รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมชอบทำตัวเป็นภาระคนอื่นเค้าตลอดเลยเนี่ย”โทโมะอุ้มแก้วเข้ามาในคอนโดตัวเองแล้ว
พยายามเปิดประตูอย่างยากลำบากก่อนจะอุ้มแก้วมาที่โซฟาขนาดใหญ่ในห้องตัวเองก่อนจะเอามือ
แตะหน้าผากแก้วพบว่าแก้วตัวรุมๆคล้ายคนเป็นไข้ก็ไปเปิดตู้ยาแล้วเอายาแก้ไข้ให้แก้วทาน แล้ว
ถอดเสื้อผ้าเพื่อเช็ดตัวให้แก้ว
 
 
 
 
“แค่นี้ถึงกับเป็นไข้ ทีเมื่อก่อนจะนอนด้วยกันแทบทุกคืนไม่ยักจะเห็นเป็นอะไร”โทโมะบ่นแล้วมอง
ตามเนื้อตัวแก้วที่เขาทำร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วตัวก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าพบว่าแก้ว
เอาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ที่ตู้ของเขาบางชุดในคืนที่โทโมะมาเธอมานอนที่นี่
 
 
 
 
“วางแผนมาดีนิ”โทโมะส่ายหน้าก่อนจะหยิบเสื้อผ้าแก้วมาแล้วสวมใส่ให้แก้ว ยังดีที่แก้วเอาชุดนอน
ของตัวเองมาด้วย โทโมะมองแก้วนิดนึงก่อนจะเดินไปเอาผ้าห่มมาห่มให้แก้ว
 
 
 
 
 
“เธอน่ะเจ็บแค่ตัว แต่ชั้น เจ็บไปทั้งหัวใจ”โทโมะพูดเมื่อมองแก้วที่หลับอยู่ก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
“ฮัลโหลจ้ะพิม มาหาที่ห้องหน่อยสิ เหงาอ่ะ”โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มนิดนึงก่อนจะกดโทรศัพท์โทร
หาพิม คู่นอนอีกคนของตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ล๊อกเกอร์นักฟุตบอลโรงเรียนเรา ตู้ที่7นี่พิชนึกอะไรของเค้าเนี่ย”ฟางนั่งแท็กซี่มาลงที่โรงเรียนเก่า
ของเธอ โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเย็นมากเลยทำให้ฟางขอลุงยามเข้ามาได้สะดวก
 
 
 
 
“นี่มันล๊อกเกอร์ของป๊อปปี้นินา”ฟางพูดแล้วตัดสินใจเปิดล๊อกเกอรืนั้น แล้วฟางอึ้งเมื่อเห็นภาพต่างๆ
ที่ป๊อปปี้เอามาแปะตามล๊อกเกอร์
 
 
 
 
“อยากได้รูปให้โทรหาพิชชี่”ฟางอ่านข้อความ แล้วนึกได้ว่าพิชชี่ตอนนั้นอยู่ชมรมวารสารของ
โรงเรียนเวลามีงานโรงเรียนเพื่อนๆก็มักจะมาติดต่อพิชชี่ ไม่คิดว่าป๊อปปี้จะชอบอะไรแบบนี้ด้วย
 
 
 
 
“นี่มันกล่องสีของชั้นนี่นา”ฟางมองกล่องสีในนั้นที่ป๊อปปี้ยืมของเธอแล้วไม่ยอมคืนให้จนเธอขี้เกียจ
ทวง ฟางเปิดมันออกมาพบว่า มีรูปสติ๊กเกอร์ที่เธอกับป๊อปปี้ถ่ายกันตอนขึ้น ม.ปลายใหม่ๆ ภาพที่
ป๊อปปี้กอดคอฟางไว้อย่างสนิทสนมทำให้ฟางอดยิ้มไม่ได้
 
 
 
 
‘เอาสีไปใช้ซะ งานศิลปะส่งอาจารย์ไม่ทันแล้วเนี่ย’
 
 
 
 
ฟางขำไม่คิดว่าป๊อปปี้จะเก็บโน้ตที่เธอเอามาแปะด้วย ก่อนจะนั่งลงที่หน้าล๊อกเกอร์นั้นแล้วเริ่มค้น
ของในนั้น จนเจอ ไม่ใช่แค่โน้ตแผ่นนั้น แต่โน้ตทุกแผ่นที่เธอเขียนให้ป๊อปปี้ตั้งแต่รู้จักกันมา ป๊อปปี้
เก็บไว้หมดเลย
 
