รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะ ปล่อย”แก้วร้องเมื่อโทโมะขับรถมาจอดที่ม่านรูดข้างทางแห่งหนึ่งก่อนจะถูกโทโมะ
กระชากลงไปกองกับพื้นในห้องอย่างแรงไม่สนใจว่าแก้วจนเจ็บรึเปล่า
 
 
 
“บอกเห็นชั้นเป็นคู่นอนแล้วจะสนทำไมว่าชั้นจะไปนอนกับใคร”แก้วพูดเมื่อโทโมะปิดประตูล๊อค
กลอนแล้วเดินมาหาเธอ
 
 
 
“นอนกับชั้น นอนกับพี่ป๊อปเท่านี้ยังไม่พอกับความต้องการเธออีกรึไงห้ะ”โทโมะตกคอกว่าแก้ว
 
 
 
 
“ไม่พอ นายจะทำไม ในเมื่อนายเองไม่อยากผูกมัดกับชั้น อยากเห็นชั้นเป็นคู่นอน งั้นชั้นก็จะไป
นอนกับใครแล้วทำไม ถึงนายห้ามชั้นคืนนี้ได้แต่คืนต่อๆไปชั้นก็จะทำอีก”แก้วโมโหเลยพูดออกไป
แบบนั้น โทโมะเดือดจัดแล้วกระชากตัวแก้วไปแนบลำตัวก่อนจะบีบแก้มแก้วอย่างแรงจนแก้วรู้สึกถึง
ความเจ็บแล้วแทบสร่างเมา เอามือทุบตีโทโมะเพื่อให้ชายหนุ่มหยุด
 
 
 
 
“ผู้หญิงอย่างเธอทำไมถึงชอบทำตัวไร้ค่าแบบนี้ห้ะแก้ว”โทโมะเดือดจัดว่าแก้วก่อนจะผลักแก้วลง
ไปกับเตียง
 
 
 
 
“ชั้นมันก็ไม่มีค่าอะไรในสายตานายอยู่แล้วนิ”แก้วพูดออกมาอย่างน้อยใจ โทโมะชะงักที่เห็นแก้ว
พูดแบบนั้น
 
 
 
 
“ใช่ ไม่มีค่าอะไรสำหรับชั้น เป็นแค่คู่นอนของชั้น และตอนนี้ชั้นต้องการเธอก็ต้องสนองชั้นซะ”พูด
จบโทโมะก็ขึ้นคร่อมตัวแก้วภาพที่แก้วจูบนัวเนียกับหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นผุดเข้ามาในหัวทำให้โทโมะยิ่ง
โมโห ฉีกทึ้งเดรสสวยของแก้วออกมาอย่างไม่ไยดีและไม่สนว่าแก้วจะร้องด้วยความเจ็บรึเปล่าก่อน
จะก้มลงซุกไซร้ตามซอกคอแก้วแล้วทำคิสมาร์กเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของจนเนื้อตัวที่ขาวเนียน
ของแก้วต้องมีรอยแดงจ้ำๆไล้ไปถึงเนินอก ก่อนที่โทโมะจะกระชากบราของแก้วขาดคามือแล้วขบ
เม้มยอดอกคู่นั้นอย่าแงรง
 
 
 
 
 
“อย่านะโทโมะ แบบนี้ชั้นเจ็บนะ”แก้วร้องเพราะครั้งโทโมะทำรุนแรงกับเธอเหลือเกิน
 
 
 
