ใครลิขิต

 

 

 

 

                    วันนี้ แก้วถูกพาตัวกลับมารักษที่เมืองไทย โทโมะ พาแก้วกลับไปอยู่ที่เรือนหอของตัวเอง  ฟาง ป๊อป ก็กลับมาอยู่เมืองไทย และจะอยู่ที่นี่จนกว่าแก้วจะหายดี ถ่านเองก็กลับมาเหมือนกัน และยังคงอยู่ที่คอนโดเดิม คอนโดที่เคยมีแก้วอยู่ด้วยกับเขา 

 

 

 

 

                    " เป็นยังไงบ้าง " โทโมะที่ยังคงขยัน หมั่นทำกายภาพขาให้แก้วอยู่ทุกวัน และวันนี้ก็เป็นเขาเหมือนเดิม ที่ทำกายภาพบำบัดให้แก้ว 

 

 

 

 

                    " ดีขึ้นนะ  มีความสุขจัง อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ " รอยยิ้มบยใบหน้าเธอมันเต็มไปด้วยความสุข อย่างที่โทโมะไม่เคยเห็นมาก่อน 

 

 

 

 

                    " อะไรกัน แบบนี้ก็ไม่แฟร์สิ พี่ยังอยากกินอาหารฝีมือแก้วอยู่นะ " โทโมะทำงอล  แก้วนิ่งไป พยามคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

                    " น้องเคยทำอาหารให้พี่กินด้วยหรอ "  แก้วพูดหน้านิ่ง 

 

 

 

 

                    " อะอ่อ ปล่าวๆ ไม่เคยๆ พี่ก็พูดไปแบบนั้นแหละ ใครๆก็อยากจะกินอาหารฝีมือคนรัก " โทโมะไม่กล้าพูดความจริง เพราะตอนที่แก้วทำอาหารให้เค้ากิน เขาแทบไม่เคยแตะมันเลย

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวจะลองทำให้กินนะ "  แก้วยิ้มหวานให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " แก้วยังรักพี่อยู่เหมือนเดิมใช่มั้ย "  โทโมะพูดอย่างจริงจัง เขาจับมือของแก้วมากุมไว้ แล้วมองหน้าแก้วอย่างรอคำตอบ

 

 

 

 

 

                    " รักสิรักมากกว่าเดิม ไม่เคยลดน้อยลงเลย มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวัน " แก้วสบตาซึ้ง 

 

 

 

 

 

                    " จะรังเกียจมั้ย ถ้าพี่จะขอแก้วแต่งงาน "  โทโมะสบตาแก้ว ทั้งคู่สบตากัน  แก้วดีใจจนน้ำตาไหล 

 

 

 

 

 

                    " แน่ใจแล้วหรอ ว่าพี่รักน้องจริงๆ " แก้วพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

                    "แน่ใจสิ " โทโมะเช็ดน้ำตาให้แก้ว

 

 

 

 

 

                    " พี่อาจจะยังไม่ลิมฟาง พี่อาจจะแค่เหงา " แก้วยังไม่มั่นใจในความรักของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " พี่รักแก้วจริงๆ รักมากที่สุดเลย " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " จริงหรอ " ไม่รู้ทำไม เธอถึงได้ไม่มั่นใจในคำว่ารักของโทโมะ ทั้งๆที่เธอก็รักเขามาก และอยากจะแต่งงานกับเขา แต่ทำในใจของเธอมันเปลี่ยนไป มันไม่เหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

                    " จริงสิ " โทโมะยิ้มให้แก้วอย่างจริงใจ

 

 

 

 

 

                    " ที่นี่บ้านของใครหรอ ทำไมพี่ถึงพาของมาอยู่ที่นี่  "  แก้วมองบรรยากาศรอบๆ  เธอรู้สึกเหมือนเธอเคยมาที่มี เคยอยู่ที่นี่มาก่อน 

 

 

 

 

                    " เรือนหอของเราไง " โทโมะพูด แล้มมองไปรอบๆ  นี้เขาไม่ได้กลับมาที่นี่หลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ไปงานแต่งป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " แก้วรู้สึกเมือนเคยอยู่ที่นี่เลย  แปลกจัง " แก้วงงกับอาการของตัวเอง  มันเหมือนมีภาพวนไปเวียนมาอยู่ในหัวแต่เธอประติดประต่ออะไรไม่ได้  ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว 

 

 

 

 

 

                    "  โอ้ย " แก้วเอามือจับศรีษะของตัวเอง  ยิ่งเธอคิดมากเท่าไหร่ มันย่งทำให้เธอเจ็บปวดมากเท่านั้น 

 

 

 

 

 

                    เสียงร้องของเธอ มันทำให้ใครบางคนที่แอบมองเธออยู่นอกบ้านแทบจะขาดใจ  เขาทำได้แค่ยืนมองเธออยู่ห่างๆ แค่เป็นห่วงเธออยู่ห่างๆ 

 

 

 

 

 

 

                    "โอ้ยยย " แก้วร้องดังขึ้น  ถ่านก้าวเท้า เหมือนจะเข้าไปในบ้าน แต่ก็ต้องชะงักหยุด เมื่อเห็นโทโมะเข้ามาประคองแก้วเอาไว้  โทโมะจะอุ้มแก้วขึ้นไปนอนบนห้อง แก้วหันหน้าไปเจอถ่านที่กำลังจะหันหลังเดินกลับไป 

