ใครลิขิต

                       ค่ำคืนของวันนี้ ชั้ลนั่งจัดกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าตัวเองอยู่ โดยมีเพื่อนมะลิที่นั่งร้องห่มร้องไห้ อยู่ข้างๆชั้ล มะลิไม่อยากให้ชั้ลไปอยู่กับพี่โทโมะ เพราะกลัวชั้ลเสียใจ ชั้ลเองก็คิดว่ามันน่าจะเป็นเช่นนั้นหมือนกัน แต่ชั้ลรับปากเค้าไว้แล้วนิน๊า แต่ช่างเถอะ ก็แค่  2 ปีเอง เป็นห่วงก็แต่นังมะลินี้ซิ ตั้งแต่ พ่อแม่ชั้ลเสียไป ชั้ลก็อยู่กับมะลิตลอด ไม่เลยห่วงกันเลย อยู่ด้วยกันมาหลายปีมาก ชั้ลเองก็ไม่อยากปล่อยให้มันอยู่ตัวคนเดียว

 

   " กลับมาหาชั้ลบ้างนะแก้วว  TT "

 

    " กลับซิวะ แกเป็นคนที่ชั้ลรักมากนะมะลิ อย่าร้องไห้สิ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ไปมาหาสู่กันง่ายนิดเดียว "  ที่ที่ชั้ลจะไปอยู่ขับรถจากคอนโดก็น่าจะประมาณชั่วโมงกว่าๆเอง 

    " ยังไงก็ไม่เหมือนกับอยู่ด้วยกันแหละว๊่าา  ถ้าแกอะไรไม่สบายใจ แกมาหาชั้ลได้นะแก้ว มานอนกลับชั้ล มาอยู่กับชั้ลเหมือนเดิมม "

 
    " จะสุขหรือจะทุกข์ ชั้ลก็มาหาแกนั้นแหละมะลิ เพราะแกคือคนสำคัญที่สุดของชั้ล " เราทั้งสองกอดกันทั้งน้ำตา 

    " เห้อออ  เหงาแน่เลยวะ ไม่มีแกอยู่ด้วยเนี้ย  ไม่มีใครทำกับข้าวอร่อยๆให้กินด้วยวะ " 

    " เดี๋ยวให้พี่เขื่อนมาอยู่เป็นเพื่อน  ^^ " อ้าว ชั้ลแค่แซวมันเล่นๆ นังมะลิเล่นยิ้มใหญ่ นี้อย่าบอกนะมากลับไปคบกันแล้ว 

 
     " เฮ้ย บ้าาา " หน้างี่แดงแจ๋เลยนะคุณมึง 

 

     "  แกกลับไปคบกับพี่เขื่อนแล้วหรอวะ " กูงงนะเนี่ยมะลิ - - !

  
     "  ยังเว้ยย  แค่คุยกันเรื่อยๆหนะ "

     "  หรอค่ะ  แหม หน้าแดงอย่างกับลูกตำลึงเลยนะค่ะมึง  เผื่อใจไว้ด้วยนะกัน " 

     "  อื้มๆ  ^^ "   ผู้หญิงนี้ข้อเสียมีอยู่อย่างนึงนะ เค้าทำไม่ดีไว้ยังไง ให้ได้มาง้อเท่านั้นแหละ เป็นลืมหมดทุกสิ่ง หลังจากคำว่าอื้มของมัน ไอพี่เขื่อนก็โทรศัพท์มาหาทันที แล้วมันก็แจ๋ ไปรับโทรศัพท์ทันที เมื่อกี้คุณมึงยังนั่งร้องไห้อยู่เลยนะค่ะ คุยมะลิ เปลี่ยนโหมดได้เร็วทันใจมาก แต่ก็เอาเถอะเพื่อนมีความสุข เอาวะ ชั้ลก็พร้อมที่จะสุขไปด้วยกับมัน 

 

   

       เช้าของวันนี้ ชั้ลแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เช้า รอพี่โทโมะมารับ เพราะคุณพ่อโทรมาปลุกตั้งแต่ ตี 5 มะลิเองก็ตื่นมานั่งรอเป็นเพื่อนชั้ล  แต่นี้ก็ เกือบเที่ยงแล้วที่พี่โทโมะยังไม่มา ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะอยู่กับฟางละมั้ง ไม่นานโทรศัพท์ชั้ลก็ดังขึ้น  ยอบรับนะว่าชั้ล แอบคิดว่าเป็นพี่โทโมะ แต่โทษที ชั้ลคิดผิด

 

      "  สวัสดีค่ะ คุณลุง " พ่อพี่โทโมะเป็นคนโทรมาค่ะ

     

      ( โทโมะไปรับแล้วยังลูก ) 

     " อ่อ ใกล้จะถึงแล้วค่ะ " เพื่อความสบายใจของคุณลุง ชั้ลเลยเลือกที่จะเป็นคนโกหก

 

      ( ดีแล้วๆ พ่อรออยู่นะ รีบๆมานะแก้ว ) 

     " ค่ะคุณลุง " รอก่อนนะค่ะคุณลุง เพราะตอนนี้พี่โทโมะยังไม่ติดต่อมาเลย 

 

        ผ่านไปเที่ยงกว่า พี่โทโมะก็ยังไม่ติดต่อมา ชั้ลเลยเข้าครัวทำกับข้าวให้มะลิกินก่อน  แล้วก็นั่งรอต่อไป จนถึงบ่ายสอง โทรศัพท์ชั้ลก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นพี่โทโมะที่โทรมา

 

    
       " ฮัล ... " ชั้ลยังพูดไม่จบ พี่โทโมะก็รีบพูดทันที เหมือนตอนนี้เค้ากำลังอารมณ์เสียอยู่ด้วยนะ

       ( รีบลงมาได้แล้วชั้ลรออยู่ข้างล่าง อย่าชักช้า ) ชั้ลหรอ เค้าแทนตัวเองว่าชั้ล มันดูห่างเหินมาก เพราะเราคุยกันทุกครั้งเค้าจะแทนตัวเองว่าพี่แล้วเรียกชั้ลว่าน้อง หลังจากนี้มันคงไม่มีอีกแล้วสินะ ชั้ลรีบลากกระเป๋าลงจากคอนโด โดยมีมะลิที่เดินมาส่ง พี่โทโมะ เปิดท้ายรถให้ชั้ล แต่เค้ายังคงนั่งอยู่ในรถ

 

     
     " ทำไมมันไม่ลงมายกกระเป๋าให้แกวะแก้ว แม่งแมนชิบหาย " มะลิที่ช่วยชั้ลยกกระเป๋าอยู่บ่นๆ ส่วนชั้ลก็ได้แต่แอบน้อยใจอยู่ข้างใน

 

     " เพราะชั้ลคือแก้ว ไม่ใช่ฟางไง  ไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย ชั้ลรักแกนะมะลิ " เราทั้งสองกอดลากัน ก่อนที่ชั้ลจะขึ้นรถอย่างเร็วเพราะคนในรถบีบแตรดังลั่นทั้งคอนโด

 

     "  จะลาอะไรกันนักกันหนาวะ เดี๋ยวก็เจอกันอีก " แก้วคงน่ารำคาญมากสินะ ชั้ลได้แต่คิดในใจ เรานั่งรถมาได้ครึ่งชั่วโมง โดยที่ไม่พูดอะไรกันเลย แม้แต่หน้าชั้ลเค้าก็ยังไม่หัดมามองแม้แต่น้อย 

 

    " ฮัลโหล ฟาง อีกแปบนึงนะ พี่ใกล้จะถึงบ้านแล้ว " สงสัย คงจะทะเลาะกัน เพราะชั้ลละมั้งเห็นหน้าหงิกตลอดทางแถมตอนนี้ ฟางก็เล่นมาวางสายใส่ด้วย 

 

     " เพราะเธอคนเดียว ถ้าไม่มีเธอสักคนความรักชั้ลก็ไม่เป็นแบบนี้ " หึ !! อย่าให้ถามเลยว่าเจ็บแค่ไหน  เจ็บมาก เจ็บจนต้องกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ชั้ลได้แต่นั่งหลับตา เพื่อกลั้นไว้ไม่ให้มันไหลออกมา 

 

        เอี๊ยดดดดดดดด   เสียงเบรครถยาวเป็นทาง และชั้ลก็ถูกเชิญลงจากรถ 

 

     "  ลงไปชั้ลมีธุระต้องทำ  อยากไปบ้านชั้ลมากก็หาทางไปเอาเองแล้วกัน " 

 

     " แต่แก้วไปไม่ถูกนะ แล้วตรงนี้ก็ทางด่วน พี่ช่วยลงไปจอดเมื่อพ้นทางด่วนหน่อยได้มั้ย " 

 

