ใครลิขิต

                    
       " เข้าไปข้างในดิวะแก้ว  จะนั่งรออยู่ในรถทำไม  ไหนๆก็มาถึงนี้แล้ว " มะลิที่นั่งหงุดหงิด เพราะ อารมณ์ที่ร้อนอบอ้าว เราทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถซึ้งจอดอยู่บริเวณลานจอดรถมานับสองชั่วโมงได้แล้ว 
 
       "  รอที่นี้แหละ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่โทโมะ ชั้ลจะได้ตามไปช่วยได้ทัน " 
 
      "  ไปอยู่ในห้องไม่ช่วยง่ายกว่าหรอวะ "
 
      "  ไปให้เค้าเกลียดขี้หน้าเอาป่าวๆ สู้อยู่ตรงนี้จะดีกว่านะมะลิ "  หึ ! แค่เมื่อวานสิ่งที่ชั้ลได้ยินมันก็ทำให้ชั้ลเสียใจมากแล้ว ชั้ลไม่อยากได้ยินอะไรที่มันทำให้ชั้ลต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีก ชั้ลรู้ดีว่าชั้ลอยู่ในฐานะอะไร
 
 
              ในห้องที่โทโมะ พักฟื้นอยู่ บรรยากาศภายในห้องดูเงียบขรึมไปหมด 
 
      " ชั้ลบอกแกแล้วใช่มั้ย เรื่องแบบนี้ถ้าแกไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ แล้วเลิกยุ่งกับฟางไปก่อนได้มั้ย ทนเอาหน่อยแค่ 2 ปีเอง เดี๋ยวแกกับฟางก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน " พ่อพี่โทโมะ จากที่นั่งขรึมอยู่บนโซฟาภายในห้อง ต้องลุกขึ้นไปยืนข้างเตียง เผื่อเจรจากับลูกที่ดูจะดื้อรั้นยิ่งนัก
 
     " แล้วฟางจะอยู่ยังไงหละพ่อ ถ้าไม่มีผม  เรารักกันมากนะ แล้วผมก็กำลังจะแต่งงานกับฟาง เรากำลังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน แล้วพ่อจะให้ผมทิ้งฟางไปเพราะเรื่องบ้าๆนี้หรอ ผมทำไม่ได้หรอกนะ "
 
    " แกรอแค่สองปี แกก็จะได้อยู่กับฟางไปตลอดชีวิตแล้ว แต่ถ้าแกเลือกไปตอนนี้ วันพรุ่งนี้ หรือวันนี้แกอาจจะตาย เหตุการณ์เมื่อวานชั้ลว่า แกคงจะคิดอะไรได้บ้างนะโทโมะ "
 
    " แต่ชั้ลว่ามันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้นะคุณ  "  แม่โทโมะที่ดูจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ ออกความเห็นทันที เพราะเธอเองก็พอใจในตัวฟางไม่ใช่น้อย
 
    " งั้นก็ถอดแหวนแล้วโยนทิ้งไปซะ แล้วเธอก็โทรไปหาโรงศพ จองวัดไว้ได้เลย " 
 
    "  คุณ  !!! "
 
    "  ถ้าพูดแล้วไม่มีใครฟัง  ชั้ลขออกคำสั่งให้โทโมะไปจดทะเบียนสมรสกับแก้ว ภายในอาทิตย์นี้  ถ้าไม่ทำตามก็อย่ามาเรียกชั้ลว่าพ่อ !! " สิ้นคำ ชายสูงวัยก็เดินออกไปจากห้องทันที แจกันบนโต๊ะ ข้างเตียงถูกปัดทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี เสียงแจกันกระทบพื้นที่มีแก้วแตกกระจายทำเอาพยาบาลวิ่งเข้ามาในห้องอย่างเร็วด้วยสีหน้าตกใจ แต่ก็ถูกเชิญให้ออกไปจากห้อง จากคนที่นอนอยู่บนเตียง
 
    " ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับผมด้วย " หญิงผู้เป็นแม่เข้าโอบกอดลูกชายอย่างเข้าใจในความรู้สึก
 
