ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) อย่าจากฉันไป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพรุ่งนี้ พี่โทโมะ ก็จะเข้าพิธีหมั้นกับฟาง ผู้หญิงคนที่เค้าเลือกและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เค้ารัก และอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ความหวังและการรอคอยของชั้ล ตลอด 6 ปี ที่ผ่านมา มันคงสิ้นสุดลงแล้ว ชั้ลควรหยุดทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน เผื่อชีวิตมันจะมีอะไร ดีๆเข้ามาบ้าง เห้ออ
" แก้ว มานั่งหม่ออะไรอยู่ตรงนี้ "
" คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหนะ ไม่มีอะไรหรอก " ตอนนี้เราสองคนกำลังอยู่ที่วัด มะลิชวนชั้ลมาทำบุญล้างซวย
" เอา ! ปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยทุกอย่าง รวมทั้งความซวยด้วย เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นบ้าง "
" เออ เผื่ออะไรมันจะดีขึ้นบ้าง " เราทั้งสองปล่อยนกปล่อยปลากันเสร็จก็เดินกลับไปที่รถ
" มะลิ ! แกเห็นแม่ชีหรือป่าว ยืนอยู่ตรงนั้น หันไปดูๆๆๆ " ชั้ลสะกิดเรียกมะลิอย่างเร็ว ทุกครั้งที่ชั้ลมาที่นี่ก็จะเจอกับแม่ชีรูปนี้เป็นประจำทุกครั้ง แต่บ่อยครั้งที่ชั้ลเดินตามไป ก็มักจะพบกับความว่างเปล่าอยู่เสมอ
" ไหนๆ แม่ชี แม่ชี มีด้วยหรอวะ ทำไมชั้ลไม่เห็น แกตาฝาดรึป่าวแก้ว "
" งั้นก็เดินตามไปดู จะได้รู้ว่ามีหรือไม่มี " แม่ชีรูปนั้น กำลังหันหลังและเดินออกจากที่ตรงนั้นไป และตัวชั้ลเองก็เดินตามไปเรื่อยๆโดยมีมะลิเดินตามมาติดๆ
" นั้นบ้านใครวะ ! "
" นี่แกเห็นเหมือนกันหรอมะลิ " มะลิไม่รอฟังคำตอบแต่รีบเดินขึ้นไปบนบ้าน บ้านหลังนั้นเป็นบ้านเรือนไทยแบบโบราณ ตั้งอยู่หลังวัดห่างจากวัดประมาณ 2 กิโล บริเวณดังกล่าวไม่มีบ้านใครอยู่เลย บอกตรงๆนะ เริ่มกลัวๆแล้ววะ
" รอด้วยสิ มะลิ ! "
" แก้ว ถามดิว่ามีคนอยู่ป่าว " ชั้ลพยักหน้ารับ เพราะตัวเองก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ก็ยังกลัวๆ อยู่นั้นแหละ
" มีคนอยู่รึป่าวค่ะ !! " ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ลองอีกครั้งก็ได้วะ
" มีคนอยู่รึป่าวค่ะ !! "
" เปิดประตูเข้ามานั่งข้างในก่อนสิ " เฮ้ย มีเสียงตอบ และเสียงนั้นก็เป็นเสียงผู้หญิง แต่มันน่ากลัว วังเวงยังไงชอบกล มะลิกระโดดกอดชั้ลแน่น เมื่อได้ยินเสียงปรีศนา
" กลับเถอะแก้ว ชั้ลเริ่มกลัวแล้ววะ " เมื่อกี้คุณมะลิยังเป็นผู้นำเดินขึ้นบ้านมาก่อนเลยนะค่ะ แหม แต่ชั้ลก็กลัวเหมือนกันวะ - - !
" ขอเข้าไปดูให้แน่ใจหน่อยนะ ชั้ลอยากรู้ว่าข้างในมีใครอยู่ " ก็มันอยากรู้จริงๆ
" ไม่เอา ไม่เอา " ชั้ลตัดสินใจเปิดประตูบ้านเดินเข้าไปข้างใน บ้านดูเก่ามาก ใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกติดกับตัวบ้าน ร่วงหล่นลงบนพื้นกลางบ้านเต็มไปหมด หยากไย่ตามคานบ้านโย่งไปมา ราวกับบ้านนี้ไม่มีใครอยู่ แล้วเมื่อกี้เสียงใคร ?
