[Fic EXO] Tears of the weak {HunBaek}

      ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆลืมตามองภาพตรงหน้าพร้อมกับกระพริบหนึ่งสองสามครั้งและเบิกตากว้างขึ้น เมื่อบรรยายกาศรอบตัวไม่ใช่สถานที่ ที่เขารู้จักแถมโทนสีห้องทาไปด้วยสีแดงเลือดหมูซึ่งไม่ใช่สีเดียวกันกับตัวบ้านของเด็กหนุ่มหน้าหวานแน่นอน แสงในห้องส่องเป็นแสงไฟสลัวๆจนปวดตา

       แขนทั้งสองข้างกำลังจะดันตัวเองลุกขึ้นแต่กับล้มลงไปนอนเหมือนเดิม เพราะมีโซ่เส้นใหญ่ผูกมือล็อคแขนเขาไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับล็อคไว้ที่ขาทั้งสองข้างเขาอีก สรุปตอนนี้เขาถูกโซ่จับล็อคไว้ทั้งหมดสองแขนและสองขา

คนตัวเล็กตื่นตัวกับสถานการณ์ที่ไม่หน้าไว้ใจอย่างนี้ จึงพยายามหาทางคิดที่จะหนีและเอาโซ่ที่ล็อคขาแขนเขาไว้ให้หลุดออกไปจากตัวเขาส่ะ แต่เพราะเป็นโซ่ที่ทำจากเหล็กนั้นจึงยากมากที่จะทำให้มันขาดหลุดออกไปได้

เขาค่อยๆกลืนน้ำลายที่ติดหนึบตรงลำคอให้ลงไปในกระเพราะส่ะ ร่างกายเริ่มสั่นผวาตื่นตัวขึ้นเรื่อยๆ แขนเล็กทั้งสองพยายามลองกระชากออกดึงมาให้แรงที่สุดแต่ก็ไม่ได้ทำให้โซ่เส้นนั้นหลุดออกมาอย่างที่ใจคิดได้เลย

“เอ้าๆ ตื่นแล้วเหรอ” รอยยิ้มแสยะตรงมุมปากของคนที่มาเยือนส่งมอบให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซร์และดูเหมือนคนตัวเล็กเริ่มเกิดอาการสั่นผวาอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ๆเขา

“หยะ...อย่ามาจับตัวฉัน” มือใหญ่ที่เอื้อมมาจับสัมผัสเข้าที่แก้มเนียนนุ่มนั้นทำให้คนตัวเล็กรีบหันหน้าหนีและหลบสัมผัสของมือใหญ่หยาบนั้น แต่ถึงหลบอย่างไงมือใหญ่นั้นก็สัมผัสเข้าที่แก้มเขาได้อยู่ดีแถมมือใหญ่นั้นเปลี่ยนมาจับบีบเข้าที่คางเขาแทนทันที พร้อมกับยื่นใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้ใบหน้าจิ้มลิ้ม

         ใบหน้าหล่อเลื่อนลงไปสูดดมกลิ่นหอมตรงซอกคอของคนตัวเล็กก่อนจะเผยลิ้นอุ่นลงมาแตะที่ซอกคอขาวด้านล่างแล้วเลียขึ้น

“ฮึก...อย่านะ” เสียงทุ้มเบาบอกขอร้องคนตรงหน้าให้หยุดทำแบบนี้กับเขา แต่มีรึคนตรงหน้าจะสนใจสิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้คือร่างกายบอบบางขาวผุดพองนี้ต่างหาก ขอบตาคนตัวเล็กเริ่มสั่นคลอพร้อมกับร่างกายสั่นระดิกๆอย่างหวาดกลัวคนตรงหน้าที่กำลังทำมิดีมิร้ายเขา

“ปล่อยฉันไปเถอะ ฮึก...คริสปล่อยฉันไปเถอะนะ” น้ำตาใสๆรินไหลเอ่อออกมาเต็มเบ้าตาคู่สวยเต็มไปหมดแถมไหลลงไปจนถึงโหนกแก้ม ทำให้ไปเปอะโดนใบหน้าคนที่กำลังนั่วเนียซุกไซร์คอของคนตัวเล็กไม่หยุด

เขาหยุดการกระทำชำเราคนใต้ร่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นที่กำลังร้องไห้ออกมาอย่างหวาดหวั่น มุมปากกระตุกยิ้มให้อีกคนแล้วใช้มือใหญ่ของตัวเองแตะลงไปบนใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแล้วลูบไปมาเหมือนปลอบโยน

“..ขอร้องฉันงั้นรึ ?”

