รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว กลับมาซะค่ำเลยนะฟาง”โทโมะที่หอบกับข้าวมาเยอะแยะเดินออกลิฟท์ตัวแรกมาเจอฟางที่

ออกลิฟท์ตัวที่2ก็ทัก

 

 

 

 

“ก็มีธุระนิดหน่อยอ่ะ แหมๆ ไหนว่าแค่มาเอาเอกสารไง เอ ทำไมถึงมีกับข้าวเพียบเลยเนี่ย”ฟางเห็น

กับข้าวในมือโทโมะก็รีบแซวทันที

 

 

 

 

 

“อะไร บังเอิญผ่านร้านข้าวแถวนี้ล่ะน่าเลยแวะซื้อมาฝาก ก็เห็นว่าเธออยู่กัน2คนเผื่อดูแลกันไม่ค่อย

ได้ ยิ่งกินเก่งด้วยกันทั้งคู่”โทโมะพูดแล้วเมินไปทางอื่น

 

 

 

 

 

“จำได้ด้วยเนาะว่าแก้วเค้ากินจุน่ะ”ฟางเหล่มองโทโมะทันที

 

 

 

 

“เข้าห้องดีกว่านะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นเอา”โทโมะรีบเปลี่ยนเรื่อง ฟางยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

แล้วต้องแปลกใจที่ห้องมืดไปหมด

 

 

 

 

 

“แก้ว หายไปไหนของเค้านะ”ฟางเปิดไฟแล้วร้องเรียกก็แปลกใจ โทโมะวางของแล้วมองหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ป๊อปปี้ เกิดอะไรขึ้น โทโมะช่วยด้วย”ฟางร้องก่อนโทโมะจะเข้าไปประคองป๊อปปี้ขึ้นมานอนบน

เตียง ฟางต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดกำเดาที่แห้งของป๊อปปี้เป็นสีดำ

 

 

 

 

“ตายล่ะ ตัวร้อนจี๋เลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น”ฟางพูดก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามหน้าที่เปื้อนเลือด

ของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปฟื้นแล้วฟาง”โทโมะรีบเรียกฟาง ฟางรีบประคองป๊อปปี้ให้นั่ง

 

 

 

“นี่หายไปไหนมา เห็นเฟย์บอกว่าอาการของป๊อปน่ะเหมือนไม่สบาย นี่ไปหาหมอรึยัง ทำไมตัวยัง

อุ่นๆอยู่เลย”ฟางรีบถามรัวใส่ป๊อปปี้พลางเอามืออังหน้าผากป๊อปปี้

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ป๊อปไม่ตายง่ายๆอีกแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูด แล้วมองฟางที่เป็นห่วงเขาแล้วอ่อนลง ก่อน

จะคิดว่าเขาไม่น่าทำร้ายเธอแบบกลางวันนั้นเลย ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นนะ

 

 

 

 

 

“อึก”ก่อนที่ป๊อปปี้จะคิดหาสาเหตุตัวเองนั้น อาการปวดหัวใจก็กำเริบขึ้นมา ป๊อปปี้เอามือกุมหัวใจตัว

เอง

 

 

 

 

“พี่ป๊อป ผมว่าพี่ไปหาหมอเถอะ ไปเดี๋ยวนี้เลย”โทโมะพูดเพราะเป็นห่วงพี่ชายมาก

 

 

 

“ช่างชั้นเถอะน่า แกไปจัดการเรื่องของแกซะเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น”ป๊อปปี้ไล่น้องชาย

 

 

 

 

“เออ จริงสิ พี่มาอยู่นี่พี่เห็นแก้วบ้างมั้ย เอ่อ ผมต้องเอาเอกสารมาให้แก้วช่วยเช็คน่ะ”โทโมะรีบถาม

 

 

 

 

 

“เหอะ ไล่ไปแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

 

 

“อะไรนะ”ฟางและโทโมะร้องพร้อมกันอย่างตกใจ

 

 

 

“ทำไมป๊อปทำแบบนี้ แก้วเค้าไม่มีที่ไปนะ ทำไมต้องไล่ด้วย”ฟางโวยวายใส่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

“แล้วไง ยัยนั่นน่ะยังมีผู้ชายเข้าหาอีกตั้งเยอะนอกจากชั้นกับไอ้โทโมะน่ะ และที่สำคัญที่นี่ไม่ใช่วัด

ไม่ใช่โรงทาน ที่จะมาขอนอนฟรีๆ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แต่ฟางอนุญาตให้แก้วมานอนนะ ป๊อป ทำไมไม่สงสารแก้วล่ะ อย่างน้อยช่วงเวลาที่ผ่านมาป๊อปก็

เคยรู้สึกดีๆกับแก้วนะ”ฟางพยายามพูดให้เหตุผลป๊อปปี้ จนจำว่ารู้สึกดีกับแก้วนั้นดังก้องหัวป๊อปปี้

จนเขาเริ่มปวดหัว

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ปวดหัว”ป๊อปปี้ร้องออกมา ฟางรีบประคองกอดไว้แน่น

 

 

 

 

 

“ทำไม โทรหายัยนั่น ยัยนั่นไม่รับสายเลยนะ”โทโมะพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อกดโทรศัพท์โทรหาแก้ว

ไม่หยุด

 

 

 

 

 

“ฟางว่า แก้วไม่รับหรอก ดูสิ แก้วไม่ได้เอากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ไปนะ”ฟางชี้ไปที่มือถือและ

กระเป๋าตังค์ของแก้วที่ข้างเตียงตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“โธ่โว้ย ฟาง เดี๋ยวชั้นไปตามหาแก้วก่อนนะ ดูแลพี่ชายชั้น อย่าให้เค้าเป็นอะไรเด็ดขาด ชั้นมีพี่แค่

คนเดียวนะ”โทโมะพูดอย่างเป็นห่วงป๊อปปี้ก่อนจะรีบออกไปตามหาแก้ว ความเห็นห่วงของโทโมะ

ทำให้ป๊อปปี้รู้สึกได้ว่าน้องชายเป็นห่วงเขามากแค่ไหน ก่อนจะรู้สึกปวดที่หัวใจอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ไปหาหมอเถอะนะ ขอร้อง อย่าฝืนตัวเองแบบนี้สิ”ฟางพูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ป๊อปปี้มอง

ฟางที่ร้องไห้เป็นห่วงเขาก็เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มไปจูบฟางอย่างอ่อน

โยน

 

 

 

 

 

“วันนี้ขอโทษนะ เจ็บมากมั้ย”ป๊อปปี้พูดกับฟางอย่างอ่อนโยน ทำให้ฟางอึ้งปนเขิน

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ดูตัวเองก่อนเถอะ ทั้งป่วยทั้งเลือดกำเดาไหลแบบนี้น่ะ นอนพักซะ เดี๋ยวจะทำ

อะไรให้ทาน จะได้กินยา”ฟางพูดก่อนจะลุกไปทำกับข้าวให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองฟางแล้วอดยิ้มไม่ได้

กับความอ่อนโยนของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ป๊อปปี้ต้องร้องเมื่อปวดที่หัวใจอีกแล้ว ก่อนจะตกใจเมื่อเอามือปาดที่จมูกแล้วเลือดกำเดา

ไหลออกมาอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเวลาเราคิดจะหยุดโกรธแค้นต้องปวดแบบนี้นะ”ป๊อปปี้พูดอย่างทรมานก่อนจะรีบเอาทิชชู่เช็ด

เลือดตัวเองเพราะไม่อยากไปโรงพยาบาลอีก

 

 

 

 

 

 

“นี่โชคดีนะที่โทโมะซื้อของเข้ามา ทานอะไรอุ่นๆนะป๊อป”ฟางเอาโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กมากางบนเตียง

แล้วเอาแกงจืดร้อนๆกับข้าวสวยวางให้ป๊อปปี้ก่อนจะไปหาพวกยาแก้ไข้มาให้ชายหนุ่ม ป๊อปปี้มอง

ฟางที่เป็นห่วงเขาและไม่ยิมหยุดนิ่ง เดินไปเดินมายุกยิกตลอดก็ยิ้ม

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่กินอีกล่ะ เดี๋ยวด็เย็นหมดหรอก”ฟางพูดเมื่อเอาน้ำกับยามาให้ป๊อปปี้แล้วนั่งลงข้างๆ

ป๊อปปี้กุมมือฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เราแต่งงานกันเถอะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ แต่ฟางอึ้งไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

 

 

 

 

“อะ อะไรนะป๊อป นี่พูดเป็นเล่น”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ได้พูดเล่น ป๊อปเอาจริง ชีวิตเราน่ะมันสั้นนะ อยากจะทำอะไรก็รีบทำ อยากจะรักก็รีบบอกเค้า

อยากจะไปไหนก็ให้รีบไป ฉะนั้นเราแต่งงานกันเถอะนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือฟางขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“ตะ แต่ว่าแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่นะป๊อป ต้องขอผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่าย ต้องเตรียมงาน หรือไหนจะจด

ทะเบียน”ฟางพูดถึงเรื่องแต่งงานยาวเหยียด ป๊อปปี้จึงดึงฟางไปกอด

 

 

 

 

 

“ก็ตกลงซะวันนี้แล้วก็ไปบอกผู้ใหญ่ แล้วก็หาชุด ถ่ายรูป เชิญแขก ง่ายๆ รึว่าพรุ่งนี้บอกพ่อแม่เสร็จ

จะจดทะเบียนก็ได้นะ ชั้นไม่ซีเรียส”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆและกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

“ว่าไง จะแต่งมั้ย เอ ป๊อปเองไม่บังคับฟางดีกว่า มีช้อยส์มาให้เลือกระหว่าง จะจัดงานที่บ้านรึว่า

โรงแรมดี”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“โห นี่มันสุดท้ายยังไงก็ต้องแต่งนิป๊อป เผด็จการ”ฟางพูด

 

 

 

 

“ฟาง พูดจริงๆนะ ตอนที่ชั้นเป็นวิญญาณแล้วกลับมาอยู่กับเธอ ชั้นรู้สึกดีมากเลยนะที่มีเธออยู่ด้วย

และก็โครตรู้สึกดีที่เธอเองก็ยังรักชั้น พอชั้นได้กลับเข้าร่างแล้วมันทำให้ชั้นคิดว่า เราควรจะทำอะไร

ก็ให้รีบทำซะ เพราะชีวิตเรามันแสนสั้น บางทีชั้นพูดๆกับเธออยู่ พรุ่งนี้อาจจะล้มตายไปก็ได้ใครจะ

ไปรู้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะป๊อป อย่าพูดว่าตายอีกนะ ชั้นต้องทำใจไม่ได้แน่ๆถ้าแกตายอีกรอบ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“งั้นเราก็แต่งงานกันนะ ไม่งั้นชั้นจะตายตอนนี้เนี่ยล่ะ เอาไง จะแต่งมั้ย”ป๊อปปี้รีบพูดขู่ฟาง

 

 

 

 

 

“นี่ ชั้นรอนายมาตั้ง7ปีแล้วนะ ถ้าชั้นไม่แต่งงานกับนายชั้นจะแต่งกับใครล่ะตาบ้า”ฟางพูดยิ้มๆป๊อปปี้

หอมแก้มฟางด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

“งั้นแต่งแล้วมีลูกเลยนะ ชั้นอยากมีลูก งั้นเอาตอนนี้มันเนี่ยล่ะจะได้ท้องไวๆ”ป๊อปปี้พูดจบก็รีบดันตัว

ฟางลงไปนอนทันที

 

 

 

 

 

“พอเลย กินข้าว กินยา ป่วยอยู่ห้ามซ่านะ”ฟางดุก่อนจะยอมป้อนข้าวป๊อปปี้ที่ขอให้เธอทำให้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊วกก”แก้ววิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำเมื่อกวินเอาพวกข้าวต้มมาให้แก้วตอนเช้า

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ อะไรของเธอเนี่ย อ้วกๆ เสียความรู้สึกคนซื้อชะมัด”กวินบ่นแก้วแล้วรีบมาดูอาการแก้วที่ใน

ห้องน้ำ

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะกวิน สงสัยชั้นคงเครียดลงกระเพาะน่ะได้กลิ่นอาหารก็อ้วกเลยอ่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ ช่างเถอะ เดี๋ยวชั้นไปทำงานนะ แล้วนี่มีนมในตู้เย็น ถ้ากินอะไรไม่ได้ก็กินนมละกัน บาย เจอ

กันตอนเย็น”กวินพูดแล้วเดินออกไป แก้วนิ่งเงียบเพื่อคิด จริงสิ ประจำเดือนเธอไม่มาก็2เดือนแล้ว

ถ้านับจากเธอมีอะไรกับโทโมะที่ม่านรูดวันนั้น

 

 

 

 

มาดูว่าป๊อปปี้ขอฟางแต่งงานแล้วฟางจะพาป๊อปปี้ไปวัดได้มั้ยนะ แล้วโทโมะจะเจอแก้วมั้ยนะ หุหุ

 

 

เม้นกับโหวตด้วยน้าาาา