     " ก็ชั้ลบอกว่าชั้ลรีบไง พูดไม่เข้าใจหรือไงวะ !! " ครั้งแรกที่เค้าขึ้นเสียงใส่ชั้ล เจ็บนะสิค่ะ น้ำตาก็เริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว ชั้ลค่อยๆเปิดประตูรถออกและเดินออกไปช้าๆ 

 

      " เอากระเป๋า ไปด้วย !!! " หึ !! โดนคนที่เรารักไล่ลงจากรถ แถวยังต้องเดินลากกระเป๋าเดินลงทางด่วนอีก เค้าคงจะเกลียดชั้ลแล้วหละตอนนี้ ถึงได้ทำกับชั้ลเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้ พอชั้ลหยิบกระเป๋าแล้วปิดท้ายรถ พี่โทโมะก็ขับรถออกไปอย่างเร็ว  ส่วนตัวชั้ลเองก็ได้แต่เดินลากกระเป๋าลงจากทางด่วนที่มีแต่รถขับเฉี่ยวไปมาทีละคันๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยๆเพราะไม่สามารถบังคับมันได้ มันบอกไม่ถูกเลยนะทั้งเสียใจทั้งน้อยใจ เหมือนตัวเองไม่มีค่ายังไงไม่รู้ TT 

 

 

             ปี๊น ปี๊น ปี๊น ปี๊น ปี๊น ใครมันมาปี๊ดไล่ชั้ลอีกคนหละ เออ ปี๊ดไปเลย ไล่ยังไงชั้ลก็ไม่รู้จะไปทางไหนอยู่แล้ว มีอยู่ทางเดียว คือชั้ลต้องกระโดดลงจากทางด่วน ไอรถคันนั้นมันก็ยังคงปี๊นชั้ลไม่เลิก ชั้ลก็ได้แต่รีบเดินจ้ำเท้าเร็วๆแล้วร้องไห้ไม่หยุด 

 

  
       "  แก้ว  !!!  หยุดก่อน ขึ้นรถมาเร็วๆ " ไอถ่านหรอวะ มีมันมาได้ยังไงเนี่ย บังเอิญจริงๆ ชั้ลรีบเปิดประตูรถและโยนกระเป๋าขึ้นรถแล้วกระโดดขึ้นรถอย่างเร็ว เพราะรถข้างหลังติดและบีบแตรยาวเป็นแถว เพราะไอถ่านขับช้าๆบีบแตรปี๊นๆ ตามหลังชั้ลมานานแล้ว 

 

       " มาเดินทำบ้าอะไรอยู่บนทางด่วน แล้วร้องไห้ทำไม ใราทำอะไร บอกมาดิ " แล้วทำไมต้องโมโหด้วยเนี่ย โมโหกว่าชั้ลเมื่อกี้อีก หน้าหล่อๆของไอถ่านเริ่มบูดบึง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกโบ

 

      " อ่อ ปล่าวๆ ชั้ลตามรถแท็กซี่ไม่ทัน ก็เลยเดินขึ้นมาเรื่อยๆ " ชั้ลก็ได้แต่เช็ดน้ำตา แล้วเก็บความรู้สึกต่างๆเอาไว้ไม่อยากให้ใครรู้

 

      " นึกว่าใครไล่ลงจากรถซะอีก " พูดเหมือนรู้เลยนะไอถ่าน 

      " นายจะไปไหนหรอ " ชั้ลรีบตัดบททันที ทั้งทียังสะอึกสะอื้นอยู่ 

 

       " เออใช่ วันนี้วันอาทิตย์ ตามนัดเลยละกัน นี้ก็บ่ายสามแล้ว ชั้ลจะพาไปที่ที่นึง " ไปไหนของแกวะไอถ่าน ไอถ่านขับรถไปเรื่อยๆ นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ชั้ลตื่นมาอีกทีก็ถึงที่หมายแล้ว 

 

      " ที่นี่ที่ไหนหรอ "

      " ลงมาซิ " ชั้ลเปิดประตูเดินตามไอถ่านไปห่างๆ เพราะไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่ แล้วไอถ่านก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านชั้ลเดี๋ยว หลายหลัง แต่ละครั้งกว้างพอสมควร อยู่ในบริเวณรั่วบ้านเดียวกัน และอยู่ใกล้ทะเลมาก เพราะมองจากที่ยืนอยู่เย็นหาดทรายอยู่ริบๆ 

 

       " นี่แหละที่ชั้ลจะให้เทอชวนชั้ลหน่อยหละ " ไอถ่านไขกุญแจบ้านเดินเข้าไป ส่วนชั้ลก็ยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เพราะไม่ไว้ใจมัน 

 

       " กลัวชั้ลทำร้ายหรอหระ เอานี่ไป กระสุนมี แล้วเวลายิงก็ใช้นิ้วชี้กดตรงนี้ เล็งมาที่หัวชั้ลก็ได้นะ นัดเดียวตายเลย ^^ "  ไอถ่ายยื่นกระบอกปืนมาให้ชั้ล พร้อมสอนวิธีการใช้ปืนให้ชั้ลด้วย 

 

       " นี่นายพกปืนด้วยหรอ " ชั้ลรับปืนมาถือไว้ 

 

       " อื้อ บางครั้งต้องใช้ป้องกันตัวหนะ แต่เทอถือไว้ก่อนแล้วกัน เพื่อความสบายใจ แล้วก็ตามเข้ามาข้างในได้แล้ว " ชั้ลอุ่นใจเลยยอมเดินตามมันเข้าไป 

 

       " ช่วยออกแบบห้องให้หน่อยนะ เอาแบบโล่งๆตา อยู่แล้วสบายๆ สว่างๆ  ชั้ลอยากได้ห้องโทรสีฟ้าๆ ขาวๆ หนะ ช่วยคิดให้หน่อยนะ " บ้านหลังนี้เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ แต่ยังไม่ได้ลงสีแต่อย่างใด บ้านถูกออกแบบอย่างดี สวย และดูหรูมาก

 

       " นี่ที่นายนัดชั้ลมาเพราะเรื่องนี่เนี่ยนะ " เออ นัดเจอทุกวันเพราะเรื่องออกแบบสไตล์ห้อง เนี่ยนะ

 

       " อื้อ ก็ออกแบบสไลต์ห้อง เลือดโทนสีห้อง แล้วก็ทาสีห้อง สีฝาฝนังบ้านด้วย อ่อ ปลูกต้นไม้ แต่งสวนหย่อมหน้าบ้านด้วย "

 

       "  หะ !! ให้ชั้ลทำทั้งหลังเนี่ยนะ "

 

        "  ก็ช่วยกันไง สองคน นะนะ ขอแค่นี้เอง ช่วยชั้ลหน่อยนะ ได้บุญด้วยนะ " แหมไอถ่าน เพิ่งยิงคนเกิบตายมาอาทิตย์ที่แล้วตอนนี้จะมาแสวงบุญ ชั้ลยังไม่ลืมนะย่ะ ทำอะไรกับพี่โทโมะไว้หนะ

 

 
        "  แล้วนี่บ้านใครหรอ " 

 

         "  บ้านเด็กกำพร้าหนะ ชั้ลเก็บเงิน สร้างเองเลยนะเนี่ย " ไม่น่าเชื่อเลยนะไอถ่าน 

 

        " จริงหรอ " ไอถ่านไม่ตอนแต่ยักคิ้วให้ชั้ลก่อนจะเดินออกจากบ้านไป 

 

        "  นี่ก็เย็นมากแล้วกลับกันเถอะ แก้วจะให้ชั้ลไปส่งที่ไหน " ที่ไหนหละก็คอนโดชั้ลสิ เจ้าบ้านเค้าไม่ยอมรับชั้ลจะให้ชั้ลไปอยู่บ้านเค้าได้ยังไงหละ 

 

        "  กลับคอนโดชั้ล ไปส่งหน่อยนะ  "  ไอถ่านไม่มองหน้าชั้ลแต่กลับยืนมองเท้าชั้ลเขม่ง

 

         " แล้วทำไมเดินกะเผลกๆ แบบนั้น " สังเกตไม่ซะทุกเรื่องเลยนะคุณถ่าน

 

        " ปวดเท้านิดหน่อยนะ เมื่อกี้เดินไกลไม่หน่อย " ชั้ลได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะปวดขาปวดเท้าจริงๆ 

 

       "  เดินไปนั่งที่รถไป " ชั้ลเดินไปที่รถ ส่วนไอถ่านวิ่งไปก่อนแล้ว และวิ่งมาหาชั้ลที่ขึ้นไปนั่งอยู่ที่เบอะรถข้างคนขับแล้ว ไอถ่านคุกเข่าลงแล้วเอิ่มมือมาถอดร้องเท้าให้ชั้ล 

 

      "  จะทำอะไร "

 

       " ก็ดูเท้าให้ไง "

 

