ใครลิขิต

                   โรงพยาบาล  ร่างของพี่โทโมะ ถูกบุรุษพยาบาลเข็นเข้าห้องไอซียูอย่างเร็ว พ่อ แม่ ท๊อฟฟี่ ทีน่า และฟางเจ้าสาวสุดที่รักของพี่โทโมะ ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทุกคนยื่นร้องไห้กันอยางน่าเวทนา ทุกคนรอการกลับมาของพี่โทโมะ รวมทั้งชั้ลด้วย ชั้ล มะลิ และพี่เขือน ยืนดูอยู่ห่างๆ บอกตามตรงตอนนี้ชั้ลแทบจะขาดใจตาย  ถ้าพี่โทโมะเป็นอะไรไป ชั้ลจะอยู่ได้ยังไงกัน 
 
    "  ขอแสดความเสียใจด้วยนะครับ หมอทำเต็มที่แล้ว ขอตัวนะครับ " แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ตัวชั้ลชาไปทั้ง กำลังขาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไป ดวงใจของชั้ลมันดับสนิททันทีที่ได้ยินคำพูดของหมอผู้นั้น ชั้ลรู้สึกเหมือนคนที่ขาดอากาศหายใจ ชั้ลจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีอากาศหายใจ ชั้ลจะอยู่ยังไงถ้าหัวใจมันสลายไปแล้ว มันจะมีชีวิตยู่ต่อไปได้ยังไง  ไหนแม่ชีบอกว่าชั้ลจะช่วยคนรักของชั้ลกลับมาได้ไง แต่นี้ชั้ลกลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ชั้ลได้แต่นั่งมอง นั่งดูเค้าจากไป 
    "  แก้วดารา " เสียงคุ้นหูดังอยู่ข้างๆชั้ล ถ้าชั้ลเดาไม่ผิด ตอนนี้แม่ชีคงยืนอยู่ข้างๆชั้ล 
    "  แม่ชี  แก้วช่วยเค้าไม่ได้ เค้าตายแล้ว ฮึก ฮึก ฮืออ  " ชั้ลพยามรวบรวมกำลังขาให้ยืนขึ้นมาโดยมีพี่เขื่อนและมะลิ ช่วยประคองไว้
   "  เอาแหวนวงนี้ไปสวมให้ชายที่รัก สวมที่นิ้วนางด้านซ้าย แล้วเค้าจะกลับมาหาแม่แก้วเอง " แม่ชียื่นแหวนโบราณวงหนึ่งให้กับชั้ล 
   " แต่ ... " ชั้ลจะสวมแหวนให้กับพี่โทโมะได้ยังไง ฟาง ก็ยืนอยู่ตรงนั้น แล้วพ่อกับแม่พี่โทโมะจะยอมหรอ
   " ตามแม่ชีมา " แม่ชีเดินเข้าไปหน้าห้องฉุกเฉิน ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นทั้งหมดกราบไหว้แม่ชี
   " อยากได้ลูกชายกลับมาหรือปล่าว " แม่ชีเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ
   " แต่ผมหมดหนทางที่จะรั้งเค้าไว้แล้ว " 
   " เชื่อเรื่อบ่วงกรรมเก่าหรือปล่าว "
   "  เชื่อครับ " ตอนที่ชั้ลกับพี่โทโมะ คุยกัน ตอนที่เราสนิทกันเมื่อหลายปีก่อน พี่โทโมะชอบเล่าเรื่องครอบครัวให้ชั้ลฟัง รวมทั้งพ่อพี่โทโมะที่เป็นคนธรรมะธรรมโน  จึงไม่น่าแปลกที่เค้าจะเชื่อเรื่องพวกนี้
 
   " เรื่องพวกนี้มันจะมีอยู่จริงหรอ " แม่พี่โทโมะ ที่ไม่ค่อยเชื่อกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่พูดทั้งน้ำตา 
 
   "  คุณ เราไม่มีทางเลือกนะ " ผู้เป็นพ่อหันไปปรามภรรยาทันที 
 
   " มโนทัยเคยร่วมสาบานกับแก้วดาราเมื่อชาติปางก่อนว่าจะอยู่ครองรักกันทุกภพทุกชาติ ทั้งคู่สาบานกันว่า จะไม่มีหญิงอื่นหรือชายใดมาพลากความรักของคนทั้งคู่ออกจากกันได้ หากฝ่ายใดผิดคำสาบานขอให้มีอันเป็นไป  "
 
   " แต่พี่โทโมะ รักชั้ล เค้าไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้ " ฟางโวยวายทันที  
 
   " แม่ชีตัดสินใจแทนคนทั้งสองไม่ได้หรอก เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสองคน หากแก้วดาราต้องการให้มโนทัยกลับมา ก็ต้องยินยอมอยู่ครองรักกับเขา หากไม่ต้องการให้เขากลับมาก็ปล่อยเขาให้จากไป "
 
   " ทั้งสองคนนี้ไม่ได้รักกัน จะใช้ชีวิตร่วมกันได้ยังไงค่ะแม่ชี " แม่พี่โทโมะเอ่ย
 
   " เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน ใจของทั้งสองยอมรู้ดี หากรู้ครองรักกันไม่ได้ ก็ถอนคำสาบานเสีย แค่ต้องรอจนครบสองปี นับจากเพลาที่ครองรักกัน "
 
   "  สองปีมันไม่นานไปหน่อยหรอค่ะ " ฟางบอก
   "  ทุกอย่างมันมาจากคำสาบานของคนทั้งสอง เราแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว  รอเพียงเวลาเท่านั้น ที่จะช่วยแก้ไขปัญหาทุกอย่างให้ผ่านไป " แม่ชีพูดจบก็เดินจากไปทันที 
 
   " เอายังไงดีค่ะคุณ "
   " ยังไงผมก็อยากให้โทโมะกลับมา "
   " แล้วหนูฟางหละค่ะ " 
 
   " คู่กันแล้วไม่แคล้วจากกันหรอก ทุกอย่างมันเป็นเรื่องที่ฟ้าลิขิตไว้แล้ว ตอนนี้ผมอยากได้ลูกชายของผมกลับคืนมา "
 
   "  หนูแก้ว เข้าไปข้างในกับพ่อ " พ่อพี่โทโฒะเดินนำหน้าชั้ลเข้าไปในห้องไอซียู พร้อมกับทุกคนที่เดินตามเข้ามาติดๆ 
 
     ตอนนี้ร่างพี่โทโมะ ถูกคลุมด้วยผ้าขาวทั้งตัว พ่อพี่โทโมะ เปิดผ้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวและมีรอยช้ำเต็มไปหมด พ่อพี่โทโมะหันมาพยักหน้ากับชั้ล เหมือนเป็นการอนุญาตให้ชั้ลสวมแหวน  ชั้ลค่อยๆจับมือพี่โทโมะขึ้นมา แล้วค่อยๆสวมแหวนอย่างมีความหวัง แล้วปฏิหารย์ก็มีจริง เครื่องจับสัญญาณการเต้นของหัวใจทำงานอีกครั้ง ทุกคนดีใจกันใหญ่รวมทั้งชั้ลที่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ท๊อฟฟี่และทีน่าวิ่งออกไปตามหมอ 
 
   "  ไม่น่าเชื่อ ว่าปฏิหารย์จะมีจริง คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ  " หลังจากที่หมอเข้าไปในห้องพี่โทโมะ ประมาณ 15 นาทีก้เดินออกมาพร้อมกับข่าวดีที่สุดในสามโลกเท่าที่ชั้ลเคยได้รับฟังมา
 
 
 
        ห้องผู้ป่วยพิเศษ พี่โทโมะยัคงนอนหลับเพราะริษยา ทุกคนยืนรอบเตียงเพื่อรอดูให้เค้าฟื้นขึ้นมา
   " คุณ  ฟาง  แก้ว  ออกมาคุยกันด้านนอกหน่อยนะ  " พ่อของพี่โทโฒะ พูอย่างสีหน้าเครียดขรึม ชั้ลเองก็เครียดเหมือนกัน 
 
   " เราเลื่อนงานแต่ของฟางออกไปก่อนได้มั้ย จนกว่าจะครบสองปี "
 
   " ทำไมหละค่ะ แต่นี่พี่โทโมะก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว  พี่โทโมะแค่ไม่ถอดแหวนวงนั้นออกทุกอย่างก็เป็นปกติแล้วนิค่ะ " ชั้ลรู้ว่าฟางเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนตั้งตัวไม่ติด และต้องมาสูญเสียพี่โทโมะให้กับชั้ล  ชั้ลเข้าใจความรู้สึกของเธอดีนะฟาง  เทอคงรู้สึกไม่ต่างจากชั้ลตอนที่ชั้ลต้อเสียพี่โทโมะไปให้เทอ 
 
   " ใช่ค่ะ คุณ ชั้ลอยากได้ฟางเป็นลูกสะใภ้มากกว่าผู้หญิงคนนี้ คนนี้ไม่ได้เคยรู้จักเทอเลย " เจอคำนี้เข้าไปชั้ลจุกจนแทบจะกระอักออกมาเลย
 
   "  ไม่ได้ !  คำว่าครองรักกัน คือต้องใช้ชีวิตร่วมกันฉันสามีภริยา อย่าทำอะไรที่มันฟืนชะตาเด็ดขาด ไม่นั้นเราอาจจะเสียลูกไปตลอดชีวิต  ปฏิหารย์มันไม่ได้มีหลายครั้งนะคุณ  "
 
   "  แต่ชั้ลว่า ... "
 
   " ผมตัดสินใจดีแล้ว ! ขอให้ทุกคนเคารพในการตัดสินใจของผม โทโมะหายดีเมื่อไหร่ หนูแก้วจะเข้ามาอยู่ที่บ้านของเรา เหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน "  ชั้ลได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร เพราะตอนนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ฟาง กับแม่พี่โทโมะ มองหน้าชั้ลยังกับโกรธแค้นชั้ลมาตั้งแต่ปางก่อน
 
 
 
     ที่คอนโด เกือบเที่ยงคืนแล้ว ชั้ลกับมะลิ นอนอยู่บนเตียงเดิมของเราทั้งสองคน 
 
   " เรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงวะ " มะลิคงงงมาก เพราะมันไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้เลย
 
    "  บอกตรงๆ ว่าชั้ลเองก็งงเหมือนกัน งงมาก "
 
    " แล้วแกจะย้ายเข้าไปอยู่กับพี่โทโมะ จริงๆหรอวะ "
 
    " ก็คงต้องเป็นอย่างงั้น เพราะชั้ลไม่กล้าเสี่ยง ตอนแรกชั้ลก็ไม่เชื่อ แต่แกก็เห็นแล้วใช่มั้ยกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น  เดี๋ยวค่อยเข้าไปคุยกับแม่ชีดู เผื่อมีทางอื่นที่มันดีกว่านี้ "
 
    " ชีวิตคนเรามันก็มีเรื่องแปลๆอยู่หลยอย่างเหมือนกันนะ " 
 
    "  นอนเถอะ พรุ่งนีเราจะเข้าไปหาแม่ชีกัน  "
 
 
    เช้าตรู่ของวันใหม่ ชั้ลมะลิ รีบ เข้าไปหาแม่ชีที่วัด ตั้งแต่รุ่งสาง แต่มันแปลกที่เราไม่เจอแม่ชีอีกเลย รวมทั้งบ้านเรือนไทยเก่าๆที่เราเคยเข้าไปนั่งคุยกับแม่ชีก็ไม่มี  ชั้ลกับมะลิ เดินหาแม่ชีรอบวัด เดินเข้าไในป่าลึกหลังวัดเพื่อหาบ้านเรือนไทยหลังดังกล่าว แต่กลับพบกับความว่างเปล่า  
 
    "  แปลกหวะ ! " มะลิที่มองยังจุดๆเดิมที่เราเคยมายืนอยู่และเห็นบ้านเรือนไทยหลังนั้น  แต่วันนี้มันกลับไม่มี 
 
    " แปลกจริงๆ หวะ  ชั้ลจะเจอแม่ชีได้อีกยังไงเนี่ย "  ชั้ลกับมะลิ เดินขึ้นรถอย่างผิดหวัง  เรามายังโรงพยาบาลที่พี่โทโมะรักษาตัวอยู่
 
   " ไม่นะฟาง  พี่รักฟาง พี่อยากแต่งงานกับฟาง  ไม่มีใครหน้าไหนมาแทนที่ฟางได้ทั้งนั้น เรื่องบ้าๆนั้นมันไม่มีอยู่จริงหรอก ใครจะเชื่อก็เชื่อ แต่พี่ไม่เชื่อ พี่ไม่ได้รักแก้ว พี่ไม่ได้รักแก้วเค้าใจมั้ยฟาง พี่ไม่อยากอยู่กับแก้ว  พี่อยากอยู่กับฟางคนเดียว ฟางอย่าร้องให้สิ  ฟาง " คำพูดของพี่โทโมะ มันทำให้หัวใจชั้ลเจ็บจี๊ด สุดๆ แต่มันจะเคยเจ็บมามากแล้วก็ตาม แต่เค้าคือคนที่มีอิทธิพลกับหัวใจของชั้ลมาก ชั้ลแคร์เค้ามาก ชั้ลรักเค้ามาก มันเลยไม่แปลกที่ชั้ลจะเจ็บมากับประโยคที่ชั้ลได้ยิน '  พี่ไม่ได้รักแก้ว   ' ชั้ลร้องไห้ออกมาอีแล้วกับเรื่องเดิมๆซ้ำๆซากๆ 
 
   "  มึงคิดว่าเพื่อนกูรักมึงมากหรือไงไอโทโมะ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสาบานชั้ล กูไม่มีวันยอมให้เพื่อนกูมาทนอยู่กับมึงหรอกนะ มึงจะพูดอะไรช่วยคิดถึงใจเพื่อนกูบ้าง มันเสี่ยงชีวิตไปช่วยมึงกับน้อง กูว่ามึงน่าจะขอบใจแก้วมากกว่ามาพูดพ้อยๆ แบบนี้นะ " อารมณ์เกรี้ยวกลาดของมะลิฟุ่งซ่านออกมาทันที 
 
   " แต่ชั้ลก็ไมได้ขอให้แก้วไปช่วยสักหน่อย " หึ ! นี่ชั้ลคงเป็นตัวเสือกเรื่องพี่สินะ 
 
   " ถ้าไม่มีแก้ว มึงกับน้องของมึงตายไปนานแล้วไอโทโมะ "
   " กูจะอยู่หรือจะตายมันก็เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับใคร " นี่พี่ไม่แคร์แก้วเลยใช่มั้ย ชั้ลได้เพียงแต่คิดในใจ ทำไมชั้ลถึงรักเค้าได้ลงนะ  ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่าขึ้นทุกที
   " กูว่ามึงน่าจะตายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ชีวิตแก้วมันจะได้ดีขึ้นสักที  หลังจากที่ตกนรกมาตั้งนาน ตั้งแต่วันที่เจอมึง ไอโทโมะ "
   "  ก็ดี งั้นก็เลิกยุ่งกับกูกันสักที กูอยากอยู่กับฟาง กูรักฟาง จำไว้ด้วย แก้วก็เหมือนกัน เลิกสร้างเรื่องมาหลอกพี่สักที แล้วหยุดพยามได้แล้ว เพราะถึงยังไงพี่ก็ไม่มีวันรักแก้ว  แล้วเอาแหวนนี้กับไป " ทุกอย่างที่ชั้ลเคยสงสัยว่าพี่โทโมะเคยมีใจให้ช้ัลบ้างมั้ย แต่ชั้ลไม่เคยคิดจะถามมันออกมาเพราะกลัวต้องเจอกับความเจ็บปวด แต่วันนี้ชั้ลรู้แล้ว ชั้ลรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนั้นแล้ว  เค้าไม่เคยรักชั้ล ไม่เคยรักเลยแม้แต่น้อย  ชั้ลได้แต่ยืนกลั้นน้ำตาให้มันรินไหลออกมาให้น้อยที่สุด พร้อมกับมองหน้าคนที่ชั้ลรัก และยอมรับกับความเจ็บปวดอีกครั้ง แหวนวงนั้นที่ชั้ลสวมใส่ให้เขาเมื่อวาน ถูกปาใส่หน้าชั้ลอย่างไม่ใยดี ชั้ลเดินลากขาตัวเองที่มันชาจนไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินออกมาจากห้องเพราะทนอยู่รับความอับอายที่เขามอบมันให้ไม่ไหว  มันน่าสมเพชสิ้นดีกับการแอบรักผู้ชายคนหนึ่ง และยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้า แม้กระทั้งชีวิตเรา เราก็พร้อมที่จะพลีชีพให้เขาได้ แต่ดูผลตอบแทนความรักสิ มันช่างเลวร้ายเหลือเกิน 
   " ที่หลังมึงปล่อยให้แม่งตายห่าไปเลยนะแก้ว อย่ากลับไปหามันอีก " ชั้ลกำแหวนแน่นและเดินตามมะลิไป มะลิยังคงเป็นคนเดิมคนที่พร้อมจะยืนข้างนั้นเสมอ มืออุ่นๆของมะลิกุมมือชั้ลไว้ และพาชั้ลเดินออกมา  
 
   "   แก้ววว   แก้ววว !!!!  ช่วยพี่โทโมะด้วยแก้ว !!!!  "  เสียงฟางที่ตะโกนออกมาจากในห้องทำให้ชั้ลต้องกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง และพบกับสภาพพี่โทโมะที่นอนแน่นิ่ง ชั้ลจับชีพจรเข้าดู มันไม่เต้นแล้วจริงๆ 
 
   " แหวนๆ  ชั้ลต้องสวมแหวนให้เขา ใช่สวมแหวน " สติสตางค์ชั้ลแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะกลัวกับการสูญเสียที่จะเกิดขึ้น แต่เมื่อแหวนวงเดิมถูกสวมเข้าไปอยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ชีพจรของพี่โทโมะก็กลับมาเป็นปกติ ชั้ลยินออกทันที 
 
   " กลับกันเถอะมะลิ หมดหน้าที่ของชั้ลแล้ว " ชั้ลลากมือมะลิออกจากห้องทันที ที่รู้ว่าพี่โทโมะกลับมาเป็นปกติ หลังจากนี้ชั้ลจะดูแลเขาด้วยหัวใจของชั้ลเอง แม้ว่าชั้ลอาจจะต้องเจอกับความเกลียดชังที่เขามอบให้ก็ตาม  
 
 
      
                                .........................................................  
 
 
      ***  ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ  คอมเม้นฝากไว้ด้วยนะค่ะ จะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น ^^