รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
“หมอคะ น้องสาวของชั้นเป็นยังไงบ้างคะหมอ”โฟร์วิ่งกระหืดกระหอบมาหาหมอหลังจากทางตำรวจ
โทรไปแจ้งเธอกลางดึกที่บ้านว่าฟางได้รับอุบัติเหตุ
 
 
 
“ตอนนี้น้องสาวของคุณมีการกระทบกระเทือนที่ดวงตาอย่างแรงนะครับ หมอคิดว่าเราอาจจะต้อง
ผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาให้กับน้องสาวของคุณ”หมอพูดโฟร์อึ้ง
 
 
 
“ได้ไงกันคะหมด แล้วถ้าไม่มีคนมาบริจาคดวงตาให้ละคะ น้องชั้นก็ตาบอดงั้นสิ”โฟร์โวยวาย
 
 
“นับว่าน้องสาวของคุณโชคดีมากนะครับที่เมื่อเช้ามีคนไข้มาขอบริจาคอวัยวะให้กับทางโรงพยาบาล
หมอจะทำการผ่าตัดให้กับน้องสาวของคุณนะครับไม่ต้องห่วง”หมอพูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
ผ่าตัด
 
 
 
 
“แม่ขา ช่วยน้องด้วยนะคะ”โฟร์หลับตาแล้วพูดถึงแม่ของเธอที่เสียไป และเป็นแม่บุญธรรมของฟาง
นั่นเอง
 
 
 
“ฟางเป็นยังไงบ้างพี่โฟร์”ธามไทเพื่อนสนิทของฟางวิ่งเข้ามาแล้วรีบถามโฟร์ทันที
 
 
 
“หมอบอกว่าฟางต้องผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาเดี๋ยวนี้เลยอ่ะธาม พี่เป็นห่วงน้องเราจะทำไงดี”โฟร์กังวล
 
 
 
“พี่ไฟร์ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ฟางถึงมือหมอแล้ว หมอนี่เก่งจะตายเราต้องเชื่อมือหมอสิ”ธามไทพูด
ให้กำลังใจโฟร์
 
 
 
 
 
2อาทิตย์ต่อมา
 
 
 
 
“ฟางเป็นยังไงบ้างพี่โฟร์”ธามไทเดินเข้ามาในห้องคนไข้แล้วมองฟางที่มีผ้าพันแผลปิดตาอยู่นอนิ่ง
สนิทตลอด2อาทิตย์ที่ผ่านมานี้โดยมีโฟร์และเขาสลับกันมาเฝ้า
 
 
 
“ยังไม่ฟื้นเลยธาม”โฟร์พูดก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้กับฟาง
 
“อ๊ะ”โฟร์ร้องเมื่อรู้สึกได้ว่าฟางขยับตัวจึงรีบเอามือฟางมากุมไว้ก่อนจะรู้สึกได้ว่าฟางกำลังบีบมือตัว
เองอยู่
 
 
 
 
“ธาม ไปตามหมอมาเร็วๆ”โฟร์พูดอย่างร้อนรนก่อนจะให้ธามไทไปตามหมอมาตรวจน้องสาวของ
เธอ
 
 
 
 
“อาการภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับจะเหลือก็แต่ดวงตาที่พึ่งผ่าตัดมาตอนนี้ต้องเว้นช่วง
ไว้สักพักถึงจะเปิดผ้าพันแผลได้ครับ”หมอพูด
 
 
 
“แล้วอีกนานมั้ยคะหมอที่ชั้นจะเปิดผ้าพันแผลนี้ออกมาได้”ฟางหันไปถามหมอตามเสียงพูดของ
หมอ
 
 
 
“คงอีกซัก2-3วันนี่ล่ะครับ วันนี้ก็นอนพักผ่อนก่อนละกันนะครับ”หมอพูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
“ดีแล้วนะที่ฟางไม่เป็นอะไรมากน่ะ รู้มั้ยว่ารถแท็กซี่ที่ฟางนั่งมานะ ระเบิดไฟลุกไหมเต็มคันรถเลย
แถมคนขับรถที่ขับรถคันนั้นนะยังไหม้ไปกับรถเลย น่ากลัวมาก”ธามไทพูดข้างๆฟางแล้วเล่าเรื่อง
ต่างๆให้ฟางฟัง
 
 
 
 
“ตำรวจบอกว่าฟางน่ะลอยกระเด็นออกมานอกรถเลยรอดมาได้ แต่เราดันโดนเศษกระจกกระเด็นเข้า
ตาเลยต้องผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วนะ”โฟร์พูด
 
 
 
 
“วันนั้นน่ะหรอ”ฟางที่ถูกผ้าพันแผลปิดตาอยู่นั่งลงกับเตียงแล้วพยายามนึกถึงเหตึการณ์วันนั้น
 
 
 
 
“ตอนที่ฟางรู้สึกกระเด็นออกมา เหมือนกับมีใครมาดึงฟางออกปากรถเลยนะ”ฟางพูดขึ้นทำเอาธาม
ไทและโฟร์ชะงัก
 
 
 
 
“เหลวไหลน่าฟาง ในรถมีแกกับลุงคนขับแท็กซี่ แกน่ะคงลอยกระเด็นออกมาเองอ่ะ จะไปมีคนช่วย
แกตอนนั้นได้ไง”ธามไทพูดแล้วพลางส่ายหน้า
 
 
 
 
“แต่ตอนนั้นก่อนที่ฟางจะสลบ เหมือนฟางได้ยินเสียงป๊อปปี้นะ”ฟางพูดจบโฟร์และธามไทมองหน้า
กันตกใจแล้วกลืนน้ำลายเอือก จะเป็นไปได้ไงกัน
 
 
 
“ฟางพี่ว่าเราหูแว่วไปเองล่ะ สงสัยเราคงจะคิดถึงเพื่อนเรามากไปสินะ เพราะงานศพก็ไปช่วย
ครอบครัวเค้าทุกคืนนินา เราอาจจะเก็บมาคิดเป็นตุเป็นตะก็ได้”โฟร์พูด
 
 
 
“แต่ว่าฟางได้ยินเสียงป๊อปปี้จริงๆนะ”ฟางพยายามพูด
 
 
 
“แกนี่สงสัยตอนรถชนแกต้องหัวกระแทกอะไรเข้าแน่ๆดูดิ สมง สมองกระทบกระเทือนเอาแบบนี้ ชั้น
ว่าแกนอนพักเถอะนะ”ธามไทพูดก่อนจะประคองตัวฟางล้มลงนอนกับเตียง
 
 
 
“แต่ชั้นได้ยินเสียงป๊อปปี้จริงๆนินา”ฟางพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วหลับตาลง
 
 
 
“สงสัยฟางคงจะเสียใจเรื่องป๊อปปี้มากแน่ๆเลยเอาคิดอะไรเป็นตุเป็นตะแบบนี้”โฟร์พูดเมื่อปิดไฟแล้ว
เดินออกมาด้านนอกกับธามไท
 
 
 
 
“พี่โฟร์แต่เค้าว่ากันว่าถ้ากลับจากงานศพแล้วได้ยินเสียงใครเรียกแล้วเราขานเค้าจะตามเรากลับมา
ไม่ใช่หรอ”ธามไทพูดแล้วทำหน้าขนลุกน่ากลัว
 
 
 
 
“นี่แน่ะธาม เวลากลางคืนพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แล้วยิ่งอยู่โรงพยาบาลนี้ด้วย พอเลยนะ เลิกบ้าตามคำ
พูดยัยฟางเลย ฟางน่ะมันสนิทกับป๊อปปี้มาก คบกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว ไม่แปลกหรอกที่ฟางจะผูกพัน
กับป๊อปปี้แบบนั้น สงสัยยัยฟางต้องเก็บมาคิดอะไรแน่ๆ”โฟร์หยิกธามไทไปทีนึงก่อนจะเดินออกไป
จากที่หน้าห้อง โดยไม่มีใครเห็นเลยว่าในห้องของฟางที่พวกเขาออกมานั้นมีใครนั่งอยู่ในห้องนั้นอยู่
ตลอดเวลา
 
 
 
“แค่แกไม่เป็นอะไรมากเท่านี้ก็ดีแล้วล่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
หลายวันต่อมา หมอได้ทำการเปิดผ้าพันแผลออกจากดวงตาของฟาง ฟางกระพริบตาช้าๆเพื่อปรับ
สายตาให้เข้ากับแสงภายนอก
 
 
 