 
“เจ็บงั้นหรอ งั้นรู้ไว้ซะว่านี่ยังไม่เท่ากับความเจ็บที่ชั้นได้รับจากเธอแก้ว จำไว้”โทโมะเงยหน้ามาพูด
แก้วมองหน้าโทโมะตอนนี้ที่น่ากลัวมากจนแก้วเริ่มถอยหนีแต่โทโมะไม่สนกระชากแก้วมาหาตัวเอง
อีกครั้งก่อนจะถอดกางเกงออกจนช่วงล่างเปลือยเปล่าก่อนจะเอาความเป็นชายของตัวเองกระแทก
เข้าไปในตัวแก้วอย่างแรง
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดด เจ็บ”แก้วร้องเพราะถูกกระแทกเข้ามาอย่างแรงและไม่มีการเล้าโลมจากโทโมะเหมือน
ทุกครั้ง แก้วร้องและทุบตีโทโมะแต่ชายหนุ่มไม่สนใจกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างแรงก่อนจะถอด
เสื้อยืดของตัวเองออกจนร่างกายของตัวเองเปลือยเปล่าเหมือนแก้วแล้วจับขาทั้งสองข้างของแก้ว
พาดบ่า แก้วที่ถูกกระทำทั้งเจ็บปนกับความเสียวซ่านไปทั่วตัวก็เอื้อมมือมาเพื่อจะหาที่เกาะชาย
หนุ่มแต่ โทโมะกับปัดมือนั้นออกอย่างไม่ไยดี
 
 
 
 
“เป็นแค่คู่นอนก็สนองแค่ความต้องการของชั้นเท่านั้น ไม่ใช่เมีย”โทโมะพูดจบก็กระแทกสะโพก
อย่างแก้วอึ้งกับสิ่งที่โทโมะพูด น้ำตาไหลอาบแก้ม สำนึกผิดกับสิ่งที่เธอเคยทำร้ายหัวใจของโทโมะ
มาก่อน จึงเอามือจิกกับผ้าปูที่นอนแทน แล้วนอนให้โทโมะระบายความแค้นกับร่างกายเธอจนพอใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะคะ”เฟย์แปลกใจเมื่อเห็นเขื่อนกลับเข้ามาในบ้านคนเดียว
 
 
 
“พอดีไอ้โทโมะเจอแก้วน่ะเลยต้องเคลียร์กันยาว”เขื่อนพูดแล้วนั่งลงที่โซฟา เฟย์มองสักพักก่อนจะ
เอามาม่าที่ตัวเองต้มในครัวแล้วยกมานั่งข้างๆเขื่อน
 
 
 
 
“ไม่เข้าใจ นั่นเป็นเจ้าสาวของพี่ตัวเองแท้ๆทำไมถึงยังทำแบบนี้อีก”เฟย์ที่เริ่มระแคะระคายเรื่องของ
โทโมะและแก้วก็ว่า
 
 
 
 
“เอ้า ก็เค้าเคยรักกันมาก่อนนิ รักกันก่อนที่ป๊อปปี้จะเจอแก้วซะอีก ไอ้โทโมะน่ะรักแก้วมากเลยนะ
รักจนยอมทุกอย่าง ยอมคบกับแก้วหลบๆซ่อนๆตามที่แก้วต้องการ แต่ผลสุดท้ายก็กลายเป็นว่าต้อง
กลายเป็นไอ้โง่ที่เมียตัวเองสวมเขาไปกับพี่ชายตัวเองเฉย”เขื่อนพูดนึกถึงอดีตว่าโทโมะรักแก้วมาก
แค่ไหน
 
 
 
 
 
“นี่ใช่มั้ยคะคือสาเหตุที่คุณโทโมะเค้ากลายเป็นเพลย์บอยแบบนั้น”เฟย์ถาม เขื่อนจึงพยักหน้าแทน
คำตอบ
 
 
 
“แล้วคุณเขื่อนละคะ หลีหญิงทุกวันแบบนี้น่ะไม่คิดจะอยากหยุดที่ใครสักคนรึไง”เฟย์ถามก่อนจะ
เปิดดูมาม่าที่ตัวเองต้ม
 
 
 
“ก็ยังไม่เจอนิ สาวๆสมัยนี้เค้ารักสนุกพอๆกับผู้ชายนั่นล่ะ จะมีก็แค่เธอนี่ล่ะที่ทำตัวอย่างป้า”เขื่อน
พูดแล้วไม่วายแขวะแซวเฟย์ เฟย์หันขวับไปมองเขื่อน ภาพที่เฟย์สวมแว่นหน้าเตอะ มัดผมลวกๆใส่
เสื้อยืดตัวโคร่งๆกับกางเกงบอลที่ชอบใส่สบายๆทำให้เขื่อนแอบขำ เกิดมาเขาก็เพิ่งเคยเห็นผู้หญิง
อย่างเฟย์นี่ล่ะที่ทำอะไรไม่เคยห่วงสวยไม่กลัวอ้วนเลย
 
 
 
 
“เฟย์ไม่ใช่ป้านะ เฟย์อ่ะ อายุน้อยกว่าคุณเขื่อนอีก”เฟย์ว่าตามจริงเพราะเธอเรียนจบเธอก็มาทำงาน
กับแก้วเลย
 
 
 
 
“ไม่ป้าก็ไม่ป้า ว่าแต่หิวอ่ะกินด้วยดิ”เขื่อนพูดแล้วนั่งลงกับพื้นข้างเฟย์ก่อนจะดมมาม่าที่เฟย์ต้ม
 
 
“อ่ะๆ งั้นก็กินกับเฟย์ละกันค่ะ เมื่อกี้มันเหลือห่อสุดท้ายแล้วพอดี”เฟย์พูดก่อนจะเดินเข้าไปหยิบ
ส้อมมาให้เขื่อนแล้วนั่งกินมาม่ารอบดึกด้วยกัน2คน
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ทำไมยังไม่นอนอีก”ฟางที่อาบน้ำเสร็จเห็นป๊อปปี้มาเดินริมหาดคนเดียวก็เดินตามมาหา
 
 
 
“ทำไมนุถึงยังไม่ฟื้นนะ นี่มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว”ป๊อปปี้สงสัยกับอาการของภานุฝาแฝดตัวเอง
ก็พูดขึ้น
 
 
 
“มันจะเป็นไปได้มั้ยแก ที่ภานุเค้าอาจจะวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วตอนนี้อาจจะอยู่ที่ไหนสัก
แห่งก็ได้”ฟางสันนิษฐาน
 
 
 
“แล้วเค้าจะไปอยู่ไหนล่ะแก นี่มันก็ตั้งหลายเดือนแล้วนะ คนบ้าอะไรจะจำร่างตัวเองไม่ได้”ป๊อปปี้
พูด
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิแก เออ แกได้ไปหาพ่อแกมั้ย อยากไปมั้ยเดี๋ยวชั้นพาไป”ฟางพูด ก่อนจะเดินนำป๊อปปี้ไป
ที่ห้องนอนที่บ้านใหญ่ของพ่อป๊อปปี้
 
 
 
 
“ตานุยังไม่ฟื้นเลยนัน นี่ก็3เดือนแล้ว แล้วคุณล่ะนี่ก็จะครบ100วันของป๊อปแล้วจะให้ผมไปทำบุญ
ให้ลูกมั้ย”เสียงของพ่อป๊อปปี้พูดโทรศัพท์ทำให้ฟางและป๊อปปี้เงี่ยหูฟังก็รู้ว่าพ่อของเขาคุยเรื่อง
ทำบุญ100วันให้ป๊อปปี้กับแม่อยู่นั่นเอง
 
 
 
“คุณดูแลตัวเองล่ะ เข้มแข็งให้มากๆ เออ จริงสิผมยังสงสัยไม่หายเลยว่าทำไมโทดมะลูกอีกคนของ
คุณถึงเป็นเพื่อนกับจินนี่ลูกสะใภ้ผมตอนไหนไม่รู้ นี่เค้ามาเที่ยวที่บ้านด้วยล่ะ เอ่อ เพื่อนเค้าที่ชื่อ
ฟางก็มาด้วยนะ”พ่อพูดโทรศัพท์
 
 
 
 
“นัน ถ้าเรื่องของภานุมันไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้วคุณก็ยอมๆเถอะนะเผื่อสักวันภานุฟื้นมาเค้าจะ
ได้ดีใจที่แม่เค้ายอมรับเค้าแล้ว”พ่อพูดทำให้ป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านพัก
ด้วยกัน
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแน่น
 
 
 