 

 

 

 

 

                    " พี่ถ่าน !!! "  เธอตะโกนเรียกถ่านเสียงดัง  ถ่านรีบหันกลับมา โทโมะมองไปที่ถ่าน   ถ่านยิ้มให้แก้วแล้วเดินเข้ามาในบ้าน 

 

 

 

 

 

                    " หายไปไหนเป็นอาทิตย์แล้ว "  แก้วโวย โทโมะวางแก้วลงบนรถเข็ญ  ถ่านได้แต่ฝืนยิ้มบางๆ  

 

 

 

 

 

 

                    ที่จริงถ่านไม่ได้ไปไหนหรอก เขาไปหาเธอทุกวัน หากแต่ไม่เคยปรากฎตัวให้เธอเห็นก็เท่านั้นเอง

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ไปทำงาน "  ถ่านได้แต่โกหกแก้ว  ก็แค่ไม่อยากให้เธอเห็น แค่อยากให้เธอมีความสุข ก็เท่านั้นเอง 

 

 

 

 

 

                    " เจียดเวลามาเยี่ยมแก้วบ้างไม่ได้เลยหรือไง " เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ผูกพันธ์กับถ่านนัก 

 

 

 

 

 

                    " ก็มาแล้วไง " ถ่านมองไปที่มือของแก้ว เขาอยากจะจับมือแก้วใจจะขาด แต่ก็ต้องฝืนใจตัวเองเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " อยากให้มาทุกวัน " แก้วกระซิบบอกถ่าน ไม่อยากให้โทโมะได้ยิน แต่โทโมะก็แอบได้ยิน  โทโมะหน้าเศร้าไป ถ่านมองโทโมะอย่างเกรงใจ

 

 

 

 

 

                    " เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นใช่มั้ย "  ถ่านรีบเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

 

                    " ดีขึ้นเยอะแล้ว ^^"  แก้วยิ้มให้ถ่าน 

 

 

 

 

 

 

                    " อื้มดีแล้ว  กินข้าวเยอะๆนะ  กินผัก กินผลไม้เยอะๆ "  ถ่านพูด ตาเขาเริ่มๆแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ออกมา เขารีบยืนขึ้น แล้วเอามือลูบผมแก้วเบาๆ อย่างคนที่เอ็นดูน้องสาว

 

 

 

 

 

                    " จะกลับแล้วหรอ " แก้วเหมือนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    " อื้ม " ถ่านอั้นน้ำตาไว้ เขารีบตอบแก้ว แล้วรีบหันหลังเดินออกจากบ้านมา 

 

 

 

 

 

                    " พรุ่งนี้จะมาอีกมั้ย " แก้วตะโกนถาม แต่ถ่านไม่ตอบ เขาไม่อยากหันหลังกลับไปให้แก้วเห็นน้ำตาผู้ชายของเขา

 

 

 

 

 

 

 

                    มีรัก แต่ไม่ได้รัก  เป็นห่วง แต่ดูแลไม่ได้  มันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง  ได้แต่เป็นห่วง ได้แต่ยืนมอง ได้แต่ดูแลอยู่ห่างๆ  เข้าใกล้ไม่ได้เลย 

 

 

 

 

 

                    ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ถ่านแทบไม่ได้ไปให้แก้วเห็นหน้าเลย เดือนนึง เข้าไปหาแก้วให้แก้วได้เห็นหน้า แค่ 2 ครั้ง แต่ถ่านก็ไปแอบมองแก้ว ไม่ดูแก้วทุกวัน ถ่านคอยทำอาหารให้แก้ว  ทำตั้งแต่ไม่ซื้อมาเอง และปรุงเอง แต่ก็ได้แค่ฝากฟาง ให้เป็นคนเอาไปให้แก้ว   เขาไม่อยากให้แก้วนึกถึงความทรงจำระหว่างนั้น เพราะมันอาจจะทำห้แก้วจำอดีตที่แก้วเจ็บปวดได้อีก ซึ่งมันจะทำให้แก้วไม่มีความสุข และเขาจะไม่มีความสุขยิ่งกว่า 

 

 

 

 

 

                    ขอแค่เธอมีความสุข แม้ชั้ลจะเจ็บก็ยอม 

 

 

 

 

 

                    บ้านของป๊อป หลายเดือนที่ผ่านมา

 

 

 

 

 

 

                    " เฮีย ไปเอาอาหารนี่มาจากไหนหรอ "  แก้วถามไปกินไป 

 

 

 

 

                    " ทำไมอะ "ป๊อปถามอย่างสงสัย ฟางมะลิ เขื่อน โทโมะ มองแก้วอย่างลุ้น

 

 

 

 

                    " เหมือนเคยกินที่ไหน " แก้วจำรสชาดได้  แต่จำไม่ได้ว่าถ่านเคยทำให้กิน 

 

 

 

 

 

                    " อร่อยมั้ยแก้ว " มะลิเหลือบเห็นถ่านที่แอบมองแก้วอยู่ก็ถึงกับน้ำตาไหล

 

 

 

 

 

                    " อร่อยมากกก ที่หลังซื้อมาอีกนะ ซื้อมาทุกวันเลย "  แก้วกินเอากินเอาอย่างคถูกปาก 

 

 

 

 

                    " แค่นี้ก็โอเคแล้ว " ถ่านยิ้มอย่างมีความสุข