“...” ใบหน้าจิ้มลิ้มใต้ร่างนั้นพยักหน้าเชิงการตอบว่า ‘ใช่’ 

“ถ้าเป็นโอเซฮุนนายคงไม่ขอร้องให้ฉันหยุดสินะ....แต่ถึงอย่างไงพรุ่งนี้ฉันก็ปล่อยนายให้ไปอยู่กับมันอยู่ดีไม่ต้องกลัวไม่ต้องร้องไห้ไป ฉันแค่อยากจะพานายไปขึ้นสวรรค์ด้วยกันทั้งคืนแทน....ก็เท่านั้นเอง...ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะอย่างมารร้ายดังลั่นสนั่นทั่วตัวห้องนอนนี้

“ฮึก...” มือใหญ่บีบคางใบหน้าจิ้มลิ้มแล้วใช้ปลายลิ้นอุ่นตัวเองเลียคางบนใบหน้าจิ้มลิ้มนั้น จนคนที่รับสัมผัสสะดุดตัว

“เดี๋ยวนายก็ติดใจ...เชื่อฉันเถอะ” พูดเป่าหูคนด้านล่างแล้วค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปแนบชิดยิ่งกว่าเดิม

“ไม่มีทาง ! ปล่อยฉันสิ ! บอกให้ปล่อยไง !!” คนตัวเล็กดิ้นตัวเองออกจากอีกคนที่พยายามจะยัดเยี่ยสัมผัสอันหน้าวาบหวิวให้ คนตัวเล็กออกแรงใช้แขนทั้งสองข้างสะบัดโซ่เพื่อหวังว่าจะให้มันหลุดออกจากข้อมือตัวเอง

“เหอะ ปากดีไปเถอะแบคฮยอนเดี๋ยวนายก็ติดใจลีลารักของฉันเองลอีกอย่าง...นายอย่าพยายามทำตัวดีดดิ้นหนีหรือทำตัวสะดีดสะดิ้งรังเกียจตัวฉันเลย...อย่างไงคืนนี้นายก็จะต้องตกมาเป็นเมียอีกคนของฉันอยู่แล้ว...มันไม่มีทางไหนให้นายเลือกได้หรอกแบคฮยอน นอกจากยอมอย่างเดียว !!” คนตัวใหญ่ยกยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะใช้มือใหญ่ทำหน้าที่เลื่อนลงไปสอดใต้เสื้อบางแล้วลูบไล้วนไปมาอย่างช้าๆตรงหน้าท้องแผ่นราบ

“ไม่ !!!..ฉันเกลียดนายออกไปไกลๆจากตัวฉันนะ !!!”  คนตัวเล็กเกร็งตัวพยายามขยับร่างกายตัวเองหลบหนีสัมผัสหน้าขยะแขยงนั้นแต่ถึงอย่างไงมันก็เป็นเหมือนเดิม เมื่อร่างกายของตัวเองยังนอนติดอยู่บนเตียงขนาดคิงไซร์นี้แถมโดนล็อคด้วยโซ่คงไม่มีทางหนีออกไปได้

...มันต้องมีสักทางสิแบคฮยอน เราต้องหนีไอ้หน้าเงิงนี่ไปให้ได้... คนตัวเล็กพูดกับตัวเองในใจก่อนจะรีบชายตามองหันซ้ายขวามองไปรอบทั่วๆตัวห้อง เผื่อจะมีตัวช่วยอะไรช่วยเขาได้ แต่สิ่งที่เห็นก็มีแต่อุปกรณ์ของเล่นที่ใช้ในกิจกรรมร่วมรักใต้ร่มผ้าเต็มไปหมด ดวงตาเล็กที่กำลังสอดแววอย่างมีความหวังกับวูบหลงทันที ไม่มีทางให้เลือกและไม่มีทางให้หนี

