ใครลิขิต

 
 
 
 
                    วันนี้ โทโมะออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อไปซื้อของสดมาทำให้แก้วทาน แต่ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด เมื่อหญิงสาวที่เขารับกลับลุกขึ้นและเขยิบลงมานั่งบนรถเข็ญและสำรวจรอบๆห้องแห่งนี้ที่เธอเคยคุ้นเคย
 
 
 
                    หญิงสาวเข็ญรถมาเรื่อยๆในรอบห้องจนมาหยุดอยู่ที่โต๊ะแป้ง เธอค่อยๆเปิดลิ้นชักโต๊ะแป้งช้าๆ เพื่อจะหาอะไรบางอย่างที่อาจทำให้เธอจำเรื่องราวใน
 
 
 
 
                    รูปถ่ายที่ถูกวางไว้ในลิ้นชักนั้น มันสะดุดใจของเธอมาก หญิงสาวค่อยหยิบมันขึ้นมาดูอย่างช้าๆ มันเป็นรูปถ่ายของคนที่บอกรักเธอทุกวันกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเคยรัก น้ำตาเธอเอ่อเต็มตา เมื่อภาพในอดีตที่คนในรูปกระทำให้แก่กันมันวนกลับมาในหัวของเธออีกครั้ง เขาทั้งคู่ช่างมีความสุขกันมากเหลือเกิน ผิดกับเธอที่แอบมองการกระทำของเขาทั้งคู่ด้วยน้ำตาที่นองหน้า
 
 
 
 
                      " นี่มันอะไรกัน " 
 
 
 
 
                    '  ถ้าไม่มีแก้วสักคน ป่านนี้เราคงแต่งงานมีความสุขกันไปแล้วเนอะ ' เธออ่านข้อความที่โทโมะเขียนเอาไว้หลังรูปทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
 
                    " นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  ภาพเหตุการณ์ที่โทโมะรักกับฟาง ภาพที่โทโมะทำร้ายจิตใจของเธอ ภาพที่โทโมะบอกรักเธอ ภาพที่ฟางอยู่กับป๊อปมันวนเวียนอยู่ในหัวของเธสลับกันไปมาจนเธอเรียบเรียงเรื่องราวอะไรไม่ถูก น้ำตาของเธอมันพั้งพรูออกมาด้วยความเจ็บปวด 
 
 
 
                    รูปถ่ายในมือของเธอค่อยๆร่วงหล่นลงกับพื้น พร้อมๆกับใจของเธอที่เริ่มมีความเจ็บปวด
 
                    " กรี๊ดดดดด "ความเจ็บปวดในใจ เจ็บปวดที่สมองมันรุมเร้าเข้ามาในเวลานี้พร้อมๆกันจนเธอตั้งรับไม่ทัน เธอกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะแน่นิ่งไปในทันที 
 
 
 
 
 
                    ทางด้านโทโมะที่เพิ่งจะกลับมาจากจ่ายตาดเสร็จ เรารีบลงจากรถและเดินเข้ามาในบานทันที เพื่ออวดของที่เขาเพิ่งไปซื้อมา เขาตะโกนเรียกชื่อแก้วทันทีตั้งแต่เดินผ่านรั้วเข้ามาในบ้าน แต่กลับไร้ซึ่งเสียงขานรับจากเธอ จนมันทำให้เขาใจคอไม่ดี โทโมะวางสรรพสิ่งทุกอย่างไว้ตรงหน้าแล้ววิ่งขึ้นไปในห้องนอน 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว !! " โทโมะอุทานเสียงหลง เมื่อเห็นแก้วนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น ข้างๆร่างบางมีรูปถ่ายที่เขาเคยถ่ายคู่กับฟาง โทโมะหยิบมันขึ้นมาดูก่อนที่จะขยำมันทิ้งทันที 
 
 
 
 
                    ก่อนจะรีบอุ้มร่างบางพาไปส่งโรงพยาบาล 
 
 
 
 
 
 
                    " แก้วๆ " โทโมะตะโกนเรียกชื่อแก้วไปพร้อมๆกับวิ่งตามแก้วไปจนถึงห้องฉุกเฉิน
 
 
 
 
 
                    " ญาตรอข้างนอกคะ " พยาบาลห้ามไม่ให้โทโมะเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูทันที 
 
 
 
 
 
                    " แก้วเป็นยังไงบ้าง " ถ่านวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาโทโมะ ตาของเขาจ้องมองลึกเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
 
 
 
 
 
                    " แก้วอาการกำเริบอีกแล้ว...เค้าเห็นรูปถ่ายรูปนั้น " โทโมะพยายามจะเล่า แต่มันจุกอยู่ที่คอจนเขาพูดไปออก เขารู้สึกผิดที่ทำให้แก้วต้องเป็นแบบนี้
 
 
 
 
 
                    " เอาเถอะ ยังงมันก็เกิดขึ้นแล้ว " ถ่านตบบ่าปลอบใจโทโมะ 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลน่าจะทิ้งมันไปซะ ถ้าแก้วไม่เห็นรูปนัน เค้าคงจะไม่เจ็บแบบนี้ " น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " ... " ถ่านไม่ตอบอะไร ได้แต่จับบ่าโทโมะและอยู่ข้างๆเพื่อนของเขา
 
 
 
 
                    ไม่นานนัก หมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทั้งคู่กรูเข้าไปหาหมอ 
 
 
 
 
 
                    " แก้วเป็นยังไงบ้างครับหมอ " และพูดออกมาพร้อมๆกัน
 
 
 
 
 
                    " คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ช่วงนี้อย่าให้คนไข้ต้องเครียดหรือคิดอะไรมากเลยนะครับ เพราะจะทำให้อาการของคนไข้ทรุดลงไปอีก " หมอพูดจบก็เดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
                    เมื่อแก้วถูกย้ายมาอยู่ในห้องพักฟื้นพิเศษ 
 
 
 
 
 
 
                    " พี่เขื่อน มะลิไม่อยากคิดเลย ว่าถ้าแก้วมันจำทุกอย่างได้หม มันจะเป็นยังไง " มะลิกระซิบพูดกับเขื่อน ก่อนจะมองแก้วด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
                    " อะไรที่ยังไม่เกิดก็อย่าไปคิดถึงมันก่อนเถอะ มันอาจจะไม่ได้แยขนาดนั้นก็ได้นะ " เขื่อนพูด แต่ใจเขาลึกๆก็คิดไม่ตกว่าถ้าทุกอย่างมันเป็นไปตามที่มะลิพูด มันคงจะแย่น่าดู 
 
 
 
 
 
                    " ไอ้แก้วเอ้ย รีบๆกลับมาเหมือนเดิมเถอะวะ ชั้ลจะไม่ไหวแล้วนะโว้ย " ป๊อปเดินเข้าไปพูดกับแก้วใกล้ๆ ใจเขาก็แย่ไม่น้อยที่ต้องทนเห็นแก้วตกอยู่ในสภาพแบบนี้ 
 
 
 
 
                    ไม่นานคนบนเตียงก็เริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมา นิ้วของเธอกระดิกเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาหวานจะคอยๆหรี่ตาขึ้นมา เธอจ้องมองเพดานและกระพริบตาถึงสามครั้งก่อนจะหันมามองข้างเตียง
 
 
 
 
                    '  ถ้าไม่มีแก้วสักคน ป่านนี้เราคงได้แต่งงานมีความสุขกันไปแล้วเนอะ ' เมื่อเธอมองหน้าโทโมะ ข้ความที่เขาได้เขียนไว้หลังรูปถ่ายรูปนั้นมันก็ผลุดกับเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง
 
 
 
 
                    เธอละสายตาจากโทโมะก่อนจะกันไปมองถ่านที่ยืนอยู่ข้างๆโทโมะ 
 
 
 
 
 
                    " มายืนทำบ้าอะไรบนทางด่วน ขึ้นรถมาเร็วๆ " ภาพที่ถ่านลดกระจกรถตะโกนเรียกให้เธอขึ้นมาในรถของเขา ตอนที่โทโมะทิ้งเธอไว้บนทางด่วนมันแวบเขามาให้หัวของเธออีกครั้ง 
 
 
 
 
                    " เราจะแต่งงานกันได้ยังไง ในเมื่อโมะต้องแต่งงานกับแก้ว " เสียงของฟางที่เคยทะเลาะกับโทโมะในเหตุการณ์บางอย่างมันแว็บเข้ามาในหัวของเธอ พร้อมๆกับคำพูดของโทโมะ 
 
 
 
 
                    " แต่โมะไม่ได้รักแก้้ว โมะรักฟาง ได้ยินมั้ยว่าโมะรักฟางคนเดียว " คำพูดของโทโมะมันกลับเข้ามา พร้อๆกับภาพที่โทโมะเคยทิ้งเธอไว้กลางทางตอนกลางคืน แล้วเธอถูกคนทำร้าย แต่กลับเป็นถ่านที่เข้ามาช่วยเธอไว้
 
 
 
 
 
                    " พี่รักน้องนะ รักมาก รักที่สุด " และคำพูดบอกรักในทุกๆวันของโทโมะมันแว็บกลับเข้ามาในหัวของแก้วอีกครั้ง เธอพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่มันกลับทำให้เธอปวดหัวรุนแรงขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " โอ้ยยย ! " เธอร้องลั่นพร้อมๆกับมือที่กุมศีรษะตัวเองเอาไว้ 
 
 
 
 
                    " แก้ว ! แก้วเป็นอะไรไป " โทโมะรีบเข้ามาดูทันทีที่ได้ยินเสียงของแก้ว 
 
 
 
 
 
                    " ถ้าคิดอะไรแล้วมันปวดหัว ไม่ต้องคิดก็ไ้นะ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า " ถ่านค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ แล้วพูดกับแก้วเบาๆ ดูแก้วจะอึ้งไปเล็กน้อยกับคำพูดของถ่าน 
 
 
 
 
 
                    " เคยมีคนพูดกับชั้ลแบบนี้...ก่อนหน้านี้ " เธอจ้องมองถ่านเหมือนนึกอะไรบางอย่าง ถ่านเงียบไป เพราะก่อนหน้านี้ก็เป็นเขานั้นแหละที่เป็นคนพูดกับเธอ 
 
 
 
 
 
                    " ไม่เอาแก้ว ไม่คิดอะไรแล้วนะ นอนเถอะ พักผ่อนได้แล้ว " ป๊อปตัดบท เพราะไม่อยากให้แก้วต้องปวดหัวไปมากกว่านี้อีก แก้วพยักหน้านิ่งๆก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
                    " แก้วดูไม่ดีเลย " ฟางกระซิบพูดกับมะลิเบาๆ ทั้งคูจ้องมองแก้วที่นอนหลับตาด้วยความหนักใจ 
 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่น่ทำร้ายแก้วเลย " โทโมะน้ำตาคลอ ทั้งสงสารแก้ว ทั้งรู้สึกผิด 
 
 
 
 
 
                    " มึงก็เพิ่งจะสำนึกได้เนาะ " ป๊อปเจ็บแทนแก้ว เขาหมั่นไส้โทโมะจนแทบจะเดินเข้าไปต่อยหน้า 
 
 
 
 
 
                    " ไอ้ป๊อป " ถ่านปรามๆ ก่อนจะพาป๊อปออกไปข้างนอก 
 
 
 
 
                    " อย่าให้มันแย่ไปกว่านี้เลยวะ นี่ก็แย่จะตายอยู่แล้ว "ถ่านน้ำตาคลอ พูดจบก็เดินเลี่ยงไปอีกทางทันที เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นมุมอ่อนแอของตัวเอง