ปรากฏการณ์รัก

วันศุกร์ที่ 7 กุมภาพันธ์ เวลา 17.59 นาที
แสงอาทิตย์ยามใกล้ลับขอบฟ้าอาบไล้ไปทั่วบริเวณ
ให้กลายเป็นสีส้มอมแดงแลดูเศร้าหมองภาพบรรยากาศอันเงียบสงบ
ภายในสวนสาธารณะใกล้โรงเรียนมีผู้คนเดินผ่านบางลงทุกขณะ
และภาพแผ่นหลังกว้างในชุดนักเรียนสีขาวกางเกงขายาว
ที่คุ้นตาฉันอย่างประหลาด....
ไม่สิ...ทุกสิ่งทุกอย่างเลยต่างหากที่ฉันเคยเห็นมัน
ฉันเหม่อมองไปยังหอนาฬิกาที่เข็มสั้นกำลังเคลื่อนที่
ไปยังเลข 6 ส่วนเข็มยาวชี้ไปยังเลข 12 และไม่นานนัก
เสียงเพลงชาติก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าเป็นเวลาหกโมงเย็น
ผู้คนที่เดินผ่านเหลือเพียงไม่กี่คนต่างก็หยุดนิ่งยืนตรง
เคารพธงชาติ ณ เวลานี้ทุกสิ่งราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้
เป็นภาพที่ฉันมองกี่ทีก็ประทับใจในความรักชาติของคนไทย
แต่ว่าหลังจบเพลงชาติลงฉันจะถูกบอกเลิกทันที...
สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี...
เถลิงประเทศชาติไทยทวีมีชัยชโย...
สิ้นเสียงเพลงชาติทุกอย่างก็เริ่มเคลื่อนไว้อีกครั้ง
ร่างสูงในเครื่องแบบนักเรียนเดินเข้าใาหาใบหน้า
ที่ถูกมืดบดบังไว้มองตรงมาที่ฉันเพียงแค่เขาอ้าปาก
เตรียมจะพูดออกมาต่อให้หลับตาหรือไม่ได้ยินเสียง
ฉันก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคำพูดนั้นคืออะไร.....
"เราเลิกกันเถอะ....แก้ว"
โป๊ะเชะ! บทพูด บรรยากาศ สถานที่และเวลา ทุกอย่าง
มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว
ฉันปรือตาขึ้นช้าๆหลังจากที่หลับพริ้มลงรอฟังคำพูดนี้
ซึ่งรู้ดีอยู่แก่ใจว่าว่าเขาต้องเอ่ยออกมามันไม่ใช่เรื่องแปลก
ที่ฉันจะรู้เพียงแต่ฉันไม่คิดมันจะขึ้นเร็วกว่าปกติ
ก็รอบนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันเพิ่งเคยผ่านมาไม่นาน