จู่ๆ ในระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังคิดแผนหาทางเอาตัวรอดและดิ้นหลบสัมผัสจากคนตรงหน้าอยู่นั้นสักพักสัมผัสวาบหวิวก็ผละออกไป คนตัวใหญ่ลูบไล้ใบหน้าจิ้มลิ้มอีกครั้งแล้วเอ๋ยปากพูดบอกกับอีกคน

“อยากรู้อะไรไหมแบคฮยอนที่ฉันทำแบบนี้กับนายเพราะอะไร”

“เพราะฉันอยากให้นายกับเซฮุนเลิกกันอย่างไงล่ะ...”

“แค่นั้นอ่ะเหรอ....ที่นายต้องการ” เสียงทุ้มเล็กที่หายเงียบไปแล้วสักพักในที่สุดก็ยอมปริปากพูดถามอีกคน

“ไม่หรอก ที่จริงฉันสนใจในตัวนายต่างหากล่ะแบคฮยอน”

“สนใจฉันเนี่ยนะ ?”

“ใช่ ฉันสนใจนายมาตั้งนานแล้วแบคฮยอน....แต่ลู่หานดันเสนอตัวมาให้ฉันก่อน แต่ถ้านายลีลาดีฉันอาจยกย่องนายให้เป็นเมียอีกคนเลยนะ ไม่สนใจเหรอ ?”

“ไม่ ! ใครจะสนใจนาย แล้วนายไม่กลัวลู่หานเสียใจหรือไงที่ทำแบบนี้”

“ฮ่าๆ ถ้าลู่หานจะเสียใจฉันคงไม่มาทำหรอกนะแบคฮยอน”

“ย๊ะ? อย่า?บอกนะว่า ลู่หานเป็นคนสั่งนะ....นาย” น้ำเสียงของคนตัวเล็กที่เอ๋ยพูดออกมาอย่างหน้าผิดหวังสุดๆ

“อย่ามัวแต่เสียใจอยู่เลยแบคฮยอน ยอมฉันส่ะดีๆแล้วนายจะไม่เจ็บตัวแถมได้ตำแหน่งเป็น ‘เมีย’ ของฉันด้วยนะ...ไม่ชอบหรือไง”   

“ไม่ !!!!!!!!!!!! ฉันรักเซฮุนไม่ได้รักนายฉันจะยอมเสียตัวให้กับนายหรอกนะไอ้หน้าเงิง !”

“ห๊ะ ? เมื่อกี้นายด่าฉันว่าอะไรนะ !!!”

“ไอ้-หน้า-เงิง ได้ยินชัดพอไหม !”

------------------ ต่อ ----------------------

ผมไม่คิดไม่ฝันว่าปากตัวเองจะปากดีขนาดนี้จนเผลอหลุดปากไปด่าคนตรงหน้าตัวเองอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว มือใหญ่ของเขารีบพุ่งตรงเข้ามาบีบปลายคางผมอีกครั้งและเพิ่มแรงกดบีบเข้าที่คางผมขึ้นเรื่อยๆ จนเจ็บปวดระบมไปหมดทั่วคาง          ผมเบ้หน้าแสดงอาการเจ็บปวดออกมานิดๆ น้ำตาเล็ดไหลออกมาตรงขอบตาอย่างช่วยไม่ได้ก็มันเจ็บนิครับแต่ก็ส่ะใจที่ได้ด่าไอ้คนชั่วอย่างคริสไปทีหนึ่ง

“หึ...ปากดี ปากดีเข้าไปเถอะ !” เสียงทุ้มใหญ่ที่ตะหวาดเข้าใส่ใบหน้าของผม แววตาดุดันกำลังจับจ้องมองมาที่ดวงตาของผมไม่หยุดสีหน้าที่บ่งบอกว่าโกรธผมอย่างเห็นได้ชัดเจน

“มึงอย่าคิดว่ากูสนใจมึงแล้วจะยอมอะไรมึงหมดทุกอย่างนะ !”