“ป๊อป แกเป็นอะไรอ่ะ”ฟางที่ตกใจปนเขินแต่ก็กอดป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
“ทำไมแม่ถึงไม่บอกว่าชั้นมีฝาแฝดวะ และอีกอย่างแม่ก็ไม่เคยยอมรับภานุด้วย ชั้นสงสารภา
นุว่ะ”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงกอดป๊อปปี้เพื่อปลอบใจ
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะแก บางทีอาจจะเป็นอย่างที่พ่อแกพูดก็ได้ ถ้าภานุฟื้นแม่แกก็คงจะยอมรับภานุ
แล้ว”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ทานให้เยอะๆเลยนะทุกคน ปลาหมึกเนี่ยอาเอามาจากท่าเรือเองเลยนะ”พ่อพูดขึ้นในเช้าวันต่อมา
แล้วเอาข้าวต้มมาให้ฟาง เฟย์และเขื่อน
 
 
 
 
“เอ่อแล้วนี่โทโมะไปไหนแล้วล่ะคะทำไมยังไม่กลับอีก”จินนี่ถามขณะที่ตักข้าวต้มชามที่2ให้เฟย์
 
 
 
“เอ่อ มันเจอเพื่อนเก่าเลยไปต่อกันนิดหน่อยน่ะครับ”เขื่อนพูดแล้วแย่งปลาหมึกมาจากชามข้าวต้ม
ของเฟย์ทันที
 
 
 
“ทานอีกก็ได้นะหนู อาต้มมาเยอะเลย”พ่อพูดแล้วก็ตักข้าวต้มเติมให้ชามของเขื่อนและฟาง
 
 
 
 
“เอ่อ คุณอาคะฟางขอข้าวต้มเพิ่มอีกที่นะคะ”ฟางพูดแล้วตักชามข้าวต้ม
 
 
 
“เอ่อ ฟางเค้าเลี้ยงกุมารน่ะครับ กุมารยักษ์”เขื่อนพูดเพราะรู้ว่าฟางตักข้าวต้มไปให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่
ยืนข้างหลังก็ผลักหัวเขื่อนไปทีนึงแล้วเดินตามฟางที่ทานอิ่มแล้วไปจุดธูปให้เขาด้านนอก
 
 
“เป็นไงฝีมือพ่อแก อร่อยละสิๆ”ฟางยิ้มเมื่อเห็นป๊อปปี้กินเอาๆ
 
 
 
 
 
“นั่นคือป๊อปปี้ใช่มั้ย”พ่อเดินตามฟางออกมาแล้วพูด ป๊อปปี้กับฟางหันไปมองอย่างตกใจ
 
 
 
“ทำไมพ่อถึงเห็นป๊อปปี้ล่ะคะ”ฟางถามอย่างสงสัย
 
 
 
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนแรกพ่อได้ยินเสียงพ่อก็คิดว่าเป็นภานุ แต่เมื่อคืนพ่อเห้นป๊อปคุยกับ
ฟางและตอนนี้ พ่อถึงได้มั่นใจว่านี่คือป๊อปปี้ลูกพ่ออีกคน”พ่อพูดจบป๊อปปี้ก็เดินไปแล้วไหว้พ่อตัว
เองทันที
 
 
 
 
 
“ผมขอโทษนะครับที่ไม่เคยมาดูแลพ่อ จนตัวเองตายไปก็พึ่งได้มาแบบนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“พ่อว่ามันเป็นความผิดพ่อกับนันเองล่ะที่ตอนหย่ากันแล้วตกลงกันว่าแจะแบ่งป๊อปกับนุไปเลี้ยงแล้ว
ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน นี่นันก็พึ่งจะกลับมาคุยกับพ่อก็ตอนเราเสียแล้วเจ้านุเป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้ล่ะ แล้วนี่
เป็นแฟนของเราใช่มั้ย เราถึงได้มาอยู่กับเค้าน่ะ”พ่อพูดทำให้ฟางหน้าแดงหันไปมองหน้าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่หรอกพ่อ ตอนนั้นผมเองก็จะแต่งงานกับแก้ว นี่น่ะฟางเพื่อนสนิทผมตั้งแต่เด็กๆแล้ว”ป๊อปปี้รีบ
พูดทำให้ฟางแอบซึมลงไปทันที
 