    "  ทนๆหน่อยนะ ไม่ได้แต่งงานกันก็ใช่ว่าจะไม่ได้พบ ไม่ได้เจอหน้ากัน แค่ 2 ปีเอง ทนๆเอาหน่อยนะโทโมะ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะผ่านไม่ได้ด้วยดี  ส่วนเรื่องฟางเดี๋ยวแม่จะคุยกับเค้าเอง  พักผ่อนก่อนนะลูกนะ " มือเล็กลูบผมชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากหนาของผู้เป็นแม่ประทับลงบนหน้าผากของชายหนุ่มหมายให้กำลังใจ ก่อนจะหยิบกระป๋าและเดินออกจากห้องไป 
 
 
     
     ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แม่โทโมะ และฟางกำลังคุยกันอยู่
 
    " แค่ 2 ปีเองนะวาง ยังไงฟางก็คือลูกสะใภ้ของแม่นะ ฟางยังไปมาหาสู่กับที่บ้านของเราได้เหมือนเดิม  ทำเผื่อโทโมะ ได้มั้ยฟาง  "
 
    " ได้ค่ะ คุณแม่ ฟางจะรอนะค่ะ " สาวหน้าหวานฟาดน้ำตา ก่อนจะพยามเปล่งเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังออกมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจปนความกลัว มีน้ำตารินไหลออกมาไม่ขาดสาย 
 
    " ไม่ต้องคิดมากนะฟาง โทโมะรักฟางมาก แม่เองก็รักฟาง ไม่มีใครแทนทีฟางได้นะลูก " หญิงสาวไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับ 
 
   
       บริเวณที่จอดรถ ในโรงพยาบาล  เสียงโทรศัพท์ของชั้ลดังขึ้นไม่ขาดสาย สองสามครั้งแล้วที่เบอร์นี้โทรเข้ามา ใครกันนะ ?
 
    "  แก้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์ " 
 
    "  เบอร์แปลกหวะ ไม่อยากรับ "
 
    " รับเถอะแก โทรมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เผื่อเค้ามีอะไรฉุกเฉิน " ชั้ลพยักหน้า ก่อนจะรับโทรศัพท์
 
        " ฮัลโหล แก้วค่ะ "
 
     ( ยังจำคำสัญญาของตัวเองได้อยู่รึป่าวว  ) 
    " O_O ไอถ่าน " ใจชั้ลสั่นทันทีที่ได้ยินเสียงมัน ใช่ว่าชั้ลจะพิศวาสมันหรอกนะ แค่เพราะเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้ชั้ลกลัว กลัวมาก 
     ( อย่าเรียกชั้ลว่าไอ เรียกชั้ลว่าถ่านเฉยๆ ก็พอ )
 
     " แล้วนายมีอะไรถึงได้โทรมาหาชั้ล นายต้องการให้ชั้ลทำอะไร " ยังไงชั้ลก็เป็นคนรักษาสัญญาเหมือนเดิม
     ( ออกมาเจอชั้ลที่ร้าน... แล้วเรามาทำข้อตกลงกัน )
          " ชั้ลขอพาเพื่อนไป 1 คนได้มั้ย " ชั้ลไม่ไว้ใจแก ไอถ่าน !
     ( ไม่ได้!! )
     " แต่ ... "
    ( อย่า ให้ ชั้ล ต้อง โม โห นะ แก้ว ) น้ำเสียงเย็นเฉียบและคำพูดที่เน้นคำของไอถ่าน มันทำให้ชั้ลเริ่มเกรงกลัวในความโหดร้ายของมันทันที  เพราะมันเป็นคนจริง คิดอะไรก็ทำเลย ชั้ลกลัววววว  
      " ก็ได้ๆ ชั้ลจะไปเดี๋ยวนี้  " 
 
     "  ใครวะแก้ว " มะลิที่นั่งมองชั้ลตั้งแต่ชั้ลรับโทรศัพท์ ถามอย่างงๆ
 
      " เพื่อนหนะ เดี๋ยวชั้ลไปส่งแกที่คอนโดนะ ชั้ลจะออกไปธุระข้างนอก " ชั้ลพูดพรางสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างเร็ว
 
      " ไปด้วยดิวะ  เฮ้ย ! ขับช้าๆหน่อยแก้ว มึงจะรีบไปไหนวะเนี่ย " ก็ไม่เร็วเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่ 140 เอง - -!  ชั้ลส่งมะลิหน้าคอนโด แล้วรีบเร่งเครื่องออกไปหาไอถ่านทันที  เพราะอีกตั้งไกลกว่าจะถึง แล้วมันยิ่งกำหนดเวลามาอีก เห้อ ชีวิต
 