“อย่านะ !” คริสพยายามเอาหน้าเข้ามาซุกไซร์สูดดมกลิ่นหอมบางๆที่ซอกคอผมอย่างรวดเร็วจนทำให้ผมตั้งตัวไม่ทันจนเอ๋ยปากขอร้องห้ามหยุดการกระทำของเขาที่กำลังทำอยู่กับร่างกายผมอย่างบ้าบิ่น แต่มีรึที่คริสจะยอมฟังผม ผมขอร้องเขาดีๆแล้วเขาก็ไม่หยุดแต่พอลองด่าไปมั้งก็กลายเป็นแย่ยิ่งไปกว่าเดิม...

มือทั้งสองข้างของคริสเข้ามาจับดึงเสื้อยืดสีดำของผมที่พึ่งใส่เล่นน้ำทะเลจนเปียกโชกกระชากขาดออกจากกันอย่างง่ายดาย มุมปากของเขาแสยะยิ้มมองเรือนร่างด้านบนของผมอย่างพอใจก่อนจะก้มหน้าลงมาประทับรอยบาง ๆ บนตัวของผม ส่วนผมก็ทำได้แต่กระชากโซ่ที่ข้อมืออย่างแรงๆกับดิ้นตัวเองให้หลบสัมผัสนั้น

          ร่างกายของผมมีเพียงแค่...โอ เซฮุน เท่านั้นที่จะได้ไม่ใช่คนตรงหน้าผมที่จะได้ไป

เมื่อผมคิดแบบนั้นน้ำตาก็เอ่อไหลออกมาอย่างกับคนอ่อนแอที่กำลังหมดแรงและหมดหนทางที่จะไป

“อื๊อ” ผมเผลอครางเสียงและเผลอที่จะเกร็งตัวออกมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อริมฝีปากหนาของคริสกำลังครอบง่ำเข้าอยู่ที่หัวเม็ดทับทิมสีแดงใสผมพร้อมกับใช้ปลายลิ้นอุ่นตัวเองตวัดขึ้นลงอย่างกับเหมือนกำลังเลียอมยิ้มรสหวานอยู่อย่างเพินเพลินไม่มีท่าทีที่จะหยุดเล่นปลายลิ้นกับหัวทับทิมของผมสักทีนอกจากสลับเปลี่ยนข้างจากซ้ายไปขวา สลับเลียดูดไปมา

ใบหน้าของผมรู้สึกเหมือนมันกับร้อนพร่าวขึ้นเรื่อย ๆ อารมณ์ดิบในตัวของผมกำลังพลุ่นพล่านกับการกระทำของอีกคนที่ส่งมอบความรู้สึกวาบหวิวมาให้ทางผมไม่หยุด

“ปะ...ปล่อยยยยย” ผมไม่ล้มเลิกที่จะดิ้นตัวเองออกจากตัวอีกคนและขอร้องอ้อนวอนอีกคนให้หยุดการกระทำแบบนี้กับร่างกายของผมแบบนี้สักที เขาหยุดสงักเงยหน้าขึ้นมามองทางผมก่อนจะเผยยิ้มที่มุมปากตัวเองอย่างช้าๆ

“บอกให้ฉันปล่อย.....แต่ทำไมตานายเยิ้มขนาดนั้นเชียวล่ะแบคฮยอน?” ผมเนี่ยนะตาเยิ้ม ? ไม่จริง ผมคงไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองเผลอตัวเผลอใจไปกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักได้ง่ายๆแบบนี้สิ นี่ผมเพลินไปกับสัมผัสของคริสแล้วหรือไง

“.....” ผมทำได้แต่เพียงหันหน้าหลบอีกคนไปทางแล้วร้องไห้สะอื้นออกมาเหมือนเดิม น้ำตาของผมไม่มีค่าพอที่จะทำให้เขาหยุดหรือกลับตัวกลับใจมาสงสารผมแทนเลยสักนิด