 
 
 
“เออ แปลกเนาะทำไมแกถึงไม่ทำให้แฟนแกเห็น แต่เพื่อนสมัยเด็กกลับมาเห็นแก”พ่อพูด
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะคะคุณอา แล้วคุณอาแน่ใจได้ไงคะว่านี่คือป๊อปปี้ไม่ใช่ภานุ”ฟางรีบถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
“เพราะเจ้านุน่ะเป็นคนอารมณ์ร้อน โผงผาง เวลาคุยก็จะพูดห้วนๆ แต่ป๊อปปี้น่ะยังมีความอ่อนโยน
เพราะได้เชื้อแม่เค้ามาเยอะและอีกอย่างที่ต่างกันคือตา ตาของภานุจะแปลกอย่างนึงคือตาเค้าเป็นสี
น้ำตาลอ่อนกว่าคนปกติ”พ่ออธิบายลักษณะแตกต่งของป๊อปปี้และภานุให้ฟางฟัง
 
 
 
 
“แล้วผมจะได้เจอภานุมั้ยล่ะครับ เพราะตอนนี้ภานุไม่ฟื้นหรือว่าภานุอาจจะวิญญาณออกจากร่าง
ก็ได้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“ถ้าออกไปแล้วทำไมเจ้านุถึงยังไม่กลับมาเข้าร่างล่ะ ทีป๊อปยังกลับมาหา มาคลุกคลีกับฟางกับน้อง
ชายอยู่เลย”พ่อสงสัย
 
 
 
 
“เอ่อ ฟางเคยอ่านเจอในหนังสือน่ะค่ะว่าคนไข้ที่เป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้เราต้องทำกายภาพบำบัด
ค่ะ เพื่อกระตุ้นร่างกายของคนไข้ให้ตอบสนองจะได้ฟื้นไวๆ”ฟางพูด
 
 
 
 
“ถ้าอย่างงั้นพ่อก็เอาภานุไปรักษาตัวที่กรุงเทพก็ได้นี่ฮะ แม่จะได้มาดูภานุด้วย”ป๊อปปี้เสนอความ
เห็นก่อนจะตกลงกันว่าจะให้ภานุไปรักษาตัวทำกายภาพที่กรุงเทพ
 
 
 
 
 
 
 
“ตื่นแล้วก็ออกไปสิ รึว่าอยากนอนรอให้หนุ่มๆ ผู้ชายคนอื่นเค้ามาใช้บริการต่อห้ะ”โทโมะเดินออกมา
จากห้องน้ำเห็นแก้วยังอยู่ในผ้าห่มก็พูดขึ้น
 
 
 
“แต่นี้ใช่มั้ย นี่คือสิ่งที่ชั้นต้องชดใช้ให้นายใช่มั้ยกับการที่ชั้นทำร้ายหัวใจของนาย”แก้วเงยหน้าถาม
โทโมะ โทโมะเมื่อสบตากับคนเคยรักอย่างแก้วต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากใจอ่อน
 
 
 
 
 
“น้อยไป นี่ถือว่ายังน้อยไป หลอกลวงหัวใจชั้นให้หลงติดกับเธอแล้วทำร้ายหัวใจชั้นคิดว่าแค่นี้มันจะ
พองั้นหรอ หึ ไม่มีวันซะหรอก รีบใส่เสื้อผ้าได้แล้ว”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าไม่มองแก้ว
อีกเลย
 
 
 
 
 
 
บอกแล้วว่าคู่โทโมะกับแก้วเค้าเป็นคู่ดาร์ก ชอบดราม่าใส่กัน
 
 
ตอนนี้อธิบายไปเถอะนะ เห็นบอกว่างงกันอ่ะเลยเพิ่มบทให้ ถ้างงอีกก็อาจจะต้องตัดบาง
ตอนเพื่อไม่ให้รีดเดอร์งงกับเนื้อเรื่องอ่านะ