จิราณี

     ฉันเริ่มจะเชื่อแล้วว่าเค้าเป็นพ่อของฉันจริงๆ เพราะแค่นามสกุลเดียวกันก็เป็นหลักฐานที่ยืนยันได้แล้ว แต่ก็มีอีกเรื่องที่ยังไม่ค่อยจะเข้าใจซักเท่าไหร่
"แล้วทำไมคุณป้าต้องทำอย่างนั้นด้วย"ฉันถาม
"ไม่รู้ พ่อก็ไม่รู้หลังจากที่เค้าพรากลูกไปจากพ่อ พ่อก็พยายามหาทางติดต่อลูกทุกทาง"
"แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่"ฉันถามต่อ
"ก็คนๆนั้นเค้าสั่งคนให้มาจับตัวพ่อมาอยู่ที่นี่"เค้าตอบ
"งั้นที่คุณป้ามาที่นี่เพราะวันศุกร์ก็เพราะงี้เอง"ฉันพูดกับตัวเองแต่ดูเหมือนว่าเค้าจะได้ยิน
"ใช่ ทุกวันศุกร์คนที่เลี้ยงลูกจะมาหาพ่อ เอาพวกข้าวของเครื่องใช้มาให้"
"งั้นพรุ่งนี้หนูจะมาหาคุณอีก แล้วอาจจะมาอีกทีอาทิตย์หน้า"ฉันบอกเค้าพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้
"หรือจะให้ดีกว่านี้ หนูจะพา...คุณไปจากที่นี่ด้วย"ฉันอึกอักนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าจะเรียกเค้าว่า ' พ่อ ' ดีหรือเปล่า
"แล้วลูกจะทำยังไง"เค้าถาม
"หนูมีวิธีแล้วกัน"ตอบไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ยังไม่มีวิธีอะไรเลย
"หนูไปก่อนนะ หายไปนานเดี๋ยวมีคนบ่น"ไม่ต้องสงสัยก็หมอนั่นนั่นแหละ หลังจากนั้นฉันก็เดินออกจากกระท่อมและเดินไปที่บ้าน
"เบลไปไหนมาเหรอไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว"หมากถาม
"ไปเดินเล่น พอดีไม่มีไรทำอ่ะ"ฉันตอบ แล้วหมากก็เดินมาโอบคอฉันเหมือนเคย
"ไปกินข้าวกัน พี่เกรทกับพรีมรออยู่"หมากพูด
"แล้วนายเจมส์ล่ะ"ฉันถาม
"นายนั่นนะเหรอ รู้สึกจะเดินหาเธอให้ว่อนเลย"หมากตอบแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย
"ช่างเหอะ ไปกินข้าวกัน"ฉันพูดแล้วเดินไปกินข้าวกับหมาก
     ห้องทานอาหาร
"ทำไมวันนี้พรีมทำกับข้าวอร่อยจัง"หมากถาม
"พรีมไม่ได้ทำหรอก พี่เกรทต่างหากพรีมแค่เป็นลูกมือเฉยๆ"พรีมตอบแล้วหันไปมองพี่เกรท
"ที่จริงพี่ก็ไม่ได้ทำหรอก แค่ช่วยบอกนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง"พี่เกรทพูด
"ว่าแต่เบลเถอะทำไมไม่กินข้าวล่ะเดี๋ยวชืดหมด"พี่เกรทหันมาถามฉัน
"ก็แค่สงสัยว่าทำไมนายเจมส์ยังไม่มากินข้าวเสียที"ฉันตอบพร้อมชะเง้อไปที่ประตู
"สงสัยเจมส์ยังไม่รู้ว่าเบลกลับมาแล้ว"พี่เกรทพูด
"คงงั้น"ฉันไหวไหล่แล้วเริ่มหันมาสนใจกับข้าวตรงหน้า
"นี่พี่เกรท!! ยัยเฉื่อมมารึยัง"เสียงคุ้นหูดังมาจากข้างหลัง
"นี่ไง นั่งกินข้าวอยู่"หมากตอบ
"ใครถามนาย"หมอนั่นพูดแล้วมองมาที่ฉัน
"ไปไหนมาทำไมไม่บอก รู้ไหมว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง!!"
                                 
                                  ฝากด้วยคร้าบบบ