“เริ่มติดใจลีลาของฉันแล้วล่ะสิแบคฮยอนใช่ม่ะ....” เขายังไม่เลิกที่จะยกยิ้มที่มุมปากตัวเองแล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อนั้นเข้ามาใกล้ๆใบหน้าจิ้มลิ้มของผม มือใหญ่ค่อยๆลูบไล้ไปตามทั่วแผ่นท้องเรียบบนตัวผมพร้อมกับลำตัวใหญ่นั้นกระกบเข้ามาหาใกล้ๆทีละนิดๆจนลำตัวใหญ่ๆของเขาเข้ามาแนบชิดใกล้ๆลำตัวของผมแบบเนื้อชนเนื้อ

      ผมหายใจอึดอันนิดๆกับท่าทีของคริสที่พยายามเย้ายวยลุกอารมณ์ดิบในตัวของผมขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามหายใจเข้าออกลึกๆไม่ให้เผลอปล่อยอารมณ์ดิบของตัวเองให้อีกคนเห็น ผมก็คนมีความรู้สึกที่จะรับรู้ได้ถึงสัญชาตญาณดิบในตัวของมนุษย์เองเหมือนคนทั่วๆไปที่โดนยั่วเยาให้อารมณ์ดิบตัวเองปลุกตื่นขึ้นมา

“ฉันจะสอนให้นายรับรู้ถึงความสนุกที่แท้จริงเอง...” ริมฝีปากหนาของคริสงับเข้าที่ใบหูของผมหลังจากที่พูดบอกเสร็จ ผมสะดุ้งตัวนิดๆไปกับคำพูดและท่าทางยั่วนั้น ไม่ซักช้าที่มือใหญ่ของเขาเองจะทำหน้าที่จับถอดกางเกงของผมออกให้ไปอยู่ระหว่างปลายข้อเท้าขาเพราะมันดึงออกไปไม่ได้เนื่องจากข้อเท้าผมถูกล็อคด้วยโซ่เหล็กเหมือนกับที่ข้อมือ

นิ้วหยาบกรานค่อยๆลูบไล้ไปทั่วบริเวณน่องขาของผมอย่างช้าๆ จนนิ้วเรียวหยาบนั้นจะจับขอบกางเกงบ็อกเซอร์ผมไว้ที่เหลือเพียงตัวเดียวที่ปกปิดส่วนล่างของผมเพียงตัวเดียวเท่านั้น เขาแสยะยิ้มขึ้นมามองผมที่กำลังหน้าซีกเหมือนไก่ต้ม

“อึก !!”  

ผมบอกตรงว่าผมกำลังอึ้ง.............และอึ้งอย่างยาวนานกับภาพตรงหน้าที่ผมเห็น

เมื่อร่างใหญ่ๆของคริสนั้นล้มตัวลงพร้อมกับใบหน้าหล่อของเขาฟลุบลงเรียบหน้าเข้าที่น่องขาของผมอย่างจังๆ นิ้วเรียวหยาบของเขาก็ยังจับคาอยู่ที่ขอบกางเกงบ็อกเซอร์ของผมไม่ปล่อย

“((0 0))”  ใบหน้าผมเหวอไปทันทีกับภาพตรงหน้าที่ผมเห็นพร้อมกับความร้อนพร่าวที่ขอบตาผมร้อนขึ้นเรื่อยๆจนหยาดน้ำตาไหลรินออกมายิ่งกว่าเดิมเท่าตัว

“
ผมมาช่วยแล้วพี่แบค”

“เซฮุน !” ผมตะโกนเรียกชื่อเซฮุนทันที ที่ได้เห็นใบหน้าของเขาผมกล้าที่จะเผยรอยยิ้มแป้นหน้าบานออกมาอย่างห้ามไม่ได้ความดีใจและความตื้นตันใจที่ได้พบคนตรงหน้าในเวลานี้ ในเวลาที่อันตรายที่สุดที่ผมต้องการ....

ผมรักเซฮุนและเป็นรักแรกที่ผมรักมากที่สุด จนบรรยายมันออกมาไม่ค่อยถูก....