 
 
 
‘วันนี้โดดคาบวิทย์นะแก เอาแลกเชอร์ชั้นไปจดเลย’
 
 
 
 
‘พรุ่งนี้ซ้อมบอลงั้นก็เอาน้ำแร่ไปกินซะ’
 
 
 
 
‘ฝนตกทีหลังหัดพกร่มมาเองล่ะ ร่มชั้นจะหมดบ้านแล้วนะ’
 
 
 
 
‘กินข้าวให้ครบหน่อยดิพ่อพระเอกละครเวที’
 
 
 
 
‘คนอะไรไปทัศนศึกษาแล้วลืมกระติกน้ำ เอาไปซะ’
 
 
 
 
 
ฟางนั่งอ่านโน้ตที่ตัวเองเขียนให้ป๊อปปี้ก็ขำที่ตัวเองก็บ้าเขียนให้ป๊อปปี้ ฟางหันไปเจอร่มที่ป๊อปปี้ยืม
ของเธอมา และเสื้อหนาวที่ป๊อปปี้เอามาจากเธอ
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไอเมื่อกำลังนั่งอ่านชีทสังคมกับฟางอยู่ ฟางเหล่มองก่อนจะหยิบเอาเสื้อหนาวอีกตัว
ในกระเป๋ายื่นให้ป๊อปปี้
 
 
 
“รู้ว่าหน้าหนาวๆไม่เคยจะเอาอะไรมาเลยนะ ดีที่ตัวนี้ชั้นได้มาจากชมรม เอาไปใส่สิ”ฟางพูด ป๊อปปี้
ยิ้มก่อนจะเอาเสื้อไปใส่
 
 
 
“ยังเก็บไว้อยู่อีกหรอเนี่ย”ฟางหยิบหน้ากากรูปหมีกับกระต่ายของเธอที่ตอนนั้นไปออกค่ายอาสากับ
ชมรมแล้วฟางต้องเล่นละครกับป๊อปปี้ให้เด็กๆชาวบ้านดู
 
 
 
 
 
 
“ทำไมชั้นต้องเป็นหมีอ่ะ”ป๊อปปี้บ่นอุบเมื่อได้หน้ากากมา
 
 
“เอาน่าก็มันเหมือนแกดีออก คนหน้าหมีๆๆ”ฟางแซว
 
 
“แหมๆ กับแกดีตายล่ะ แหมกระต่าย ถ้าเปลี่ยนเป็นเป็ดนี่จะไม่ว่าเลย555”ป๊อปปี้แซวกลับฟางจึงตี
ไปทีนึงก่อนจะแสดงละครให้เด็กๆดูด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“นี่มันผ้าเช็ดหน้าชั้นนิ”ฟางเจอผ้าเช็ดหน้าที่ปักชื่อของตัวเองแล้วนึกถึงวันนั้นที่ต้องไปออกค่าย
อาสาแล้วป๊อปปี้เลือดกำเดาออก
 
 
 
 
 
“แก แล้วนี่ใครไปขุดดินต่อจากชั้นอ่ะ”ป๊อปปี้ลืมตามองฟางที่ให้เขานอนหนุนตักอยู่
 
 
“ก้พิชชี่ไง เค้าทำแทนแกแล้ว นอนเถอะ เลือดยังไม่หยุดไหลเลย”ฟางบอกก่อนจะเอาน้ำแข็งมา
ประคบ
 
 
 
“ผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดแล้วเดี๋ยวชั้นซื้อมาคืนนะ”ป๊อปปี้เอาผ้าเช็ดหน้าที่ปิดจมูกมาดูพบว่ามันคือ
ของฟาง
 
 
 
“ช่างเถอะแก ชั้นไม่ถือ ยังดีกว่าให้แกเลือดออกหมดตัวเนี่ย”ฟางพูดยิ้มๆ
 
 
 
 
 
 
“อะไรเนี่ย”ฟางแปลกใจที่เจอสมุดโน้ตทำมืดที่ผูกไว้เหมือนไดอารี่สีน้ำตาลอ่อนของป๊อปปี้จึงหยิบ
ออกมาแล้วแกะอ่าน
 
 
 
