รักเราไม่มีเฮี้ยน

9.9

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 01.33 น.

  45 ตอน
  566 วิจารณ์
  103.82K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มีนาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

11) เพียงช่วงเวลาสั้นๆที่แสนสุข

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฟางช่วยคุณแม่นะคะ”ฟางอาสามาช่วยคุณแม่ล้างจานหลังจากที่เลี้ยงอาหารพระเรียบร้อย
แล้ว
 
 
“หนูฟางไปพักก็ได้ลูกเดี๋ยวแม่ให้เด็กมาทำความสะอาดเอง”คุณแม่พูดกับฟางอย่างเกรงใจ
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟางเองก็ไม่ชอบอยู่เฉยๆสู้ทำอะไรแบบนี้ดีกว่าจะได้ออกกำลังด้วย”ฟางพูดยิ้มๆ
 
 
“ยัยนี่เป็นโรคสมาธิสั้นนะแม่ อย่าไปใกล้เดี๋ยวเชื้อบ้าจะติดเอา”ป๊อปปี้รีบพูดแซวฟาง
 
 
 
“ไอ้บ้าไปเลยนะ”ฟางหลุดปากไล่ป๊อปปี้ออกมาทำเอาคุณแม่ตกใจทันที
 
 
“ฟางหนูหมายถึงแม่หรอลูก”คุณแม่ถามงงๆเมื่อในห้องครัวมีเธอและฟางแค่2คน
 
 
 
“อ๋อ เปล่าค่ะ ฟางเอ่อ หมายถึง แมลงวันน่ะค่ะ มันมากวนใจ จุกจิกจู้จี้ น่ารำคาญน่ะค่ะ”ฟางพูดแล้ว
หันไปมองที่ป๊อปปี้
 
 
“ใครเป็นแมลงวัน หนอย ยัยลูกเป็ดเอ้ย”ป๊อปปี้ว่าฟางอย่างไม่ยอมแพ้จนฟางถมึงตาใส่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“อ้าวเฟย์จะไปไหนหรอลูก”คุณแม่ถามเมื่อเห็นเฟย์และแก้วช่วยกันเอาพวกไม้กวาดและไม้ถูพื้นขึ้น
ไปชั้นบน
 
 
 
“ก็แก้วคิดว่าไหนๆก็ทำบุญให้ป๊อปปี้แล้ว เราก็ควรจะทำความสะอาดห้องของป๊อปปี้นะคะ เพราะเอ่อ
ตั้งแต่หลังจากงานศพของป๊อป เราเองก็ปิดตายห้องป๊อปมาโดยตลอดเราน่าจะทำความสะอาดนะ
คะ”แก้วพูด
 
 
 
“จริงด้วยสิ แม่เองจะได้เก็บของของป๊อปเค้าเหมือนกัน ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา
หรอก”คุณแม่พูดเศร้าๆป๊อปปี้ที่ฟังก็รู้ว่าแม่ของเขาคงเศร้าและเหงามากเพราะตอนมีชีวิตอยู่เขาและ
แม่สนิทกันมากผิดกับโทโมะที่เอาแต่เที่ยวเตร่ไปวันๆ
 
 
 
“อย่าเศร้าไปเลยนะคะแม่”แก้วพูดเมื่อเหห็นว่าคุณแม่เศร้าลงไป
 
 
 
“แม่ แม่ไม่ต้องเศร้านะครับ ป๊อปอยู่ตรงนี้ ข้างๆแม่ไม่ได้ไปไหน”ป๊อปปี้คุกเข่าพูดกับแม่ที่นั่งอยู่ข้าง
ฟางแล้วแตะที่มือคุณแม่แล้วสวมกอดด้วยความรักและคิดถึงผู้เป็นแม่มาก
 
 
 
 
“อ๊ะ”คุณแม่ร้องเมื่อจู่ๆสัมผัสที่อบอุ่นนี้เหมือนมีคนมากอดเธอ
 
 
 
“มีอะไรหรอคะคุณแม่”แก้วถาม
 
 
 
 
“เหมือนมีคนมากอดแม่เลย ป๊อป ป๊อปปี้ใช่มั้ยลูกที่กอดแม่อยู่ ป๊อป ฮือๆ”คุณแม่ปล่อยโฮออกมา
เพราะสัมผัสได้ว่าป๊อปปี้กำลังกอด ป๊อปปี้ถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นแม่ตัวเองร้องไห้
 
 
 
 
“ป๊อปรักแม่นะ คิดถึงแม่มากด้วยถ้าวันนั้นป๊อปไม่รีบออกไป ป๊อปคงไม่โดนรถชนแบบนี้”ป๊อปปี้
ร้องไห้ออกมา และตอนนั้นเอง น้ำตาของป๊อปปี้ที่ไหลกระทบโดนที่ฝ่ามือของคนเป็นแม่
 
 
 
 
“น้ำ น้ำอะไร หรือป๊อปร้องไห้อยู่ลูก ป๊อป ฮือๆ”คุณแม่รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมาของป๊อปปี้แล้วกระ
ทบลงฝ่ามือของเธอ คุณแม่ยิ่งร้องไห้ ฟางเห็น2แม่ลูกกอดกันร้องไห้ก็สงสารเดินเข้าไปกอดคุณแม่
ทันที
 
 
 
 
“อย่าร้องเลยนะคะ ฟางรู้ค่ะว่าคุณแม่คิดถึงป๊อปปี้มากแค่ไหน แต่การที่คุณแม่เสียใจมันก็จะยิ่ง
ทำให้ป๊อปปี้เสียใจนะคะ ป๊อปเค้ารักคุณแม่มากนะคะ เค้าคงรู้ไม่สึกไม่ดีที่คุฯแม่มาจมอยู่กับความ
เศร้า คุณแม่คะ เข้มแข็งไว้นะคะ”ฟางกอดปลอบเพราะรู้สึกสงสารคู่แม่ลูกนี้เหลือเกิน
 
 
 
 
“จ้ะลูกแม่จะเข้มแข็งนะ”คุณแม่ร้องไห้สักพักก่อนจะปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้กับฟาง
 
 
 
 
“เอาล่ะค่ะ เมื่อกี้จะทำความสะอาดห้องป๊อปกันใช่มั้ยคะ งั้นฟางของช่วยทุกๆคนทำความสะอาดนะ
คะ”ฟางหันไปบอกแก้วและเฟย์ที่ยืนดูคุณแม่ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
“ดีเลยค่ะงั้นเราขึ้นไปกันเถอะ”แก้วพูดแล้วพาฟางขึ้นไปชั้นบน
 
 
 
 
 
 
 
 
“โห นอกจากป๊อปปี้จะสะสมต๊กตาหมีพูห์แล้วนี่ป๊อปปี้นี่เป็นคนสะสมรูปเหมือนกันนะเนี่ย”ฟางอึ้งเมื่อ
เข้ามาในห้องแล้วเจอเข้ากับรูปถ่ายที่เขาเอาใส่กรอบ
 
 
 
 
“แหม แกก็น่าจะรู้ว่าชั้นน่ะเป็นคนชอบเก็บความทรงจำไว้กับรูปถ่ายนี่นา”ป๊อปปี้เดินตามมายืนข้างๆ
ฟางแล้วมองแก้วและเฟย์ง่วนกับการัดห้อง
 
 
 
 
“ว้าย”แก้วร้องเมื่อปัดฝุ่นแล้วปัดไปโดนกรอบรูปคู่ของฟางและป๊อปปี้หล่น
 
 
 
 
 
“ระวังนะแก้ว เดี๋ยวฟางเก็บเอง”ฟางก้มลงเก็บเศษแก้วเพราะอยู่ใกล้กว่าแล้วมองรูปที่ฟางและป๊อปปี้
กอดคอถ่ายรูปกันที่โรงเรียนในตอนงานกีฬาสี ตอนนั้นเธอไปถ่ายด้วยเพราะป๊อปปี้วิ่งได้เหรียญทอง
และเอาเหรียญทองมาให้เธอ
 
 
 
 
“เห้อ เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงวันนั้นเนาะ ไม่คิดว่าชั้นจะชนะเลย”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางเก็บเศษแก้วจากกรอบ
รูปเสร็จแล้ว
 
 
 
 
“ขอบใจนะ”ฟางพูดเบาๆเพราะรู้ดีว่าวันนั้นก่อนแข่งวิ่งเธอดันไปท้าป๊อปปี้ว่าถ้าวิ่งชนะเธอยอมเป็นเบ๊
ป๊อปปี้อาทิตย์นึง สุดท้ายเขาก็ชนะขนได้และเอาเหรียญมาคล้องคอเธอที่สแตนเชียร์ท่ามกลางเสียง
โห่แซวของเพื่อนๆทุกคน
 
 
 
 
“แกอ่ะเก็บเหรียญทองที่ชั้นให้ไปตอนนั้นดีรึเปล่าล่ะๆ”ป๊อปปี้กระแซะฟาง ฟางไม่ตอบได้แต่ยิ้มก่อน
จะเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเช็คดูของก็สะดุดกับเสื้อนักเรียนตัวที่เปื้อนเลือดของป๊อปปี้ก็อึ้ง
 
 
 
 
“นี่แกยังเก็บมันไว้อยู่อีกหรอ”ฟางพูดแล้วนึกถึงเรื่องในอดีตทันที
 
 
 
 
 
“ไอ้ป๊อป เลิกเล่นได้แล้วกลับบ้านกัน”ฟางตะโกนเรียกป๊อปปี้กลางสนามที่กำลังเตะฟุตบอลกับ
เพื่อนๆอยู่
 
 
 
“อีก5นาทีๆ ขออีกตา”ป๊อปปี้ตะโกนบอกฟางก่อนจะหันไปเตะบอลต่อ ฟางถอนหายใจก่อนจะนั่งลง
ที่ม้านั่งเพื่อรอ แล้วเปิดมือถือเพื่อฟังเพลงฆ่าเวลา
 
 
 
“เห้ย ฟางระวัง”ป๊อปปี้ตะโกนบอกแต่ฟางนั่งฟังเพลงแล้วอ่านการ์ตูนอยู่เลยไม่ได้ยินที่ป๊อปปี้ตะโกน
มา
 
 
 
 
 
ปึก
 
 
 
 
บอลที่พุ่งมาอย่างแรงกระเด็นอัดหน้าฟางอย่างแรงจนฟางแทบล้มจากม้านั่ไปทันที
 
 
 
 
“ตายแล้วฟาง ชั้นตะโกนบอกแกแล้วนะ มาๆลุกก่อนๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วประคองฟางขึ้นมานั่ง
 
 
 
 
“ไอ้บ้าป๊อปแกจะฆ่าชั้นรึไงห้ะไอ้เพื่อนบ้า”ฟางโวยวายโดยไม่รู้เลยว่าเลือดกำเดาเธอไหลออกมา
 
 
 
“เห้ย เลือด ผ้าเช็ดหน้าไม่มีด้วยสิเนี่ย เงยหน้าๆ”ป๊อปปี้ตกใจบอกให้ฟางเงยหน้าแล้วมองหาผ้าหรือ
ทิชชู่ทั้งของเขาและฟางไม่มีใครเอามาเลย
 
 
 
 
“อะ ไอ้บ้าจะทำอะไรน่ะ”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ถอดเสื้อนักเรียนตัวเองออกเหลือแต่เสื้อกล้าม
 
 
 
 
“เฉยๆเถอะน่าเดี๋ยวเลือดก็ออกหมดตัวหรอกน่า เอาเสื้อชั้นนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วดันหัวฟางซบลงที่
ไหล่เขาเพื่อให้ฟางเงยหน้าได้สะดวก
 
 
 
 
“ความจริงแกไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ พาชั้นไปล้างเลือดที่ก๊อกก็ได้”ฟางพูดแล้วหน้าแดง
 
 
 
 
“ไอ้บ้า เลือดกำเดาไหลบ้านใครเค้าไปล้างที่ก๊อกน้ำล่ะ เอาเสื้อชั้นนี่ล่ะเพราะชั้นเป็นคนเตะบอลไม่ดู
ตาม้าตาเรือเลยบอลมาโดนแกเนี่ย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ขอบใจนะแก แต่ว่า มันเหม็นเหงื่ออ่ะ”ฟางพูดแล้วย่นจมูกเล็กน้อย
 
 
 
“เอาน่า กลิ่นตัวหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนนี่แกโชคดีมากนะเนี่ยที่ชั้นถอดเสื้อให้ดมน่ะ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
 
 
“ไอ้บ้าชั้นไม่ได้โรคจิตนะยะดูพูดสิ”ฟางหน้าย่น
 
 
 
“เอาน่า ขอโทษน้าๆ เดี๋ยววันนี้ไปส่งถึงหน้าบ้านเลย”ป๊อปปี้พูดอ้อนๆฟางทำให้ฟางอดยิ้มออกมาไม่
ได้
 
 
 
 
 
 
 
“ที่ชั้นยังเก็บไว้อ่านะ เพราะว่าชั้นจะได้จำได้ไงว่าครั้งหนึ่งเคยมียัยโรคจิตคนนึงเค้ามาดมกลิ่นชั้นจน
เลือดกำเดาออก”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
“ไอ้บ้า”ฟางร้องออกมาเสียงดัง
 
 
 
“อะไรคะคุณฟาง มีอะไรรึเปล่า”เฟย์เลิกลั่กมาถามฟางตกใจ
 
 
 
“เอ่อ อ๋อ คือว่าฟางเจอเสื้อน่ะค่ะ ไม่คิดว่าป๊อปปี้เค้าจะเก็บไว้อยู่อีกไม่มีอะไรหรอกค่ะ”ฟางรีบพูด
แล้วหัวเราะ
 
 
 
“จริงสิ วันที่แก้วมาที่บ้านป๊อปครั้งแรก แก้วเจอเสื้อรุ่นของป๊อปด้วยล่ะที่เค้าเขียนเสื้อ แก้วสะดุดกับ
คำนึงเหมือนเค้าเขียนสารภาพรักกับป๊อปเลย แต่ชื่อเค้าดันเลือนหายไป เหลือแค่ตัวF”แก้วพูดแล้ว
เอาเสื้อนักเรียนของป๊อปปี้ที่เขียนเสื้อกันวันสุดท้ายพลิกให้ฟางดูว่ามีคนเขียนให้ป๊อปปี้จริงๆ
 
 
 
“ชั้นชอบแกนะป๊อป F”เฟย์อ่านแล้วมองหน้าฟางทันที
 
 
 
“บ้าหรอคะตอนนั้นที่เรียนกันอยู่ในห้องเรียนก็มีคนอักษร ฟ ฟันตั้ง3คนมีฟาง โฟร์และก็ฟ้านะคะ
และอีกอย่างฟางเองก็อยู่กับป๊อปตลอดฟางจะเขียนได้ไง”ฟางรีบพูดแล้วหัวเราะออกมา
 
 
 
 
“แก้วไม่สงสัยฟางหรอก เพราะว่าป๊อปปี้พูดมาตลอดว่าเค้ากับฟางไม่มีวันรักกันหรอกเพราะอยู่ด้วย
กันจนรู้ไส้รู้พุงหมดแล้ว ถ้าขะรักก็รักไปนานแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้มนิดนึงก่อนจะเอาเสื้อป๊อปปี้ไปเก็บ
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิคะ ถ้าจะรักก็รักไปนานแล้ว”ฟางพูดซ้ำก่อนจะเดินไปเช็ดโต๊ะคอมป๊อปปี้
 
 
 
“แกๆ เอากีต้าร์กลับห้องด้วยดิ อยากเล่นอ่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วชี้ไปที่กีต้าร์ตัวเองที่มุมห้อง
 
 
 
 
“เอ่อ คุณแม่คะ คือฟางกำลังกีต้าร์น่ะค่ะจะว่าอะไรมั้ยถ้าฟางอยากจะขอยืมกีต้าร์ป๊อปไปเล่น”ฟาง
ขอคุณแม่
 
 
 
“เอางั้นก็ได้นะจ้ะ อย่าทำพังล่ะป๊อปยิ่งหวงของอยู่น้า”คุณแม่พูดแซวฟาง
 
 
 
 
“ฟางไม่ทำพังหรอกค่า”ฟางพูดก่อนจะช่วยทำความสะอาดห้องจนเสร็จก่อนจะกลับไปที่คอนโด
พร้อมกีต้าร์ของป๊อปปี้
 
 
 
 
“ถึงแล้วๆส่งมาเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วเอากีต้าร์มาดีดเล่นทันที
 
 
 
“ถ้าเล่นเสียงดังนะแกเดี๋ยวข้างห้องสงสัยเอา ชั้นน่ะเล่นกีต้าร์ไม่เป็นนะ”ฟางพูด
 
 
 
“อื้อ ไม่ดังหรอกเพราะชั้นจะเล่นเฉพาะตอนแกอยู่ เห็นว่าแกชอบฟังคนเล่นดนตรีนิ”ป๊อปปี้พูดแล้ว
มองฟาง ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้จะจำได้ ก็เบือนหน้าหนีไปเพราะเดี๋ยวป๊อปปี้จะรู้ว่าตัวเองเขินอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ สบายตัวจัง”แก้วพูดเมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำในผ้าขนหนูผืนเดียว
 
 
 
“สบายล่ะสิ เพราะวันนี้อุตส่าห์ทำบุญให้ว่าที่สามีที่รักแล้วนิ”โทโมะที่ไปเที่ยวเข้ามาแล้วพูดขึ้น
 
 
 
“เข้ามาได้ไง เมามากแล้วออกไปเลยนะ”แก้วออกปากไล่แต่โทโมะดึงแก้วไปกอด
 
 
 
“ทำไมล่ะ ทำบุญให้ผัวใหม่แล้วก็สงเคราะห์ให้ผัวเก่าหน่อยสิ”โทโมะพูดแล้วซุกไซร้ไปตามซอกคอ
ขาวของแก้ว
 
 
 
 
“ไม่เอานะ เดี๋ยวคุณแม่ได้ยิน”แก้วพูดเมื่อโทโมะดันเธอลงไปนอนที่เตียง
 
 
 
 
“เอาน่า ก็อย่าร้องดังสิ รออะไรอยู่ล่ะ”โทโมะพูดก่อนจะแกะปมผ้าขนหนูแก้วออกแล้วเริ่มบรรเลง
เพลงรักนั้นไปกับแก้วทันที
 
 
 
 
 
ความรักแต่ละคู่นี่นะ 5555 อุตส่าห์กลับมาอัพแล้วน้า ขอเม้นกับโหวตเยอะๆนะ ให้กำลัง
ใจคนแต่งหน่อยน้าาาา
 
 
 

 
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา