รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวฟางช่วยคุณแม่นะคะ”ฟางอาสามาช่วยคุณแม่ล้างจานหลังจากที่เลี้ยงอาหารพระเรียบร้อย

แล้ว

 

 

“หนูฟางไปพักก็ได้ลูกเดี๋ยวแม่ให้เด็กมาทำความสะอาดเอง”คุณแม่พูดกับฟางอย่างเกรงใจ

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟางเองก็ไม่ชอบอยู่เฉยๆสู้ทำอะไรแบบนี้ดีกว่าจะได้ออกกำลังด้วย”ฟางพูดยิ้มๆ

 

 

“ยัยนี่เป็นโรคสมาธิสั้นนะแม่ อย่าไปใกล้เดี๋ยวเชื้อบ้าจะติดเอา”ป๊อปปี้รีบพูดแซวฟาง

 

 

 

“ไอ้บ้าไปเลยนะ”ฟางหลุดปากไล่ป๊อปปี้ออกมาทำเอาคุณแม่ตกใจทันที

 

 

“ฟางหนูหมายถึงแม่หรอลูก”คุณแม่ถามงงๆเมื่อในห้องครัวมีเธอและฟางแค่2คน

 

 

 

“อ๋อ เปล่าค่ะ ฟางเอ่อ หมายถึง แมลงวันน่ะค่ะ มันมากวนใจ จุกจิกจู้จี้ น่ารำคาญน่ะค่ะ”ฟางพูดแล้ว

หันไปมองที่ป๊อปปี้

 

 

“ใครเป็นแมลงวัน หนอย ยัยลูกเป็ดเอ้ย”ป๊อปปี้ว่าฟางอย่างไม่ยอมแพ้จนฟางถมึงตาใส่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

“อ้าวเฟย์จะไปไหนหรอลูก”คุณแม่ถามเมื่อเห็นเฟย์และแก้วช่วยกันเอาพวกไม้กวาดและไม้ถูพื้นขึ้น

ไปชั้นบน

 

 

 

“ก็แก้วคิดว่าไหนๆก็ทำบุญให้ป๊อปปี้แล้ว เราก็ควรจะทำความสะอาดห้องของป๊อปปี้นะคะ เพราะเอ่อ

ตั้งแต่หลังจากงานศพของป๊อป เราเองก็ปิดตายห้องป๊อปมาโดยตลอดเราน่าจะทำความสะอาดนะ

คะ”แก้วพูด

 

 

 

“จริงด้วยสิ แม่เองจะได้เก็บของของป๊อปเค้าเหมือนกัน ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา

หรอก”คุณแม่พูดเศร้าๆป๊อปปี้ที่ฟังก็รู้ว่าแม่ของเขาคงเศร้าและเหงามากเพราะตอนมีชีวิตอยู่เขาและ

แม่สนิทกันมากผิดกับโทโมะที่เอาแต่เที่ยวเตร่ไปวันๆ

 

 

 

“อย่าเศร้าไปเลยนะคะแม่”แก้วพูดเมื่อเหห็นว่าคุณแม่เศร้าลงไป

 

 

 

“แม่ แม่ไม่ต้องเศร้านะครับ ป๊อปอยู่ตรงนี้ ข้างๆแม่ไม่ได้ไปไหน”ป๊อปปี้คุกเข่าพูดกับแม่ที่นั่งอยู่ข้าง

ฟางแล้วแตะที่มือคุณแม่แล้วสวมกอดด้วยความรักและคิดถึงผู้เป็นแม่มาก

 

 

 

 

“อ๊ะ”คุณแม่ร้องเมื่อจู่ๆสัมผัสที่อบอุ่นนี้เหมือนมีคนมากอดเธอ

 

 

 

“มีอะไรหรอคะคุณแม่”แก้วถาม

 

 

 

 

“เหมือนมีคนมากอดแม่เลย ป๊อป ป๊อปปี้ใช่มั้ยลูกที่กอดแม่อยู่ ป๊อป ฮือๆ”คุณแม่ปล่อยโฮออกมา

เพราะสัมผัสได้ว่าป๊อปปี้กำลังกอด ป๊อปปี้ถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นแม่ตัวเองร้องไห้

 

 

 

 

“ป๊อปรักแม่นะ คิดถึงแม่มากด้วยถ้าวันนั้นป๊อปไม่รีบออกไป ป๊อปคงไม่โดนรถชนแบบนี้”ป๊อปปี้

ร้องไห้ออกมา และตอนนั้นเอง น้ำตาของป๊อปปี้ที่ไหลกระทบโดนที่ฝ่ามือของคนเป็นแม่

 

 

 

 

“น้ำ น้ำอะไร หรือป๊อปร้องไห้อยู่ลูก ป๊อป ฮือๆ”คุณแม่รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมาของป๊อปปี้แล้วกระ

ทบลงฝ่ามือของเธอ คุณแม่ยิ่งร้องไห้ ฟางเห็น2แม่ลูกกอดกันร้องไห้ก็สงสารเดินเข้าไปกอดคุณแม่

ทันที

 

 

 

 

“อย่าร้องเลยนะคะ ฟางรู้ค่ะว่าคุณแม่คิดถึงป๊อปปี้มากแค่ไหน แต่การที่คุณแม่เสียใจมันก็จะยิ่ง

ทำให้ป๊อปปี้เสียใจนะคะ ป๊อปเค้ารักคุณแม่มากนะคะ เค้าคงรู้ไม่สึกไม่ดีที่คุฯแม่มาจมอยู่กับความ

เศร้า คุณแม่คะ เข้มแข็งไว้นะคะ”ฟางกอดปลอบเพราะรู้สึกสงสารคู่แม่ลูกนี้เหลือเกิน

 

 

 

 

“จ้ะลูกแม่จะเข้มแข็งนะ”คุณแม่ร้องไห้สักพักก่อนจะปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้กับฟาง

 

 

 

 

“เอาล่ะค่ะ เมื่อกี้จะทำความสะอาดห้องป๊อปกันใช่มั้ยคะ งั้นฟางของช่วยทุกๆคนทำความสะอาดนะ

คะ”ฟางหันไปบอกแก้วและเฟย์ที่ยืนดูคุณแม่ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

“ดีเลยค่ะงั้นเราขึ้นไปกันเถอะ”แก้วพูดแล้วพาฟางขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

“โห นอกจากป๊อปปี้จะสะสมต๊กตาหมีพูห์แล้วนี่ป๊อปปี้นี่เป็นคนสะสมรูปเหมือนกันนะเนี่ย”ฟางอึ้งเมื่อ

เข้ามาในห้องแล้วเจอเข้ากับรูปถ่ายที่เขาเอาใส่กรอบ

 

 

 

 

“แหม แกก็น่าจะรู้ว่าชั้นน่ะเป็นคนชอบเก็บความทรงจำไว้กับรูปถ่ายนี่นา”ป๊อปปี้เดินตามมายืนข้างๆ

ฟางแล้วมองแก้วและเฟย์ง่วนกับการัดห้อง

 

 

 

 

“ว้าย”แก้วร้องเมื่อปัดฝุ่นแล้วปัดไปโดนกรอบรูปคู่ของฟางและป๊อปปี้หล่น

 

 

 

 

 

“ระวังนะแก้ว เดี๋ยวฟางเก็บเอง”ฟางก้มลงเก็บเศษแก้วเพราะอยู่ใกล้กว่าแล้วมองรูปที่ฟางและป๊อปปี้

กอดคอถ่ายรูปกันที่โรงเรียนในตอนงานกีฬาสี ตอนนั้นเธอไปถ่ายด้วยเพราะป๊อปปี้วิ่งได้เหรียญทอง

และเอาเหรียญทองมาให้เธอ

 

 

 

 

“เห้อ เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงวันนั้นเนาะ ไม่คิดว่าชั้นจะชนะเลย”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางเก็บเศษแก้วจากกรอบ

รูปเสร็จแล้ว

 

 

 

 

“ขอบใจนะ”ฟางพูดเบาๆเพราะรู้ดีว่าวันนั้นก่อนแข่งวิ่งเธอดันไปท้าป๊อปปี้ว่าถ้าวิ่งชนะเธอยอมเป็นเบ๊

ป๊อปปี้อาทิตย์นึง สุดท้ายเขาก็ชนะขนได้และเอาเหรียญมาคล้องคอเธอที่สแตนเชียร์ท่ามกลางเสียง

โห่แซวของเพื่อนๆทุกคน

 

 

 

 

“แกอ่ะเก็บเหรียญทองที่ชั้นให้ไปตอนนั้นดีรึเปล่าล่ะๆ”ป๊อปปี้กระแซะฟาง ฟางไม่ตอบได้แต่ยิ้มก่อน

จะเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเช็คดูของก็สะดุดกับเสื้อนักเรียนตัวที่เปื้อนเลือดของป๊อปปี้ก็อึ้ง

 

 

 

 

“นี่แกยังเก็บมันไว้อยู่อีกหรอ”ฟางพูดแล้วนึกถึงเรื่องในอดีตทันที

 

 

 

 

 

“ไอ้ป๊อป เลิกเล่นได้แล้วกลับบ้านกัน”ฟางตะโกนเรียกป๊อปปี้กลางสนามที่กำลังเตะฟุตบอลกับ

