รักเราไม่มีเฮี้ยน

9.9

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 01.33 น.

  45 ตอน
  566 วิจารณ์
  103.31K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มีนาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) เพื่อนที่จากไป (กลับมาทำไม)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ยแบบนี้แปลว่าแกเห็นชั้นจริงๆดิฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างดีใจ ฟางนิ่งอึ้งยังช้อคกับสิ่งที่เห็น ซวยแล้ว

ไง ฝัน มันต้องเห็นฝันแน่ๆ ฟางคิดแล้วรีบหลับตาแล้วนับ 1 23

 

 

 

 

“เจ็บตาหรอแก เดี๋ยวชั้นตามหมอให้นะ”ป๊อปปี้มองฟางที่หลับตาลงก็เข้าใจว่าฟางต้องปวดตาแน่ๆก็

รีบไปที่กดเรียกพยายามบาลแล้วพยายามจับแต่ก็ไม่มีผลอะไร

 

 

 

 

“ไม่ใช่ฝันนินา”ฟางพูดเมื่อลืมตายังคนเห็นป๊อปปี้ก่อนจะเอามือหยิกที่แขนตัวเองแล้วนิ่วหน้าเพราะ

เจ็บจริงๆ

 

 

 

“ฟางแกไม่เป็นอะไรนิ แกเห็นขั้นใช่มั้ย”ป๊อปปี้รีบเข้ามาใกล้ฟางจนฟางแอบตกใจ ก่อนจะแกล้งเมิน

ไปทางอื่น

 

 

 

 

“ถ้าอยากจะเม้าก็มาสิ มาเม้าทูเม้า”ฟางแกล้งเปิดทีวีแล้วร้องเพลงตามเพลงในทีวีไม่สนใจ

 

 

 

 

“นี่แกจะแกล้งเป็นไม่เห็นชั้นงั้นหรอ ได้ๆๆ”ป๊อปปี้หงุดหงิดแล้วเดินมาบังฟางจากหน้าทีวี ฟางชะงัก

 

 

 

 

“หาว ง่วงนอนจัง สงสัยปวดตาแน่ๆหมอไม่ให้ใช้สายตามากนินา หลับดีกว่า”ฟางพูดแล้วแกล้งหา

วก่อนจะล้มตัวนอน ป๊อปปี้รีบกระโดดขึ้นเตียงคนไข้แล้วคร่อมฟางทันที

 

 

 

 

 

“ไอ้ผีลามกออกไปเลยนะ”ฟางร้องตกใจแล้วคลุมโปง

 

 

“แสดงว่าแกเห็นชั้นจริงๆอ่ะดี ฟาง มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งลงข้างๆฟาง

 

 

“อย่ามาหลอกมาหลอนชั้นเลยนะป๊อปปี้ เดี๋ยวถ้าชั้นออกจากโรงพยาบาลแล้วชั้นจะทำบุญไปให้นะ

ทำของที่แกชอบกินไปให้ แถมเอาFHMที่แกชอบแอบเอามาอ่านในโรงเรียนเผาไปให้ด้วยอ่ะ”ฟาง

รีบพนมมือแล้วหลับตาไหว้ป๊อปปี้

 

 

 

 

“FHMเดี๋ยวนี้ไม่อ่านแล้วเว่ยเดี๋ยวนี้Playboy Thailandดีกว่าเอ็กซ์กว่าเยอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มขำ

กับฟางก่อนจะเอามือจับมือฟางที่พนมมือไหว้เขาไว้

 

 

 

“นะฟางนะ มาพูดกันดีๆเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือเอามือฟางลงทำให้ฟางอึ้งสบตาป๊อปปี้ที่ยิ้มหวาน

ให้เธอ

 

 

 

 

“กะ กรี้ดดด”ฟางร้องกรี้ดออกมาก่อนจะเป็นลมไป

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟางอย่าพึ่งเป็นลมดิมาพูดกันก่อนน”ป๊อปปี้เรียกฟฟางก่อนจะตบหน้าผากแล้วนั่งลงข้างๆไม่

ไปไหน

 

 

 

 

 

“อ้าว ฟื้นแล้วหรอคะ”นางพยาบาลพูดเมื่อเห็นฟางลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่สลบไปพักใหญ่

 

 

“พยาบาลคะ เมื่อกี้ชั้นเห็นผีด้วยค่ะ ผีหลอกชั้น”ฟางรีบพูดกับพยาบาล

 

 

 

“ผี ผีเผอที่ไหนกันคะ อย่าพูดแบบนี้สิเฟย์ก็กลัวเป็นเหมือนกันน้า วันนี้ยิ่งเข้าเวรดึกด้วยสิ”เฟย์ นาง

