รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ยแบบนี้แปลว่าแกเห็นชั้นจริงๆดิฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างดีใจ ฟางนิ่งอึ้งยังช้อคกับสิ่งที่เห็น ซวยแล้ว
ไง ฝัน มันต้องเห็นฝันแน่ๆ ฟางคิดแล้วรีบหลับตาแล้วนับ 1 23
 
 
 
 
“เจ็บตาหรอแก เดี๋ยวชั้นตามหมอให้นะ”ป๊อปปี้มองฟางที่หลับตาลงก็เข้าใจว่าฟางต้องปวดตาแน่ๆก็
รีบไปที่กดเรียกพยายามบาลแล้วพยายามจับแต่ก็ไม่มีผลอะไร
 
 
 
 
“ไม่ใช่ฝันนินา”ฟางพูดเมื่อลืมตายังคนเห็นป๊อปปี้ก่อนจะเอามือหยิกที่แขนตัวเองแล้วนิ่วหน้าเพราะ
เจ็บจริงๆ
 
 
 
“ฟางแกไม่เป็นอะไรนิ แกเห็นขั้นใช่มั้ย”ป๊อปปี้รีบเข้ามาใกล้ฟางจนฟางแอบตกใจ ก่อนจะแกล้งเมิน
ไปทางอื่น
 
 
 
 
“ถ้าอยากจะเม้าก็มาสิ มาเม้าทูเม้า”ฟางแกล้งเปิดทีวีแล้วร้องเพลงตามเพลงในทีวีไม่สนใจ
 
 
 
 
“นี่แกจะแกล้งเป็นไม่เห็นชั้นงั้นหรอ ได้ๆๆ”ป๊อปปี้หงุดหงิดแล้วเดินมาบังฟางจากหน้าทีวี ฟางชะงัก
 
 
 
 
“หาว ง่วงนอนจัง สงสัยปวดตาแน่ๆหมอไม่ให้ใช้สายตามากนินา หลับดีกว่า”ฟางพูดแล้วแกล้งหา
วก่อนจะล้มตัวนอน ป๊อปปี้รีบกระโดดขึ้นเตียงคนไข้แล้วคร่อมฟางทันที
 
 
 
 
 
“ไอ้ผีลามกออกไปเลยนะ”ฟางร้องตกใจแล้วคลุมโปง
 
 
“แสดงว่าแกเห็นชั้นจริงๆอ่ะดี ฟาง มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งลงข้างๆฟาง
 
 
“อย่ามาหลอกมาหลอนชั้นเลยนะป๊อปปี้ เดี๋ยวถ้าชั้นออกจากโรงพยาบาลแล้วชั้นจะทำบุญไปให้นะ
ทำของที่แกชอบกินไปให้ แถมเอาFHMที่แกชอบแอบเอามาอ่านในโรงเรียนเผาไปให้ด้วยอ่ะ”ฟาง
รีบพนมมือแล้วหลับตาไหว้ป๊อปปี้
 
 
 
 
“FHMเดี๋ยวนี้ไม่อ่านแล้วเว่ยเดี๋ยวนี้Playboy Thailandดีกว่าเอ็กซ์กว่าเยอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มขำ
กับฟางก่อนจะเอามือจับมือฟางที่พนมมือไหว้เขาไว้
 
 
 
“นะฟางนะ มาพูดกันดีๆเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือเอามือฟางลงทำให้ฟางอึ้งสบตาป๊อปปี้ที่ยิ้มหวาน
ให้เธอ
 
 
 
 
“กะ กรี้ดดด”ฟางร้องกรี้ดออกมาก่อนจะเป็นลมไป
 
 
 
 
 
“เห้ย ฟางอย่าพึ่งเป็นลมดิมาพูดกันก่อนน”ป๊อปปี้เรียกฟฟางก่อนจะตบหน้าผากแล้วนั่งลงข้างๆไม่
ไปไหน
 
 
 
 
 
“อ้าว ฟื้นแล้วหรอคะ”นางพยาบาลพูดเมื่อเห็นฟางลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่สลบไปพักใหญ่
 
 
“พยาบาลคะ เมื่อกี้ชั้นเห็นผีด้วยค่ะ ผีหลอกชั้น”ฟางรีบพูดกับพยาบาล
 
 
 
“ผี ผีเผอที่ไหนกันคะ อย่าพูดแบบนี้สิเฟย์ก็กลัวเป็นเหมือนกันน้า วันนี้ยิ่งเข้าเวรดึกด้วยสิ”เฟย์ นาง
พยาบาลสาวขยับตัวชิดกับฟางแล้วมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ
 
 
 
“คืนนี้พยาบาลอยู่กับฟางนะคะ นอนกับฟางนะ”ฟางรีบพูดขอร้องเฟย์
 
 
 
“เอ่อ จะทำอย่างงั้นไม่ได้นะคะเดี๋ยวหัวหน้ารู้ต้องดุเฟย์แน่ๆเลย ไม่ต้องกลัวนะคะเดี๋ยวเฟย์จะมา
บ่อยๆ”เฟย์พูดแล้วจะออกไปข้างนอกแต่ฟางรั้งแขนเฟย์ไว้
 
 
 
“อยู่กับฟางนะคะๆบอกยังไงไปก็ได้ จะบอกว่าฟางป่วยหนักก็ได้”ฟางรีบขอร้อง
 
 
“เอ่อ ไม่ได้จริงๆค่ะเฟย์ต้องไปดูแลคนไข้ห้องอื่นต่ออีก เอางี้ถ้าคุณฟางกลัวนี่ค่ะ เอาสร้อยเฟย์ไป
เฟย์ให้ยืม จะได้อุ่นใจ”เฟย์พูดแล้วถอดสร้อยให้ฟางแล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
“นี่ชั้นไปตามพยาบาลคนสวยคนนั้นมาเลยนะ แกไม่ป็นไรก็ดีละ”ป๊อปปี้โผล่เข้ามาในห้องอีกครั้ง
 
 
“ตามบ้าอะไรของแก เค้าเห็นแกรึไง”ฟางรีบพูดก่อนจะขยับตัวฟ่างป๊อปปี้
 
 
 
“เอ้า ก็หายตัวไปที่วอร์ดพยาบาลเมื่อกี้ไงแล้วก็ไปกดไฟกระพริบๆที่ห้องเธอ เค้าก็มา”ป๊อปปี้พูด
ยิ้มๆ
 
 
 
“ย่ะ ขอบใจนายมากละกันนะ”ฟางพูด
 
 
 
“งั้นทีนี้เราก็มาคุยกันได้แล้วล่ะสิ มาๆมาคุยกัน”ป๊อปปี้รีบเข้ามาใกล้ฟาง
 
 
 
“อย่าเข้ามานะ เรายังจะคุยอะไรกันอีกตายแล้วก็ไปที่ชอบที่ชอบดิ”ฟางรีบพูดแล้วห้ามป๊อปปี้ไม่ให้
ใกล้เธอเอง
 
 
 
“ชั้นน่ะชอบตั้งหลายที่นะแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆนั้นต้องเป็นแกด้วยที่เห็นชั้นแล้วพอชั้นออกมา
จากงานศพชั้น ชั้นก็ตามแกมาแล้วอ่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“แล้วนี่ แม่แกเค้าไม่เห็นเลยรึไง”ฟางถาม
 
 
 
 
“ชั้นลองกลับไปที่บ้านช่วงที่แกสลบอยู่นะ แต่ทั้งเรียกแม่ เรียกแก้วและก็โทโมะไม่มีใครเห็นชั้นเลย
พอจะกลับบ้านนะ ลุงเจ้าที่ที่บ้านชั้นนะ ก็ห้ามไม่ให้เข้าอีก ไอ้ลุงบ้านี่ชั้นเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆยังไม่
เข้าอีก คิดแล้วเสียดายน้ำแดงตอนที่สอบที่เอาไปให้ชะมัด”ป๊อปปี้บ่นยาวเหยียดแล้วนึกถึงน้ำแดงที่
เขาเอาไปให้เจ้าที่บ่อยๆเวลาสอบปลายภาคในชั้น ม.ปลาย
 
 
 
 
“เอ่อ นั่นมันก็เป็นหน้าที่ของเจ้าที่เค้าก็ถูกแล้วนิ ถ้าเจ้าของบ้านเค้าไม่อนุญาตแกก็ไม่มิสิทธิ
เข้า”ฟางพูด
 
 
 
 
“เห้ย แต่ชั้นเป็นลูกเจ้าบ้านนะเห้ย อะไรวะ ไอ้ลุงเจ้าที่”ป๊อปปี้โวยวาย
 
 
“พูดมากละนี่ถามหน่อยสิ แฟนแกก็มองไม่เห็นแกเลยหรอ”ฟางถามต่อ
 
 
 
“ไม่อ่ะ พยายามเรียกแก้วหลายครั้งเหมือนแก้วจะไม่เห็นชั้นจริงๆว่ะ เห้อ ดีนะที่มีแกเนี่ยเห็นชั้นคน
นึง ชั้นจะได้มีเพื่อนคุย”ป๊อปปี้ยิ้ม
 
 
 
“แต่ชั้นไม่อยากคุยกับผีย่ะ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าชั้นเป็นบ้าพอดีดิ มานั่งคุยคนเดียวแบบนี้น่ะ”ฟางพูด
 
 
 “แต่แกเป็นคนเดียวที่เห็นชั้นนะเว่ย ฟาง แกมาคุยกับชั้นก่อน แกต้องช่วยชั้นนะ”ป๊อปปี้อ้อน
 
 
“ไม่ เราอยู่คนละโลกแล้วไม่มีวัน”ฟางพูดแล้วพลิกตัวหนี
 
 
 
“ไหงพูดงี้อ่ะ ฟางเราเป็นเพื่อนกันนะมีอะไรต้องช่วยเหลือกันดิ ไหนสัญญาแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกัน
ตลอดไปไง”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้ามาหาฟางใกล้ๆ ฟางตกใจเอาสร้อยพระที่ได้จากเฟย์ชูไปที่ป๊อปปี้
 
 
“ผีกับคนเราอยู่คนละโลกเมื่อตายไปแล้วก็จบไปสิ ชั้นไม่เป็นเพื่อนกันผี”ฟางพูดออกมาเพราะทั้ง
กลัวและตกใจป๊อปปี้ ป๊อปปี้ลอยหวือกระเด็นติดกับกำแพงอย่างแรง
 
 
 
 
“ถ้าแกไม่ช่วยชั้น ชั้นก็ไปก็ได้”ป๊อปปี้มองฟางอย่างเศร้าๆก่อนจะหายตัวออกไป ฟางมองแววตา
เศร้าๆของป๊อปปี้เมื่อกี้ก็ซึม คิดว่าตัวเองคงจะทำป๊อปปี้แรงไปแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
“เรากลับก่อนนะฟาง ฝากรายงานพวกนี้ด้วยล่ะ พอดีว่าแม่เรามารับแล้วจริงๆ”เสียงของเพื่อนในกลุ่ม
บอกฟางขณะที่ฟางนั่งทำรายงานอยู่อย่างเร่งรีบเพราะพรุ่งนี้แล้วที่จะต้องพรีเซ้นท์รายงานแต่ยังไม่
คืบหน้าถึงไหนเลย
 
 
 
 
“ฮัลโหลป๊อป เออ ทำงานอยู่ที่โรงเรียนเนี่ยล่ะ แกไปดูหนังแบบนี้งานเสร็จแล้วอ่ะดิ เออ กลุ่มขั้นยัง
ไม่ถึงไหนเลย แกไปดูหนังเถอะ ชั้นอยู่ได้”ฟางพูดโทรศัพท์กับป๊อปปี้ก่อนจะวางสายแล้วง่วนกับ
การทำรายงานต่อ
 
 
 
 
 
“ตายล่ะ6โมงเย็นแล้วหรอเนี่ย แต่งานยังไม่เสร็จเลย”ฟางพูดแล้วขยับแว่นสายตาที่เธอมักจะใส่
เวลาทำงานหรือเรียนก่อนจะเอามือกุมท้องตัวเองด้วยความหิว
 
 
 
 
“พิซซ่ามาส่งแล้วครับ”เสียงของป๊อปปี้พูดขึ้นจากด้านหลัง ฟางหันไปมองป๊อปปี้ที่ยืนถือกล่อง
พิซซ่าในมือแล้วยิ้มให้กับฟางก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
 
 
 
“ไหนว่าแกจะไปดูหนังไง”ฟางถามเมื่อกี้ป๊อปปี้ที่คุยกับเธอนั้นบอกว่าจะไปดูหนังฉลองทำรายงาน
เสร็จแล้วไหนมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
 
 
 
“ก็บังเอิญจะไปซื้อตั๋วพอดีแล้วจำได้ว่ายัยแฝดเนย แจมอ่ะที่ทำงานกลุ่มกับเธอเค้าไปกินไอติมกับ
แฟนก็เลยแปลกใจว่าทำรายงานเสร็จแล้วหรอ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“อะไรกันไหนเนยกับแจมบอกชั้นว่าพวกเค้าต้องรีบกลับบ้านเพราะแม่มารับแล้ว นี่มันโกหกกันชัด
นี่”ฟางอึ้งเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนหลอกให้ทำรายงานคนเดียวลำพัง
 
 
 
“ช่างเถอะๆ ถ้าเค้าไม่ช่วยเราก็ไม่ต้องใส่ชื่อเค้าลงไปในรายงานแค่นี้เอง คิดไรมาก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“จะบ้าหรอป๊อป มีหวัง ยัยแฝดว่าชั้นแน่ๆ ช่วยๆไปเถอะถือว่าทำบุญ”ฟางพูดแล้วถอนหายใจแล้วทำ
รายงานต่อ ป๊อปปี้มองฟางแล้วส่ายหน้าก่อนะหยิบกระดาษมาช่วยเขียนรายงาน
 
 
 
 
“หิวอ่ะดิ กินพิซซ่าก็ได้นะ ชั้นซื้อหน้าแกชอบมาด้วยเนี่ย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“แกจำได้ด้วยหรอว่าชั้นชอบไม่ชอบอะไรน่ะ”ฟางถามอึ้งๆเมื่อเปิดกล่องพิซซ่าออกมาเป็นหน้าซีฟู้ต
ที่เธอชอบ
 
 
 
“นี่ ไปกินข้าวกันกี่ครั้ง แต่เล็กจนโตดีแต่สั่งหน้าแบบนี้ หน้าชั้นจะเป็นปลาหมึกอยู่แล้วเนี่ย”ป๊อปปี้บ่น
 
“จ้าๆ แต่แกก็ช่วยชั้นกินทุกครั้งเวลาชั้นกินไม่หมดนี่นา”ฟางยิ้มก่อนจะบีบซอสมะเขือเทศลงบน
พิซซ่าอีกชิ้นแล้วป้อนป๊อปปี้ตามความเคยชินที่เธอทำให้บ่อยๆ
 
 
 
“นี่ ตอนนี้แถวโรงเรียนยุงชุมแล้วอ่ะไปทำต่อที่บ้านแกดิเดี๋ยวคืนนี้ชั้นช่วยแกทำต่อเอง”ป๊อปปี้พูด
แล้วเคี้ยวพิซซ่าตุ้ยๆ
 
 
 
“จะบ้าหรอ ชั้นเป็นผู้หญิงนะจะมาทำงานที่บ้านดึกๆได้ไง”ฟางพูด
 
 
 
“เอาน่า ชั้นไม่ทำอะไรแกหรอก พ่อแกก็เห็นชั้นตั้งแต่เด็กแล้ว ท่านคงคิดว่าถ้าชั้นปล้ำแกอ่ะนะ ปล้ำ
ลิงนี่เร้าใจกว่าเยอะ”ป๊อปปี้พูดกวนๆใส่ฟางทันที
 
 
 
“ไอ้บ้า ชั้นสวยกว่าลิงตั้งเยอะ แต่ก็ขอบใจนะที่ช่วยชั้นน่ะ”ฟางพูดก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้
 
 
“อ่ะๆ เลิกซึ้งเก็บของจะได้ไปทำงานต่อให้เสร็จๆแล้วก็เอาพิซซ่าไปกินต่อด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ค่า คุณพ่อค่า”ฟางยิ้มและรับคำป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้จะช่วยฟางเก็บของแล้วเดินกลับบ้านไปช่วยฟาง
ทำรายงานต่อทันที
 
 
 
 
 
“ทั้งที่นายช่วยชั้นมาตลอด แต่ชั้นกลับทิ้งนาย”ฟางนึกถึงอดีตที่ป๊อปปี้ช่วยเหลือเธอในทุกๆเรื่อง แต่
มาครั้งนี้แม้ว่าเพื่อนจะเป็นผีไปแล้วแต่เธอกลับใจดำไม่ช่วยเหลือเขาเลย
 
 
 
“ป๊อปปี้ชั้นขอโทษ นายอยู่ไหนน่ะ ชั้นขอโทษที่เป็นเพื่อนที่แย่เห็นแก่ตัวไม่ยอมช่วยนาย นายอยู่
ไหนน่ะป๊อป ชั้นขอโทษ”ฟางมองไปรอบๆแล้วมองหาป๊อปปี้
 
 
 
“แกสัญญากับชั้นได้มั้ยว่าแกจะช่วยชั้น”เสียงของป๊อปปี้ดังก้องเข้ามาฟางมองไปรอบๆแต่ไม่เห็น
ชายหนุ่เลย
 
 
 
 
“อื้อ ชั้นสัญญา ชั้นจะช่วยแกเอง”ฟางพูดแล้วตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้หายตัวโผล่มาอยู่ตรงหน้าฟาง
 
 
 
 
“ขอบคุณนะฟาง แกเป็นเพื่อนที่น่ารักของชั้นตลอดเลย”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจให้กับฟาง
 
 
 
 
 
 
แหม ขึ้นชื่อว่าผี ใครๆก็กลัวล่ะน่า แต่ก็ดีที่ป๊อปปี้เป็นผีหล่อเนาะ หุหุ