" แก้วดารา ! " เสียงเดิม ที่ครุ่นหู เอ่ยเรียกชื่อชั้ล แต่ครั้งนี้ฟังดูชัดเจนกว่าครั้งที่แล้วมาก มะลิหยิกแขนชั้ลหลับตาปี๋ ชั้ลเริ่มหันตามเสียงไปอย่างช้าๆ
" แม่ชี !! " แม่ชี ที่ชั้ลเจอทุกครั้งที่มาที่วัดนี้ แต่เอะ รู้จักชื่อชั้ลได้ยังไง
" นั่งก่อนสิ " แม่ชียิ้มให้กับเราทั้งสองคน
" แม่ชี เอ่อ พักที่นี้หรอค่ะ ทำไมแก้วตามมาทุกครั้งถึงไม่เจอ "
" ใช่ คงถึงเวลาแล้วที่เราต้องเจอกัน " ถึงเวลา ? เวลาอะไร
" ถึงเวลาอะไรหรอค่ะ "
" คนรักของแม่แก้ว อาจจะถึงฆาตในวันพรุ่งนี้ " คนรักของชั้ล ใคร ? พี่โทโมะ นะหรอ
" แม่ชีหมายถึงใครหรอค่ะ "
" แล้วแม่แก้วรักใครอยู่หละ "
" พี่โทโมะ คะเค้าจะเป็นอะไรหรอค่ะ " ชั้ลเคยคิดว่าชั้ลไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่โทโมะ ชั้ลต้งรับรู้ไว้ทุกอย่าง ชั้ลรู้สึกใจคอไม่ดียังไงบอกไม่ถูก หัวใจมันเริ่มสั่นสะท้านเพราะเริ่มกลัวกับความสูญเสีย เพราะถ้าเค้าเป็นอะไรไปจริงๆ ชั้ลคงรับมันไม่ไหวหรอกนะ
" มโนทัย ต้องครองรักกับแม่แก้วเท่านั้นถึงจะรอดพ้นจากภัยทั้งปวง "
" มโนทัยคือใครหรอค่ะ แม่ชี " มะลิเองก็คงสงสัยเหมือนกับชั้ล เธอเลยเอ่ยถามแม่ชี หลังจากที่นั่งนิ่งฟังมากนาน
" ก็คนที่แก้วดารารักและผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน เพราะคำสัญญาคำสาบาน ถึงเป็นผลพวงมาถึงชาตินี้ "
" มโนทัย คือใคร แก้วไม่รู้จักค่ะ แก้วมีคนรักแค่คนเดียว แก้วไม่เคยรักคนอื่น " บอกตรงๆตอนนี้งงมาก มโนทัยคือใคร ใครคือมโนทัย
" มโนทัยคือ ผู้ชายที่มีปานแดงรูปหยดน้ำที่แผ่นหลัง จำไว้นะ มีแก้วดาราคนเดียวที่จะทำให้เค้ากลับมาได้ "
" แม่ชี !! แม่ชี !! เดี๋ยวก่อนค่ะ แม่ชี !! " เดินเข้าห้องไปแล้ว เอาไงหละที่นี้ ปานแดงรูปหยดน้ำที่หลัง แล้วชั้ลจะรู้ได้ไงว่าใครคืมโนทัย
" ใครวะแก้ว มีหยดน้ำที่หลัง แล้วจะหาเจอได้ไงวะ " เราทั้งสองเดินออกมาจากบ้านเรือนไทยหลังดังกล่าว ด้วยสภาพมึนงงด้วยกันทั้งคู่
" ไม่รู้วะ ช่างเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละ จะไปคิดมากทำไม มโนทัยใครก็ไม่รู้ชั้ลไม่รู้จัก ถึงพรุ่งนี้เค้าจะตายชั้ลก็ไม่รู้ว่าใครอยู่ดี ยังไงชั้ลก็ชวยอะไรไม่ได้ "
" แล้วถ้าเป็นไอโทโมะ ถ้าชั้ลเดาไม่ผิดป่านนี้แกคงเครียดจัดจนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแล้วใช่มั้ย แต่นี้เป็นคนอื่นแกเลยเฉยๆ "
" หึ !! คงไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก เพราะวันพรุ่งนี้คงเป็นวันที่เค้ามีความสุขมากที่สุด กับผู้หญิงที่เค้ารัก "
เช้าวันใหม่ วันนี้แหละที่เป็นวันหมั้นของพี่โทโมะคนที่ชั้ลแอบรักมานานหลายปี หมั้นเช้า แต่งบ่าย ที่แรกก็แผนงานแต่งของเค้าก็จะจัดในเดือนหน้า แต่เมื่อคืนพี่เขื่อนเพิ่งโทรมาบอกชั้ล ให้ไปร่วมงานแต่งพี่โทโมะ ในวันนี้ พี่เขื่อนเอ่ยย ไม่รู้จะบอกแก้วทำไม ขนาดหมั้นแก้วยังไม่คิดจะไปเลย นี่งานแต่งพี่คิดว่าจะเห็นแก้วไม่ยืนหัวโด่อยูในงานหรอ ไม่มีทาง !!
