รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เย้ ได้ออกจากโรงบาลซักที เบื่อจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”ฟางพูดขึ้นหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อ
เปลี่ยนชุดออกมา
 
 
 
 
“จ้าๆ คราวนี้แกคงต้องทำบุญล้างซวยชุดใหญ่เลยล่ะ อะไรเนี่ยถูกไล่ออกจากงานไม่พอยังจะโดนรถ
ชนอีก เห้อ ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ”ธามไทมองฟางแล้วส่ายหน้า
 
 
“ย่ะ บางทีนี่อาจจะเป็นปีชงของชั้นนินา ใครจะไปรู้”ฟางพูดแล้วเก็บกระเป๋าต่อ
 
 
 
“พี่อยู่บ้านพี่ต้องเหงาแน่ๆไม่มีเราแล้วฟางไปอยู่คอนโดก็อย่าลืมมาเยี่ยมหาพี่บ้างนะ”โฟร์พูดขึ้น
 
 
 
“ฟางรบกวนพ่อกับพี่โฟร์มานานแล้ว ตอนนี้ฟาง เรียนจบแล้วมีงานทำ ฟางเลยไม่อยากรบกวน”ฟาง
พูดเศร้าๆ
 
 
 
“นี่ยังจะคิดถึงคำพูดของพ่อวันนั้นอยู่หรอ จะถืออะไรกับคนเมาล่ะฟาง ยังไงเราก็โตมาด้วยกันพี่รัก
ฟางเหมือนน้องแท้ๆเลยนะ”โฟร์พูด
 
 
 
 
“ช่างเถอะพี่โฟร์ฟางตัดสินใจออกมาแล้ว ดีซะอีกจะได้หัดอยู่คนเดียวให้เป็น”ฟางยิ้มให้กับโฟร์
 
 
 
“เห้อ พี่คงจะห้ามอะไรเราไม่ได้สินะ แต่ยังไงฟางต้องกลับมาหาพี่บ่อยๆนะ”โฟร์พูด
 
 
 
“ได้เลยค่า ฟางจะมาหาพี่โฟร์บ่อยๆน้า”ฟางยิ้มแล้วเดินกอดโฟร์ไว้
 
 
“อะไรอ่ะขอกอดมั่งดิจะมากอดกันแค่2คนงี้ได้ไง”ธามไทจะเดินไปกอดฟางบ้างแต่ถูกโฟร์ดันหน้า
ออก
 
 
 
 
“พอเลยงดหื่นย่ะ ตอนนี้เรากำลังซึ้งกัน2พี่น้องอยู่”โฟร์พูด
 
 
“ก็ถูกละไง นี่พี่ นี่น้อง ส่วนนี่น้องเขย”ธามไทพูดกวนๆ แต่โฟร์ได้ยินข้าก็ชะงัก
 
 
“ย่ะ ออกสื่อเกินไปแล้วนะ ชั้นไม่อยากต้องไปเคลียร์กับสาวของแกนะธาม”ฟางพูด
 
 
“เห้ย แต่ชั้นชอบเธอจริงๆนะ”ธามไทยิ่งพูดยิ่งทำให้โฟร์ซึมลงไปอีก
 
 
“โอ๊ย เลิกจีบย่ะๆ ชั้นเพื่อนแกนะธาม ชั้นไม่เอาเพื่อนมาเป็นแฟนหรอก”ฟางรีบพูด
 
 
“อ้าวละทีเรื่อง”ธามไทกำลังจะพูดฟางหันไปเห็นป๊อปปี้นั่งอยู่ที่โซฟาก็รีบปิดปากธามไททันที
 
 
 
“เรื่องอะไรๆ ไปได้แล้วชั้นอยากกลับแล้วนะจะไปเมคอนโดใหม่น่ะ”ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดิน
ออกจากห้องไปพร้อมทุกคน ระหว่างทางฟางมองเห็นวิญญาณในโรงพยาบาลก็รีบหลับตาปี๋ทันที
 
 
 
 
 
“แกเดินหลับตางี้ก็เดินชนพอดีดิ นั่นไงว่าละ”ธามไทพูดไม่ทันขาดคำฟางเดินชนเตียงที่บุรุษ
พยาบาลเข็นมาก็รีบหันกลับไปมองแล้วฟางเห็นเป็นเตียงของศพแถมวิญญาณเจ้าของร่างยังเดิน
ตามหลังบุรุษพยาบาลก็อึ้ง
 
 
 
 
“กรี๊ดดด ไม่เอาแล้ว”ฟางวิ่งเตลิดออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
“เฮ้ ฟางเดี๋ยวก่อนดิ หยุดนะ”ป๊อปปี้รีบตามฟางไปเมื่อเห็นฟางวิ่งเตลิดออกมาไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็รีบ
ดึงฟางมาจากถนนเมื่อมีรถขับมา
 
 
 
“เห็นมั้ย บอกให้หยุดถ้าไม่หยุดเดี๋ยวก็ได้มาเป็นผีเพื่อนชั้นซะหรอก”ป๊อปปี้ดุฟางซะยกใหญ่
 
 
 
“ก็ ก็ชั้นยังทำตัวไม่ถูกนิที่ต้องมาเห็นคนตายเดินไปเดินมาน่ะ ชั้นกลัวอ่ะแก”ฟางมองรอบๆอย่าง
หวาดๆแล้วสายตาหันไปเห็นวิญญาณที่ถูกรถชนบนท้องถนนก็หลับตาปี๋ ป๊อปปี้หันไปมองก่อนจะ
แตะไหล่ฟาง
 
 
 
“แกไม่ต้องกลัวนะ แกยังมีชั้นอยู่ พวกนั้นอย่างมากแกก็แค่เห็นแต่ถ้าแกไม่ได้ไปทักไปพูดคุยกับ
เค้าน่ะยังไงพวกเก็ไม่มายุ่งกับพวกเราหรอก ฟาง แกยังมีชั้นนะ ไม่ต้องกลัวชั้นจะเป็นผีที่ปกป้องแก
เอง”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางที่หลับตาอยู่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับป๊อปปี้ที่มองเธออยู่ก็หน้าแดง
 
 
 
 
“ย่ะ พูดซะแบบนี้ อย่างงี้ใช่ม้ะที่เรียกว่าคนดีผีคุ้ม”ฟางยิ้มออกมา
 
 
“เอิ่ม ถ้าผีคุ้มอ่ะถูกแต่คนดีเนี่ยดิขอคิดแปป”ป๊อปปี้แกล้งฟาง
 
 
“ป๊อปปี้ งอนแล้วนะไม่ต้องเข้าคอนโดใหม่ชั้นเลยนะ จะบอกเจ้าที่ไม่ให้เข้าเลยดีมั้ย”ฟางหันไปพูด
กับป๊อปปี้
 
 
“ไม่อาน้าฟางๆอย่ารังแกผีน้อยหน้าตาดีไม่มีที่อยู่แบบนี้สิ ให้เค้าอยู่ที่ห้องด้วยน้าๆ”ป๊อปปี้รีบง้อฟาง
 
 
 
“ผีหน้าดีงั้นหรอ แหวะแกนี่ก็หลงตัวเองเหมือนเดิมไม่ปลี่ยนเลยนะ”ฟางยิ้มขำ
 
 
“เอ้า ก็คนมันหล่อจริงๆนินาแกต้องเข้าใจสิเพื่อนหล่อ เพื่อนเท่ สมาร์ทและเพอเฟ็คแบบนี้น่ะ สาวๆ
ที่ไหนใครก็อยากได้มาเป็นแฟน”ป๊อปปี้ยิ้มกวนๆ
 
 
“ยกเว้นชั้นคนนึง”ฟางพูด ป๊อปปี้หันขวับมามองหน้าฟาง
 
 
 
“เออว่ะ ก็จริงนี่คงขำแย่เนาะเป็นเพื่นกันมาตั้งนานแล้วถ้าจะมารักกันชอบกันเนี่ยคงแปลก
พิลึก”ป๊อปปี้พูดแล้วขำ
 
 
 
“ฟาง อะไรเนี่ยจู่ๆวิ่งมาพวกพี่นี่งงกันหมดเลยเนี่ย”โฟร์พูดเมื่อวิ่งตามฟางมาถึงข้างถนน
 
 
“นั่นอ่ะดิแก ทำอย่างกับว่าเห็นผี”ธามไทแซวทำให้ฟางนิ่วหน้าลงทันที
 
 
 
“ก็เห็นน่ะสิแก ชั้นเห็นผี ผีเต็มโรงพยาบาลไปหมดเลย”ฟางรีบพูดแล้วพยายามบอกให้ธามไทและ
โฟร์เชื่อ
 
 
“จะบ้าหรอแก แกเพี้ยนรึเปล่า เห็นผีด้วยเมื่อก่อนไม่นักจะเห็น นี่สงสัยแกหิวมากใช่มั้ยเลยตาลาย
เนี่ย”ธามไทพูด
 
 
 
“ไม่ใช่นะ ชั้นเห็นจริงๆตรงนั้นไง มีผีที่ถูกรถชนยืนตรงข้ามฝั่งโน้นอยู่”ฟางรีบชี้ไปฝั่งถนนตรงนั้น
 
 
 
“ยัยบ้า ห้ามชี้นะ ไม่รู้รึไง ถ้าผีพวกนั้นเห็นว่าเธอไปทักเค้าน่ะ เดี๋ยวก็ได้ตามมาหาหรอกคืนนี้”ป๊อปปี้
รีบพูดฟางรีบชักมือกลับทันที
 
 
 
“เอาล่ะๆ เหลวไหล ไม่เห็นจะมีอะไรเลยฟาง ชั้นว่ามันเป็นผลข้างเคียงจากตอนผ่าตัดแน่ๆเลยฟาง
เห้อ ไปๆ กลับกันเถอะ เลอะเทอะละนะเราน่ะ”ธามไทพูดก่อนจะดันไหล่ฟางไปเพื่อพากลับบ้าน
โดยที่โฟร์และธามไทมองไม่เห็นเลยว่าป๊อปปี้เดินตามไปอย่างอารมณ์ดี และเมื่อทุกคนมาถึงที่คอน
โดใหม่ของฟางขณะที่ธามไทเอารถไปจอด ฟางและโฟรืก็ยืนรอ สายตาฟางหันไปเห็นป๊อปปี้ยืน
เถียงกับเจ้าที่ที่คอนโดนี้
 
 
 
 
 
 
“เชิญเข้ามาค่ะ ฟางไม่ว่า”ฟางพูดทำให้เจ้าที่ยอมให้ป๊อปปี้เข้าไปข้างใน ป๊อปปี้รีบวิ่งมาหาฟางทันที
 
 
“พูดกับใครน่ะฟาง”โฟร์มองฟางที่พูดคนเดียว
 
 
 
 
“เอ่อ อ๋อ ฟางพูดกับ โน่นไงคะ ธามไทกำลังเดินมาไงคะ ฟางบอกธามไท เฮ้ ธาม เร็วๆ”ฟางอึกอัก
ก่อนจะเปลี่ยนไปโบกมือให้ธามไทมาหาพวกเขา โฟร์จึงไม่ติดใจอะไรก่อนจะเดินขึ้นลิฟท์มาถึงห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าว ห้องกว้างเหมือนกันนะเนี่ย ดีจังเลย มองเห็นวิวด้านนอกด้วย”ฟางวิ่งเข้าไปมองที่กระจกบาน
ใหญ่ที่ตรงริมใกล้ๆระเบียงที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ยามเย็น
 
 
 
“เอางี้ ฉลองห้องใหม่นะวันนี้เรามาฉลองกันเถอะ”โฟร์พูดก่อนะโทรสั่งร้านอาหารชั้นล่างให้ทำเมนู
พิเศษที่ฟางชอบก่อนจะลงมือทำอาหารให้ฟางเอง
 
 
 
 
 
 
“นี่เอาของฟางมาที่นี่หมดเลยหรอคะพี่โฟร์”ฟางชะโงกหน้ามาถามโฟร์และธามไทที่ง่วนอยู่กับการ
ทำอาหารให้ฟางอยู่
 
 
 
“ใช่จ้ะ เห็นเราชอบตุ๊กตาพี่ว่าเรามาอยู่คนเดียวต้องเหงาแน่ๆเลยว่าเอามาหมดเนี่ยล่ะ”โฟร์พูด ฟาง
หันไปมองกล่องตุ๊กตาแล้วหยิบตุ๊กตาออกมาเรียงๆไว้ที่เตียงก่อนจะหยิบตุ๊กตาหมีพูห์ขึ้นมา
 
 
 
“แฮ่/กรี้ดดดด”ฟางเลิกเรียนพิเศษกำลังโบกแท็กซี่กลับบ้านต้องร้องเมื่อป๊อปปี้สวมหน้ากากผีโผล่
เข้ามาก่อนจะเอากระเป๋าฟาดใส่ป๊อปปี้ไปทีนึง
 
 
“โอ๊ยเจ็บ ฟาดมาได้นะ”ป๊อปปี้ถอดหน้ากากแล้วเอามือลูบที่หัวตัวเองป้อยๆ
 
 
 
“สมน้ำหน้าแก หึ วันนี้ตอนเพื่อนในห้องเค้าเอาเค้กมาให้ชั้นแกก็หนีไปไหนก็ไม่รู้ อะไรเนี่ยลืมวัน
เกิดชั้นงั้นหรอ”ฟางโวยวายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนกลางวันที่เพื่อนในห้องรุมเซอร์ไพร์วันเกิดฟาง
แต่ป๊อปปี้เองกลับหายไปไหนไม่รู้
 
 
 
“เอ้า ก็คนเยอะนี่นาเลยขี้เกียจเข้าไปเลยหนีไปเตะบอลดีกว่า อ่ะ สุขสันต์วันเกิดนะแก”ป๊อปปี้พูดจบ
ก็ยื่นกล่องของขวัญใบหนึ่งขนาดเกือบครึ่งตัวของฟางให้กับฟาง
 
 
 
“อะไรเนี่ยแก มันใหญ่มากเลยนะระเบิดรึเปล่า”ฟางแกล้งแหย่ถามป๊อปปี้
 
 
 
“ระเบิดบ้าอะไรล่ะ อ่ะๆเปิดกล่องของขวัญดิๆ”ป๊อปปี้พูดฟางรีบเปิดพอเปิดมาก็มองหน้าป๊อปปี้แล้วชู
ตุ๊กตาหมีพูห์ขึ้นมา
 
 
 
“แก ชั้นไม่ได้ชอบหมีพูห์แกต่างหากที่ชอบอะไรเนี่ยเอามาให้ชั้นทำไม”ฟางชูตุ๊กตาแล้วถาม
 
 
 
“เอาน่าแก ที่ชั้นให้แกนะเพราะว่าแกอ่ะจะได้นึกถึงชั้นเวลาเหงาๆไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดฟางยิ้มอย่างหมั่น
ไส้
 
 
“ย่ะ ชั้นไม่ใช่สาวๆของแกนะยะที่จะมาแจกตุ๊กตาหมีพูห์ไว้คิดถึงยามเหงาเนี่ย”ฟางพูด
 
 
“ก็ให้แกนั่นล่ะดีแล้ว แกกับชั้นน่ะเราต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานไม่มีวันไหนจะพรากจากกันได้หรอก
ไม่เชื่อดูดิ อนุบาลยัน ม.ปลายแกก็ได้แต่พวกของสีชมพู ได้แต่ตุ๊กตากระต่ายถามหน่อยเถอะ แก
ไม่เบื่อบ้างรึไง เอาของชั้นไปเพิ่มอีกตัวนะแปลกสุดละ แกจะได้จำได้ด้วยไงว่าใครให้มา”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“อื้อ แต่ก็ขอบคุณนะที่เอามาให้ถึงที่เรียนพิเศษเลย”ฟางพูด
 
 
 
“ก็เพราะเป็นคนพิเศษไงเลยอยากให้แกในที่พิเศษๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเล่นเอาฟางแก้มแดงทันที
 
 
“ไม่ได้ให้คนแรกแต่ก็เป็นคนสุดท้ายเก๋ดีออก ป่ะๆ กินหนมกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็กอดคอพาฟางขึ้นรถ
ของเขาไป
 
 
 
 
 
 
“นั่นแน่ เห็นตุ๊กตาหมีแล้วคิดถึงเค้าอ่ะดิ”ป๊อปปี้โผล่มาจ้ะเอ๋ฟางที่นั่งมองตุ๊กตาหมีพูห์อยู่ที่เตียง
 
 
“อื้อ คนเพี้ยนๆ ขี้เก็กต่อหน้าน้องๆสาวๆล่ะมีแค่นายคนเดียวไม่จำได้สิแปลก”ฟางหันไปมองป๊อปปี้
 
 
“แหมๆ อย่างน้อยแกก็จำชั้นได้นี่ เพราะไม่งั้นแกคงไม่พกตุ๊กตาหมีพูห์ตัวนี้ย้ายมาที่คอนโดใหม่
ด้วยหรอก จริงมั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟาง ฟางรีบหลบหน้าหนีทันที
 
 
 
“แกกับข้าวเสร็จแล้วออกไปกินข้าวกัน”ธามไทเดินเข้ามาเรียกฟาง
 
 
 
“จ้าๆ เดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะขอเก็บตุ๊กตาแปปนึง”ฟางพูด
 
 
 
 
“นี่แกยังเก็บหมีเน่านี่ไว้อีกหรอเนี่ย เหลืองๆนี่ดำหมดแล้วนะ”ธามไทมองฟางที่ถือตุ๊กตาหมีพูห์ของ
ป๊อปปี้แล้วพูดอย่างหมั่นไส้ ป๊อปปี้มองธามไทที่บ่นตุ๊กตาหมีของตัวเองก็ง้างมือจะตบหัวธามไทแต่
ฟางหันขวับไปมองก่อนป๊อปปี้เลยยั่้งมือไว้
 
 
 
“เอาน่าแก ตัวนี้ป๊อปปี้เค้าให้มาถ้าดำเดี๋ยวชั้นก็ซักใหม่ก้ได้”ฟางพูดก่อนจะลุกออกจากห้องไป
 
 
 
 
“โด่ว ตุ๊กตาหมีเน่าละรักจังทีตุ๊กตากระต่ายชมพูที่เราให้อ่ะน่ารักกว่าเยอะยังไม่สนใจเลย”ธามไท
พูดแล้วมองตุ๊กตาหมีพูห์ที่ฟางวางไว้บนเตียงอย่างดีผิดกับตุ๊กตากระต่ายสีชมพูของธามไทที่เอาไป
กองข้างเตียงกับตุ๊กตาตัวอื่น
 
 
 
 
 
โถ มีให้ตุ๊กตาหมีกันด้วย เพื่อนคู่นี้ไม่ธรรมดาซะแล้วว