พยาบาลสาวขยับตัวชิดกับฟางแล้วมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ

 

 

 

“คืนนี้พยาบาลอยู่กับฟางนะคะ นอนกับฟางนะ”ฟางรีบพูดขอร้องเฟย์

 

 

 

“เอ่อ จะทำอย่างงั้นไม่ได้นะคะเดี๋ยวหัวหน้ารู้ต้องดุเฟย์แน่ๆเลย ไม่ต้องกลัวนะคะเดี๋ยวเฟย์จะมา

บ่อยๆ”เฟย์พูดแล้วจะออกไปข้างนอกแต่ฟางรั้งแขนเฟย์ไว้

 

 

 

“อยู่กับฟางนะคะๆบอกยังไงไปก็ได้ จะบอกว่าฟางป่วยหนักก็ได้”ฟางรีบขอร้อง

 

 

“เอ่อ ไม่ได้จริงๆค่ะเฟย์ต้องไปดูแลคนไข้ห้องอื่นต่ออีก เอางี้ถ้าคุณฟางกลัวนี่ค่ะ เอาสร้อยเฟย์ไป

เฟย์ให้ยืม จะได้อุ่นใจ”เฟย์พูดแล้วถอดสร้อยให้ฟางแล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

“นี่ชั้นไปตามพยาบาลคนสวยคนนั้นมาเลยนะ แกไม่ป็นไรก็ดีละ”ป๊อปปี้โผล่เข้ามาในห้องอีกครั้ง

 

 

“ตามบ้าอะไรของแก เค้าเห็นแกรึไง”ฟางรีบพูดก่อนจะขยับตัวฟ่างป๊อปปี้

 

 

 

“เอ้า ก็หายตัวไปที่วอร์ดพยาบาลเมื่อกี้ไงแล้วก็ไปกดไฟกระพริบๆที่ห้องเธอ เค้าก็มา”ป๊อปปี้พูด

ยิ้มๆ

 

 

 

“ย่ะ ขอบใจนายมากละกันนะ”ฟางพูด

 

 

 

“งั้นทีนี้เราก็มาคุยกันได้แล้วล่ะสิ มาๆมาคุยกัน”ป๊อปปี้รีบเข้ามาใกล้ฟาง

 

 

 

“อย่าเข้ามานะ เรายังจะคุยอะไรกันอีกตายแล้วก็ไปที่ชอบที่ชอบดิ”ฟางรีบพูดแล้วห้ามป๊อปปี้ไม่ให้

ใกล้เธอเอง

 

 

 

“ชั้นน่ะชอบตั้งหลายที่นะแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆนั้นต้องเป็นแกด้วยที่เห็นชั้นแล้วพอชั้นออกมา

จากงานศพชั้น ชั้นก็ตามแกมาแล้วอ่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แล้วนี่ แม่แกเค้าไม่เห็นเลยรึไง”ฟางถาม

 

 

 

 

“ชั้นลองกลับไปที่บ้านช่วงที่แกสลบอยู่นะ แต่ทั้งเรียกแม่ เรียกแก้วและก็โทโมะไม่มีใครเห็นชั้นเลย

พอจะกลับบ้านนะ ลุงเจ้าที่ที่บ้านชั้นนะ ก็ห้ามไม่ให้เข้าอีก ไอ้ลุงบ้านี่ชั้นเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆยังไม่

เข้าอีก คิดแล้วเสียดายน้ำแดงตอนที่สอบที่เอาไปให้ชะมัด”ป๊อปปี้บ่นยาวเหยียดแล้วนึกถึงน้ำแดงที่

เขาเอาไปให้เจ้าที่บ่อยๆเวลาสอบปลายภาคในชั้น ม.ปลาย

 

 

 

 

“เอ่อ นั่นมันก็เป็นหน้าที่ของเจ้าที่เค้าก็ถูกแล้วนิ ถ้าเจ้าของบ้านเค้าไม่อนุญาตแกก็ไม่มิสิทธิ

เข้า”ฟางพูด

 

 

 

 

“เห้ย แต่ชั้นเป็นลูกเจ้าบ้านนะเห้ย อะไรวะ ไอ้ลุงเจ้าที่”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

“พูดมากละนี่ถามหน่อยสิ แฟนแกก็มองไม่เห็นแกเลยหรอ”ฟางถามต่อ

 

 

 

“ไม่อ่ะ พยายามเรียกแก้วหลายครั้งเหมือนแก้วจะไม่เห็นชั้นจริงๆว่ะ เห้อ ดีนะที่มีแกเนี่ยเห็นชั้นคน

นึง ชั้นจะได้มีเพื่อนคุย”ป๊อปปี้ยิ้ม

 

 

 

“แต่ชั้นไม่อยากคุยกับผีย่ะ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าชั้นเป็นบ้าพอดีดิ มานั่งคุยคนเดียวแบบนี้น่ะ”ฟางพูด

 

 

 “แต่แกเป็นคนเดียวที่เห็นชั้นนะเว่ย ฟาง แกมาคุยกับชั้นก่อน แกต้องช่วยชั้นนะ”ป๊อปปี้อ้อน

 

 

“ไม่ เราอยู่คนละโลกแล้วไม่มีวัน”ฟางพูดแล้วพลิกตัวหนี

 

 

 

“ไหงพูดงี้อ่ะ ฟางเราเป็นเพื่อนกันนะมีอะไรต้องช่วยเหลือกันดิ ไหนสัญญาแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกัน

ตลอดไปไง”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้ามาหาฟางใกล้ๆ ฟางตกใจเอาสร้อยพระที่ได้จากเฟย์ชูไปที่ป๊อปปี้

 

 

“ผีกับคนเราอยู่คนละโลกเมื่อตายไปแล้วก็จบไปสิ ชั้นไม่เป็นเพื่อนกันผี”ฟางพูดออกมาเพราะทั้ง

กลัวและตกใจป๊อปปี้ ป๊อปปี้ลอยหวือกระเด็นติดกับกำแพงอย่างแรง

 

 

 

 

“ถ้าแกไม่ช่วยชั้น ชั้นก็ไปก็ได้”ป๊อปปี้มองฟางอย่างเศร้าๆก่อนจะหายตัวออกไป ฟางมองแววตา

เศร้าๆของป๊อปปี้เมื่อกี้ก็ซึม คิดว่าตัวเองคงจะทำป๊อปปี้แรงไปแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

เรากลับก่อนนะฟาง ฝากรายงานพวกนี้ด้วยล่ะ พอดีว่าแม่เรามารับแล้วจริงๆ”เสียงของเพื่อนในกลุ่ม

บอกฟางขณะที่ฟางนั่งทำรายงานอยู่อย่างเร่งรีบเพราะพรุ่งนี้แล้วที่จะต้องพรีเซ้นท์รายงานแต่ยังไม่

คืบหน้าถึงไหนเลย

 

 

 

 

ฮัลโหลป๊อป เออ ทำงานอยู่ที่โรงเรียนเนี่ยล่ะ แกไปดูหนังแบบนี้งานเสร็จแล้วอ่ะดิ เออ กลุ่มขั้นยัง

ไม่ถึงไหนเลย แกไปดูหนังเถอะ ชั้นอยู่ได้”ฟางพูดโทรศัพท์กับป๊อปปี้ก่อนจะวางสายแล้วง่วนกับ

การทำรายงานต่อ

 

 

 

 

 

ตายล่ะ6โมงเย็นแล้วหรอเนี่ย แต่งานยังไม่เสร็จเลย”ฟางพูดแล้วขยับแว่นสายตาที่เธอมักจะใส่

เวลาทำงานหรือเรียนก่อนจะเอามือกุมท้องตัวเองด้วยความหิว

 

 

 

 

พิซซ่ามาส่งแล้วครับ”เสียงของป๊อปปี้พูดขึ้นจากด้านหลัง ฟางหันไปมองป๊อปปี้ที่ยืนถือกล่อง

พิซซ่าในมือแล้วยิ้มให้กับฟางก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ

 

 

 

ไหนว่าแกจะไปดูหนังไง”ฟางถามเมื่อกี้ป๊อปปี้ที่คุยกับเธอนั้นบอกว่าจะไปดูหนังฉลองทำรายงาน

เสร็จแล้วไหนมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ

 

 

 

ก็บังเอิญจะไปซื้อตั๋วพอดีแล้วจำได้ว่ายัยแฝดเนย แจมอ่ะที่ทำงานกลุ่มกับเธอเค้าไปกินไอติมกับ

แฟนก็เลยแปลกใจว่าทำรายงานเสร็จแล้วหรอ”ป๊อปปี้พูด

 

 

อะไรกันไหนเนยกับแจมบอกชั้นว่าพวกเค้าต้องรีบกลับบ้านเพราะแม่มารับแล้ว นี่มันโกหกกันชัด

นี่”ฟางอึ้งเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนหลอกให้ทำรายงานคนเดียวลำพัง

 

 

 

ช่างเถอะๆ ถ้าเค้าไม่ช่วยเราก็ไม่ต้องใส่ชื่อเค้าลงไปในรายงานแค่นี้เอง คิดไรมาก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