 
              " ทำไมต้องนัดมาเจอไกลขนาดนี้ด้วยเนี่ย " มันนัดชั้ลมาทางข้าว ที่ร้านอาหารริมทะเล ขับรถมาเกือบชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึง แล้วชั้ลก็ยิ่งกลัวๆมันอยู่ แต่โชคดีที่ร้านนี้มีคนเยอะหน่อย 
 
     " นั่งก่อนสิ " ชั้ลกระแทกก้นนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่พอใจ ไอถ่านมันดูสะใจมากหละมั้งที่เห็นชั้ลต้องทำตามทำสั่งมันอย่างกับทาส  ยิ้มสะหน้าบานเชียว
 
     " กินข้าวก่อนแล้วค่อยคุยกัน " โต๊ะอาหารที่มีอาหารหลายอย่างมาเสริมไว้เต็มโต๊ะ อาหารที่ชั้ลชอบทั้งนั้น ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้ ท้องก็หิวจนไส้ขดหมดแล้ว แต่ปากก็ไม่กล้ากิน เอาแต่นั่งมองมันกินจนครบทุกจานแล้วชั้ลถึงจะเริ่มกิน 
 
    "  กินเถอะ ไม่มียาพิษหรอกน๊าา  ชั้ลทำเฉพาะกับคนอื่นเท่านั้นแหละ กับเธอชั้ลทำไม่ลงหรอก" เอ๊า ! นี่มาไม้ไหนอีกเนี่ยไอถ่าน วันก่อนมาบทโหด วันนี้มาบทหวานอะไรของมึงกันค่ะเนี่ย ! ชั้ลก็ได้แค่คิดในใจกับมองหน้ามันอย่างสงสัย มันเองก็หันมามองหน้าชั้ล แล้วก็ยิ้มหวานๆให้ชั้ลครั้งหนึ่งก่อนจะหันไปกินข้าวต่อ บอกเลยว่าไอถ่านเป็นผู้ชายที่หล่อ รวย และหุ่นดีมาก ถ้าไม่ติดกับความเลวของมัน และไม่ติดกับชั้ลรักพี่โทโมะ ชั้ลชอบแกไปนานแล้วไอถ่านเอ๊ยย
 
     "  กินเสร็จแล้ว คุยกันได้แล้วยัง " ทุกอย่างถูกกวาดเรียบโดยชั้ลกับมัน ชั้ลก็กินอย่างลืมตัว ก็คนมันหิวนี่ 
 
    " ยัง !  กินของหวานก่อน " อะไรของมันวะเนี่ย ไหนบอกมาตกลงกันเรื่องสัญญาไง ชั้ลรีบนะโว้ยย   ใบหน้าหงิกๆของชั้ลก็หายไปทันที ที่ชั้ลเห็นถ้วยบัวลอยไข่หวนที่ว่างอยู่ตรงหน้า ไอถ่านนี่มันเหมือนจะรู้เลยว่าชั้ชอบอะไรบ้าง สั่งมาแต่ละอย่างของโปรดชั้ลทั้งนั้น
 
    " ชอบไม่ใช่หรอ กินสิ  เอ๊า ไม่มียาพิษแน่นอน " มันใช้ช้อนมันมาตักบัวลอยในถ้วยชั้ลไปกิน หึ ! รู้ตัวก็ดีแล้วว่าชั้ลไม่ไว้ใจคนอย่างแก ไอถ่าน 
 
    "  หมดแล้ว  เอ๊า มีอะไรก็ว่ามา " ชั้ลหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากก่อนจะเงยหน้ามามองไอถ่าน มันยื่นกระดาษมาให้ชั้ลอ่าน
 
   "  เราจะเจอกันทุกวัน จันทร์ถึงศุกร์เจอกันวันละ 1 ชั่วโมง เสาร์อาทิตย์เจอกันครึ่งวันบ่าย เจอกับแบบนี้จนกว่าภารกิจของชั้ลจะเสร็จ หรือจนกว่าจะมีอะไรเปลี่ยนไป "
 
   "  ภารกิจอะไร แล้วอะไรที่เปลี่ยนไป ชั้ลจะไว้ใจนายได้หรอ " 
 
   " เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง แต่ขอให้เธอเชื่อใจชั้ล เธออาจจะได้ยินอะไรที่มันไม่มีเกี่ยวกับตัวชั้ล แต่ชั้ลอยากให้เธอเรียนรู้เรื่องของชั้ลจากตัวเธอเอง แล้วเธอจะรู้ว่าที่จริงชั้ลเป็นคนยังไง "
 
   " แล้วทำไมชั้ลต้องเรียนรู้เกี่ยวกับนาย " เออ นั้นสิ อะไรของมันหวะ 
 
   " เพราะเธอ... เอ่อ เอาหน๊า  พรุ่งนี้ชั้ลจะโทรไปหาเธออีกทีนึง วันนี้ก็กลับได้แล้ว " เออดี ชั้ลก็อยากกลับอยู่นานแล้วเหมือนกัน 
 
   " แล้วนายกลับ ไง " เอ๊า แล้วตูจะไปถามมันทำไมเนี่ย งงกับตัวเอง 
 
    " ชั้ลเอารถมา ขับรถกลับดีๆนะ ถึงคอนโดแล้วโทรมาหาชั้ลด้วย " เฮ้ย นี่รู้ได้ไงว่าชั้ลอยู่คอนโดเนี่ย ไอนี้ชักแปลกๆ แล้วเว้ย แล้วชั้ลจะไว้ใจมันได้รึป่าวเนี่ย ชั้ลมองหน้ามันอย่างงงๆปนสงสัย แต่นี่ก็เย็นมากแล้ว ชั้ลเลยไม่มีเวลามาสงสัยอะไรมากมาย มันยิ้มหวานให้ชั้ล ก่อนที่ชั้ลจะหันหลังและเดินไปยังรถที่จอดอยู่
 
 
 
                   5  วันที่พี่โทโมะ พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีฟางที่แวะเวียนไปเยี่ยมพี่โทโฒะ ทุกวัน ส่วนตัวชั้ลเองก็เยี่ยมอยู่บริเวณลานจอดรถด้านล่าง  วันนี้แล้วซินะ ที่พี่โทโมะ จะได้กลับบ้านแล้ว 
 
     " แก้ว " เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยเรียกชั้ล 
 
     " สวัสดีค่ะ คุณลุง " พ่อพี่โทโมะ เองค่ะ เจอชั้ลได้ยังไงเนี่ย นี่ชั้ลก็แอบสุดๆแล้วนะ ชั้ลยิ้มแห้งๆก่อนจะยกมือไหว้พ่อพี่โทโมะ
 
     " เดี๋ยวกับรถตามพ่อไปที่อำเภอนะ " อำเภอ ? ไปทำไมวะ 
 
     " ไปอำเภอ  ไปทำไมหรอค่ะ ? " เออ งงเบยอะ ไม่ทำไมที่อำเภอ 
 
      " ไปจดทะเบียนสมรสกับโทโมะ " พ่อพูดอย่างหน้าตาเฉยมาก แต่มาบอกหนูทำไมค่ะ พ่อน่าจะไปบอกฟางมากกว่าหนูนะ 
 
     " อ่อ เมื่อกี้ฟางขึ้นไปข้างบนแล้วค่ะ หนูคงไม่ได้แสดงความยินดีนะค่ะ พอดีหนูติดธุระ ^^"
 
     " พ่อไม่ได้หมายถึงฟาง พ่อหมายความว่าให้หนูแก้วไปจดทะเบียนสมรสกับโทโมะ "  หะ !!! 
 
    "  เอ่ออ  ไม่ต้องจดดีกว่านะค่ะ แค่พี่โทโฒะไม่ถอดแหวนวงนั้นทุกอย่างก็เป็นปกติแล้วหละค่ะ"
 
    " พ่อไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นแหละ นี่มันเรื่องความเป็นความตายของลูกชายพ่อ พอไม่กล้าทำอะไรที่มันฝืนชะตาลิขิตหรอก หนูแก้วช่วยโทโมะได้มั้ยลูก "
 
    " เอ่อออ  คือ หนู " ใช่นะ มันอาจจะคือความฝันของชั้ล  แต่ตอนนี้ชั้ลลำบากใจจริงๆ ชั้ลกลัวว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่ และที่สำคัญชั้ลกลัวพี่โทโมะเกลียดชั้ล พี่ชั้ลเป็นต้นเหตุทำให้ความรักของเขาต้องพัง 
 
    " จดๆไปเถอะ รีบจดจะได้รีบหย่า ! " เสียงคนคุ้นเคยดังขึ้นมาแต่ไกลก่อนที่ร่างพี่โทโมะจะเดินออกมา โดนมีฟางที่คอยพยุงร่างคนรักของเธอไว้ 
 
 
     ณ  อำเภอ  ชั้ลกับพี่โทโมะ ลงชื่อในทะเบียนสมรส ทุกอย่างมันเป็นเพราะความจำเป็น มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเต็มใจเลยแม้แต่น้อย เขารีบเซ็น ก่อนจะส่งมันมาให้ชั้ลแบบไม่เต็มใจ ชั้ลยังเซ็นชื่อไม่เสร็จเขาก็รีบจับมือฟางและจูงมือกันออกไปทันที  น่าสมเพชตัวเองมั้ยหละ 
 
    " ขอบใจมากนะหนูแก้ว พรุ่งนี้เข้ามาอยู่ที่บ้านเรานะ " หะ !!!!  อยู่ที่บ้านเราเลยหรอ 
 
    " อย่าเลยดีกว่าค่ะ คงไม่มีอะไรแล้วนะค่ะ " 
 
   "  อย่าเล่นตัวให้มันมากนักเลย เทอเองก็จ้องที่จะเข้ามาอยู่กับชั้ลอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ลงมือแต่งเรื่องให้พ่อชั้ลเชื่อ ไหนๆก็ไหนๆแล้วนิ เข้ามาอยู่ด้วยกันจะได้สาแก่ใจเธอไง "  ชัดเจนทุกคำพูดค่ะ มันบาดลงไปในใจชั้ลซ้ำแล้วซ้ำเหล่ากับคำพูดของผู้ชายคนนี้ 
 
   " ไอ้โทโมะ เงียบ !! " 
 
   " พ่อขอร้องหละ หนูแก้ว แค่สองปีเท่านั้น ช่วยพ่อหน่อยเถอะนะ " พ่อพี่โทโมะ เดินมาจับมือชั้ล สายตาความเป็นห่วง สายตาอาวรแบบนี้ ชั้ลเข้าใจมันนี้ ชั้ลอยากให้พ่อกับแม่อยู่กับชั้ลและเป็นห่วงชั้ลแบบนี้ แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว ท่านจากชั้ลไปนานแล้ว ชั้ลได้รับความรักและความห่วงใยจากมะลิเท่านั้น  ชั้ลพยักหน้ารับคำ เพราะเข้าใจในความทุกข์เพราะความรักและความเป็นห่วงเป็นอย่างดี แต่เชื่อมั้ยว่าชั้ลแทบจะไม่ดีใจเลยที่ชั้ลจะได้อยู่บ้านเดียวกับพี่โทโมะ เพราะมันอาจทำให้ชั้ลต้องเสียใจกับความรังเกียจ ความเกลียดชัง และความเย็นชาที่เขายัดเยียดมันให้กับชั้ล ส่วนความรักนะหรอ ชั้ลไม่หวังแล้วหละ 
 
    "  พรุ่งนี้พ่อจะให้โทโมะ ไปรับนะแก้ว " พ่อพี่โทโมะ ดูดีใจมาก ชั้ลพยักหน้ารับก่อนจะขอตัวกลับบ้านไปทันที เพราะชั้ลคงทนดูสายตาเกลียดชังของพี่โทโมะ มีมองมาที่ชั้ล ไม่ไหว  มาอีกแล้วน้ำตา ที่ชั้ลพยายามกลั้นมันมานาน มันกลับมาเยือนชั้ลอีกครั้งหนึ่งและคงจะอยู่กับชั้ลไปอีกนาน  
 
 
                                   .......................................
 
 
          ความรักของคนเรา ยังไงมันก็บังคับกันไม่ได้จริงมั้ยค่ะ บางคนเจ็บเจียนตาย แต่เมื่อได้รักเขาแล้ว ยังไงก็ยอม