รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ ปล่อย”แก้วร้องเมื่อโทโมะขับรถมาจอดที่ม่านรูดข้างทางแห่งหนึ่งก่อนจะถูกโทโมะ

กระชากลงไปกองกับพื้นในห้องอย่างแรงไม่สนใจว่าแก้วจนเจ็บรึเปล่า

 

 

 

“บอกเห็นชั้นเป็นคู่นอนแล้วจะสนทำไมว่าชั้นจะไปนอนกับใคร”แก้วพูดเมื่อโทโมะปิดประตูล๊อค

กลอนแล้วเดินมาหาเธอ

 

 

 

“นอนกับชั้น นอนกับพี่ป๊อปเท่านี้ยังไม่พอกับความต้องการเธออีกรึไงห้ะ”โทโมะตกคอกว่าแก้ว

 

 

 

 

“ไม่พอ นายจะทำไม ในเมื่อนายเองไม่อยากผูกมัดกับชั้น อยากเห็นชั้นเป็นคู่นอน งั้นชั้นก็จะไป

นอนกับใครแล้วทำไม ถึงนายห้ามชั้นคืนนี้ได้แต่คืนต่อๆไปชั้นก็จะทำอีก”แก้วโมโหเลยพูดออกไป

แบบนั้น โทโมะเดือดจัดแล้วกระชากตัวแก้วไปแนบลำตัวก่อนจะบีบแก้มแก้วอย่างแรงจนแก้วรู้สึกถึง

ความเจ็บแล้วแทบสร่างเมา เอามือทุบตีโทโมะเพื่อให้ชายหนุ่มหยุด

 

 

 

 

“ผู้หญิงอย่างเธอทำไมถึงชอบทำตัวไร้ค่าแบบนี้ห้ะแก้ว”โทโมะเดือดจัดว่าแก้วก่อนจะผลักแก้วลง

ไปกับเตียง

 

 

 

 

“ชั้นมันก็ไม่มีค่าอะไรในสายตานายอยู่แล้วนิ”แก้วพูดออกมาอย่างน้อยใจ โทโมะชะงักที่เห็นแก้ว

พูดแบบนั้น

 

 

 

 

“ใช่ ไม่มีค่าอะไรสำหรับชั้น เป็นแค่คู่นอนของชั้น และตอนนี้ชั้นต้องการเธอก็ต้องสนองชั้นซะ”พูด

จบโทโมะก็ขึ้นคร่อมตัวแก้วภาพที่แก้วจูบนัวเนียกับหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นผุดเข้ามาในหัวทำให้โทโมะยิ่ง

โมโห ฉีกทึ้งเดรสสวยของแก้วออกมาอย่างไม่ไยดีและไม่สนว่าแก้วจะร้องด้วยความเจ็บรึเปล่าก่อน

จะก้มลงซุกไซร้ตามซอกคอแก้วแล้วทำคิสมาร์กเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของจนเนื้อตัวที่ขาวเนียน

ของแก้วต้องมีรอยแดงจ้ำๆไล้ไปถึงเนินอก ก่อนที่โทโมะจะกระชากบราของแก้วขาดคามือแล้วขบ

เม้มยอดอกคู่นั้นอย่าแงรง

 

 

 

 

 

“อย่านะโทโมะ แบบนี้ชั้นเจ็บนะ”แก้วร้องเพราะครั้งโทโมะทำรุนแรงกับเธอเหลือเกิน

 

 

 

 

“เจ็บงั้นหรอ งั้นรู้ไว้ซะว่านี่ยังไม่เท่ากับความเจ็บที่ชั้นได้รับจากเธอแก้ว จำไว้”โทโมะเงยหน้ามาพูด

แก้วมองหน้าโทโมะตอนนี้ที่น่ากลัวมากจนแก้วเริ่มถอยหนีแต่โทโมะไม่สนกระชากแก้วมาหาตัวเอง

อีกครั้งก่อนจะถอดกางเกงออกจนช่วงล่างเปลือยเปล่าก่อนจะเอาความเป็นชายของตัวเองกระแทก

เข้าไปในตัวแก้วอย่างแรง

 

 

 

 

 

“กรี้ดดดด เจ็บ”แก้วร้องเพราะถูกกระแทกเข้ามาอย่างแรงและไม่มีการเล้าโลมจากโทโมะเหมือน

ทุกครั้ง แก้วร้องและทุบตีโทโมะแต่ชายหนุ่มไม่สนใจกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างแรงก่อนจะถอด

เสื้อยืดของตัวเองออกจนร่างกายของตัวเองเปลือยเปล่าเหมือนแก้วแล้วจับขาทั้งสองข้างของแก้ว

พาดบ่า แก้วที่ถูกกระทำทั้งเจ็บปนกับความเสียวซ่านไปทั่วตัวก็เอื้อมมือมาเพื่อจะหาที่เกาะชาย

หนุ่มแต่ โทโมะกับปัดมือนั้นออกอย่างไม่ไยดี

 

 

 

 

“เป็นแค่คู่นอนก็สนองแค่ความต้องการของชั้นเท่านั้น ไม่ใช่เมีย”โทโมะพูดจบก็กระแทกสะโพก

อย่างแก้วอึ้งกับสิ่งที่โทโมะพูด น้ำตาไหลอาบแก้ม สำนึกผิดกับสิ่งที่เธอเคยทำร้ายหัวใจของโทโมะ

มาก่อน จึงเอามือจิกกับผ้าปูที่นอนแทน แล้วนอนให้โทโมะระบายความแค้นกับร่างกายเธอจนพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะคะ”เฟย์แปลกใจเมื่อเห็นเขื่อนกลับเข้ามาในบ้านคนเดียว

 

 

 

“พอดีไอ้โทโมะเจอแก้วน่ะเลยต้องเคลียร์กันยาว”เขื่อนพูดแล้วนั่งลงที่โซฟา เฟย์มองสักพักก่อนจะ

เอามาม่าที่ตัวเองต้มในครัวแล้วยกมานั่งข้างๆเขื่อน

 

 

 

 

“ไม่เข้าใจ นั่นเป็นเจ้าสาวของพี่ตัวเองแท้ๆทำไมถึงยังทำแบบนี้อีก”เฟย์ที่เริ่มระแคะระคายเรื่องของ

โทโมะและแก้วก็ว่า

 

 

 

 

“เอ้า ก็เค้าเคยรักกันมาก่อนนิ รักกันก่อนที่ป๊อปปี้จะเจอแก้วซะอีก ไอ้โทโมะน่ะรักแก้วมากเลยนะ

รักจนยอมทุกอย่าง ยอมคบกับแก้วหลบๆซ่อนๆตามที่แก้วต้องการ แต่ผลสุดท้ายก็กลายเป็นว่าต้อง

กลายเป็นไอ้โง่ที่เมียตัวเองสวมเขาไปกับพี่ชายตัวเองเฉย”เขื่อนพูดนึกถึงอดีตว่าโทโมะรักแก้วมาก

แค่ไหน

 

 

 

 

 

“นี่ใช่มั้ยคะคือสาเหตุที่คุณโทโมะเค้ากลายเป็นเพลย์บอยแบบนั้น”เฟย์ถาม เขื่อนจึงพยักหน้าแทน

คำตอบ

 

 

 

“แล้วคุณเขื่อนละคะ หลีหญิงทุกวันแบบนี้น่ะไม่คิดจะอยากหยุดที่ใครสักคนรึไง”เฟย์ถามก่อนจะ

เปิดดูมาม่าที่ตัวเองต้ม

 

 

 

“ก็ยังไม่เจอนิ สาวๆสมัยนี้เค้ารักสนุกพอๆกับผู้ชายนั่นล่ะ จะมีก็แค่เธอนี่ล่ะที่ทำตัวอย่างป้า”เขื่อน

พูดแล้วไม่วายแขวะแซวเฟย์ เฟย์หันขวับไปมองเขื่อน ภาพที่เฟย์สวมแว่นหน้าเตอะ มัดผมลวกๆใส่

เสื้อยืดตัวโคร่งๆกับกางเกงบอลที่ชอบใส่สบายๆทำให้เขื่อนแอบขำ เกิดมาเขาก็เพิ่งเคยเห็นผู้หญิง

อย่างเฟย์นี่ล่ะที่ทำอะไรไม่เคยห่วงสวยไม่กลัวอ้วนเลย

 

 

 

 

“เฟย์ไม่ใช่ป้านะ เฟย์อ่ะ อายุน้อยกว่าคุณเขื่อนอีก”เฟย์ว่าตามจริงเพราะเธอเรียนจบเธอก็มาทำงาน

กับแก้วเลย

 

 

 

 

“ไม่ป้าก็ไม่ป้า ว่าแต่หิวอ่ะกินด้วยดิ”เขื่อนพูดแล้วนั่งลงกับพื้นข้างเฟย์ก่อนจะดมมาม่าที่เฟย์ต้ม

 

 

“อ่ะๆ งั้นก็กินกับเฟย์ละกันค่ะ เมื่อกี้มันเหลือห่อสุดท้ายแล้วพอดี”เฟย์พูดก่อนจะเดินเข้าไปหยิบ

ส้อมมาให้เขื่อนแล้วนั่งกินมาม่ารอบดึกด้วยกัน2คน

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ทำไมยังไม่นอนอีก”ฟางที่อาบน้ำเสร็จเห็นป๊อปปี้มาเดินริมหาดคนเดียวก็เดินตามมาหา

 

 

 

“ทำไมนุถึงยังไม่ฟื้นนะ นี่มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว”ป๊อปปี้สงสัยกับอาการของภานุฝาแฝดตัวเอง

ก็พูดขึ้น

 

 

 

“มันจะเป็นไปได้มั้ยแก ที่ภานุเค้าอาจจะวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วตอนนี้อาจจะอยู่ที่ไหนสัก

แห่งก็ได้”ฟางสันนิษฐาน

 

 

 

“แล้วเค้าจะไปอยู่ไหนล่ะแก นี่มันก็ตั้งหลายเดือนแล้วนะ คนบ้าอะไรจะจำร่างตัวเองไม่ได้”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิแก เออ แกได้ไปหาพ่อแกมั้ย อยากไปมั้ยเดี๋ยวชั้นพาไป”ฟางพูด ก่อนจะเดินนำป๊อปปี้ไป

ที่ห้องนอนที่บ้านใหญ่ของพ่อป๊อปปี้

 

 

 

 

“ตานุยังไม่ฟื้นเลยนัน นี่ก็3เดือนแล้ว แล้วคุณล่ะนี่ก็จะครบ100วันของป๊อปแล้วจะให้ผมไปทำบุญ

ให้ลูกมั้ย”เสียงของพ่อป๊อปปี้พูดโทรศัพท์ทำให้ฟางและป๊อปปี้เงี่ยหูฟังก็รู้ว่าพ่อของเขาคุยเรื่อง

ทำบุญ100วันให้ป๊อปปี้กับแม่อยู่นั่นเอง

 

 

 

“คุณดูแลตัวเองล่ะ เข้มแข็งให้มากๆ เออ จริงสิผมยังสงสัยไม่หายเลยว่าทำไมโทดมะลูกอีกคนของ

คุณถึงเป็นเพื่อนกับจินนี่ลูกสะใภ้ผมตอนไหนไม่รู้ นี่เค้ามาเที่ยวที่บ้านด้วยล่ะ เอ่อ เพื่อนเค้าที่ชื่อ

ฟางก็มาด้วยนะ”พ่อพูดโทรศัพท์

 

 

 

 

“นัน ถ้าเรื่องของภานุมันไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้วคุณก็ยอมๆเถอะนะเผื่อสักวันภานุฟื้นมาเค้าจะ

ได้ดีใจที่แม่เค้ายอมรับเค้าแล้ว”พ่อพูดทำให้ป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านพัก

ด้วยกัน

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแน่น

 

 

 

“ป๊อป แกเป็นอะไรอ่ะ”ฟางที่ตกใจปนเขินแต่ก็กอดป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

“ทำไมแม่ถึงไม่บอกว่าชั้นมีฝาแฝดวะ และอีกอย่างแม่ก็ไม่เคยยอมรับภานุด้วย ชั้นสงสารภา

นุว่ะ”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงกอดป๊อปปี้เพื่อปลอบใจ

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะแก บางทีอาจจะเป็นอย่างที่พ่อแกพูดก็ได้ ถ้าภานุฟื้นแม่แกก็คงจะยอมรับภานุ

แล้ว”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทานให้เยอะๆเลยนะทุกคน ปลาหมึกเนี่ยอาเอามาจากท่าเรือเองเลยนะ”พ่อพูดขึ้นในเช้าวันต่อมา

แล้วเอาข้าวต้มมาให้ฟาง เฟย์และเขื่อน

 

 

 

 

“เอ่อแล้วนี่โทโมะไปไหนแล้วล่ะคะทำไมยังไม่กลับอีก”จินนี่ถามขณะที่ตักข้าวต้มชามที่2ให้เฟย์

 

 

 

“เอ่อ มันเจอเพื่อนเก่าเลยไปต่อกันนิดหน่อยน่ะครับ”เขื่อนพูดแล้วแย่งปลาหมึกมาจากชามข้าวต้ม

ของเฟย์ทันที

 

 

 

“ทานอีกก็ได้นะหนู อาต้มมาเยอะเลย”พ่อพูดแล้วก็ตักข้าวต้มเติมให้ชามของเขื่อนและฟาง

 

 

 

 

“เอ่อ คุณอาคะฟางขอข้าวต้มเพิ่มอีกที่นะคะ”ฟางพูดแล้วตักชามข้าวต้ม

 

 

 

“เอ่อ ฟางเค้าเลี้ยงกุมารน่ะครับ กุมารยักษ์”เขื่อนพูดเพราะรู้ว่าฟางตักข้าวต้มไปให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่

ยืนข้างหลังก็ผลักหัวเขื่อนไปทีนึงแล้วเดินตามฟางที่ทานอิ่มแล้วไปจุดธูปให้เขาด้านนอก

 

 

“เป็นไงฝีมือพ่อแก อร่อยละสิๆ”ฟางยิ้มเมื่อเห็นป๊อปปี้กินเอาๆ

 

 

 

 

 

“นั่นคือป๊อปปี้ใช่มั้ย”พ่อเดินตามฟางออกมาแล้วพูด ป๊อปปี้กับฟางหันไปมองอย่างตกใจ

 

 

 

“ทำไมพ่อถึงเห็นป๊อปปี้ล่ะคะ”ฟางถามอย่างสงสัย

 

 

 

“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนแรกพ่อได้ยินเสียงพ่อก็คิดว่าเป็นภานุ แต่เมื่อคืนพ่อเห้นป๊อปคุยกับ

ฟางและตอนนี้ พ่อถึงได้มั่นใจว่านี่คือป๊อปปี้ลูกพ่ออีกคน”พ่อพูดจบป๊อปปี้ก็เดินไปแล้วไหว้พ่อตัว

เองทันที

 

 

 

 

 

“ผมขอโทษนะครับที่ไม่เคยมาดูแลพ่อ จนตัวเองตายไปก็พึ่งได้มาแบบนี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“พ่อว่ามันเป็นความผิดพ่อกับนันเองล่ะที่ตอนหย่ากันแล้วตกลงกันว่าแจะแบ่งป๊อปกับนุไปเลี้ยงแล้ว

ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน นี่นันก็พึ่งจะกลับมาคุยกับพ่อก็ตอนเราเสียแล้วเจ้านุเป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้ล่ะ แล้วนี่

เป็นแฟนของเราใช่มั้ย เราถึงได้มาอยู่กับเค้าน่ะ”พ่อพูดทำให้ฟางหน้าแดงหันไปมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่หรอกพ่อ ตอนนั้นผมเองก็จะแต่งงานกับแก้ว นี่น่ะฟางเพื่อนสนิทผมตั้งแต่เด็กๆแล้ว”ป๊อปปี้รีบ

พูดทำให้ฟางแอบซึมลงไปทันที

 

 

 

 

“เออ แปลกเนาะทำไมแกถึงไม่ทำให้แฟนแกเห็น แต่เพื่อนสมัยเด็กกลับมาเห็นแก”พ่อพูด

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะคะคุณอา แล้วคุณอาแน่ใจได้ไงคะว่านี่คือป๊อปปี้ไม่ใช่ภานุ”ฟางรีบถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

“เพราะเจ้านุน่ะเป็นคนอารมณ์ร้อน โผงผาง เวลาคุยก็จะพูดห้วนๆ แต่ป๊อปปี้น่ะยังมีความอ่อนโยน

เพราะได้เชื้อแม่เค้ามาเยอะและอีกอย่างที่ต่างกันคือตา ตาของภานุจะแปลกอย่างนึงคือตาเค้าเป็นสี

น้ำตาลอ่อนกว่าคนปกติ”พ่ออธิบายลักษณะแตกต่งของป๊อปปี้และภานุให้ฟางฟัง

 

 

 

 

“แล้วผมจะได้เจอภานุมั้ยล่ะครับ เพราะตอนนี้ภานุไม่ฟื้นหรือว่าภานุอาจจะวิญญาณออกจากร่าง

ก็ได้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ถ้าออกไปแล้วทำไมเจ้านุถึงยังไม่กลับมาเข้าร่างล่ะ ทีป๊อปยังกลับมาหา มาคลุกคลีกับฟางกับน้อง

ชายอยู่เลย”พ่อสงสัย

 

 

 

 

“เอ่อ ฟางเคยอ่านเจอในหนังสือน่ะค่ะว่าคนไข้ที่เป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้เราต้องทำกายภาพบำบัด

ค่ะ เพื่อกระตุ้นร่างกายของคนไข้ให้ตอบสนองจะได้ฟื้นไวๆ”ฟางพูด

 

 

 

 

“ถ้าอย่างงั้นพ่อก็เอาภานุไปรักษาตัวที่กรุงเทพก็ได้นี่ฮะ แม่จะได้มาดูภานุด้วย”ป๊อปปี้เสนอความ

เห็นก่อนจะตกลงกันว่าจะให้ภานุไปรักษาตัวทำกายภาพที่กรุงเทพ

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วก็ออกไปสิ รึว่าอยากนอนรอให้หนุ่มๆ ผู้ชายคนอื่นเค้ามาใช้บริการต่อห้ะ”โทโมะเดินออกมา

จากห้องน้ำเห็นแก้วยังอยู่ในผ้าห่มก็พูดขึ้น

 

 

 

“แต่นี้ใช่มั้ย นี่คือสิ่งที่ชั้นต้องชดใช้ให้นายใช่มั้ยกับการที่ชั้นทำร้ายหัวใจของนาย”แก้วเงยหน้าถาม

โทโมะ โทโมะเมื่อสบตากับคนเคยรักอย่างแก้วต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากใจอ่อน

 

 

 

 

 

“น้อยไป นี่ถือว่ายังน้อยไป หลอกลวงหัวใจชั้นให้หลงติดกับเธอแล้วทำร้ายหัวใจชั้นคิดว่าแค่นี้มันจะ

พองั้นหรอ หึ ไม่มีวันซะหรอก รีบใส่เสื้อผ้าได้แล้ว”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าไม่มองแก้ว

อีกเลย

 

 

 

 

 

 

บอกแล้วว่าคู่โทโมะกับแก้วเค้าเป็นคู่ดาร์ก ชอบดราม่าใส่กัน

 

 

ตอนนี้อธิบายไปเถอะนะ เห็นบอกว่างงกันอ่ะเลยเพิ่มบทให้ ถ้างงอีกก็อาจจะต้องตัดบาง

ตอนเพื่อไม่ให้รีดเดอร์งงกับเนื้อเรื่องอ่านะ