" นี่แกจะไม่ไปจริงๆหรอ " นี้ก็เก้าโมงกว่าแล้ว มะลิที่แต่งตัวสวยยืนเรียกชั้ลอยูปลายเตียง
" ไม่อะ มีไรค่อยโทรบอกชั้ลแล้วกัน ถ้าเค้าถามก็บอกว่าชั้ลติดงาน หรือไม่สบาย บอกอะไรก็ได้ "
" เออๆ งั้นชั้ลไปก่อนนะ " มะลิเองก็ไม่อยากไปแต่ถูกพี่เขื่อนบังคับ จนต้องไป ชั้ลว่าไม่นานคู่นี้คงจะรีเทิร์นกันอีกแหงๆ ฟันธง !
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง กริ๊งงงง
" มีอะไรรึป่าวมะลิ หรือว่าเค้าส่งบ่าวสาวเข้าหอแล้ว "
( ส่งบ้าส่งบออะไรหละ นี่มันบ่ายโมงกว่าเองนะเว้ย อีกอย่างเจ้าบ่าวก็ไม่รู้หายไปไหน พิธีหมั้นก็ไม่ได้จัด งานแต่งก็อาจจะล่มแล้วเนี่ย หายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว )
" เกิดอะไรขึ้นวะ แล้วพี่โทโมะหายไปไหน"
( เห็นแม่พี่โทโมะบอกว่า ท๊อฟฟี่ ไปมีเรื่องกับพวกนักเลง แล้วพี่โทโมะออกไปตามตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย )
" ท๊อฟ นี่จริงๆเลย ตั้งแต่อยู่ ม ปลายแล้ว ยังไม่เลิกนิสัยนี้อีก " พี่โทโมะ มีพี่น้องสามคนนะค่ะ พี่โทโมะ เป็นคนโต ท๊อฟฟี่นี่เป็นคนกลาง ส่วนอีกคนชื่อ ทีน่าเป็นน้องสาวคนเล็ก
( ยังไงแกก็ช่วยหาพี่โทโมะ ด้วยนะ สถานการณ์ไม่ค่อยดีเลยวะ )
" เออๆ แค่นี้ก่อน " ทำไม มันรู้สึกแปลกๆบอกไม่รู้ ชั้ลกลัวจนบอกไม่ถูก
" ไอเต้ ! สืบเรื่องท๊อฟฟี่ให้พี่หน่อยดิ " เต้ รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าของชั้ล เพราะนิสัยคล้ายทอมของชั้ล ทำให้ชั้ลรู้จักและสนิทกับเด็กรุ่นน้องและรุ่นพี่ที่เป็นหัวโจ๊กในโรงเรียน
( มันมีเรื่องกับเด็กมหาลัยอะพี่ ตอนนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง มีเรื่องกับพวกใหญ่ๆแบบนี้ ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งด้วยหรอก เดี๋ยวก็ได้ตายฟรีปล่าวๆ )
" แล้วมีเรื่องอะไรกันวะ ทำไมมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ "
( ก็พอตัวอะพี่ เล่นไปซั่มกับเมียมือขวาหัวหน้าแก๊ง แม่งไม่น่ารอด )
" เต้ มึงช่วยพี่หน่อยสิ "
( เรื่องอื่นนะช่วยได้แต่เรื่องนี้ อย่าเข้าไปยุ่งเลยพี่แก้ว มันอันตรายจริงๆ ผมไม่ได้ขู่นะพี่ ผมพูดจริง พี่ก็รู้ว่าสำหรับพี่ผมเต็มที่อยู่แล้ว แต่เรื่งนี้ผมยุ่งม่ได้จริงๆ พี่เองก็ถอยห่างออกมาดีกว่า ผมเป็นห่วง ) จบคำพูดเตือน เต้ก็ตัดสายชั้ลทิ้งทันที เต้มันเป็นนักเลงที่ใจนักเลงจริงๆ ไม่ใช่หัวไม้กระจอกๆ ที่เอาแต่สร้างปัญหาให้สังคมไปวันๆ แล้วมันก็เป็นคนเด็ดขาดและพูดจริง คำพูดของเต้มันทำให้ชั้ลทวีความเป็นห่วงพี่โทะโมะ และท๊อฟฟี่อย่างมาก
" ดิน ! " ชั้ลเลือกที่จะโทรหาดิน เพื่อนนักเลงของชั้ลอีกกลุ่มหนึ่ง รุ่นเดียวกันนี้แหละ
( ว่าไงแก้ว )
" พอจะรู้เรื่องของท๊อฟฟี่บ้างมั้ยวะ "
( รู้ มันมีเรื่องกับแก๊งเด็กมหาลัย แก๊งใหญ่พอตัวเลยวะ )
" แล้วไม่มีใครเป็นแบล็คให้ท็อฟฟี่เลยหรอวะ "
( ไม่มีวะ มันเล่นปมีเรื่องกับพวกนั้น เพื่อนมันเองก็ถอยตัวออกห่างจนหมด อย่าหาเรื่องใส่ตัวนะเว้ยไอแก้ว นี่กูเตือนมึงแล้วนะ )
" เออ แล้วพอรู้มั้ยวะ ว่าตอนนี้ท๊อฟฟี่อยู่ที่ไหน "
( ไอแก้ว มึงคิดจะทำอะไร ! ) ดินเสียดุทันที แม้เราจะไม่ได้เจอันนาน แต่เพราะความมีน้ำใจและความใจถึงกัลเพื่อน มันทำชั้ลกับพวกนักเลงสนิทกันมาก ไอดินกับเพื่อนอีก 7 คนจบมาได้ก็เพราะชั้ลนี้แหละ ผู้หญิงคนอื่น แทบจะไม่มีใครยุ่งเลย มีแต่ชั้ลกับมะลิที่ช่วยพวกมันตลอด สนิทกันจนไปไหนมาไหนด้วยกัน เราไม่มีความลับต่อกันในทุกเรื่องรวมท้งเรื่องส่วนตัว ดินมันรู้ว่าชั้ลรักพี่โทโมะ และรู้จักครบครัวของพี่โทโมะทุกคน ชั้ลรู้จัก แต่เค้าไม่รู้จักชั้ลหรอก ชั้ลเลยฝากให้ไอดิน สั่งพวกลูกสมุนของมันรวมทั้งเต้ คอยดูแล ท๊อฟฟี่ด้วย ดินจึงรู้ดีว่าชั้ลกำลังคิดอะไรอยู่
" ป่าวๆ ก็แค่ถามดูเฉยๆ "
( มึงอย่าให้กูรู้นะแก้วว่ามึงจะไปช่วยมัน เชื่อกูนะแก้ว ว่ามันอันตรายกูเคยเป็นนักเลงมาก่อนเรื่องแบบนี้กูรู้ดี )
" เออ ไม่ไปหรอก " จะเอายังไงดีวะ ไม่รู้อะไรสักอย่าง โอ้ยยย
" พี่เขื่อนพี่โทโมะ ติดต่อมาแล้วยัง "
( ยัง ตอนนี้พี่กำลังไปที่รังพวกมันอยู่ )
" แล้วกับใคร ไปกันกี่คน "
( มากันสามสี่คน )
" แก้วไปด้วยสิ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน "
( เฮ้ย ไม่ได้ ไม่ต้องมาแต่นี้นะ ! ) อ้าวเฮ้ย ตัดสายทำไมวะ ไปกันสี่คนก็ตายกันหมดหรอกโว้ย พวกมันไม่ได้มีคนเดียวอะเว้ย เออ สัญญาณ GPS มีนิว๊า หึ ! เรื่องตามหาพี่โทโมะ คิดว่าชั้ลจะพลาดง่ายๆหรอ ไม่มีทาง !
ชั้ลขับรถตามหารถที่พี่เขื่อนอยู่จนเจอ และขับตามไปเรื่อยๆ จนถึงรังของพวกมัน เฮ้ย !! อะไรกันวะ เด็กมหาลัยผู้ชสยเกือบร้อยคนมายืนกระจายกันอยู่แถวโกดังร้าง นี่มึงไม่คิดจะไปเรียนบ้างหรอวะ แล้วที่โทโมะ จะอยู่นนี้รึปล่าววะ พี่เขื่อนกับพวกอีกสามคนเดินลงจากรถ และค่อยๆหาทางเข้าไปในโกดัง แต่ชั้ลเองก็ยังหาทางไม่ได้เลย คนล้อมโกดังไว้เต็มไปหมด จะเข้าไปได้ยังไงวะ เอาแล้วไง พวกพี่เขื่อนเริ่มปะทะกับพวกเด็กมหาลัย ฟาดกันนัวเนีย และสุดท้าย พวกพี่เขื่อนก็ถูกจับมัดเข้าไปอยู่ในโกดัง เอาไงดีวะ ใจนึงก้กลัวอีกใจหนึ่งก็ห่วง
" ดิน กูอยู่ที่โกดังร้าง รังของพวกมัน " ชั้ลตัดสินใจขอความช่วยเหลือจาก ดิน เพื่อนรักเพื่อนตายของชั้ล ช่วยกูด้วยนะดิน
( ไอเหี้ยแก้วว กูเตือนมึงไม่ฟังใช่มั้ย !!!! ) ดินมึงอย่าตะคอกให้หูกูได้มั้ย กูไมีมีทางเลือกนะเว้ย
" กูอยู่เฉยๆไม่ได้จริงๆวะดิน "
( มึงบอกกูมาว่าอยู่ที่ไหน แม่งได้ตายห่ากันหมดก็งานนี้แหละ ) ชั้ลบอกที่อยู่จบดินก็ตัดสายทิ้งทันที
" น้องสาวมาทำอะไรตรงนี้ครับ "
" O_O " ชั้ลมั่นใจ ว่าไอที่ทิ่มอยู่ติดแผ่นหลังชั้ลมันเป็นปลายกระบอกปืน
" ยืนขึ้น แล้วเข้ามาข้างในกับพี่ดีๆนะครับ ไม่งั้น ตายยยย " เสียงลมปากของมันที่พูดอย่างเลือดเย็นข้างๆหูของช้ัล มันเพิ่มความกลัวเป็นร้อยเท่า นี้ชั้ลจะต้องตายจริงๆหรอเนี่ยย ชั้ลเดินเข้าไปในโกดัง พี่เขื่อนกับพวกถูกมัดโยงไว้ ยแกออกจากกัน ชั้ลหันไปเห็นพี่โทโมะ ที่นอนจมกองเลือดอยุ่แทบจะใจละลาย ใบหน้าหล่อๆของพี่โทโมะ บวมเป่ง และช้ำเต็มไปหมด ท๊อฟฟี่ถูกมัดแน่น ยืนร้องไห้มงพีโทโมะที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น
" แก้ว !!! ตามมาทำไมวะ มันอันตราย ! " เสียงพี่เขื่อนดังขึ้นมาทันทีที่เห็นชั้ล แต่ชั้ลไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้ชั้ลคงช็อคกับภาพที่เห็น เรือยร่างของพี่โทโมะ เสือถูกฉีกขาดออกไป ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า มันทำให้ชั้ลเห็น ปานแดงรูปหยดน้ำที่แผ่นหลังของพี่โทโมะ ถ้าเป็นอย่างที่แม่ชีบอก วันนี้คงเป็นวันที่ชั้ลต้องเสียพี่โทโมะ ไปตลอดชีวิตสินะ
" แก้วว !! " เสียงคุ้นหูที่ชั้ลเคยได้ยินมันมานานมากแล้ว แต่ชั้ลยังคงมองพี่โทโมะอยู่ ชั้ลไม่มีกระจิตกระใจไปสนใจอะไรอีกแล้ว
" แก้วว !! มาที่นี้ได้ยังไง " เสียงเดิมที่ดูเน้นเสียงและเน้นคำมากขึ้น เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ก่นที่ร่างของชั้ลจะถูกกระชากให้ชั้ลกลับไปหาเจ้าของเสียง
" ไอถ่าน ! O_O "