 
“เปิดเรียนของ ม.ปลาย ให้ตายเถอะอยู่ห้องเดียวกับยัยนั่นอีกแล้ว นั่งข้างกันอีก ตายแน่ๆ อดแอบ
หลับในห้องชัวร์”ฟางอ่านบันทึกของป๊อปปี้ก็ขำที่ในห้องเวลาป๊อปปี้แอบหลับทีไรมักจะโดนฟางโยน
ของใส่บ้าง โดนเอาสมุดฟาดบ้างล่ะ
 
 
 
 
“วันนี้มีงานคริสมาสต์โรงเรียนที่ห้องมีจับบัดดี้ แล้วแลกของขวัญกัน เห้อ นี่ผู้หญิงในชีวิตชั้นนี่มีแค่
ฟางคนเดียวใช่มั้ย คนอะไรจับบัดดี้แลกของขวัญแล้วได้ติดกัน3ปี”ฟางอ่านที่ป๊อปปี้บันทึกแล้วมีรูป
ตุ๊กตาหมีพูห์ที่ถ่ายคู่กับตุ๊กตากระต่ายจากกล้องโพลารอยด์ก็แอบขำ
 
 
 
 
 
“วันนี้มีทัศนศึกษาต้องไปที่ท้องฟ้าจำลอง ยัยบ้า นอนหลับคาท้องฟ้าจำลองไม่พอ น้ำลายยังยืดอีก
แต่ก็น่ารัก”ฟางอ่านที่ป๊อปปี้เขียนกำกับและแอบอมยิ้มที่ป๊อปปี้ชมเธอว่าน่ารักแล้วดูบัตรท้องฟ้า
จำลองของเขาและเธอที่เธอฝากป๊อปปี้ทิ้งตอนแรกแต่กลับกลายว่าป๊อปปี้เอามาแม๊กคู่กับของเขาใน
นี้
 
 
 
 
 
“วันนี้งานกีฬาสี ไม่เข้าใจยัยนั่นสวยก็ไม่สวยไอ้พี่แบงค์ ม.6จะมาเลือกยัยนั่นไปเดินขบวนคู่กัน
ทำไมวะ”ฟางอ่านแล้วมองรูปคู่ของเธอกับแบงค์ตอนงานกีฬาสีที่เธอยังอยู่ ม.5 แล้วมองปากกา
เมจิกสีแดงที่เชียนว่า 'เคืองโว่ย' ก็ขำ
 
 
 
 
 
“วันวาเลนไทน์ ไม่มีนัดกับสาวๆแฟนคลับ เพราะอยากมาฉลองกับ...”ฟางอ่านแล้วเห็นบันทึกที่
ป๊อปปี้เว้นไว้ก็นึกถึงวันวาเลนไทน์วันนั้นที่ป๊อปปี้เอาดอกไม้มาให้เธอและไปเที่ยวกับเธอแทน ก่อน
จะเห็นรูปดอกกุหลาบแดงแล้วอึ้ง เพราะมันคือดอกเดียวกับที่ป๊อปปี้ให้เธอ ป๊อปปี้ลงทุนปลูกมันเอง
แล้วเอามาให้เธอ แล้วฟางก็เห็นป๊อปปี้แกะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่เธอเปะให้ป๊อปปี้วันนั้น ป๊อปปี้เอามัน
มาแปะในสมุดเล่มนี้แล้ววงปากกาเมจิก ว่า 'ขอบคุณครับ ชอบสติ๊กเกอร์อันนี้ที่สุดเลย'
 
 
 
 
 
 
“คนอะไร ชอบตุ๊กตากระต่ายแต่กลัวกระต่าย”ฟางอ่านแล้วดูภาพที่ฟางร้องไห้ตอนไปสวนสัตว์แล้ว
ผ่านกรงกระต่ายแล้วร้องไห้จนป๊อปปี้ต้องวิ่งมาดู
 
 
 
 
 
“สวยดีเนาะ”ฟางอ่านข้อความข้างภาพสเก็ตที่เธอเป็นนางนพมาศของขบวนโรงเรียน ภาพที่ป๊อปปี้
มาขอถ่ายรูปด้วยตามคำขอของคุณแม่ที่จะถ่ายด้วย ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้จะถ่ายอิริยาบถของเธอ
ตั้งแต่ซ้อมเดินขบวน ยันตอนแต่งตัวมาจนถึงขึ้นเสลี่ยง แล้วเอามาแปะข้างๆภาพสเก็ตที่ตัวเองวาด
 
 
 
 
 
“วันนี้ซ้อมละครหนักมาก ใกล้วันจริง ยัยนั่นน่ารักมากมาอยู่ด้วยกันจนดึก ขอบใจนะกับแซวนวิชทำ
เองน่ะ”ฟางอ่านแล้วมองภาพที่ป๊อปปี้ปริ้นมาจากรูปในมือถือตัวเองเป็นภาพที่ฟางฟุบหลับในห้อง
ซ้อมละครเพื่อรอกลับบ้านกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ได้มาและต้องเสียโอกาสที่จะบอกความรู้สึกนั้นตลอดไป”ฟางอ่านหน้าต่อไปแล้วแปลกใจกับคำ
พูดนี้ของป๊อปปี้ เหมือนมีเทปกาวแปะรูปนั้นไว้ ฟางจึงนั่งแงะรูปนั้นออกมา ทำให้ฟางอึ้ง เอามือแตะ
ที่ปากตัวเอง ภาพที่ป๊อปปี้เลิกซ้อมละครแล้วมานั่งข้างฟางแล้วโน้มตัวมาจูบเธอ ฟางพลิกรูปมาเจอ
ข้อความ
 
 
 
 
 
 
“รูปนี้ได้จากพิชชี่ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจที่วันนั้นไม่น่าพลาดให้มันถ่ายมาเลย ชอบรูปนี้ที่สุด แต่ต้อง
เลือกที่จะหมดโอกาสบอกคำๆนั้นกับแก เจ็บดีว่ะ”ฟางอ่านข้อความนั้นแล้วอึ้งน้ำตาใสๆไหลมาจาก
ขอบตาทั้ง2ตัวเองก่อนจะพลิกหน้าต่อไป พบว่ามันเป็นภาพที่เธอไปเที่ยวน้ำตกกับชมรม ในภาพมี
พิชชี่ที่วิ่งมาถ่ายรูปกับป๊อปปี้และฟาง
 
 
 
 
 
“เมื่อก่อนเคยมีกัน2คน แต่ต่อจากนี้คงไม่มีพื้นที่นั้นสำหรับเราแล้ว”ฟางอ่านข้อความด้านหลังรูป
แล้วนึกถึงวันนั้นที่พิชชี่ตามติดแจ ส่วนป๊อปปี้ก็ผลักไสให้เธอไปอยู่กับพิชชี่จนน่าอึดอัด
 
 
 
 
 
“สุดท้ายก็คือเพื่อนกัน เพราะยัยนั่นเลือกเพื่อนเรา”ฟางอ่านข้อความแล้วมองภาพสเก็ตที่วันนั้นพิช
ชี่มาขอเธอเป็นแฟนที่ร้านไอติมร้านประจำของเธอกับป๊อปปี้
 
 
 
 
“มีคนมาเขียนสารภาพรักกับเรา ขอได้มั้ยคนๆนั้นเป็นแก ฟาง”ฟางอ่านแล้วอึ้งป๊อปปี้ถ่ายรูปเสื้อ
นักเรียนแล้วซูมไปที่เธอเขียนให้ ตัวอักษรFที่ไม่เลือนตามน้ำไปกับตัวอักษรอื่นๆ ฟางปาดน้ำตาตัว
เองทันที
 
 
 
 
 
 
“เค้าว่ากันว่าเจ็บที่สุดของความรักคือการแอบรักเพื่อนตัวเอง”ฟางอ่านข้อความสุดท้ายในสมุดแล้ว
อึ้งไม่คิดว่าที่ผ่านมาป๊อปปี้ก็คิดเหมือนกันกับเธอ ฟางมองรูปสุดท้ายที่สมุดบันทึกที่ป๊อปปี้เอามาแปะ
ไว้ ภาพที่ฟางกับพิชชี่ถ่ายรูปด้วยกันวันจบแล้วตอนนั้นพิชชี่ขอให้ป๊อปปี้ถ่ายให้ตัวเอง วันนั้นเป็นวัน
ที่ฟางตกลงลองคบหาดูใจกับพิชชี่ไปซะแล้ว
 
 
 
 
 
“เก็บตุ๊กตาไว้ตลอดเลยหรอ”ฟางอึ้งเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ยังเก็บตุ๊กตาหมีที่เธอลองเย็บเองในคาบงาน
บ้านงานเรือน แล้วมันไม่สวย เธอคิดว่าป๊อปปี้จะทิ้งมันแต่ไม่ใช่เลย ฟางเห็นกระดาษที่แปะเป็นแบล็
กกราวน์ของลีอกเกอร์ป๊อปปี้แลบออกมา
 
 
 
 
แควก
 
 
 
 
ฟางค่อยๆแกะพบว่า มันเป็นรูปของเธอทั้งหมด มีทั้งรูปเดี่ยวรูปตอนเผลอ และรูปคู่กับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ถ้าคิดเหมือนกันแล้วแกจะผลักไสไล่ชั้นไปหาพิชชี่ทำไม”ฟางร้องไห้ทันทีเมื่อเห็นความลับในล๊อก
เกอร์ของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่า ป๊อปมันรักเพื่อนไงล่ะฟาง”ฟางหันไปมองพิชชี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง พิชชี่เดินมานั่งข้างๆฟาง
ทันที
 
 
 
 
“หมายความว่ายังไงกันพิชชี่”ฟางมองพิชชี่ที่พูดมาอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
“รู้มั้ยผู้ชายเค้าน่ะเป็นเพื่อนตายกันมา มีอะไรไม่เคยโกรธกัน แต่มีอีกอย่างนึงที่เพื่อนผู้ชายจะไม่ทำ
กันเด็ดขาด คือการรักผู้หญิงคนเดียวดัน”พิชชี่พูด
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันพิช พิชเล่าให้ฟางฟังได้มั้ย”ฟางพูด
 
 
 
 
“วันนั้นพิชเดินไล่ถ่ายรูปเก็บภาพบรรยากาศก่อนจะถึงงานละครเวทีโรงเรียน แล้วพิชก็มาสะดุดที่
ห้องซ้อมละครที่เค้าทยอยกลับบ้านไปหมดแล้ว พิชเห็นป๊อปปี้แอบจูบฟางตอนที่ฟางหลับ แล้วพิช
แอบถ่ายรูปไว้ ตอนนั้นพิชรู้มาว่าน้องป๊อปปี้นางเอกละครที่ชื่อเหมือนไอ้ป๊อปมันชอบป๊อปและเหมือน
มันก็เล่นด้วยกับน้องเค้า พิชเลยคิดว่ามันไม่แฟร์ และอีกอย่างตอนนั้นพิชเองก็ชอบฟางมาก ด้วย
ความคิดที่เด็กเลยอยากได้ฟางมาเป็นแฟน เลยตัดสินใจไปบอกไอ้ป๊อปมันในวันต่อมาว่าพิชชอบ
ฟางมานานแล้ว และเอารูปที่ป๊อปปี้จูบฟางมาขู่ ขอให้ป๊อปปี้ช่วยเรื่องนี้”พิชชี่สารภาพเรื่องราววันนั้น
 
 
 
 
 
 
“แล้วป๊อปยอมช่วยงั้นหรอ”ฟางอึ้ง และไม่เข้าใจในเมื่อป๊อปปี้ก็ชอบเธอ เธอก็ชอบป๊อปปี้ทำไม
ป๊อปปี้ถึงยอม
 
 
 
 
 
“เพราะมันกลัวว่าน้องป๊อปปี้จะทำอะไรฟางไง ฟางก็รู้ว่าน้องเค้าขี้วีนจะตาย มันเลยยุติความสัมพันธ์
ที่มันคิดกับฟางเกินเพื่อนแล้วพยายามอวยฟางให้พิชไง”พิชชี่พูด ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้ไม่เลือก
เธอไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่เพราะว่าต้องการกันเธอให้ไกลจากน้องป๊อปปี้ตอนนั้นนั่นเอง
 
 
 
 
 
“แต่มันก็สายไปแล้วล่ะพิช ป๊อปเค้าไม่ได้รักฟางแล้ว”ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ใน
ห้องน้ำเมื่อกี้
 
 
 
 
 
“พิชขอโทษนะฟาง พิชขอโทษที่ไปคั่นกลางความรักของฟางกับป๊อปปี้”พิชชี่พูด ฟางยิ่งร้องไห้
หนักกว่าเดิม ทำไมนะ ความรักของเธอมันต้องเป็นแบบนี้
 
 
 
 
 
แรงบันดาลใจตอนนี้ได้มาจาก ตอนความในใจของพี่โชน เรื่องสิ่งเล็กๆ
 
 
 
เศร้าพอม้ะๆ 55555
 
 
 
ใครที่ทายตอนนี้ถูกก็ยินดีด้วยนะ แต่อย่าลืมเม้นกับโหวตล่ะ 55555