         "  ไม่เอา ไม่เป็นไร " มันเงยหน้ามาขมวดคิ้วใส่ชั้ล และชั้ลก็ต้องยอมยื่นเท้าเรียวๆไปให้มันดู โหมดนี้ไอถ่านดูอ่อนโยนมาก มันถอดร้องเท้าออกอย่างช้าๆ ก่อนจะนวดเท้าให้ชั้ล ไอถ่านก็ทายาคลายกล้ามเนื้อให้ชั้ล ก่อนจะนวดเบาๆอีกครั้ง แล้วก็สวมร้องเท้าแตะให้กับชั้ล น่ารักมากเลยวะถ่าน ชั้ลก็นั่งยิ้มแบบลืมตัว เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้ชั้ลมาก่อน 

 

       " ไอส้นสูงเนี่ยที่หลังไม่ต้องใส่มากๆนะ มันปวดขาปวดส้น ปวดเท้า แล้วไอร้องเท้าแตะธรรมดาๆเนี่ย มันไม่สวยก็จริงแต่มันใส่แล้วสบาย แล้วไปเดินบนทางด่วนแบบนั้น คิดได้ไงวะ " 

 

        "  เอาหน๊าา ชั้ลก็เดินผ่านมันมาแล้ว แต่ก็ขอบใจนะ ถ่านสุดหล่อ ^^ "  คนอะไรวะ บทโหดก็โหด บทดีก็ดี ไม่เหมือนพี่โทโมะ โหดตลอดกาล - - !   ถ่านยิ้มน้อยๆให้ชั้ลเหมือนจะเขิลที่ชั้ลชม แล้วก็เดินไปนั่งยังที่คนขับ   

 

 

        ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก  ชั้ลยืนเคาะประตูห้องอยู่ โดนมีไอถ่านมายืนถือกระเป๋าให้อยู่ข้างๆ ไม่นานมะลิก็เปิดประตูเดินออกมา

 

     " ไอแก้ว ! " เราทั้งสองเข้าไปในห้อง ไอถ่านไม่ยอมเดินเข้ามา 

 

     " ทำไมไม่เข้ามา " 

 

     " เดี๋ยวเทอก็ถูกชาวบ้านข้างห้องเค้านินมาหนะสิ เล่นพาผู้ชายเข้าห้องแบบนี้  ชั้ลกลับก่อนดีกว่านะ พรุ่งนี้ชั้ลจะโทรหาอีกที " เห้ย นี่ความคิดของไอถ่านจริงๆหรอวะ มีผู้ชายคิดแบบนี้หลงเหลืออยู่อีกหรอวะ  แล้วถ่านก็เดินกลับไป

 

     " ใครวะแก้ว  แม่งแมนหวะ ยังมีแบบนี้เหลืออยู่อีกหรอวะ "

 

     " นั้นดิ ! " ยังมีอยู่อีกหรอวะ หรือนี่แค่โปโมชั่น พอหมดโปรก็จะเหมือนผู้ชายทุกคนวะ ไม่ได้ๆ อย่าไว้ใจมันก่อนแก้ว  

 

     "  แล้วไอโทโมะไปไหนวะ มันไม่ได้ไปส่งแกที่บ้านหรอวะ แล้วแกมากับคนนั้นได้ยังไง " ชั้ลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบคำถามมะลิ 

 

     " ส่งหวะ แต่ส่งแค่ทางด้วย ดีที่ถ่านบังเอิญขับรถผ่านมาพอดี ชั้ลเลยไปกับถ่าน "

 

      " ทำไมมันทำแบบนั้นวะ มึงไม่ต้องช่วยอะไรมันแล้วแก้ว ปล่อยให้มันตายๆไปซะเถอะ " 

 

      " ชั้ลรักพี่โทโมะ ชั้ลทำแบบนั้นไม่ลงหรอกมะลิ แค่สองปีเอง ปค่สองปีเท่านั้น  " ทนอีกหน่อย  เจ็บมากๆเดี๋ยวก็ชินไปเองแหละ 

 

 

           กริ๊งงง  กริ๊งงง  โทรศัพท์ชั้ลดังขึ้น  

 

   "  ฮัล... " พี่โทโมะ ที่เป็นคนโทรมา และใช้น้ำเสียงเดิมกับชั้ล คือตอนนี้เค้าคงอารมณ์เสียอยู่

   

   ( อยู่ไหนวะ ! ) 

  " แก้วอยู่ที่คอนโดค่ะ " 

 

  ( เออ !! ลงมาข้างล่าง เอากระเป๋ามาด้วย !!) หึ !! ชั้ลก็โนตะคอกให้หูเหมือนเดิม และแรงกว่าครั้งที่แล้ว  น้ำตาก็เริ่มเอ่อๆ ออกมาอีกแล้ว มันหน่อยใจจริงๆนะ นี่ช้ลคงผิดมากสินะ ที่เป็นตัวทำลายความสุขของเค้า  ชั้ลเดินไปจนถึงรถพี่โทโมะ หลังจากเก็บกระเป๋าใส่ท้ายรถเสร็จชั้ลก็เดินขึ้นไปนั่งในรถ  มะลิมันขอไม่มาส่งชั้ลเพราะกลัวจะเพ้อด่าพี่โทโมะ 

    " แล้วทำไมไม่กลับไปบ้านชั้ลวะ คนยิ่งยุ่งๆอยู่ อย่าทำตัวเป็นภาระได้มั้ย " 

    " ก็แก้วไม่รู้ว่าบ้านพี่อยู่ที่ไหน " 

    " ที่จริงเทอน่าจะรู้นะ เพราะเทอมันชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชั้ลอยู่แล้วนิ " แค่ละคำของเค้ามันบาดลงตรงกลางใจชั้ลหมดทุกคำ ชั้ลเลือกที่จะไม่พูดอะไรอีก เพราะยิ่งพูดเค้าก็ยิ่งโกรธชั้ล ยิ่งด่าชั้ล แล้วสุดท้ายคือตัวชั้ลเองที่จะยิ่งเจ็บ  ชั้ลเลือกที่จะนั่งหลับตาจนถึงที่บ้านของเขา 

 

    "  ลงไปได้แล้ว ! " มือหนาพลักไหล่ชั้ลอย่างแรง ตัวชั้ลเองไม่ได้หลับสนิทหรอกชั้ลแค่ปิดตาไว้เฉยๆ เท่านั้น  ชั้ลลืมตาขึ้นมาก่อนจะเดินลงจากรถไป

     " เข้าไปข้างใน " บ้านหลังนี้เหมือนมีแค่เราสองคนเท่านั้น 

   " แล้วคุณลุงกับ... " ชั้ลยังพูดไม่จบประโยคก็โดนพี่โทโมะ ใส่ไม่ยั้ง

    " พ่อให้เทอมาอยู่กับชั้ลที่นี้  ที่ที่เป็นเรือนหอของชั้ลกับฟาง ที่ชั้ลเก็บเงินสร้างมันขึ้นมา และเทอก็ทำมันพังพินาศจนหมด ชั้ลบอกเธอไว้ก่อนเลยนะ ต่อให้เราอยู่ใกล้ชิดกันมากแค่ไหน ชั้ลก็ไม่มีวันรักเทอ ไม่มีวัน !!!  แล้วยิ่งเธอมาทำลายความรักของชั้ลกับฟางมากขึ้นเท่าไหร่ ชั้ลยิ่งเกลียดเทอมากขึ้นเท่านั้น  คืนนี้ก็เชิญเทออยู่ที่นี่ไปคนเดียวแล้วกัน เพราะชั้ลจะไปอยู่ที่อื่น ไปอยู่กับคนที่ชั้ลรัก !! "  แล้วเค้าก็เดินจากชั้ลไป  ทำไมเค้าถึงได้พูดจาทำร้ายชั้ลได้ขนาดนี้ ทำไมช้ลถึงได้เจ็บขนาดนี้ ทำไมชั้ลต้องรัก ต้องแคร์เค้ามากขนาดนี้  ทำไม  ตอนนี้ชั้ลได้แต่นั่งร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้าอยู่กลางตัวบ้านเพียงคนเดียว มันเหมือนตัวเองไม่เหลือใคร ชั้ลไม่มีมะลิมาคอยปลอบใจชั้ลในวันนี้  ชั้ลต้องปลอบใจตัวเอง นี่แค่วันแรกเท่านั้น  ชั้ลต้องเข้มแข็งสิ ชั้ลต้องอดทน อีก 2 ปีเท่านั้น ถ้าชั้ลแพ้ เค้าอาจจะตาย ชั้ลอาจจะไม่ได้เห็นหน้าเค้าไปตลอดชีวิต  นี่คือเหตุผลที่ทำให้ชั้ลต้องลุกขึ้นสู้กับความเจ็บปวดครั้งใหญ่ที่ต้องจำใจยอมรับมัน  TT

 

 

 

                                    ................................................