" ชั้ลถามว่ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง !! " มือหนาของไอถ่าน บีบแขนชั้ลแน่นและแรงมาก จนกระดูกแทบแตก
" ปล่อย ปล่อย !!! " ชั้ลพยามดิ้นหนีมันแต่ก็ไม่เป็นพ้น พอชั้ลเห็นหน้าไอถ่านชั้ลก็นึกถึงคำพูดของ เต้ และดินทันที ไอถ่านอายุมากกว่าชั้ลปีนึง เป็นผู้ชายที่รวยและเลวมากถึงมากที่สุด เลวทุกเรื่อง รวมทั้งเรื่องที่หญิงที่มันย่ำยี จนไม่เห็นความเป็นคน และชั้ลก็ไม่แปลกใจที่พี่โทโมะถูกซ้อมปางตายขนาดนี้
" ไอเหี้ยถามมึงปล่อย แก้วเดี๋ยวนี้นะเว้ย !!! " เสียงพี่เขือนดังขึ้นมา ไอถ่านยืนหัวเราะลั่น ก่อนที่มันจะพยักหน้าหนึ่งครั้ง และพี่เขื่อนก็ถูกซ้อมอยางหนักอีกรอบนึง มันไม่เคยละเล้นอะไรเลย ถ้ามันต้อการให้ใครตายคนนั้นก็ตาย และความรวยของมันก็ทำให้ทันพ้นผิด
" หยุด !! หยุด !!! พี่เขื่อนจะตายอยูแล้ว ฮือออ ฮืออ หยุด !!! " ชั้ลหันไม่มองสภาพพี่เขื่อนที่โดนสมุนมันสามสี่คนพลัดกันชกพลัดกันเตะไปมาจนพี่เขื่อนสลบไป
" ทำไม เข้ามาในนี้คิดจะมาช่วยไอโทโมะหรอ " ไอถ่าน มึงรู้ได้ไง ชั้ลได้เพียงแต่คิดในใจ
" รอเก็บศพมันไปได้เลยนะ ทั้งไปโทโมะ ไอท๊อฟฟี่ ไอเขื่อน แล้วพวกของมันอีกสามคน " น้ำเสียงที่ดูเรียบๆของไอถ่านมันแฝงไปด้วยความหน้ากลัว ดวงตาของมันที่ดูดุและโหดร้าย มันทำให้ชั้ลกลัวเป็นอย่างมาก
" ถ่าน ปล่อยทุกคนไปเถอะนะ ชั้ลขอร้องนะ " ชั้ลยกมือไหว้ขอความเห็นใจจากมันทันที
" รักมันมากใช้มั้ยแก้วว " มันพูดเน้นทุกคำให้หน้าชั้ล มือมันบีบแขนทั้งสองข้างของชั้ลอย่างแรง ชั้ลเจ็บและกลัวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
" ชั้ลเจ็บนะ !!! " มันเหวี้ยงชั้ลหน้าคว่ำไปกับพื้นก่อนจะ เดินไปหยิบถังน้ำ และราดใส่พี่โทโมะ จนพี่โทโมะ ร้องลั่นและตื่นขึ้นมา มันคงเป็นน้ำผสมเกลือ นี่มึงป่าเถื่อนมากไปแล้วนะไอเหี้ยถ่าน
" มึงจะทำอะไร มึงก็ทำกับกู อย่าไปลงกับพี่ของกูไอเหี้ย !! " ท๊อฟฟี่โวยวายทั้งน้ำตา ไอถ่านตบหน้าท๊อฟฟี่อย่างแรง จนเลือดกบปาก
" ถ่านน หยุดสักทีเถอะ !! " ชั้ลลุกขึ้นเดินไปหามันทันที นอนทีไอถ่านมันเอาเท้าของมันเหยียบร่างพี่โทโมะ อยู่
" แก้ว " พี่โทโมะ เรียกชื่อชั้ล อย่างเบา เรียวแรงแถบจะไม่มีอยู่แล้ว
" 55555 สะใจวะ !! " ชั้ลพยามพลักร่างสูงใหญ่ของมันให้ออกไปจากร่างของพี่โทโมะ แต่มันกลับหัวเราะชอบใจ
" ไอถ่าน !!! หยุดสักทีเถอะ !! "
" นี่มึงเรียกกูว่าไอถ่านหรอ " ได้ผลค่ะ มันเดินออกมาจากพี่โทโมะ แต่กลับมากระชากแขนชั้ล ทำไมวะ มันหยาบคายมากหรอไง กะอีแค่คำว่า ไอ ถ่านน !!
" มึงเกลียดกูมากใช่มั้ยแก้ว " มือหนาๆของไอถ่านเริ่มบีบแขนชั้ลอย่างแรง
" เกลียดสิ ยิ่งแกทำพี่โทโมะมากเท่าไหร้ ชั้ลยิ่งเกลียดแกมากเท่านั้น "
" งั้นหรอ " ไอถ่านจ้องหน้าชั้ลอย่างอาฆาตก่อนจะหยิบปืนออกมาและยิงไปที่ร่างของพี่โทโมะ 1 นัด ชั้ลแทบจะขาดใขตายกับสิ่งที่เห็น เลือดในร่างพี่โทโมะไหลออกมาเร่อยๆ ตอนนี้พี่โทโมะหลับไปไม่ได้สติแล้ว
" ถ่าน หยุดเถอะนะ อย่าทำร้ายใครอีกเลยนะ ให้ชั้ลทำอะไรก็ได้ ชั้ลยอม แต่อย่าทำร้ายใครอีกเลยนะ " เรียวแรงชั้ลแทบไม่มีกับภาพพี่โทโมะที่ชั้ลเห็น นอนนี่เขายิ่งหายในช้าลงเรื่อยๆ ท๊อฟฟี่ ร้องไห้ไม่หยุดกับสิ่งที่เห็น
" แน่ใจแล้วใช่มั้ยที่พูดแบบนี้ ถ้าเธอกล้าทำตามสัญญา ชั้ลเองก็สัญญาว่าจะปล่อยมันไป "
" ชั้ลสัญญานะถ่าน แต่นายต้องปล่อยทุกคนไปก่อนะ ชั้ลขอร้องหละ " น้ำตาชั้ลไหลออกมาไม่หยุด ชั้ลกลัวเหลือเกิน กลัวพี่โทโมะจะเป็นอะไรไป
" ได้ ชั้ลจะปล่อยทุกคนไป แต่ไอโทโมะ ชั้ลขอแล้วกันนะ ! " ปัง !!!
ตุบตับตุบตับตุบตับ กระสุนปืนฝังเข้าร่างพี่โทโมะอีก1 นัด ตอนนี้หน้าทองของพี่โทโมะไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เขาตายแล้วหรอ
" พี่โทโมะ ฮือออ ฮือออ ฮือออ ฟื้นสิ ตืนขึ้นมา ฮืออ ฮืออ ฮือออ วันนี้พี่จะแต่งงานแล้วนะ พี่จะแต่งงานกับฟางผู้หญิงที่พี่รักไง พี่ตืนขึ้นมาสิ พี่ได้ยินที่น้องพูดรึปล่าวว พี่ได้ยินแก้วรึปล่าวว พี่โทโมะ ฮืออ ฮือออ ฮือออ "
" ปล่อยมันทุกคน ! " เสียงไอสารเลวถ่านดังขึ้น ไม่นานลูกน้องก็ตัดเชอกให้กันท๊อฟฟี่ และพวกพี่เขื่อน
" ไอแก้วว " ดินที่เพิ่งมาถึงรีบวิ่งเข้ามาหาชั้ล ก่อนจะสั่งให้เพื่อนมันโทรหารถโรงพยาบาล
" ไอโทโมะ ตายแล้วนะแก้ว " พี่เขื่อนจับชีพจรโทโมะ ก่อนจะหันมาบอกกับชั้ล
" ไม่จริง ยังไม่ตาย ไม่จริง ! ไม่จริง !!! ไม่จริง !!!!!!!!! "
" แก้วว !! แก้ววว !! แก้ววว !! " ดิน / พี่เขื่อน
.....................................................
ฝากคอมเม้นเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