รักแสนร้าย หัวใจแสนรัก

          ร่างสูงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม  แม้ว่าตอนนี้เวลาจะล่วงเลยมานานแล้วแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าป๊อบปี้จะลุกขึ้นไปไหนเลย

"ป๊อบ น้องฟางเป็นไงมั่ง" เขื่อนที่วิ่งมากับโทโมะและพิมเอ่ยถามขึ้น

"หมอยังไม่ออกมาเลยคะพี่เขื่อน" เฟย์เป็นคนตอบแทน

"แกโอเคนะป๊อบ" เขื่อนถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนไม่สู้ดี ความวิตกกังวลฉายชัดในแววตาคม ใบหน้าหล่อคมไม่มีท่าทีที่จะคลายความเครียดลงได้เลย

"อืม"

"ฉันเชื่อว่าน้องฟางจะต้องปลอดภัยเว้ย และลูกแกก็จะต้องปลอดภัยด้วย มันต้องอึดเหมือนพ่อดิวะ!" โทโมะพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาป๊อบปี้และตบบ่าเบาๆ ป๊อบปี้เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนตัวเองก่อนจะยิ้มบางๆให้  เขาเห็น...เห็นรอยรื้นของน้ำตาในดวงตาคมของเพื่อน  ป๊อบปี้คงกำลังกั้นน้ำตาลูกผู้ชายไว้ไม่ให้มันไหลออกมาจนนัยน์ตาแดงก่ำ  แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อหยดน้ำใสๆไหลลงมาก่อนมือหนาจะปาดมันทิ้งไป

"แล้วเรื่องจินนี่เป็นยังไงบ้าง" ป๊อบปี้ถาม

"มันจบแล้วไอ้ป๊อบ กวินโดนยิงตายส่วนจินนี่ก็ฆ่าตัวตาย" โทโมะบอกป๊อบปี้จึงหลับตาลงและพยักหน้าเบาๆ

                    แอ๊ดดดดดด

                  เสียงประตูห้องฉุกเฉินที่เปิดขึ้นทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปมอง  และก็เป็นป๊อบปี้ที่รีบวิ่งไปหาแพทย์ที่เดินออกมา

"หมอครับ เมียกับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ เค้าปลอดภัยใช่ไหมครับ ปลอดภัยทั้งแม่และลูกใช่ไหมครับ" ป๊อบปี้รีบถามทันที

"ครับ ภรรยาและลูกคุณปลอดภัยครับ"

"จริงๆหรอครับหมอ"

"จริงครับ เป็นเรื่องน่าแปลกมากนะครับที่เด็กปลอดภัยเพราะว่าร่างกายคุณแม่โดนทำร้ายจนบอบช้ำมาก  แถมยังมีเลือดไหลเยอะอีก เด็กรอดมาได้นี่ถือว่าเป็นเรื่องปาฏิหาริย์จริงๆนะครับ"แพทย์ผู้รักษาพูดก่อนจะยิ้มออกมา

"ขอบคุณมากๆนะครับหมอ ของคุณจริงๆ"

"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว เดี๋ยวยังไงหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษนะครับ"

"แล้วอีกนานมั้ยเธอถึงจะฟื้น"

"อันนี้หมอก็ตอบไม่ได้เหมือนกันครับ  เนื่องจากคนไข้เสียเลือดมากร่างกายก็มีความอ่อนเพลีย ต้องการพักผ่อนหน่ะครับ กว่าจะฟื้นก็คงหลายวันอยู่ แต่คนไข้ปลอดภัยแล้วแน่นอนครับ"

"ครับ"

"อ้อ แล้วนี่แหวนของคนไข้ครับหมอถอดออกตอนทำการรักษา " แพทย์ผู้รักษาพุดก่อนจะส่งแหวนหมั้นคืนให้ชายหนุ่ม

"ขอบคุณมากๆนะครับ" ชายหนุ่มพูดพลางยกมือไหว้ ก่อนหมอจะเดินออกไป

"ดีใจด้วยนะป๊อบที่ฟางกับลูกปลอดภัย" พิมพูดป๊อบปี้จึงส่งยิ้มบางๆไปให้

"ลูกแกนี่อึดเป็นบ้าเลย เหมือนพ่อมันไม่มีผิด ฮ่าๆๆๆ " เขื่อนพูดก่อนทุกคนจะหัวเราะออกมา

"ทุกคนคะๆฟางออกมาแล้ว" เฟย์พูดทุกสายตาจึงหันไปมองที่ประตูห้องฉุกเฉิน  ป๊อบปี้รีบเดินเข้าไปใกล้เตียงที่ร่างบางถูกเข็นออกมาทันที