จะบ้าหรอป๊อป มีหวัง ยัยแฝดว่าชั้นแน่ๆ ช่วยๆไปเถอะถือว่าทำบุญ”ฟางพูดแล้วถอนหายใจแล้วทำ

รายงานต่อ ป๊อปปี้มองฟางแล้วส่ายหน้าก่อนะหยิบกระดาษมาช่วยเขียนรายงาน

 

 

 

 

หิวอ่ะดิ กินพิซซ่าก็ได้นะ ชั้นซื้อหน้าแกชอบมาด้วยเนี่ย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

แกจำได้ด้วยหรอว่าชั้นชอบไม่ชอบอะไรน่ะ”ฟางถามอึ้งๆเมื่อเปิดกล่องพิซซ่าออกมาเป็นหน้าซีฟู้ต

ที่เธอชอบ

 

 

 

นี่ ไปกินข้าวกันกี่ครั้ง แต่เล็กจนโตดีแต่สั่งหน้าแบบนี้ หน้าชั้นจะเป็นปลาหมึกอยู่แล้วเนี่ย”ป๊อปปี้บ่น

 

จ้าๆ แต่แกก็ช่วยชั้นกินทุกครั้งเวลาชั้นกินไม่หมดนี่นา”ฟางยิ้มก่อนจะบีบซอสมะเขือเทศลงบน

พิซซ่าอีกชิ้นแล้วป้อนป๊อปปี้ตามความเคยชินที่เธอทำให้บ่อยๆ

 

 

 

นี่ ตอนนี้แถวโรงเรียนยุงชุมแล้วอ่ะไปทำต่อที่บ้านแกดิเดี๋ยวคืนนี้ชั้นช่วยแกทำต่อเอง”ป๊อปปี้พูด

แล้วเคี้ยวพิซซ่าตุ้ยๆ

 

 

 

จะบ้าหรอ ชั้นเป็นผู้หญิงนะจะมาทำงานที่บ้านดึกๆได้ไง”ฟางพูด

 

 

 

เอาน่า ชั้นไม่ทำอะไรแกหรอก พ่อแกก็เห็นชั้นตั้งแต่เด็กแล้ว ท่านคงคิดว่าถ้าชั้นปล้ำแกอ่ะนะ ปล้ำ

ลิงนี่เร้าใจกว่าเยอะ”ป๊อปปี้พูดกวนๆใส่ฟางทันที

 

 

 

ไอ้บ้า ชั้นสวยกว่าลิงตั้งเยอะ แต่ก็ขอบใจนะที่ช่วยชั้นน่ะ”ฟางพูดก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้

 

 

อ่ะๆ เลิกซึ้งเก็บของจะได้ไปทำงานต่อให้เสร็จๆแล้วก็เอาพิซซ่าไปกินต่อด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

ค่า คุณพ่อค่า”ฟางยิ้มและรับคำป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้จะช่วยฟางเก็บของแล้วเดินกลับบ้านไปช่วยฟาง

ทำรายงานต่อทันที

 

 

 

 

 

“ทั้งที่นายช่วยชั้นมาตลอด แต่ชั้นกลับทิ้งนาย”ฟางนึกถึงอดีตที่ป๊อปปี้ช่วยเหลือเธอในทุกๆเรื่อง แต่

มาครั้งนี้แม้ว่าเพื่อนจะเป็นผีไปแล้วแต่เธอกลับใจดำไม่ช่วยเหลือเขาเลย

 

 

 

“ป๊อปปี้ชั้นขอโทษ นายอยู่ไหนน่ะ ชั้นขอโทษที่เป็นเพื่อนที่แย่เห็นแก่ตัวไม่ยอมช่วยนาย นายอยู่

ไหนน่ะป๊อป ชั้นขอโทษ”ฟางมองไปรอบๆแล้วมองหาป๊อปปี้

 

 

 

“แกสัญญากับชั้นได้มั้ยว่าแกจะช่วยชั้น”เสียงของป๊อปปี้ดังก้องเข้ามาฟางมองไปรอบๆแต่ไม่เห็น

ชายหนุ่เลย

 

 

 

 

“อื้อ ชั้นสัญญา ชั้นจะช่วยแกเอง”ฟางพูดแล้วตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้หายตัวโผล่มาอยู่ตรงหน้าฟาง

 

 

 

 

“ขอบคุณนะฟาง แกเป็นเพื่อนที่น่ารักของชั้นตลอดเลย”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจให้กับฟาง

 

 

 

 

 

 

แหม ขึ้นชื่อว่าผี ใครๆก็กลัวล่ะน่า แต่ก็ดีที่ป๊อปปี้เป็นผีหล่อเนาะ หุหุ

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา