รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เลือดนิ มาจากไหนกัน”ฟางที่ร้องไห้ตรงนั้นอยู่สักพักใหญ่ก็ใส่เสื้อสูทของป๊อปปี้ลงมาแล้วตกใจที่
เห็นรอยเลือด แล้วภาพในฝันที่เธอเห็นป๊อปปี้มีเลือดออกที่ปากและจมูกก็ผุดเข้ามา
 
 
 
 
“หรือว่าจะเป็นเลือดของป๊อป”ฟางพูดแล้วรีบลงไปแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“อ้าวฟาง ไหนคุณป๊อปว่าฟางไม่สบายลางานไปแล้วไง แล้วนี่เอาเสื้อใครมาใส่เนี่ย”ฟางลงมาเจ
อกับเฟย์แล้วถูกเฟย์ถามทันที
 
 
 
 
“เอ่อ พอดีเสื้อฟางเปื้อนน่ะ ป๊อปเลยเอาเสื้อให้ฟางยืม แล้วนี่ป๊อปไปไหนแล้วล่ะ”ฟางถาม
 
 
 
 
“เห็นบอกว่าไม่สบายรีบออกไปเลย มีอะไรรึเปล่า อ้าว ฟาง”เฟย์ตอบไม่ทันจบฟางรีบคว้ากระเปารีบ
ตามหาป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“ทำไมรถที่บ้านไม่มีล่ะ”ฟางนั่งแท็กซี่มาถึงที่บ้านป๊อปปี้ก็แปลกใจที่ป๊อปปี้ไม่กลับบ้าน พลางกด
โทรศัพท์โทรหา ป๊อปปี้ก็ไม่รับ ก่อนสายตาจะหันไปเห็นพระภูมิก็รีบวิ่งไปหน้าศาลพระภูมิทันที
 
 
 
 
 
“ท่านคะ ป๊อปปี้กลับมารึยังคะ ท่านเห็นป๊อปปี้มั้ยคะ”ฟางรีบยกมือไหว้ถามเจ้าที่ทันที
 
 
 
“พ่อหนุ่มนั่นยังไม่กลับบ้านมาเลยแม่หนู”เจ้าที่ปรากฏตัวต่อหน้าฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อน แม่หนู ถ้าเป็นไปได้ พาพ่อหนุ่มไปทำบุญที่วัดด้วยก็จะดีนะ”เสียงเจ้าที่ทักฟางทำให้
ฟางหันไปมองด้วยความแปลกใจ มีทั้งหมอดู หลวงพ่อ และเจ้าที่บอกให้เธอพาป๊อปปี้ไปหาหมอ นี่
มันเกิดอะไรขึ้นกับป๊อปปี้กันแน่
 
 
 
 
 
“ท่านคะ ฟางขอถามอะไรหน่อยสิคะนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับป๊อปปี้กันแน่ ทำไมพอเค้าเข้าร่างไปแล้ว
เขาถึงกลายเป็นคนร้ายกาจแบบนี้ ทั้งๆที่นี่คือร่างของเค้า ทำไมเหมือนกับไม่ใช่ป๊อปปี้อย่างงั้นล่ะ
คะ”ฟางถามขึ้นด้วยความคาใจที่อยากรู้
 
 
 
 
“นั่นก็คือเพื่อนแม่หนูคนเดิมนั่นล่ะ เค้าคือคนเดิมไม่ใช่ใครที่ไหน แต่ก็แค่มีบางอย่างที่หายไปจาก
หัวใจไงล่ะ”เจ้าที่พูด
 
 
 
 
“อะไรคะ อะไรที่หายไป ท่านรู้มั้ยคะ ท่านบอกฟางที”ฟางรีบถาม
 
 
 
 
“สีขาวไงล่ะ เอาล่ะ ไปตามหาพ่อหนุ่มเถอะแม่หนู”เจ้าที่พูดก่อนจะหายวับ ฟางยังไม่เข้าใจกับคำ
พูดของเจ้าที่
 
 
 
 
 
“สีขาว งั้นหรอ”ฟางพูด ก่อนจะคิดหนักเพราะไม่รู้จะไปตามหาป๊อปปี้ที่ไหน
 
 
 
 
 
 
ปังๆ
 
 
 
 
 
“ค่า มาแล้วค่า”แก้วเดินไปเปิดประตูห้องของฟางเพราะคิดว่าอาจจะเป็นญาติของฟางหรือไม่ก็ฟาง
แต่แล้วต้องตกใจเมื่อเปิดประตูมาแล้วเจอกับป๊อปปี้
 
 
 
 
“นี่เธอมาทำอะไรที่ห้องฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างหาเรื่อง
 
 
 
“กะ แก้ว อธิบายได้”แก้วพยายามจะพูดแต่ป๊อปปี้ผลักแก้วล้ม
 
 
 
“ออกไปจากห้องฟาง จะมาหลอกอะไรฟางอีกล่ะ ห้ะ”ป๊อปปี้ไล่แก้ว
 
 
 
 
“ไม่ใช่นะป๊อป แก้วไม่ได้มาหลอกฟาง แต่แก้วไม่มีที่ไป ฟางเลยให้มาอยู่ด้วยสักพัก”แก้วพูด
ทำให้ป๊อปปี้คิ้วขมวดหงุดหงิดทันที
 
 
 
 
“ที่นี่ไม่ใช่วัด ไม่ใช่โรงทาน ที่คนไม่มีที่อยู่จะมาอยู่ได้ ออกไปซะ”ป๊อปปี้ออกปากไล่แก้ว
 
 
 
“ป๊อป แก้วไม่คิดเลยนะ ว่าพอป๊อปรู้ความจริงป๊อปจะเปลี่ยนไปแบบนี้ ป๊อปคนเดิมที่แสนดีหายไป
ไหนแล้ว”แก้วพูดอย่างเสียใจไม่คิดว่าคนเคยรัก คนที่เธอเคยตกลงจะแต่งงานด้วยจะกลายเป็นคน
แบบนี้
 
 
 
 
“หายไปแล้วไง มันจะไปไหนแล้วเธอมาเกี่ยวอะไรด้วย ทำไม ไม่มีที่พึ่งแล้วรึไง ปกติเห็นแต่พึ่ง
ผู้ชาย ทำไมไม่ไปหาผู้ชายคนใหม่ให้เกาะล่ะ ไอ้เขื่อนก็ยังว่างนิ จะได้ควบเลยทั้ง3คนไง”ป๊อปปี้ว่า
แก้วอย่างร้ายกาจ
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
แก้วอึ้งแล้วตบป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“ออกไป ออกไปจากห้องเมียชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ คนอย่างเธอมันไม่มีค่าพอให้ใครสงสารหรอก ออก
ไป”ป๊อปปี้ตวาดใส่แก้วอย่างแรง แก้วอึ้ง ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
 
 
 
 
“แก้วไม่คิดเลยนะว่าป๊อปปี้จะเป็นคนแบบนี้ ฮือๆ”แก้วร้องไห้วิ่งหนีออกไปข้างนอกทันที ป๊อปปี้ยิ้ม
เยาะก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วชะงัก เมื่อเห็นภาพถ่ายจากกล้องโพลารอยด์ที่ป๊อปปี้ถ่ายกับ
ฟางด้วยกันตอนที่ยังเป็นผีที่มีออร่าสีขาวรอบตัวป๊อปปี้ ทันใดนั้นเอง สายตาของป๊อปปี้ก็เริ่มพร่า
เลือนต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อมอง ก่อนจะมองที่มือตัวเองแล้วตกใจเหมือนป๊อปปี้เป็นออร่าสีดำรอบ
ล้อมตัวอยู่
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องเรื่องบ้าอะไรกัน”ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสียก่อนจะมองตัวเองที่กระจกแล้วตกใจที่ออร่าสีดำ
ล้อมรอบตัวเองและแววตาของเขาไม่มีตาสีขาวมีแต่ตาสีดำเหมือนปิศาจร้าย
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”ป๊อปปี้เอามือกุมที่หัวใจตัวเองแน่นก่อนจะมองเลือดที่หยดลงมาที่พื้นแล้วเอามือแตะที่จมูก
พบว่าเลือดตัวเองเป็นสีดำก็อึ้ง
 
 
 
 
 
“ฟะ ฟาง”ป๊อปปี้ปวดหัวใจตัวเองมากก่อนจะฟุบสลบลงไปกับพื้น
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ”แก้วร้องไห้เดินมาตามทางเรื่อยๆในตอนเย็นที่โพล้เพล้ แล้วเดินมาเรื่อยๆอย่างไม่รู้หนทาง
แล้วมองที่ท้องฟ้ายามเย็นด้วยความน้อยใจ ที่ตัวเองทำผิดกับป๊อปปี้และโทโมะมากขนาดนั้นเลยรึ
ทำไมพวกเขาถึงไม่เคยให้อภัยเธอเลย
 
 
 