เซฮุนทิ้งท่อนไม้ใหญ่ในมือก่อนจะจับร่างใหญ่ของคริสนั้นออกไปจากลำตัวผมพร้อมกับรีบส่งมอบอ้อมกอดใหญ่กระโจนเข้ามาโอบกอดผมอย่างรวดเร็ว ผมที่นอนมีโซ่ติดอยู่คงทำได้เพียงนอนร้องไห้และส่งมอบยิ้มอย่างจริงใจให้อีกคนไปเท่านั้น

“อะแฮ่มๆ” เสียงของบุคคลที่มาใหม่ส่งเสียงเหมือนมีอะไรติดคอ เซฮุนรีบผละตัวออกมาร่างกายผมก่อนจะถอดเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ของเขาเข้ามาปกปิดและเอื้อมแขนไปหยิบจับกุญแจอะไรสักอย่างมาจากอีกคนก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงมาปลดล็อคโซ่ที่ติดอยู่ตรงข้อมือและข้อเท้าของผมทั้งสองข้าง

เซฮุนเอื้อมอ้อมแขนตัวเองเข้ามาประคองร่างกายของผมอย่างเบาๆและมอบมองสายตามาทางผมด้วยความเป็นห่วงจนผมรู้สึกได้ว่า...เขากำลังเป็นห่วงผมมากจริงๆและรู้สึกผิดมากไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“ฮึก...”

“พี่แบคครับ ไม่ร้องนะไม่ต้องร้องแล้ว โอป้าอย่างโอเซฮุนอยู่ด้วยแล้วทั้งคน ไม่ต้องร้องไห้ง้อแงแล้วนะน่ะ ^___^”

“อะ...ฮึก...อืม” ผมที่สะอื้นร้องไห้ออกมาไม่หยุดต้องหยุดร้องไห้เพราะคำพูดที่ปลอบโยนป่นเสียงพูดที่น่ารักๆเหมือนเด็ก หวังจะทำให้ผมหยุดร้องไห้ลงและยิ้มไม่กลับไปคิดเรื่องที่พึ่งผ่านผมไปไม่กี่วินาทีนั้นทิ้งออกไปจากสมองส่ะ

“ผมขอโทษนะครับที่ดูแลพี่ไม่ดี....”

“ไม่เป็นไร พี่ต่างหากที่ไม่ดีเอง....ที่ไม่ระมัดระวังตัวให้ดีกว่านี้” ผมส่งมอบรอยยิ้มให้เซฮุนนิดๆ

“รีบออกไปกันเถอะเซฮุน”

“ครับ พี่จงแด”

เซฮุนพยักหน้าเชิงตอบกลับอีกคนและลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของเขา เขาค่อยๆช่วยพยูงตัวผมให้ลุกขึ้นยืนออกมาจากเตียงขนาดคิงไซร์และประคองแขนเข้ามาโอบเอวผมแทนและจับแขนผมพาดเข้าไปที่บ่าไหล่กว้างนั้น พอเดินตรงดิ่งออกมาห้องนอนนรกนั้นเสร็จผมกับเซฮุนก็ยืนรอรถสักพักก่อนที่รถเก๋งยี่ห้อฮอนด้าสีขาวจะถูกจอดอยู่ตรงหน้าของผมกับเซฮุน ภายด้านในตัวรถมีรุ่นพี่จงแดนั่งอยู่ตรงฝั่งคนขับรถ ไม่สักช้าเซฮุนก็รีบประคองตัวผมให้ดันเข้าไปนั่งอยู่ตรงเบาะหลังรถพร้อมกับตัวเซฮุนที่เดินตามเข้ามาแล้วรีบปิดประตูรถ ตลอดเส้นทางการเดินทางเซฮุนเอาแต่จับกุมมือผมไม่ปล่อย

ผมรู้เขารู้สึกผิดมาก....และแย่ไปในเวลาเดียวกัน ผมเองก็เช่นกันที่มีความรู้สึกแบบนั้น

ว่าแต่ พี่จงแด ? ........เขา.....ทำไมถึงมาช่วยเราพร้อมกับเซฮุนทั้งๆที่เขาควรอยู่ในเมืองกรุงโซลแท้ๆ ?

ติดตามได้ที่ : https://www.facebook.com/pages/Okpui_Gamagic/512336832129202