 
“ช่วงนี้อย่าพยายามใช้สายตาในการเพ่งอะไรมากนะครับ เพราะต้องปรับสายตาให้เขากันให้ดีก่อน
เดี๋ยวพักซัก2-3วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ”หมอพูด ฟางพยักหน้าก่อนสายตาจะมอง
ไปทางโฟร์และธามไทที่ยืนด้านหลังหมอแล้วยิ้มให้กับเธอ ฟางจึงยิ้มตอบแต่แล้วพลันสายตาเธอ
ไปสะดุดกัยใครบางคนที่ยืนหลังธามไทอีกที ป๊อปปี้
 
 
 
“อ๊ะ”ฟางตกใจกระพริบตาถี่ๆแต่ต้องร้องเมื่ออาการปวดตากำเริบขึ้น
 
 
 
 
“หมอบอกแล้วไงครับว่าอย่าพึ่งใช้สายตาเพ่งอะไรมาก ยังไงคุณก็พักผ่อนให้มากๆนะครับ”หมอพูด
ก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
“หายไปไหนแล้วน่ะ”ทันทีที่หมอเดินออกไปจากห้องฟางก็สาดส่องสายตามองหาป๊อปปี้ในห้อง
 
 
 
“แกหาอะไรหรอฟาง”ธามไทถามเมื่อฟางมองหาอะไรบางอย่างในห้องนี้
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ เมื่อกี้ชั้นเห็นป๊อปปี้”ฟางพูดทำเอาธามไทที่ดื่มน้ำแทบพ่นน้ำออกมา
 
 
 
 
“ไอ้บ้า แกจะไปเห็นป๊อปปี้เค้าได้ไง แกอย่าลืมสิป๊อปปี้น่ะตายไปแล้วนะ แถมแกยังเป็นคนไปงาน
เผาศพเค้าอีกด้วยก่อนที่แกจะโดนรถชนไง”ธามไทรีบพูดส่วนโฟร์เมื่อได้ยินก็รีบนั่งใกล้ๆธามไท
ทันที
 
 
 
 
“จริงสิ ป๊อปปี้ตายไปแล้วนี่นา”ฟางพูดขึ้นอย่างเศร้าๆก่อนจะซึมลงไป
 
 
 
 
“ฟาง ไม่ต้องเสียใจนะ ไม่มีใครห้ามความตายได้หรอก ป๊อปปี้เค้าไปสบายแล้วนะ”โฟร์เห็นน้องสาว
เศร้าลงไปก็เดินมาปลอบน้องสาว
 
 
 
“อย่าคิดมากเลยนะแก เมื่อกี้แกอาจจะคิดถึงเพื่อนแกมากไปก็ได้เลยทำให้แกน่ะเก็บเอามาคิดเป็น
ตุเป็นตะแบบนั้น เอาเป็นว่าแกพักผ่อนให้สบายๆก่อนเถอะอย่าพึ่งใช้สายตามาก เดี๋ยวชั้นกับเจ้โฟรื
จะไปจัดการเรื่องคอนโดใหม่ของแกเอง ไม่ต้องห่วงนะ”ธามไทพูดก่อนจะห่มผ้าให้ฟางแล้วลูบผม
ฟางอย่างอ่อนโยน แวบนึงโฟร์มองเห็นการกระทำของคู่นี้แล้วเบือนหน้าหนีทันที
 
 
 
 
“ขอบคุณมากเลยนะ รีบออกไปกันก่อนเลยก็ได้นะเพราะเดี๋ยวรถจะติดเอา”ฟางพูดก่อนจะพลิกตัว
แล้วหลับตาลง โฟร์กับธามไทจึงเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
“สงสัยตาฝาดล่ะมั้งเมื่อกี้”ฟางพูดกับตัวเองเบาๆแล้วพลิกตัวกลับมานอนหงายต้องชะงักเมื่อเจอกับ
ใครบางคนนั่งอยู่ทีเตียงคนไข้ข้างๆเธอ
 
 
 
 
 
“นี่แกเห็นรึว่าไม่เห็นชั้นกันแน่วะเนี่ย”ป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฟางทำให้ฟางอึ้ง
 
 
 
 
 
 
“เห้ยยย”
 
 
 
 
 
 
อยากรู้เรื่องจะเป็นไงต่อก็เม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