รักแสนร้าย หัวใจแสนรัก

8.9

เขียนโดย fernfernn

วันที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 22.56 น.

  55 ตอน
  299 วิจารณ์
  103.46K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2557 21.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

42) ต้องปลอดภัย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

          ร่างสูงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม  แม้ว่าตอนนี้เวลาจะล่วงเลยมานานแล้วแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าป๊อบปี้จะลุกขึ้นไปไหนเลย

 

"ป๊อบ น้องฟางเป็นไงมั่ง" เขื่อนที่วิ่งมากับโทโมะและพิมเอ่ยถามขึ้น

"หมอยังไม่ออกมาเลยคะพี่เขื่อน" เฟย์เป็นคนตอบแทน

 

"แกโอเคนะป๊อบ" เขื่อนถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนไม่สู้ดี ความวิตกกังวลฉายชัดในแววตาคม ใบหน้าหล่อคมไม่มีท่าทีที่จะคลายความเครียดลงได้เลย

"อืม"

"ฉันเชื่อว่าน้องฟางจะต้องปลอดภัยเว้ย และลูกแกก็จะต้องปลอดภัยด้วย มันต้องอึดเหมือนพ่อดิวะ!" โทโมะพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาป๊อบปี้และตบบ่าเบาๆ ป๊อบปี้เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนตัวเองก่อนจะยิ้มบางๆให้  เขาเห็น...เห็นรอยรื้นของน้ำตาในดวงตาคมของเพื่อน  ป๊อบปี้คงกำลังกั้นน้ำตาลูกผู้ชายไว้ไม่ให้มันไหลออกมาจนนัยน์ตาแดงก่ำ  แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อหยดน้ำใสๆไหลลงมาก่อนมือหนาจะปาดมันทิ้งไป

 

"แล้วเรื่องจินนี่เป็นยังไงบ้าง" ป๊อบปี้ถาม

"มันจบแล้วไอ้ป๊อบ กวินโดนยิงตายส่วนจินนี่ก็ฆ่าตัวตาย" โทโมะบอกป๊อบปี้จึงหลับตาลงและพยักหน้าเบาๆ

 

 

                    แอ๊ดดดดดด

                  เสียงประตูห้องฉุกเฉินที่เปิดขึ้นทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปมอง  และก็เป็นป๊อบปี้ที่รีบวิ่งไปหาแพทย์ที่เดินออกมา

"หมอครับ เมียกับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ เค้าปลอดภัยใช่ไหมครับ ปลอดภัยทั้งแม่และลูกใช่ไหมครับ" ป๊อบปี้รีบถามทันที

"ครับ ภรรยาและลูกคุณปลอดภัยครับ"

"จริงๆหรอครับหมอ"

"จริงครับ เป็นเรื่องน่าแปลกมากนะครับที่เด็กปลอดภัยเพราะว่าร่างกายคุณแม่โดนทำร้ายจนบอบช้ำมาก  แถมยังมีเลือดไหลเยอะอีก เด็กรอดมาได้นี่ถือว่าเป็นเรื่องปาฏิหาริย์จริงๆนะครับ"แพทย์ผู้รักษาพูดก่อนจะยิ้มออกมา

"ขอบคุณมากๆนะครับหมอ ของคุณจริงๆ"

"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว เดี๋ยวยังไงหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษนะครับ"

"แล้วอีกนานมั้ยเธอถึงจะฟื้น"

"อันนี้หมอก็ตอบไม่ได้เหมือนกันครับ  เนื่องจากคนไข้เสียเลือดมากร่างกายก็มีความอ่อนเพลีย ต้องการพักผ่อนหน่ะครับ กว่าจะฟื้นก็คงหลายวันอยู่ แต่คนไข้ปลอดภัยแล้วแน่นอนครับ"

"ครับ"

"อ้อ แล้วนี่แหวนของคนไข้ครับหมอถอดออกตอนทำการรักษา " แพทย์ผู้รักษาพุดก่อนจะส่งแหวนหมั้นคืนให้ชายหนุ่ม

"ขอบคุณมากๆนะครับ" ชายหนุ่มพูดพลางยกมือไหว้ ก่อนหมอจะเดินออกไป

"ดีใจด้วยนะป๊อบที่ฟางกับลูกปลอดภัย" พิมพูดป๊อบปี้จึงส่งยิ้มบางๆไปให้

"ลูกแกนี่อึดเป็นบ้าเลย เหมือนพ่อมันไม่มีผิด ฮ่าๆๆๆ " เขื่อนพูดก่อนทุกคนจะหัวเราะออกมา

"ทุกคนคะๆฟางออกมาแล้ว" เฟย์พูดทุกสายตาจึงหันไปมองที่ประตูห้องฉุกเฉิน  ป๊อบปี้รีบเดินเข้าไปใกล้เตียงที่ร่างบางถูกเข็นออกมาทันที

 

 

 

 

"ดอกกุหลาบของวันที่ 3 แล้วนะ" ป๊อบปี้พูดพลางเอาดอกกุหลาบขาวมาใส่ในแจกันและก้มลงจูบร่างบางเบาๆ

"และนี่ก็เป็นจูบของวันที่ 3 แล้วด้วย เมื่อไหร่เธอจะตื่นมาซะทีนะยัยกระต่ายน้อย  นอนอืดเป็นหมูอวกาศอยู่ได้ บวมน้ำเกลือหมดแล้วนะเนี่ย" ป๊อบปี้พูดขำๆแต่ทว่าน้ำเสียงของเค้าก็แฝงไปด้วยความเศร้าและความกังวล  นี่ก็สามวันแล้วแต่ร่างบางยังไม่มีท่าทีที่จะตื่นเลย

 

"ไหนใครบอกอยากไปเที่ยวไร่ของพี่ไง ตื่นขึ้นมาทำตามสัญญาสิครับ" ชายหนุ่มพูดก่อนจะยกมือบางขึ้นมาและจรดปลาจมูกลงไป

"พี่รักเรานะ แต่พี่อยากให้ฟางตื่นขึ้นมาฟังคำนี้ คำที่ฟางเคยถามพี่ ตื่นมาสิยัยตัวเล็ก นี่ฟางแกล้งทรมานพี่ใช่ไหม จะแก้แค้นที่พี่เคยทำให้ฟางเจ็บ เคยทำร้ายฟางไว้หรอถึงไม่ตื่นขึ้นมา พี่ทรมานแทบบ้าแล้วนะรู้มั้ย" ป๊อบปี้พูดก่อนที่มือของร่างบางจะขยับและหญิงสาวก็ละเมอออกมา

"พ่อคะ  แม่คะ  พาฟางไปอยู่ด้วย ฮือๆๆอย่าทิ้งฟางไว้คนเดียวสิคะ" ฟางละเมอก่อนจะร้องไห้ออกมา

"อย่านะครับ!อย่าพางฟางไปอยู่ด้วยนะครับ ผมขอดูแลฟางต่อจากนี้เองครับ ผมสัญญาว่าถ้าน้องตื่นขึ้นมาผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ" ป๊อบปี้พุดในใจเขากลัวเหลือเกินว่าเธอจะจากเขาไป

 

 

 

          แอ๊ดดดดด

 

"พี่ป๊อบฟางยังไม่ตื่นอีกหรอ" แก้วที่เดินเข้ามาพร้อมเฟย์  โทโมะ  เขื่อน และพิมถามขึ้น

"อืม ยังไม่ตื่นเลย"

"แล้วแกกินอะไรหรือยัง" โทโมะถามออกมาอย่างเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง

"ยังหรอก ฉันอยากเฝ้าฟางแบบนี้ ฉันอยากให้ฟางตื่นขึ้นมาเจอฉันเป็นคนแรก" ป๊อบปี้พูดจบก็หันไปมองหน้าใสๆของร่างบาง  ทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องต่างยืนมองหน้ากันด้วยความสงสารป๊อบปี้

"ฉันว่าแกกินข้าวก่อนดีกว่ามั้ย เนี่ยแก้วกับเฟย์อุตส่าห์ลงมือทำให้เองเลยนะ น่ากิ๊นนนน่ากิน" เขื่อนพูดอย่างขำๆก่อนจะได้รับค้อนวงใหญ่จากสองสาว

"ไม่เอาหรอกฉันยังไม่หิว"

"แต่พี่ป๊อบกินหน่อยเถอะนะ  ถ้าพี่ล้มไปอีกคนใครจะดูแลฟางกับลูกหล่ะ" แก้วยกฟางและหลานของเธอขึ้นมาพูด  เธอรู้ดีว่าป๊อบปี้รักทั้งสองมากแค่ไหน

"นั่นหน่ะสิป๊อบกินหน่อยเถอะนะ" พิมเสริมอีกคน

"อือๆก็ได้ๆ" ป๊อบปี้พุดก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้

 

 

 

 

 

 

 

 

"อืออออ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เค้ากลับมาแล้ว อย่าเพิ่งลืมกันนะ ขอโทษที่หนีไปเที่ยวหลายวันเลย 5555555

ยังไงก็เม้นๆ โหวตๆ ให้เค้าด้วยน๊าาาา

อีกไม่กี่วันพ่อหมีของเราก็ต้องไปเป็นทหารเรือกันแล้ว ส่งกำลังใจไปให้กันด้วยนะ

เจอกันตอนหน้าจ้า

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา