[Fic EXO] Tears of the weak {HunBaek}

“เซฮุนน้ำกระเด็นใส่ปากพี่ไปหมดแล้วเนี่ย แหวะๆ” ผมกับพี่แบคฮยอนตัดสินใจเดินลงจากบนบ้าน มาเล่นน้ำทะเลที่อยู่หลังบ้านของผมด้วยกันสองคน วิวทัศน์มันช่างเงียบสงบเหมาะสำหรับการมาพักผ่อนเป็นอย่างมาก
ที่นี้ล่ะถึงเป็นที่พิเศษสำหรับผม....และความทรงจำต่างๆนาๆมากมายร่วมถึงความทรงจำของครอบครัวผมด้วยรวมไปในตัว
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า” มองหน้าพี่แบคฮยอนก่อนที่จะหัวเราะอย่างส่ะใจใส่พี่เขา พี่แบคฮยอนทำหน้าเศร้าเหมือนน้อยใจแล้วเผยเจ้าเลห์ยิ้มใส่ผมก่อนจะลงมือสาดน้ำใสป่นเค็มเข้ามาที่หน้าผมอย่างเต็มๆ โอ๊ย เค็มครับบอกได้คำเดียว
“เป็นไงอร่อยไหม”
“.....ไม่เลยสักนิด !”
“อิๆ ยังกล้าดีกับพี่อีกไหมล่ะ ?” คิดเหรอว่าผมจะให้พี่แบคฮยอนเยาะเย้ยผมได้แค่ฝ่ายเดียว
“เซฮุนนนนปล่อยพี่น๊า” ผมรีบเข้าไปจับตัวพี่แบคฮยอนอย่างชับไวโอบกอดอย่างแน่นหนาและเอาหน้าลงมาซุกแถวๆซอกคอพี่แบคฮยอน จนพี่เขาเอียงหน้าหนี
                             หึๆ โอ เซฮุน คนนี้ไม่ได้ดีเสมอไปหรอกครับ ^ ^“ฮืออ หน้านายหนักสะมัดเลยเซฮุน พี่ปวดไหล่ไปหมดแล้ว” พี่แบคฮยอนร้องโอดอวดพร้อมกับเบะปากขึ้นนิดๆ
“เดี๋ยวขึ้นห้องผมนวดให้..” ผมแกล้งทำเป็นกระชิบข้างๆหูพี่เขาอย่างเน้นๆช้าๆ จนสีหน้าสีเขาแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับลูกมะเมือเทศ
“จะ...จะบ้าเหรอเซฮุน นายอย่ามาทะลึ่งอะไรแถวนี้นะ ! -///-” มือเล็กของพี่แบคฮยอนตีเข้าใส่ที่มือใหญ่ของผมรัวๆหลายๆทีติดกัน แต่ผมไม่ได้จะทำอะไรพี่เขากลับหรอกแค่แกล้งเอาคืนโดยการเป่าหูพี่เขาเล่นอะไรนิดๆหน่อยๆ
“ผมเปล่าทะลึ่งนะครับ พี่แบคต่างหากคิด....ไปเอง ฮ่าๆ” พูดเสร็จไม่ลืมที่จะแกล้งหอมแก้มพี่แบคฮยอนฟอดหนึ่งแรงๆแล้ววิ่งหนีออกตัวอย่างรวดเร็ว
“เซฮุนนนนนน อย่าหนีพี่นะ !!”
“แน่จริงก็วิ่งตามผมมาให้ทันสิคร้าบบบ” ไม่รอช้าที่ผมจะพูดจากวนประสาทให้พี่เขาวิ่งตามมา ถึงผมไม่พูดแหย่เพิ่มพี่แบคฮยอนเขาก็วิ่งไล่ตามผมมาอยู่ดี
ฮ่าๆ ผมมีความสุขจริงๆที่มองคนไม่ผิดอย่างพี่แบคฮยอน….ตัดสินใจเลือกพี่เขาเข้ามาเติมเต็มความสดใสในชีวิตของผมได้จริงๆ...ผิดกับบางคนที่ไม่เคยมอบความสุขให้ผมเลยสักครั้ง
เหอะ...พูดแล้วผมเจ็บหัวใจตัวเองจริงๆ แต่ถึงอย่างไงบาดแผลในหัวใจของผมต้องถูกเติมเต็มโดยพี่แบคฮยอนได้แน่ๆเลย...ผมเชื่อแบบนั้น
“โอ๊ย พี่เหนื่อยแล้วนะ” พี่แบคฮยอนที่ยืนก้มหน้ามือเท้าหัวเข่าพร้อมกับหอบแฮ่กๆไม่หยุด ผมจึงตัดสินใจหยุดวิ่งและเดินเข้าไปหาพี่แบคฮยอนเพื่อดูอาการ
“พี่แบค...เฮ้ย !”
 "อ๊ากกก !” จู่ๆ ร่างเล็กๆของพี่แบคฮยอนก็กระโจมเข้าใส่ผมอย่างไม่ทันตั้งตัว จนเผลอทำให้ตัวร่างกายของเราสองคนนั้นล้มตัวลงทับเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้
“.....//” สันจมูกของเราทั้งสองคนชนเข้าหากันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออกเป็นระยะๆ พี่แบคฮยอนที่ทับอยู่ด้านบนลำตัวของผม เขาทำหน้าตาเอ่อล้าพร้อมกับตาเบิกกว้างขึ้นทันทีและก็ยิ่งทำเบิกตากว้างใหญ่โตขึ้นไปกว่าเดิม….
     เมื่อผมจงใจใช้มือทั้งสองข้างของตัวเอง ค่อยๆบรรจงกดท้ายทอยตรงซอกคอของพี่เขาให้เลื่อนใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นลงมาใกล้ๆกับใบหน้าของผมยิ่งกว่าเดิม
“อื๊ออ” พี่แบคฮยอนเหมือนรู้ความคิดทันว่าผมกำลังจะทำอะไรเขา พี่แบคฮยอนรีบบ่ายเบี่ยงตัวดิ้นหนีห่างตัวออกดุ๊กดิกไปมา วางมือแตะดันหน้าอกแกร่งบนร่างกายตัวผมออกพร้อมกับเม้มปิดริมฝีปากเข้าหากันทันที ผมเลยแกล้งกดท้ายทอยลงมาอีกให้มาประกบริมฝีปากบางของพี่แบคฮยอนอย่างช้าๆ
     ใบหน้าจิ้มลิ้มหลบเบี่ยงเบนหันหน้าหนีไปทางด้านซ้าย จนทำให้ริมฝีปากที่วางทาบกันอยู่หลุดออกจากกันแต่ริมฝีปากของผมนั้นดันไปสัมผัสโดนที่โหนกแก้มเนียนๆของพี่เขาแทนอย่างช่วยไม่ได้
จนเรียกสีจางๆขึ้นหน้าได้ในทันทีให้กับใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว มันทำให้ผมเผลอยิ้มแป้น ส่วนพี่แบคฮยอนก็ทำหน้าเหวอล้าอย่างเดียวแถมแสดงท่าทางเคอะเขินยกใหญ่ ผมเลยเลิกแกล้งพี่เขา โดยการเลิกกดท้ายทอยตรงต้นคอนั้นและลุกขึ้นยืนอย่างตัวเต็มความสูงที่มี ผมไม่ลืมที่จะเอื้อมมือยื่นไปช่วยจับตัวพี่แบคฮยอนให้ยืนขึ้นตาม
"อะ......เอ่อ" พี่แบคฮยอนก้มหน้าก้มตาหลบสายตาผมพร้อมกับเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน ส่วนตัวผมก็ทำได้แต่ยืนยิ้มมองหน้าจิ้มลิ้มนั้นไม่วายที่ผมจะเลิกแอบอมยิ้มออกมานิดๆตลอดการจ้องท่าทางของคนตรงหน้าแบบนี้
     ผมเลยมีความคิดที่จะแกล้งอีกครั้งโดยการกระโจมเข้าไปโอบกอดอย่างดื้อๆโดยไม่สนใจคนตัวเล็กที่ดื้อดิ้นตัวสะบัดออกแรงนิดเดียวเบาๆอย่างเคอะเขิน
“เซฮุนพอเถอะ... .///.” มือเล็กที่แบคฮยอนพยายามดันอกแกร่งผมออกจากตัวอีกครั้ง
“ไม่...” ผมยกยิ้มให้พี่เขาทันที เมื่อผมเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นโผล่เงยหน้าขึ้นมามองสบตากับผมเขา
“หือ เซฮุนนายชอบแกล้งพี่ตลอดเลยนะ...”
“เปล่าสักหน่อย” ผมใช้นิ้วเรียวของตัวเองเกลี่ยน้ำใสๆป่นเค็มที่ไหลออกมาตามไลเส้นผมบางนั้นไม่ให้หล่นเข้ามาใกล้ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเข้าส่ะก่อน
“พะ...พี่เขินนายจะแย่อยู่แล้ว ปล่อยตัวพี่ออกเถอะนะ” เสียงทุ้มเล็กตอบกลับบอกมาให้ผมก้มหน้าลงด้วยใบหน้าแดงสาด มันช่างน่ารักน่าซังในสายตาของผมส่ะเหลือเกิน
           จนหัวใจผมเกินจะห้ามใจไหว....แต่ถึงอย่างผมก็ต้องอดใจไว้....เพราะพี่แบคฮยอนนั้นยัง*บริสุทธิ์มากเกินที่จะล่วงล้ำไปมากกว่านี้ อยากเก็บของขวัญอันล้ำค่านี้ไว้เรื่อยๆจนกว่าจะถึงเวลาของมัน
“ไม่ !” ผมยังดื้อรั้นที่จะไม่ยอมปล่อยโอบกอดออกจากตัวพี่แบคฮยอนเด็ดขาดก็ตัวพี่แบคมันเล็กกว่าผมแถมกอดกำลังพอดีอ้อมแขนแถมนุ่มนิ้มอีกต่างหาก ยิ่งดิ้นหนีอ้อมกอดเท่าไร ผมก็ยิ่งไม่ปล่อยตัวพี่เขาไปจากอ้อมกอด“ใจร้าย” เสียงนอยด์ๆของพี่แบคฮยอนลอยแววเข้าโสตประสาทหูทั้งสองข้างผม พี่เขาทำเป็นหันหน้าหนีไม่สนใจผมงอนผมยังงอนเหมือนเด็กเลย      ฮ่าๆ ผมได้เรียนรู้อีกด้านหนึ่งของพี่แบคฮยอนล่ะที่ไม่ใช่แค่ใจดีแต่เต็มไปด้วยความน่ารักหน้าทะนุถนอมเป็นอย่างที่สุด
“หอมแก้มผมสิแล้วจะปล่อย”
“จริงนะ?”
“จริงสิครับ” ไม่รอช้าริมฝีปากนิ้มๆของคนตรงหน้าผมก็บรรจงทาบแนบกดลงทับกับแก้มหยาบบนใบหน้าของผมหนึ่งฟอดผมก็รีบหอมแก้มอีกคนกลับทันที ก็มันอดใจไม่ไหวอ่ะครับ...ก่อนจะยอมปล่อยอ้อมแขนออกเพื่อให้อีกคนเป็นอิสระ
“ไง เป็นงี้อ่าเซฮุน” เสียงทุ้มเล็กร้องขึ้นประทวงทันทีก่อนจะยกอุ้มมือเล็กขึ้นมาสัมผัสจับแก้มตัวเองฝั่งที่ผมหอมแก้มกลับไป ผมยิ้มให้พี่เขาอีกครั้งก่อนยีเส้นผมเปียกๆนั้น
“ไม่รู้...ครับ” พูดจายิ้มกวนใส่พี่แบคฮยอนก่อนหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาส่งให้
“อ่า นายนี้หน้าจับตีก้นจริงๆ” พี่แบคฮยอนพูดบ่นไปพร้อมกับเช็คผมตัวเองไป ฮ่าๆ แต่พี่เขาบอกว่าจะจับผมตีก้นด้วยล่ะเมื่อกี้ ขนาดวิ่งไล่จับผมพี่เขายังวิ่งไล่ไม่ทันผมเลยยย
“มาตีสิครับ ฮ่าๆ ถ้าพี่จับผมได้”
“เซฮุนไม่เอาแล้วน๊า T^T พอๆพี่เมื่อยแล้ววววว” พี่แบคฮยอนเริ่มออกอาการง้อแง้เหมือนเด็กทันที
“ฮ่าๆ ไม่เอาก็มาเอาคร้าบบบ ^ ^” หลังจากที่ยืนเถียงกันอยู่ผมก็มองไปตรงชายหาดทะเลที่ตะวันค่อยๆลับฟ้าไปจนเกิดบรรยายกาศแสงสีสวยงามพร้อมกับลมพัดอ่อนๆเย็นๆผ่านตัวไป
         ผมหันไปมองหน้าพี่แบคฮยอนอย่างช้าๆ ริมฝีปากที่ดึงดูดเหมือนลูกเชอร์รี่นั้นทำให้ผมอยากลิ้มลองกินมันอีกครั้ง แต่ถ้าจะดีผมอย่าพึ่งไปชิมลิ้มลองมันเลยเสียดีกว่า
“เดี๋ยวผมมานะครับ พี่แบครออยู่ตรงนี้ก่อนนะป่านนี้คุณป้าแม่บ้านคงทำอาหารเย็นรอเราสองคนแล้วล่ะครับ” เมื่อผมนึกได้ว่าตอนนี้ใกล้จะเย็นเกือบใกล้ค่ำนิดๆ คงจะได้เวลาที่ท้องน้อยๆเริ่มส่งสัญญาณเสียงประท้วงครวงคราญหรือไม่ก็ออกอาการหิวแทน
“เคๆ” ผมรีบลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปในตัวบ้านปล่อยให้พี่แบคฮยอนดื่มด่ำไปกับบรรยายกาศทิวทินศ์รอบตัวไปก่อนคนเดียวสักพัก
 
“พี่คริสตอนนี้ล่ะ...” สายตาเรียวของคนหน้าสวยจ้องมองทุกเหตุการณ์ของเด็กหนุ่มหน้าหวานกับคนตัวเล็กไว้ตลอดเวลา จนได้เวลาที่เขากำลังดำเนินการณ์ไปตามแผนชั่วร้ายที่เขาคิดไว้ เมื่อตัวหมากเกมสำคัญกำลังเดินออกห่างตัวหมากตัวน้อยๆไป
“อืม” คนหน้าสวยสั่งให้คนตัวใหญ่กว่าค่อยๆเดินย่องตัวเข้าไปหาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งชมวิวบรรยายกาศรอเด็กหนุ่มหน้าหวานเดินกลับมาหาเขา โดยไม่ได้ทันรู้ตัวเลยว่ากำลังมีอันตรายเข้ามาหาตัวเอง
         คนตัวใหญ่ย่องมาโดยที่จะไม่ลืมหยิบผ้าเช็คหน้าผืนเล็กๆติดมือมาด้วย ไม่กี่วินาทีเขาก็ย่องมาถึงด้านหลังคนตัวเล็กแล้วยกมือขึ้นประกบปิดปากกับรูจมูกทันที
“อื๊อ อืออ” คนตัวเล็กร้องดิ้นแรงๆพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาจับมือแปลกให้ออกจากใบหน้าตัวเองส่ะ แต่มันก็ไม่ได้เป็นผลสักเท่าไร เมื่อมือแปลกนี่แรงเยอะกว่าเขาหลายเท่ายิ่งดิ้นแรง กดของฝ่ามือยิ่งกดลงมาแรงเรื่อยๆ จนทำให้ประสานสัมผัสและหนังตาของเขาหย่อนลงเรื่อยๆจนหมดสติไป
“หึ” ริมฝีปากหนายกยิ้มแสยะก่อนจะรีบแบกอุ้มร่างเล็กนั้นแล้วเดินหนีไปให้เร็วที่สุดที่จะทำได้ก่อนที่เด็กหนุ่มหน้าหวานจะมาเห็นเข้า
...หวานหมูปากเราแล้วคริสเอ๋ยย...
คนตัวใหญ่รีบเดินหนีไปจนลับสายตา คนหน้าสวยเห็นอย่างนั้นก็รีบมองเด็กหนุ่มหน้าหวานว่ากำลังจะเดินออกมาหรือยังเพราะแผนต่อไปเขาจะทำมันเอง....
“พี่แบคฮยอนรอผมนานไหมครับ” ไม่นานเสียงทุ้มตะโกนก็ตะโกนออกมาจากทางเดินตรงตัวบ้าน คนหน้าสวยยกยิ้มก่อนจะเดินออกไปแล้วแกล้งทำเป็นสะดุดตัวล้มเจ็บขาต่อตรงหน้าอีกคนที่กำลังเดินตรงมา
“อะ...โอ๊ยย !”
“พี่ลู่หาน !?” เด็กหนุ่มหน้าหวานรีบเดินเข้าไปประครองตัวคนหน้าสวยอย่างค่อยๆก่อนจะจับแขนข้างหนึ่งของคนหน้าสวยคล้องคอตัวเองแล้วพาพยูงตัวคนหน้าสวยเดินตรงเข้าไปในตัวบ้านที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับชายหาดสักเท่าไรนั้น
“พี่มาทำอะไรที่นี้?” เมื่อเขาใช้ให้ป้าแม่บ้านมาดูอาการพันแผลที่บวมตรงข้อเท้าของคนหน้าสวยเสร็จก็รีบเปิดประเด็นก่อนทันที เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนหน้าสวยที่เขาไม่คิดจะกลับไปยุ่งด้วยอีกแล้วกลับดันโผล่มาปรากฏตัวให้เขาเห็นที่บ้านของเขาส่ะงั้น
          ยิ่งคิดเด็กหนุ่มหน้าหวานก็ยิ่งปวดหัวและคงเตรียมตัวเตรียมใจรับเรื่องปวดหัวเข้ามาในสมองได้แน่เลย
“......ฮะ...ฮึก เซฮุนอานายรังเกลียดพี่ไปแล้วหรือไง?” น้ำตาหยดใสๆไหลลงมาจากเบ้าตาคู่สวยนั้นอย่างช้าๆ
“......” เด็กหนุ่มหน้าหวานอึ้งไปกับคำพูดและกิริยาท่าทางที่ดูเหมือนกับคนตรงหน้ากำลังจะกลับมาง้อเขาแน่นอน คนหน้าสวยแอบยกยิ้มในใจที่เห็นใบหน้าหล่อนั้นเหวอไป
“ฮือๆ เซฮุนพี่ขอโทษพี่มันไม่ดีเอง พี่มันไม่ได้เรื่องเลยเนอะ...ทั้งๆที่รู้ว่ามาหานายวันนี้คงไม่มีอะไรที่จะดีขึ้นแต่พี่ก็ดันทุรันทุรนมาหานายจนได้” ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มหน้าหวานอย่างช้าๆและยิ้มอย่างเจือนๆ เด็กหนุ่มหน้าหวานเงียบไปสักพักเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไงกับหัวใจตัวเองดีจิตใจกำลังตีกันอย่างรุนแรง
คนตรงหน้าคือคนที่เขารัก....รักหมดสุดหัวใจ และอีกคนที่เป็นคนปัจจุบันของเขา....ที่พึ่งจะเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กัน
มันทำให้เขาคิดหนักและเจ็บปวดหัวใจทุกทีที่ได้ยินเสียงสะอึนร้องไห้จากกล่องเสียงคนหน้าสวยไม่หยุด มันทำให้เขารู้สึกสงสารและรู้สึกผิดที่ไม่ยอมทำอะไรให้กับคนตรงหน้าหยุดร้องเสียใจ
“....ทำไมล่ะครับ พี่ตอบผมได้ไหมว่าทั้งหมดที่พี่พูดมาทั้งหมดนั้นคืออะไร”  ดวงตาของเด็กหนุ่มหน้าหวานเริ่มสั่นไหวนิดๆพยายามควบคุมจิตใจร่างกายตัวเองให้เป็นปกติและใจแข็งเข้าไว้ เพราะเขาไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเมื่อก่อนและทำให้คนตัวเล็กที่เป็นคนปัจจุบันของเขาเสียใจ
“ทั้งหมดที่พี่ทำ......มันคือ” คนหน้าสวยพูดไปด้วยพร้อมกับเรื่อยใบหน้าตัวเองเข้าไปหาเด็กหนุ่มหน้าหวานใกล้ๆ จนสัมผัสถึงลมไออุ่นร้อนๆที่ปะทะเข้าหากัน เด็กหนุ่มหน้าหวานไม่เหยิบใบหน้าตัวเองหนีใบหน้าสวยนั้นเอาแต่อยู่นิ่งๆรอให้ใบหน้าสวยนั้นเขยิบเข้ามาหาเอง พร้อมกับจ้องมองแววตาคู่นั้นลึกเข้าไปว่ามันเป็นอย่างไงกันแน่ “ที่พี่ทำ...ก็เพราะนาย นายเป็นห่วงโซที่พี่ตัดขาดไม่ได้อย่างไงล่ะ....”“......” ใบหน้าของคนทั้งสองคนเริ่มใกล้กันทีละนิดทีละนิดหัวใจของเด็กหนุ่มหน้าหวานเริ่มใจเต้นแรงไปกับคำพูดนั้น  
เยื่อใยที่เคยมีให้กันอย่างไงมันก็ตัดขาดออกกันไปไม่ได้สักทีถ้าไม่คิดจะลืมมันไปจริงๆ 
 
 
 
ติดตามได้ที่ : https://www.facebook.com/pages/Okpui_Gamagic/512336832129202