 
“ชั้นไม่เหลือกใครอีกแล้ว”แก้วเดินมาถึงสะพานใหญ่แห่งหนึ่ง มองทอดออกไป ไม่เหลือใครอีก
แล้ว พ่อแม่ที่เป็นครอบครัวเธอก็ตายจาก แม่ของโทโมะป๊อปปี้ก็ไล่เธอออกมา ป๊อปปี้ก็ไม่ให้อภัย
และคนที่เธอรักที่สุดอย่างโทโมะก็เลือกที่จะไม่ให้อภัยเธอเช่นกัน
 
 
 
 
“ถ้ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุด ชั้นก็จะทำ ขอโทษนะโทโมะ”แก้วพูดก่อนจะปีนขึ้นไปบนราวสะพาน
หมายจะโดดน้ำลงไปเพื่อจบชีวิตตัวเอง
 
 
 
 
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”กวินรีบวิ่งมาดึงแก้วออกมาจากราวสะพาน
 
 
 
 
“ปล่อยชั้น ชั้นอยากตาย ปล่อย ฮือๆ”แก้วทรุดลงร้องไห้โฮ ก่อนจะถูกกวินพาไปนั่งสงบสติอารมณ์
ที่รถ
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะ เธอใช่สาวคนนั้นที่ชั้นจูบด้วยที่ผับใช่มั้ย”กวินชี้หน้าแก้วแล้วนึกได้ แก้วหันขวับไปมอง
หน้ากวินชัดๆ จริงด้วย คืนนั้นเธอตั้งใจประชดโทโมะแล้วขับรถไปเรื่อยๆจนถึงระยองแล้วเข้าผับเพื่อ
ดื่มเหล้า และก็ได้เจอกับกวิน ก่อนจะเผลอจูบกับเขาแล้วโทโมะก็มาลากตัวออกไป
 
 
 
 
 
“นี่อย่าบอกนะว่าอกหักแล้วจะคิดสั้นน่ะ”กวินมองหน้าแก้วก่อนจะถาม
 
 
 
 
“ส่วนหนึ่ง แต่ชั้นทำผิดกับคนๆหนึ่งไว้มาก และเขาไม่ให้อภัยแถมยังไล่อย่างกับหมูกับหมา ชั้นไม่
เหลืออะไรแล้ว แม้แต่คนที่ชั้นรักที่ชั้นเคยทำผิดกับเค้าก็ไม่คิดจะให้อภัยชั้น”แก้วพูดเศร้าๆแล้วปาด
น้ำตาทิ้ง กวินจึงเอาทิชชู่ส่งให้แก้ว
 
 
 
 
 
“ชั้นเองนะ ก็มีสิ่งที่ชั้นทำผิดกับเพื่อนรักเหมือนกัน และก็กับคนที่ชั้น เอ่อ รู้สึกดีด้วย”กวินพูดถึงภา
นุและจินนี่
 
 
 
 
 
“ถ้าเป็นเพื่อนกันแล้วทำไมถึงไม่ไปขอโทษเค้าล่ะ เพื่อนกันยังไงก็ให้อภัยกันอยู่ดี”แก้วพูด
 
 
 
 
“ถ้ามันอยู่ให้ขอโทษก็ดีสิ มันตายไปแล้ว ตายเพราะชั้นเป็นสาเหตุอีกต่างหาก”กวินพูดออกมาแล้ว
นึกโทษตัวเอง
 
 
 
 
 
“ชั้นเสียใจเรื่องเพื่อนนายด้วยนะ”แก้วพูด
 
 
 
 
“ช่างเถอะ จริงสิ ไม่มีที่ไปนิ ไปอยู่คอนโดชั้นก่อนมั้ยล่ะ”กวินถาม แก้วอ้าปากค้าง
 
 
 
 
“นี่คิดจะทำอะไรชั้นรึเปล่าห้ะ”แก้วรีบถามอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นไม่ทำอะไรคนที่กำลังหมดสิ้นทุกอย่างอย่างเธอหรอก ก็อยากทำดีบ้าง ทำชั่วมาเยอะละชีวิต
นี้”กวินตอบ แก้วมองหน้ากวินนิดนึงและไม่ตอบอะไร เมื่อกวินเห็นแก้วไม่โวยวายอะไรอีกก็ขับรถไป
ที่คอนโดตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
ฉับบบบบบบบบบบบบบบบ
 
 
 
55555555 วันนี้ไรเตอร์เป็นพวกเดียวกับภานุ ไรเตอร์ปล่อยให้ค้างดีกว่า
 
 
 
เอาเป็นว่าบังเอิญเนาะๆที่กวินที่ทำร้ายภานุ แก้วที่ทำร้ายป๊อปปี้จะไปอยู่ด้วยกัน 555
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตน้าา