"ดอกกุหลาบของวันที่ 3 แล้วนะ" ป๊อบปี้พูดพลางเอาดอกกุหลาบขาวมาใส่ในแจกันและก้มลงจูบร่างบางเบาๆ

"และนี่ก็เป็นจูบของวันที่ 3 แล้วด้วย เมื่อไหร่เธอจะตื่นมาซะทีนะยัยกระต่ายน้อย  นอนอืดเป็นหมูอวกาศอยู่ได้ บวมน้ำเกลือหมดแล้วนะเนี่ย" ป๊อบปี้พูดขำๆแต่ทว่าน้ำเสียงของเค้าก็แฝงไปด้วยความเศร้าและความกังวล  นี่ก็สามวันแล้วแต่ร่างบางยังไม่มีท่าทีที่จะตื่นเลย

"ไหนใครบอกอยากไปเที่ยวไร่ของพี่ไง ตื่นขึ้นมาทำตามสัญญาสิครับ" ชายหนุ่มพูดก่อนจะยกมือบางขึ้นมาและจรดปลาจมูกลงไป

"พี่รักเรานะ แต่พี่อยากให้ฟางตื่นขึ้นมาฟังคำนี้ คำที่ฟางเคยถามพี่ ตื่นมาสิยัยตัวเล็ก นี่ฟางแกล้งทรมานพี่ใช่ไหม จะแก้แค้นที่พี่เคยทำให้ฟางเจ็บ เคยทำร้ายฟางไว้หรอถึงไม่ตื่นขึ้นมา พี่ทรมานแทบบ้าแล้วนะรู้มั้ย" ป๊อบปี้พูดก่อนที่มือของร่างบางจะขยับและหญิงสาวก็ละเมอออกมา

"พ่อคะ  แม่คะ  พาฟางไปอยู่ด้วย ฮือๆๆอย่าทิ้งฟางไว้คนเดียวสิคะ" ฟางละเมอก่อนจะร้องไห้ออกมา

"อย่านะครับ!อย่าพางฟางไปอยู่ด้วยนะครับ ผมขอดูแลฟางต่อจากนี้เองครับ ผมสัญญาว่าถ้าน้องตื่นขึ้นมาผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ" ป๊อบปี้พุดในใจเขากลัวเหลือเกินว่าเธอจะจากเขาไป

          แอ๊ดดดดด

"พี่ป๊อบฟางยังไม่ตื่นอีกหรอ" แก้วที่เดินเข้ามาพร้อมเฟย์  โทโมะ  เขื่อน และพิมถามขึ้น

"อืม ยังไม่ตื่นเลย"

"แล้วแกกินอะไรหรือยัง" โทโมะถามออกมาอย่างเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง

"ยังหรอก ฉันอยากเฝ้าฟางแบบนี้ ฉันอยากให้ฟางตื่นขึ้นมาเจอฉันเป็นคนแรก" ป๊อบปี้พูดจบก็หันไปมองหน้าใสๆของร่างบาง  ทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องต่างยืนมองหน้ากันด้วยความสงสารป๊อบปี้

"ฉันว่าแกกินข้าวก่อนดีกว่ามั้ย เนี่ยแก้วกับเฟย์อุตส่าห์ลงมือทำให้เองเลยนะ น่ากิ๊นนนน่ากิน" เขื่อนพูดอย่างขำๆก่อนจะได้รับค้อนวงใหญ่จากสองสาว

"ไม่เอาหรอกฉันยังไม่หิว"

"แต่พี่ป๊อบกินหน่อยเถอะนะ  ถ้าพี่ล้มไปอีกคนใครจะดูแลฟางกับลูกหล่ะ" แก้วยกฟางและหลานของเธอขึ้นมาพูด  เธอรู้ดีว่าป๊อบปี้รักทั้งสองมากแค่ไหน

"นั่นหน่ะสิป๊อบกินหน่อยเถอะนะ" พิมเสริมอีกคน

"อือๆก็ได้ๆ" ป๊อบปี้พุดก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้

"อืออออ"

เค้ากลับมาแล้ว อย่าเพิ่งลืมกันนะ ขอโทษที่หนีไปเที่ยวหลายวันเลย 5555555

ยังไงก็เม้นๆ โหวตๆ ให้เค้าด้วยน๊าาาา

อีกไม่กี่วันพ่อหมีของเราก็ต้องไปเป็นทหารเรือกันแล้ว ส่งกำลังใจไปให้กันด้วยนะ

เจอกันตอนหน้าจ้า