จิราณี

     ฉันเริ่มจะเชื่อแล้วว่าเค้าเป็นพ่อของฉันจริงๆ เพราะแค่นามสกุลเดียวกันก็เป็นหลักฐานที่ยืนยันได้แล้ว แต่ก็มีอีกเรื่องที่ยังไม่ค่อยจะเข้าใจซักเท่าไหร่

"แล้วทำไมคุณป้าต้องทำอย่างนั้นด้วย"ฉันถาม

"ไม่รู้ พ่อก็ไม่รู้หลังจากที่เค้าพรากลูกไปจากพ่อ พ่อก็พยายามหาทางติดต่อลูกทุกทาง"

"แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่"ฉันถามต่อ

"ก็คนๆนั้นเค้าสั่งคนให้มาจับตัวพ่อมาอยู่ที่นี่"เค้าตอบ

"งั้นที่คุณป้ามาที่นี่เพราะวันศุกร์ก็เพราะงี้เอง"ฉันพูดกับตัวเองแต่ดูเหมือนว่าเค้าจะได้ยิน

"ใช่ ทุกวันศุกร์คนที่เลี้ยงลูกจะมาหาพ่อ เอาพวกข้าวของเครื่องใช้มาให้"

"งั้นพรุ่งนี้หนูจะมาหาคุณอีก แล้วอาจจะมาอีกทีอาทิตย์หน้า"ฉันบอกเค้าพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้

"หรือจะให้ดีกว่านี้ หนูจะพา...คุณไปจากที่นี่ด้วย"ฉันอึกอักนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าจะเรียกเค้าว่า ' พ่อ ' ดีหรือเปล่า

"แล้วลูกจะทำยังไง"เค้าถาม

"หนูมีวิธีแล้วกัน"ตอบไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ยังไม่มีวิธีอะไรเลย

"หนูไปก่อนนะ หายไปนานเดี๋ยวมีคนบ่น"ไม่ต้องสงสัยก็หมอนั่นนั่นแหละ หลังจากนั้นฉันก็เดินออกจากกระท่อมและเดินไปที่บ้าน

"เบลไปไหนมาเหรอไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว"หมากถาม

"ไปเดินเล่น พอดีไม่มีไรทำอ่ะ"ฉันตอบ แล้วหมากก็เดินมาโอบคอฉันเหมือนเคย

"ไปกินข้าวกัน พี่เกรทกับพรีมรออยู่"หมากพูด

"แล้วนายเจมส์ล่ะ"ฉันถาม

"นายนั่นนะเหรอ รู้สึกจะเดินหาเธอให้ว่อนเลย"หมากตอบแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย

"ช่างเหอะ ไปกินข้าวกัน"ฉันพูดแล้วเดินไปกินข้าวกับหมาก

     ห้องทานอาหาร

"ทำไมวันนี้พรีมทำกับข้าวอร่อยจัง"หมากถาม

"พรีมไม่ได้ทำหรอก พี่เกรทต่างหากพรีมแค่เป็นลูกมือเฉยๆ"พรีมตอบแล้วหันไปมองพี่เกรท

"ที่จริงพี่ก็ไม่ได้ทำหรอก แค่ช่วยบอกนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง"พี่เกรทพูด

"ว่าแต่เบลเถอะทำไมไม่กินข้าวล่ะเดี๋ยวชืดหมด"พี่เกรทหันมาถามฉัน

"ก็แค่สงสัยว่าทำไมนายเจมส์ยังไม่มากินข้าวเสียที"ฉันตอบพร้อมชะเง้อไปที่ประตู

"สงสัยเจมส์ยังไม่รู้ว่าเบลกลับมาแล้ว"พี่เกรทพูด

"คงงั้น"ฉันไหวไหล่แล้วเริ่มหันมาสนใจกับข้าวตรงหน้า

"นี่พี่เกรท!! ยัยเฉื่อมมารึยัง"เสียงคุ้นหูดังมาจากข้างหลัง

"นี่ไง นั่งกินข้าวอยู่"หมากตอบ

"ใครถามนาย"หมอนั่นพูดแล้วมองมาที่ฉัน

"ไปไหนมาทำไมไม่บอก รู้ไหมว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง!!"

                                  ฝากด้วยคร้าบบบ