ซีรีย์ เรื่องวุ่นๆของ5ความรัก

     
“นังฟางลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาทำเป็นสำออย” เธอกระชากผมฟางขึ้นมา
 
นี่มัน..พิม!!!
 
ฟางปรือตาขึ้นมามองพิม
 
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
 
“ก็เพราะฉันไม่ได้ป็อปไง!! ในเมื่อฉันไม่ได้แกก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน!!!” พิมผลักหัวฟางที่กระชาก
เมื่อกี้ลงบนพื้นทำให้เธอหัวแตกเลือดซึมออกมาแต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิด
 
“ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าป็อปเขาไม่ได้รักเธอย่างนั้นเหรอ!!!”ฟางตะโกนใส่พิมบ้าง
 
“แกอย่าปากดีแถวนี้นะ!!”  เพี้ยะ เพี้ย เพี้ย เพี้ย พิมตบฟางแบบไม่ยั้งจนเลือดออกมุมปาก
 
“เขารักฉันแกได้ยินมั้ยเขารักฉัน!! เขาต้องรักฉัน!!! แกไม่มีวันได้เขาไป จำใส่กะโหลกของแกไว้
นังฟาง”พิมใช้นิ้วจิ้มกลางหน้าผากฟางก่อนจะผลักออกไป
 
“เขา รัก ฉัน”ฟางพูดแบบเน้นๆช้าๆ ยิ่งทำให้พิมปรี๊ดแตก
พิมไม่พูดอะไรแต่เดินเข้าตบฟางอย่างไม่ใยดีจนตอนนี้ปากฟางบวมเจ่อ พิมมองฟางแล้วแสยะยิ้ม
ก่อนเดินไป
 
“เฝ้ามันให้ดีๆ อย่าให้คลาดสายตา ถ้ามันหนีไปได้พวกแกเตรียมตัวตายได้เลย”
 
ตอนนี้มีเพียงเธอที่อยู่ในห้องนี้ ป็อปปี้นายเป็นห่วงฉันบ้างมั้ย
 
 
นาฬิกาบ่งบอกว่าตอนนี้เวลา ตีหนึ่ง ชายหนุ่มหวังว่าทุกคนคงจะหลับสนิทกันไปหมดแล้ว
เขาลุกออกมาจากเตียงพร้อมโทรศัพท์และไฟฉายขนาดพกพาและเดินมาเปิดประตูด้วยเสียงแผ่ว
เบาก่อนจะเดินย่องลงมาแบบเงียบเชียบตอนนี้เขาออกมาจากตัวบ้านแล้วพายุที่โทโมะพูดถึงก็ยัง
ไม่มีทีท่าว่าจะมาเขาจึงเดินออกตามหาเธอ...ฟาง
เขาเดินไปยังสวนป่าที่บริเวณด้านหลังรีสอร์ทต่อกับสวนหย่อมเพื่อบางทีหากฟางถูกจับตัวไปจริงๆ
อย่างที่เขาคิด เธอน่าจะเหลือหลักฐานอะไรไว้บ้าง เขาเดินเข้ามาเรื่อยจนลึกพอควรเขาก็เจอกับ
กำไลข้อมือของฟางที่เขาเป็นคนซื้อแขวนติดอยู่กับกิ่งไม้ให้เพียงแต่เหมือนเธอไม่ได้ตั้งใจถอดมัน
แต่มันถูกกระชากออกไปหรือว่าฟางจะไม่มีสติในตอนนั้น เพียงไม่นานลมและฝนห่าใหญ่ก็โหม
กระหน่ำตกลงมา ดีนะที่เขาเชื่อฟางเอาโทรศัพท์ใสในซองพลาสติก
 
“ป็อปช่วงนี้ฝนตกเอามือถือใส่ไว้ในซองพลาสติกสิ อ่ะฟางเอามาให้”

 
“โอเคครับ”ป็อปปี้กำลังพับซองพลาสติกจะเก้บลงในกระเป๋ากางเกง
 
“เพี้ยะ ฟางตีมือป็อปปี้เบาๆ
 
“ฟางตีป็อปไมอ่ะ”
 
“ฟางบอกให้เอาใส่ไง เดี๋ยวนี้เลย”
มันยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงเธอมากขึ้น แต่เขาไม่รู้เลยว่ามีใครเมองเขาอยู่
 
ตึก  พรึ่บ
 
ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีอะไรมาปิดจมูกเขาและของแข็งมากระทบที่ท้ายทอยก่อนเขาจะล้มลงไปกองกับพื้นทันที ส่วนชายหนุ่มลึกลับวิ่งหายไป
 
“ฟาง...”เพียงไม่นานโลกของเขาก็ดับวูบ
 
โทโมะตื่นขึ้นมาตอนนี้เวลาตีสาม เขาลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แต่มีอะไรบางอย่างดลใจให้เขาไปเคาะห้องป็อปปี้
ก็อกๆ
 
“ไอป็อปๆ”เขามีลางไม่ดีเลย ณ ตอนนี้ เขาถือวิสาสะเปิดประตูห้องเขาไป และก็เป็นอย่างที่เขาคิด
ป็อปปี้หายไป ในขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องเขาก็รู้สึกถึงมือเรียวที่กำลังแตะอยู่บนแขนของ
เขามีเพียงแต่ความมืดเขาจึงไม่รู้ โทโมะคว้าข้อมือเล็กเข้ามาปะทะตัวทั้งสองรู้สึกถึงลมหายใจของ
กันและกัน
 
“เอ่อ..โทโมะ”
 
“กะ..แก้ว ขอโทษที”แล้วโทโมะก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ
 
“นายมาทำอะไรตรงนี้”
 
“ป็อปปี้หายไป”
 
“ไปไหน”
 
“ตามหาฟาง”
 
“ตอนนี้”
 
“ฉันจะไปตามหาฟางกับป็อปปี้”
 
“ไปด้วย”แก้วตอบทันควัน
 
“แต่..มันอันตราย”
 
“เขาเป็นเพื่อนฉัน เป็นญาติฉันนะ ให้ฉันไปเถอะนะโทโมะนะ”หญิงสาวจับแขนโทโมะเขย่าแล้วเอา
หน้าถูแขนแต่เพราะความมืดจึงทำให้เธอไม่รู้ว่าเธอทำให้เขาหน้าแดงขนาดไหน
 
 
-------------------------+++++++++++-------------------
วันนี้มีภาพมาให็ดูด้วย
 Cr.www.dekdee.com
 
มาแล้วววว ไม่รู้ว่ามันเป้นยังไง สนุกมั้ย?? ขอ5เม้นต์น้าาาาา 5เม้นเองงงงง คงไม่ลำบากใช่ม๊าาาาาา