เพื่อนๆอยู่

 

 

 

“อีก5นาทีๆ ขออีกตา”ป๊อปปี้ตะโกนบอกฟางก่อนจะหันไปเตะบอลต่อ ฟางถอนหายใจก่อนจะนั่งลง

ที่ม้านั่งเพื่อรอ แล้วเปิดมือถือเพื่อฟังเพลงฆ่าเวลา

 

 

 

“เห้ย ฟางระวัง”ป๊อปปี้ตะโกนบอกแต่ฟางนั่งฟังเพลงแล้วอ่านการ์ตูนอยู่เลยไม่ได้ยินที่ป๊อปปี้ตะโกน

มา

 

 

 

 

 

ปึก

 

 

 

 

บอลที่พุ่งมาอย่างแรงกระเด็นอัดหน้าฟางอย่างแรงจนฟางแทบล้มจากม้านั่ไปทันที

 

 

 

 

“ตายแล้วฟาง ชั้นตะโกนบอกแกแล้วนะ มาๆลุกก่อนๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วประคองฟางขึ้นมานั่ง

 

 

 

 

“ไอ้บ้าป๊อปแกจะฆ่าชั้นรึไงห้ะไอ้เพื่อนบ้า”ฟางโวยวายโดยไม่รู้เลยว่าเลือดกำเดาเธอไหลออกมา

 

 

 

“เห้ย เลือด ผ้าเช็ดหน้าไม่มีด้วยสิเนี่ย เงยหน้าๆ”ป๊อปปี้ตกใจบอกให้ฟางเงยหน้าแล้วมองหาผ้าหรือ

ทิชชู่ทั้งของเขาและฟางไม่มีใครเอามาเลย

 

 

 

 

“อะ ไอ้บ้าจะทำอะไรน่ะ”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ถอดเสื้อนักเรียนตัวเองออกเหลือแต่เสื้อกล้าม

 

 

 

 

“เฉยๆเถอะน่าเดี๋ยวเลือดก็ออกหมดตัวหรอกน่า เอาเสื้อชั้นนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วดันหัวฟางซบลงที่

ไหล่เขาเพื่อให้ฟางเงยหน้าได้สะดวก

 

 

 

 

“ความจริงแกไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ พาชั้นไปล้างเลือดที่ก๊อกก็ได้”ฟางพูดแล้วหน้าแดง

 

 

 

 

“ไอ้บ้า เลือดกำเดาไหลบ้านใครเค้าไปล้างที่ก๊อกน้ำล่ะ เอาเสื้อชั้นนี่ล่ะเพราะชั้นเป็นคนเตะบอลไม่ดู

ตาม้าตาเรือเลยบอลมาโดนแกเนี่ย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ขอบใจนะแก แต่ว่า มันเหม็นเหงื่ออ่ะ”ฟางพูดแล้วย่นจมูกเล็กน้อย

 

 

 

“เอาน่า กลิ่นตัวหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนนี่แกโชคดีมากนะเนี่ยที่ชั้นถอดเสื้อให้ดมน่ะ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ

 

 

 

“ไอ้บ้าชั้นไม่ได้โรคจิตนะยะดูพูดสิ”ฟางหน้าย่น

 

 

 

“เอาน่า ขอโทษน้าๆ เดี๋ยววันนี้ไปส่งถึงหน้าบ้านเลย”ป๊อปปี้พูดอ้อนๆฟางทำให้ฟางอดยิ้มออกมาไม่

ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ชั้นยังเก็บไว้อ่านะ เพราะว่าชั้นจะได้จำได้ไงว่าครั้งหนึ่งเคยมียัยโรคจิตคนนึงเค้ามาดมกลิ่นชั้นจน

เลือดกำเดาออก”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

“ไอ้บ้า”ฟางร้องออกมาเสียงดัง

 

 

 

“อะไรคะคุณฟาง มีอะไรรึเปล่า”เฟย์เลิกลั่กมาถามฟางตกใจ

 

 

 

“เอ่อ อ๋อ คือว่าฟางเจอเสื้อน่ะค่ะ ไม่คิดว่าป๊อปปี้เค้าจะเก็บไว้อยู่อีกไม่มีอะไรหรอกค่ะ”ฟางรีบพูด

แล้วหัวเราะ

 

 

 

“จริงสิ วันที่แก้วมาที่บ้านป๊อปครั้งแรก แก้วเจอเสื้อรุ่นของป๊อปด้วยล่ะที่เค้าเขียนเสื้อ แก้วสะดุดกับ

คำนึงเหมือนเค้าเขียนสารภาพรักกับป๊อปเลย แต่ชื่อเค้าดันเลือนหายไป เหลือแค่ตัวF”แก้วพูดแล้ว

เอาเสื้อนักเรียนของป๊อปปี้ที่เขียนเสื้อกันวันสุดท้ายพลิกให้ฟางดูว่ามีคนเขียนให้ป๊อปปี้จริงๆ

 

 

 

“ชั้นชอบแกนะป๊อป F”เฟย์อ่านแล้วมองหน้าฟางทันที

 

 

 

“บ้าหรอคะตอนนั้นที่เรียนกันอยู่ในห้องเรียนก็มีคนอักษร ฟ ฟันตั้ง3คนมีฟาง โฟร์และก็ฟ้านะคะ

และอีกอย่างฟางเองก็อยู่กับป๊อปตลอดฟางจะเขียนได้ไง”ฟางรีบพูดแล้วหัวเราะออกมา

 

 

 

 

“แก้วไม่สงสัยฟางหรอก เพราะว่าป๊อปปี้พูดมาตลอดว่าเค้ากับฟางไม่มีวันรักกันหรอกเพราะอยู่ด้วย

กันจนรู้ไส้รู้พุงหมดแล้ว ถ้าขะรักก็รักไปนานแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้มนิดนึงก่อนจะเอาเสื้อป๊อปปี้ไปเก็บ

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิคะ ถ้าจะรักก็รักไปนานแล้ว”ฟางพูดซ้ำก่อนจะเดินไปเช็ดโต๊ะคอมป๊อปปี้

 

 

 

“แกๆ เอากีต้าร์กลับห้องด้วยดิ อยากเล่นอ่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วชี้ไปที่กีต้าร์ตัวเองที่มุมห้อง

 

 

 

 

“เอ่อ คุณแม่คะ คือฟางกำลังกีต้าร์น่ะค่ะจะว่าอะไรมั้ยถ้าฟางอยากจะขอยืมกีต้าร์ป๊อปไปเล่น”ฟาง

ขอคุณแม่

 

 

 

“เอางั้นก็ได้นะจ้ะ อย่าทำพังล่ะป๊อปยิ่งหวงของอยู่น้า”คุณแม่พูดแซวฟาง

 

 

 

 

“ฟางไม่ทำพังหรอกค่า”ฟางพูดก่อนจะช่วยทำความสะอาดห้องจนเสร็จก่อนจะกลับไปที่คอนโด

พร้อมกีต้าร์ของป๊อปปี้

 

 

 

 

“ถึงแล้วๆส่งมาเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วเอากีต้าร์มาดีดเล่นทันที

 

 

 

“ถ้าเล่นเสียงดังนะแกเดี๋ยวข้างห้องสงสัยเอา ชั้นน่ะเล่นกีต้าร์ไม่เป็นนะ”ฟางพูด

 

 

 

“อื้อ ไม่ดังหรอกเพราะชั้นจะเล่นเฉพาะตอนแกอยู่ เห็นว่าแกชอบฟังคนเล่นดนตรีนิ”ป๊อปปี้พูดแล้ว

มองฟาง ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้จะจำได้ ก็เบือนหน้าหนีไปเพราะเดี๋ยวป๊อปปี้จะรู้ว่าตัวเองเขินอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ สบายตัวจัง”แก้วพูดเมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำในผ้าขนหนูผืนเดียว

 

 

 

“สบายล่ะสิ เพราะวันนี้อุตส่าห์ทำบุญให้ว่าที่สามีที่รักแล้วนิ”โทโมะที่ไปเที่ยวเข้ามาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

“เข้ามาได้ไง เมามากแล้วออกไปเลยนะ”แก้วออกปากไล่แต่โทโมะดึงแก้วไปกอด

 

 

 

“ทำไมล่ะ ทำบุญให้ผัวใหม่แล้วก็สงเคราะห์ให้ผัวเก่าหน่อยสิ”โทโมะพูดแล้วซุกไซร้ไปตามซอกคอ

ขาวของแก้ว

 

 

 

 

“ไม่เอานะ เดี๋ยวคุณแม่ได้ยิน”แก้วพูดเมื่อโทโมะดันเธอลงไปนอนที่เตียง

 

 

 

 

“เอาน่า ก็อย่าร้องดังสิ รออะไรอยู่ล่ะ”โทโมะพูดก่อนจะแกะปมผ้าขนหนูแก้วออกแล้วเริ่มบรรเลง

เพลงรักนั้นไปกับแก้วทันที

 

 

 

 

 

ความรักแต่ละคู่นี่นะ 5555 อุตส่าห์กลับมาอัพแล้วน้า ขอเม้นกับโหวตเยอะๆนะ ให้กำลัง

ใจคนแต่งหน่อยน้าาาา