รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้เดินมาตามทางอย่างไม่มีจุดหมาย ภาพที่แก้วและเขารักกันตอนที่อยู่ฝรั่งเศสฉายย้อนเข้ามา
ในหัว ภาพที่ป๊อปปี้คุกเข่าขอแก้วแต่งงานย้อนเข้ามา โดยมีโทโมะและเขื่อนร่วมยินดีด้วย
 
 
 
 
“ทำไมต้องหลอกกันด้วยแก้ว ทำไม”ป๊อปปี้พูดออกมาทั้งน้ำตา ตอนนี้ไม่มีใครเห็นเขาและเดินทะลุ
ร่างชายหนุ่มนป๊อปปี้มาหยุดที่ริมสะพานแห่งหนึ่ง ภาพที่โทโมะกับแก้วมีอะไรกันเมื่อกี้ยังติดตาชาย
หนุ่ม
 
 
 
 
 
“โธ่ โว้ย ทำไม!!!”ป๊อปปี้ตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นก่อนที่เศษกระดาษและกล่องที่อยู่แถวนั้นลอย
หมุนไปตามแรงโกรธ และเสียใจของชายหนุ่มแล้วค่อยๆสงบลง
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางวิ่งเข้ามาในบ้านของป๊อปปี้แล้วมองหาป๊อปปี้ ก่อนพยายามจะเรียกชายหนุ่ม
 
 
 
“นี่มาเอะอะอะไรเนี่ย”โทโมะในชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาหาฟาง
 
 
 
 
“ฟะ ฟางมาทำอะไรที่นี่”แก้วที่สวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำเหมือนกับโทโมะตกใจเมื่อเห็นฟางก่อนจะ
มองไปรอบๆ โชคดีที่คุณแม่ไปงานเลี้ยงกับเพื่อนๆในสมาคมไม่อย่างงั้นคงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ นายอยู่ไหนน่ะ”ฟางพยายามเรียกป๊อปปี้อีกครั้ง โทโมะและแก้วตกใจมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
 
 
 
“นี่เธอพูดอะไรของเธอ พี่ป๊อปน่ะตายไปแล้วนะ”โทโมะพูด
 
 
 
 
“ชั้นเคยบอกแล้วไง ถ้าวิญญาณป๊อปปี้ยังอยู่แล้วเค้ารู้เรื่องนี้จะเป็นยังไง”ฟางพูดก่อนจะเปิดประตู
ห้องป๊อปปี้ก็พบแต่ความว่างเปล่า ก่อนจะนึกได้รีบวิ่งลงไปที่ศาลพระภูมิที่หน้าบ้าน
 
 
 
 
“ท่านคะ ท่านเห็นป๊อปปี้มั้ยคะท่าน”ฟางรีบถามเจ้าที่ทันที
 
 
 
 
“ฟางนี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอน่ะ ชั้นว่าเธอเพี้ยนแล้วนะ”โทโมะที่รีบสวมเสื้อผ้าแล้ววิ่งมาหาฟาง
 
 
 
“ชั้นไม่ได้บ้า ชั้นเห็นวิญญาณป๊อปปี้จริงๆ”ฟางพูด แล้วพยายามเรียกเจ้าที่
 
 
 
 
“ถ้าวิญญาณป๊อปปี้มีจริงทำไมไม่มาให้คุณแม่ ชั้น หรือโทโมะที่เป็นคนในครอบครัวเห็นล่ะ ทำไม
ต้องเป็นเธอด้วย”แก้วพูด ทำให้ฟางสะอึก จริงสิเธอเป็นคนนอกทำไมเธอถึงเห็นวิญญาณป๊อปปี้ด้วย
ล่ะ
 
 
 
 
“ชั้นไม่รู้เหมือนกัน ท่านคะบอกฟางมาเถอะค่ะท่าน”ฟางพูดก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าที่
 
 
 
 
“เธอนี่เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆฟาง มานี่”โทโมะกระชากแขนฟางแต่ฟางสะบัดแขนออกจากการกระชาก
ของโทโมะ
 
 
 
 
“แม่หนู รีบตามป๊อปปี้ไปเร็ว ตอนนี้เค้าอยู่ที่สะพานไม่ไกลจากที่นี่นักหรอก”เจ้าที่โผล่ออกมาบอก
ฟาง ฟางพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งมาที่สะพานในเวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำ ทำให้คนที่เคยพลุกพล่านเริ่ม
หายไป
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ นายอยู่ที่ไหนน่ะ ออกมาเถอะ”ฟางตะโกนเรียกป๊อปปี้จนทั่วแต่ไม่มีวี่แววชายหนุ่มเลย
 
 
 
“โอย ตายๆเมื่อกี้ ฝนฟ้าก็ไม่มีแล้วเกิดลมอะไรก็ไม่รู้”เสียงของป้าขายของแถวนั้นพูดขึ้นฟางรีบวิ่ง
ไปหา
 
 
 
 
“เอ่อ แถวนี้มีอะไรหรอคะทำไมถึงได้เละแบบนี้”ฟางถาม
 
 
 
“ก็เมื่อกี้น่ะสิหนู แดดก็เปรี้ยงๆอยู่ดีๆก็มีลมพัดแรงมากเลยเนี่ยข้าวของยังกระจุยกระจายอยู่เลย”ป้า
คนหนึ่งพูด
 
 
 
 
“เอ้า ก็มันเป็นฤทธิ์เดชของผีน่ะสิแม่มึง”ลุงคนหนึ่งพูด
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ไอ้แก่ก็พูดไร้สาระ หนูอย่าไปฟังเลยนะจ้ะมันชอบเมาแล้วพูดเลอะเลือนแบบนี้ล่ะ”ป้าพูด
 
 
 
“ชั้นไม่ได้เหลวไหลนะ ผีผู้ชายมันทำนะหนู มันเหมือนมันร้องไห้เนี่ยล่ะแล้วก็พังข้าวของแถวนี้หมด
เลย”ลุงพูดฟางชะงัก
 
 
 
 
“ลุง บอกผีผู้ชายลักษณะเค้าเป็นยังไงหรอคะ”ฟางถามลุงทันที
 
 
 
“ก็ผู้ชายสูงๆ ขาวๆ ผมสั้น ใส่เสื้อแจ้กเก็ตสีเขียวขี้ม้า ด้านในใส่เสื้อยืดสีขาวน่ะ”ลุงบอกลักษณะ
ทำให้ฟางอึ้งเพราะนั่นคือป๊อปปี้
 
 
 
 
“ลุง แล้วลุงเห็นมั้ยว่าเค้าไปไหนแล้วน่ะลุง”ฟางถามอย่างร้อนรน
 
 
 
 
“มาร้องแล้วก็หายไป เหมือนไปทางโน้นเนี่ยมั้ง”ลุงพูดแล้วชี้ไปที่ทางป่าช้า ฟางรีบวิ่งไปที่ป่าช้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ นายอยู่ไหนน่ะ ออกมาเถอะ”ฟางเดินเรียกป๊อปปี้มาตามทางอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะทรุด
นั่งลงตรงศาลาโล่งๆทางเข้าป่าช้า
 
 
 
 
“มานั่งอะไรตรงนี้จ้ะน้องสาว ไม่กลัวหรอ”ชาย2คนเดินเข้ามาทักฟางแล้วมองด้วยสายตากรุ่มกริ่ม
 
 
 
 
“เอ่อ มาตามหาเพื่อนค่ะ ขอตัว”ฟางเห็นท่าทางไม่น่าไว้วางใจก็รีบลุกหนีแต่ชายฉกรรจ์2คนเดินมา
ขวาง
 
 
 
 
“หาเพื่อนเจอแล้วหรอ ให้พวกพี่2คนช่วยหามั้ยจ้ะ จะช่วยหาทุกซอก ทุกมุมเลย”ชายคนแรกพูด
แล้วมองฟางด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
 
 
 
“เอ่อ เพื่อนคงจะกลับบ้านแล้วล่ะค่ะ คือต้องกลับแล้ว”ฟางรีบหนีแต่ถูกชายคนนั้นคว้าแขนไว้ได้
 
 
 
 
“เอ้า จะไปไหน พวกพี่ช่วยหาเพื่อนให้นี่ไงจ้ะ”ชายคนที่2พูดแล้วช่วยลากฟางไปที่พุ่มไม้ข้างทาง
 
 
 
 
“ไม่นะ ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับบ้าน ปล่อย”ฟางร้องสุดเสียงแล้วพยายามดิ้นหนี ชายคนแรกโมโหชก
เข้าไปที่ท้องฟางอย่างแรงจนฟางจุกจนตัวงอแล้วทรุดลงไปนอนกับพื้น ชาย2คนหัวเราะก่อนจะลาก
ฟางมาข้างทางแล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าอย่างหื่นกระหาย
 
 
 
 
 
“ขาวอะไรอย่างนี้ เป็นบุญพวกกูแล้วได้ลิ้มลองสาวๆสวยๆแบบนี้”ชายคนแรกพูดก่อนจะก้มลงซุก
ไซร้ ฟางบ่ายเบี่ยงหนีด้วยความขยะแขยงน้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ฮือ ช่วยด้วย”ฟางพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ป๊อปปี้อยู่ที่ไหน ช่วยฟางด้วย
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
โทโมะเอาไม้ฟาดไปที่หัวของชายคนแรกที่กำลังซุกไซร้ตัวฟางอยู่จนล้มพับ
 
 
 
 
“เห้ย”ชายคนที่2ไม่ยอมแพ้ เอาไม้มาฟาดโทโมะจนล้ม โทโมะเอามือแตะที่หน้าผากพบว่าหัวตัว
เองแตกก็ลุกขึ้นแล้วชกหน้าชายคนที่2จนล้มเช่นกัน
 
 
 
 
“มึงทำกูเลือดออกนะ”ชายคนแรกพูดจบก็เอาไม้ฟาดลงกลางหลังโทโมะก่อนจะดึงมือชายคน
ที่2ไปรุมกระทืบโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ทะ โทโมะ ฮือๆ ช่วยด้วย”ฟางร้องก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาช่วยโทโมะอย่างเจ็บปวดแล้วมองไปรอบๆ
พลันสายตามองไปเห็นป๊อปปี้ที่ยืนมองนิ่งๆ
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ช่วยโทโมะด้วย ฮือๆ”ฟางร้องไห้ขอร้องป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองนิ่งไม่เข้าไปช่วย
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ขอร้อง นั่นน้องนายนะ นายต้องช่วยน้องนายสิ”ฟางพยายามขอร้องแต่ป๊อปปี้กลับนิ่งเฉย
 
 
 
 
“คนทรยศสมควรโดนลงโทษ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆไม่เข้าไปช่วยฟางอึ้งก่อนะตัดสินใจพยายามลุกขึ้นมา
อย่างยากลำบาก
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
ชายคนแรกเอาไม้จะฟาดโทโมะแต่ฟางมากันไว้แล้วล้มลงไป
 
 
 
 
 
 
“ฟาง มึง อั่ก”โทโมะตกใจแล้วจะลุกขึ้นชกชายคนแรกแต่ถูกชายคนที่2ต่อยคว่ำ
 
 
 
 
“ทำเพื่อนกู น้องกูจนพอใจรึยัง”เสียงป๊อปปี้พูดก้องหูชายคนแรกและคนที่2 ชายทั้ง2มองไปรอบๆ
เลิ่กลั่ก
 
 
 
 
 
“ใครวะ แน่จริงก็ออกมาสิวะ”ชายคนที่2พูดท้าทายป๊อปปี้แล้วมองไปรอบ
 
 
 
 
“งั้นแปลว่าพอใจแล้วสินะ กูจะได้จัดการเอาคืนพวกมึงซักที”ป๊อปปี้โผล่มาในควันสีดำก่อนจะซัด
ชายคนที่2ติดกำแพงป่าช้าจนชายคนที่2กระอักเลือด ท่ามกลางความตกใจของโทโมะที่ประคอง
ฟางขึ้นมา
 
 
 
 
 
“ใครวะ จะทำอะไรพวกกูน่ะ”ชายคนแรกมองไปรอบๆเริ่มกลัวก่อนจะชักปืนที่พกออกมาแล้วจ่อไป
ทั่ว
 
 
 
 
 
“คิดว่าปืนแค่นี้จะทำอะไรกูได้หรอ”ป๊อปปี้โผล่มาจ้องหน้าชายคนแรกอย่างกินเลือดกินเนื้อ
 
 
 
 
 
 
ปัง ปัง
 
 
 
 
 
ชายคนแรกยิงป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองกระสุนที่ทะลุผ่านตัวเองไปโดนเพื่อนของชายคนแรกนอนตายริม
กำแพงอย่างอนาจ ชายคนแรกกลัวโยนปืนทิ้ง
 
 
 
 
 
“อยากตายแบบไหนห้ะ เลือกเอาเลย”ป๊อปปี้บีบที่คอชายคนแรกจนตัวลอย ฟางลืมตามามองอย่าง
ตกใจเพราะตอนนี้ดวงวิญญาณของป๊อปปี้เป็นดวงวิญญาณที่มีแต่ความโกรธแค้นจนมีแต่ควันสีดำ
พวยพุ่งล้อมรอบกาย
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้อย่า พอได้แล้วอย่าทำร้ายเค้า”ฟางร้องขอ โทโมะหันไปมองฟางอย่างตกใจ
 
 
 
 
“มันทำร้ายเธอนะ ทำร้ายน้องชั้นด้วย มันสมควรได้รับโทษ”ป๊อปปี้หันขวับไปมอง
 
 
 
 
 
“ถ้านายฆ่าเค้าบาปมันจะหนักนายจะไม่ได้ผุดได้เกิดนะ ขอร้องเถอะนะป๊อปปี้”ฟางพูดก่อนจะ
พยายามลุกขึ้นไปกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้นิ่งเงียบก่อนจะปล่อยตัวชายคนแรกลงไป แล้วแสงสีขาวก็สาด
ส่องไปทั่วร่างชายหนุ่มและสว่างจนโทโมะที่เจ็บตัวอยู่เอามือป้องตาตวเองไว้ แต่ก็แอบมองด้วย
ความอยากรู้
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป”โทโมะเห็นฟางกำลังกอดป๊อปปี้ก่อนสติทุกอย่างจะพร่าเลือนแล้วสลบไป
 
 
 
 
 
 
“ทางนี้ค่ะคุณตำรวจ โทโมะ”แก้ววิ่งมาพร้อมตำรวจแล้วตกใจที่เห็นโทโมะสลบไปแล้วก็รีบวิ่งไป
ประคองกอด ป๊อปปี้มองภาพที่แก้วร้องไห้กอดโทโมะด้วยความเป็นห่วงเป็นใยก็เจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
“อย่าร้องไห้นะป๊อปปี้ นายเจ็บชั้นก็เจ็บเหมือนนายนะ”ฟางคลายกอดชายหนุ่มแล้วพูดเบาๆก่อนจะ
เป็นลมไป ป๊อปปี้มองฟางด้วยความตกใจก่อนจะพยายามรั้งตัวไว้แล้วต้องตกใจเมื่อตัวเองกลายเป็น
ร่างบางใสจับตัวฟางไม่ได้อีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ฟางฟื้นแล้วค่ะ”เสียงของโฟร์พูดทำให้ ธามไทและพ่อของโฟร์วิ่งมาดูอาการฟาง
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางเรียกชื่อเพื่อนรักออกมา ธามไทมองฟางด้วยความน้อยใจก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟา
ตามเดิม
 
 
 
 
 
“กี่ครั้งแล้วฟางเรียกถึงมัน ป๊อปปี้ตายไป2เดือนแล้วนะฟาง”ธามไทพูด
 
 
 
 
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นชั้นไปทำงานต่อล่ะ”พ่อโฟร์เหล่มองฟางนิดนึงก่อนจะเดินออกจากห้องไป
โฟร์ถอนหายใจแล้วนั่งลงจับมือฟาง
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรแล้วนะฟางปลอดภัยแล้วนะ”โฟร์บอกน้องสาวแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
“จริงสิคะ โทโมะที่ช่วยฟาง เค้าเป็นยังไงบ้าง”ฟางถามถึงโทโมะทันที
 
 
 
 
“อ๋อ อยู่ห้องข้างๆน่ะจ้ะ เห็นแม่กับแฟนเค้าเฝ้าอยู่น่ะ”โฟร์บอกฟาง ฟางนิ่งเงียบก่อนจะมองไปรอบๆ
ห้องเพื่อมองหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“งั้นฟางนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวค่อยยังชั่วแล้วค่อยไปเยี่ยมเพื่อนฟางห้องข้างๆนี้ก็ได้”โฟร์พูดก่อนจะ
ห่มผ้าห่มให้ฟาง ฟางมองไปรอบๆห้องอีกครั้งเพื่อมองหาป๊อปปี้ก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
 
ตอนนี้บู๊นิดนึงๆ 55555 เอาให้เห็นด้านมืดของป๊อปปี้นิดๆ
 
 
อยากรู้เป็นไงเม้นกับโหวตด้วยน้าาาา