Melody shooter ชูตหัวใจให้ยัยเปียโน
เขียนโดย 
Starlight
วันที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 16.40 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557 13.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) ความรู้สึกที่แปลก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ1 อาทิตย์ต่อมา ณ โรงยิม
"นี่เธอ ยกให้มันดีๆหน่อยสิ" นายชูตเตอร์บอกฉันให้ยกตะกร้าลูกบาสที่หนักแสนหนักให้ดีๆ หน็อย พอได้ทีหน่อยแกล้งฉันซะเยอะเลย ทั้งตักน้ำไปให้นักกีฬาบาส วิ่งไปนั่นวิ่งไปนู่น ซื้อนั่นซื้อนี่มั่ง และก็ @#$%&()/+; มากมาย นี่ฉันเป็นสวัสดีการหรือเป็นทาสกันแน่เนี่ย!
"ก็มันหนักนี่ แน่จริงก็มายกเองดิ ชิ!" ฉันบ่นให้นายนั่นได้ยิน
"ไม่ต้องมาบ่นเลย เธอเป็นสวัสดีการของชมรมฉันเธอต้องทำทุกอย่างที่พวกเราต้องการ เข้าใจไหม"
"ไม่เข้าใจ"
"ไม่เข้าใจเรื่อง?"
"ว่าฉันเป็นสวัสดีการหรือทาสกันแน่!" ฉันตอบอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป
"ทำไมเธอถึงคิดยั่งนี้ล่ะ" นายชูตเตอร์ถามฉันด้วยความไม่เข้าใจ
" ก็เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา นายทำกับฉันอย่างฉันเป็นทาสของนาย เหมือนไม่ใช่สวัสดีการไงล่ะ นายใช้ฉันไปทำเรื่องที่สวัสดีการคนเก่าไม่เคยทำ นายจงใจแกล้งฉันใช่ไหม!!!" ฉันตอบนายนั่น ด้วยน้ำที่สั่น ทำให้นายนั่นถึงกับพูดไม่ออก
"ไม่ต้องถามว่าฉันรู้มาได้ยังไง และก็ฟังอย่างเดียว" ฉันสั่ง ทำให้นายนั่นเงียบไม่กล้าพูดอะไร จากนั้นฉันก็อธิบายเรื่องทั้งหมดให้นายชูตเตอร์ฟัง
"ฉันให้แคทไปถามสวัสดีการคนเก่าของนายว่ามีงานอะไรที่สวัสดีการชมรมบาสทำมั่ง แล้วให้แคทมาบอกฉัน แต่นายสั่งงานฉันเกินหน้าที่ที่ควรทำ อย่างนี้มันสมควรทำเหรอ" ฉันพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด
"......" ไม่มีคำพูดอะไรจากปากนายนั่น แม้กระทั่ง 'คำขอโทษ'
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันยกตะกร้าบาสให้นายแค่นี้นะ พอดีนึกได้ว่าต้องไปซ้อมเปียโน ฉันไปก่อนน่ะ" ฉันลานายชูตเตอร์ แล้วก็เดินออกจากโรงยิมไป แต่เดินได้เพียงไม่มีก้าว ก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกฉันไว้
"เดี๋ยว" เสียงนั้นคือเสียงของนายชูตเตอร์นั่นเอง
"นายมีอะ..." ฉันถามยังไม่ทันจบ อยู่ดีๆนายชูตเตอร์ก็คว้าตัวฉันไปกอดไว้ ทำให้ฉันอึ้งจนทำอะไรไม่ออกเลย
"ฉันขอโทษ" คำขอโทษของนายนั่นทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุด ทำไมฉันถึงต้องร้องไห้ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลย
"เธอร้องไห้" พอฉันรู้ตัวว่ากำลังถูกมองอยู่ ฉันก็เลยบ่ายเบี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามนั้น
"ฉันต้องรีบไปแล้ว" ฉันทำเป็นรีบเดิน แต่ก็ถูกนายชูตเตอร์ดึงตัวมาซะก่อน
"เธอร้องไห้ทำไม"
"เปล่าไม่มีอะไร"
"เพราะฉันใช่ไหม"
"ไม่ใช่เพราะนาย"
"ฉันไม่เชื่อ"
"ใช่เป็นเพราะนาย นายทำให้ฉันเสียใจ หวั่นไหวกับนาย มีความรู้สึกแปลกๆกับนาย ทำไม ทำไมกัน" ฉันถามนายชูตเตอร์ทั้งน้ำตา
"ฉัน..เอ่อ..คือ"
"ตอบฉันมาสิ ตอบฉันมา" ฉันตีนายนั่นด้วยความโกรธ นายชูตเตอร์ไม่พูดอะไรแต่คว้าตัวฉันไปกอดแทน
"ทำไมถึงไม่ตอบฉัน ทำไม ทำไมกัน..." จากนั้นฉันก็หมดสติคาอ้อมกอดของนายชูตเตอร์ไป ก่อนที่ฉันจะหมดสติ ฉันได้ยินนายชูตเตอร์พูดกับฉันว่า
"ฉัน.." จากนั้นฉันก็หมดสติไปเลยไม่รู้ว่า นายชูตเตอร์พูดอะไรกับฉัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
