Melody shooter ชูตหัวใจให้ยัยเปียโน

   ณ โรงยิม
     " ปรี๊ด!!!!!! " เสียงนกหวีดจากกรรมการเป่าหมดเวลา การแข่งบาสระหว่าง "Asia High school กับ "Perfect High school" ผลการแข่งขันปรากฎว่า "Asia High school" ชนะ "Perfect High school" ไป 40-0 นั่นทำให้สาวๆ กรี๊ดกันเป็นยกใหญ่ เพราะหนึ่งในทีม "Asia High school" มี ชูตเตอร์ หนุ่มฮอตของโรงเรียนร่วมแข่งด้วย ถ้าไม่มีเค้าการแข่งขันนี้คงไม่ชนะ เพราะเค้าเป็นนักกีฬาบาสตัวยงของโรงเรียน ในการแข่งขันแต่ละครั้งจึงขาดเค้าไม่ได้
     " กรี๊ด !!! พี่ชูตเตอร์ หล่อจัง  " สาวๆ ทั้งสาวเเท้ และ สาวเทียม ต่างก็กรี๊ดและตะโกนเรียกชื่อแต่ ชูตเตอร์ๆๆ จนมีใครบางคนตะโกนออกไปว่า  
"ไม่เห็นจะเท่เลย เล่นก็งั้นๆแหละ ชิ! ทำเป็นเท่ " จากนั้นเธอคนนั้นก็เดินออกจากโรงยิมไป ทำให้สาวๆที่กรี๊ด ชูตเตอร์ ต่างก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ยัยนั่นเป็นใครบังอาจมาว่าพี่ชูตเตอร์ของพวกเรา  ถ้ารู้น่ะว่าเป็นใครฉันจะไปด่าถึงที่เลยคอยดู !!!" มีหนึ่งในนั้นพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
     ด้วยความรำคาญ ชูตเตอร์ จึงพูดกับสาวๆว่า "ขอบคุณทุกคนมากน่ะที่มาเชียร์ผมในวันนี้ และช่วยเป็นเดือดเป็นร้อนแทนผมจากผู้ไม่หวังดีด้วย ขอบคุณอีกครั้งน่ะครับ" ชูตเตอร์ พูดพร้อมกับยิ้ม จนทำให้สาวๆทุกคนหัวใจละลาย
"ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อพี่ชูตเตอร์ พวกเราเต็มใจค่ะ" สาวๆพูดพร้อมกันด้วยความปลาบปลื้ม
"งั้นผมขอตัวก่อนน่ะ พอดีมีธุระต้องไปทำ" พอ ชูตเตอร์ บอกลาสาวๆเสร็จแล้ว เค้าก็รีบเดินไปที่ห้องดนตรีด้วยความเร็วสุดขีด
"ยัยตัวแสบ เธอทำกับฉันแสบมาก เราได้เห็นดีกีนแน่!!!" 
   ณ ห้องดนตรี
     ฉันนั่งเล่นเปียโนอย่างสบายใจระหว่างรอพ่อบ้านมารับ ขณะที่ฉันเล่นเปียโนอยู่นั่นก็มีเสียงๆหนึ่งมาขัดจังหวะการเล่นเปียโนของฉัน
     "ยัยตัวแสบออกมาเคลียร์กันเลยนะ" อีตาบ้าที่ไหนไม่รู้มาโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าห้องดนตรี
"ใครมาตะโกนอยู่หน้าห้องน่ะ ถ้ารู้ว่าเป็นใครนะแม่งจะด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลย" ฉันพูดด้วยความหงุดหงิด จากนั้นก็เดินไปเปิดประตูแล้วด่านายนั่นอย่างไม่ไว้หน้าตัวเอง
"ไม่มีมารยาทเลยหรือไงห๊ะ ถึงมาเคาะประตูห้องคนอื่น บ้านไม่มีประตูเคาะหรือไง"
"ถ้าไม่มีเรื่่องฉันก็ไม่มาหรอก" อีตาบ้านั่นพูด ฉันกำลังจะสวนกลับแต่กลับต้องชะงักเพราะว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ ชูตเตอร์ คู่ปรับคนสำคัญของฉันไงล่ะ
"นะ...นาย!!"
"ใช่ ฉันเอง"
"นายมีอะไร"
"เธอไปตะโกนแขวะใส่ฉันน่ะ ไม่กลัวแฟนคลับฉันรุมเหรอไง"
"ไม่กลัว แล้วไง"
"เธอนี่มันน่า..."
"น่าอะไร"
"น่าจะจับไปตีก้นซะให้เข็ด"
"นายไอ้คนโรคจิต !!" ฉันสวนหมัดใส่ไอ้คนโรคจิตที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ทว่านายนั่นรู้ทันเลยรวบตัวฉันเข้าไปกอด แล้วแถมยังมาหอมแก้มฉันอีก!
"นะ...นาย ทำอะไรเนี่ย!!" ฉันพูดด้วยความตกใจเมื่อถูกหอมแก้มเป็นครั้งแรก
"แก้มเธอนี่ทั้งหอมทั้งนุ่มใช้ได้เลยนะเนี่ย"
"นายมันโรคจิตของแท้เลย"
"ถ้าฉันโรคจิต เธอก็ยัยบ้า"
"ถ้าฉันบ้าฉันก็คงเป็นยัยบ้าที่สวยที่สุด"
"หลงตัวเอง"
"ใช่ ฉันมันหลงตัวเอง แต่ฉันก็ไม่ใช่โรคจิตที่ตอนนี้ยืนกอดคนอื่นอยู่ก็แล้วกัน" ฉันบอกนายชูตเตอร์ ที่ตอนนี้กำลังกอดฉันอยู่
"เอ่อ..ขอโทษที" พูดเสร็จนายนั่นก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ แต่พอนายนั่นปล่อยไม่ทันไรฉันก็กระทืบเท้านายนั่นด้วยความแค้น ทำให้นายนั่นร้องโอดครวญ
"เธอ..นี่มันตัวอันตรายชัดๆ"
"สมน้ำหน้า" ฉันยิ้มอย่าผู้ชนะ
"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเมโลดี้"
"ฉันไม่รับฝาก แบร่ "
"เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ"
"ใช่ ฉันมันร้าย ไปล่ะ บ๊าย บาย" ฉันบอกลานายนั่นด้วยความสะใจ ก่อนจะตะโกนไปว่า
"ศึกระหว่างเราสองคนมันพึ่งเริ่มต้นต่างหากล่ะ" จากนั้นฉันก็เดินขึ้นรถที่พ่อบ้านขับมารับฉันอย่างมีความสุข