ะ"

ไม่ลืมหรอก แต่ไม่คิดจะส่งให้เลยหล่ะ

"เออๆไม่ลืมหรอก ไปซ้อมได้ล้ะป่ะๆ" ชายหนุ่มดันรุ่นน้องตัวดีขึ้นสะพานลอย

ไป

"บั้ยบาย ไว้เจอกันนะพี่ป๊อป" ชายหนุ่มโบกมือลา

"เออ โชคดีเว้ย" ป๊อปปี้โบกมือตอบก่อนจะเดินไปหาเพื่อนทั้งสอง

"ใครวะป๊อปหล่ออ๊ะ><" กวินแทบกรี๊ดดดดด

"ไอกวินใจเย็น55555" สาวน้อยหัวเราะคิกคักในท่าทีเกินหน้าเกินตาของกวิน

"น้องที่ตีแบตด้วยกันอ่ะ ชื่อโทโมะ" ป๊อปปี้เปิดเฟสบุ๊คของโทโมะให้กวินดู

"เห้ย รูปนี้น่ารักกกก" สาวน้อยยิ้มให้โทรศัพท์จนป๊อปปี้แอบหวงในใจ

"เอามาๆ นี่น้องนะเว้ย โดนจับคดีพรากผู้เยาว์นะ" ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์คืน

"ขอเฟสหน่อยดิ" สาวน้อยเอ่ยขอหน้าซื่อๆ

"ไม่ให้ อยากได้ก้หาเองนะจ๊ะ" ชายหนุ่มหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งที่ในใจหึงแทบ

ตาย

"เออ หาเองได้ไม่ง้อหรอก แบร่ :p" สาวน้อยแลบลิ้นล้อเีลียน ก้น่ารักมากมั้ง

อีกไม่ถึงนาทีรถสายที่ต้องการก้มาจอดตรงหน้า แก้วใจและกวินแทบจะ

กระโดดขึ้นรถไป เหลือเพียงชายหนุ่มที่ต้องรอรถตัวเองคนเดียว ไม่วายสาว

น้อยที่ขึ้นรถไปแล้วยังส่งรอยยิ้มทะเล้นมาล้อเลียนเค้าอีกด้วย

 

            //คิดว่าน่ารักมากหรอ ยัยบ๊องเอ๊ยยยยยยยยย//

 

 

 

 

---

 

 

ฝากติดตามกันด้วยนะคะ

รีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคน

สัญญาจะมาอัพบ่อยๆ