Melody shooter ชูตหัวใจให้ยัยเปียโน

7.3

เขียนโดย Starlight

วันที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 16.40 น.

11 ตอน

1 วิจารณ์

16.13K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557 13.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3) ความรู้สึกที่แปลก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

1 อาทิตย์ต่อมา ณ โรงยิม

"นี่เธอ ยกให้มันดีๆหน่อยสิ" นายชูตเตอร์บอกฉันให้ยกตะกร้าลูกบาสที่หนักแสนหนักให้ดีๆ หน็อย พอได้ทีหน่อยแกล้งฉันซะเยอะเลย ทั้งตักน้ำไปให้นักกีฬาบาส วิ่งไปนั่นวิ่งไปนู่น ซื้อนั่นซื้อนี่มั่ง และก็ @#$%&()/+; มากมาย นี่ฉันเป็นสวัสดีการหรือเป็นทาสกันแน่เนี่ย!

"ก็มันหนักนี่ แน่จริงก็มายกเองดิ ชิ!" ฉันบ่นให้นายนั่นได้ยิน

"ไม่ต้องมาบ่นเลย เธอเป็นสวัสดีการของชมรมฉันเธอต้องทำทุกอย่างที่พวกเราต้องการ เข้าใจไหม"

"ไม่เข้าใจ"

"ไม่เข้าใจเรื่อง?"

"ว่าฉันเป็นสวัสดีการหรือทาสกันแน่!" ฉันตอบอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

"ทำไมเธอถึงคิดยั่งนี้ล่ะ" นายชูตเตอร์ถามฉันด้วยความไม่เข้าใจ

" ก็เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา นายทำกับฉันอย่างฉันเป็นทาสของนาย เหมือนไม่ใช่สวัสดีการไงล่ะ นายใช้ฉันไปทำเรื่องที่สวัสดีการคนเก่าไม่เคยทำ นายจงใจแกล้งฉันใช่ไหม!!!" ฉันตอบนายนั่น ด้วยน้ำที่สั่น ทำให้นายนั่นถึงกับพูดไม่ออก

"ไม่ต้องถามว่าฉันรู้มาได้ยังไง และก็ฟังอย่างเดียว" ฉันสั่ง ทำให้นายนั่นเงียบไม่กล้าพูดอะไร จากนั้นฉันก็อธิบายเรื่องทั้งหมดให้นายชูตเตอร์ฟัง

"ฉันให้แคทไปถามสวัสดีการคนเก่าของนายว่ามีงานอะไรที่สวัสดีการชมรมบาสทำมั่ง แล้วให้แคทมาบอกฉัน แต่นายสั่งงานฉันเกินหน้าที่ที่ควรทำ อย่างนี้มันสมควรทำเหรอ" ฉันพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด

"......" ไม่มีคำพูดอะไรจากปากนายนั่น แม้กระทั่ง 'คำขอโทษ'

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันยกตะกร้าบาสให้นายแค่นี้นะ พอดีนึกได้ว่าต้องไปซ้อมเปียโน ฉันไปก่อนน่ะ" ฉันลานายชูตเตอร์ แล้วก็เดินออกจากโรงยิมไป แต่เดินได้เพียงไม่มีก้าว ก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกฉันไว้

"เดี๋ยว" เสียงนั้นคือเสียงของนายชูตเตอร์นั่นเอง

"นายมีอะ..." ฉันถามยังไม่ทันจบ อยู่ดีๆนายชูตเตอร์ก็คว้าตัวฉันไปกอดไว้ ทำให้ฉันอึ้งจนทำอะไรไม่ออกเลย

"ฉันขอโทษ" คำขอโทษของนายนั่นทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุด ทำไมฉันถึงต้องร้องไห้ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลย

"เธอร้องไห้" พอฉันรู้ตัวว่ากำลังถูกมองอยู่ ฉันก็เลยบ่ายเบี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามนั้น

"ฉันต้องรีบไปแล้ว" ฉันทำเป็นรีบเดิน แต่ก็ถูกนายชูตเตอร์ดึงตัวมาซะก่อน

"เธอร้องไห้ทำไม"

"เปล่าไม่มีอะไร"

"เพราะฉันใช่ไหม"

"ไม่ใช่เพราะนาย"

"ฉันไม่เชื่อ"

"ใช่เป็นเพราะนาย นายทำให้ฉันเสียใจ หวั่นไหวกับนาย มีความรู้สึกแปลกๆกับนาย ทำไม ทำไมกัน" ฉันถามนายชูตเตอร์ทั้งน้ำตา

"ฉัน..เอ่อ..คือ"