ปรากฏการณ์รัก

วันศุกร์ที่ 7 กุมภาพันธ์ เวลา 17.59 นาที

แสงอาทิตย์ยามใกล้ลับขอบฟ้าอาบไล้ไปทั่วบริเวณ

ให้กลายเป็นสีส้มอมแดงแลดูเศร้าหมองภาพบรรยากาศอันเงียบสงบ

ภายในสวนสาธารณะใกล้โรงเรียนมีผู้คนเดินผ่านบางลงทุกขณะ

และภาพแผ่นหลังกว้างในชุดนักเรียนสีขาวกางเกงขายาว

ที่คุ้นตาฉันอย่างประหลาด....

ไม่สิ...ทุกสิ่งทุกอย่างเลยต่างหากที่ฉันเคยเห็นมัน

ฉันเหม่อมองไปยังหอนาฬิกาที่เข็มสั้นกำลังเคลื่อนที่

ไปยังเลข 6 ส่วนเข็มยาวชี้ไปยังเลข 12 และไม่นานนัก

เสียงเพลงชาติก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าเป็นเวลาหกโมงเย็น

ผู้คนที่เดินผ่านเหลือเพียงไม่กี่คนต่างก็หยุดนิ่งยืนตรง

เคารพธงชาติ ณ เวลานี้ทุกสิ่งราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้

เป็นภาพที่ฉันมองกี่ทีก็ประทับใจในความรักชาติของคนไทย

แต่ว่าหลังจบเพลงชาติลงฉันจะถูกบอกเลิกทันที...

สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี...

เถลิงประเทศชาติไทยทวีมีชัยชโย...

สิ้นเสียงเพลงชาติทุกอย่างก็เริ่มเคลื่อนไว้อีกครั้ง

ร่างสูงในเครื่องแบบนักเรียนเดินเข้าใาหาใบหน้า

ที่ถูกมืดบดบังไว้มองตรงมาที่ฉันเพียงแค่เขาอ้าปาก

เตรียมจะพูดออกมาต่อให้หลับตาหรือไม่ได้ยินเสียง

ฉันก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคำพูดนั้นคืออะไร.....

"เราเลิกกันเถอะ....แก้ว"

โป๊ะเชะ! บทพูด บรรยากาศ สถานที่และเวลา ทุกอย่าง

มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว

ฉันปรือตาขึ้นช้าๆหลังจากที่หลับพริ้มลงรอฟังคำพูดนี้

ซึ่งรู้ดีอยู่แก่ใจว่าว่าเขาต้องเอ่ยออกมามันไม่ใช่เรื่องแปลก

ที่ฉันจะรู้เพียงแต่ฉันไม่คิดมันจะขึ้นเร็วกว่าปกติ

ก็รอบนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันเพิ่งเคยผ่านมาไม่นาน