ใครลิขิต

 

 

 

 

                       หลังจากเสร็จงานวิวาห์ ก็ถึงการส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ  ฟางและป๊อปปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามปกติ  เมื่อผู้ใหญ่กลับ ป๊อปฟางก็หนีออกจากบ้าน 

 

 

 

 

                     "  ไอถ่าน พวกแกอยู่ไหนกันวะ ชั้ลไปหาที่โรงแรมก็ไม่เจอ  "ป๊อปที่นั่งรออยู่ที่โรงแรมกับฟาง เริ่มใจคอไม่ดี 

 

 

 

                      (  อยู่โรงพยาบาล ...  )  ถ่านพูด 

 

 

 

 

                    "  ไหนมึงบอกว่าแก้วออกจากโรงพยาบาลแล้วไง  "  ป๊อปเริ่มโวยวาย

 

 

 

                     ( มาคุยกับที่โรงพยาบาล ชั้ลจะเล่าความจริงทุกอย่างให้ฟัง )  ถ่านพูดจบก็วางสายไป   ป๊อปฟางรีบไปโรงพยาบาลทันที 

 

 

 

 

 

 

                           หลังจากผ่าตัดและรอดูอาการอย่างใกล้ชิด เมื่อเห็นว่าแก้วพ้นขีดอันตรายแล้ว  หมอจึงย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นพิเศษ   ถ่าน โทโมะ มะลิ เขื่อน ฟาง ป๊อป ยืนล้อมรอบเตียงแก้ว ที่ยังคงนอนหลับสนิท มีผ้าพันรอบหัว 

 

 

 

 

 

                  "  ทำไมไม่บอกกันสักคำ  ปล่อยให้ชั้ลแต่งงานอยู่ได้ยังไง ทั้งๆที่แก้วเป็นหนักขนาดนี้ "  ป๊อปเสียใจ หลังจากที่รู้เรื่องแก้วทุกอย่าง ก็ถึงกับช็อค   มันเหมือนเป็นเรื่องไม่คาดฝันที่ไม่เคยคิดวาจะเกิดขึ้นกับคนรักของตัวเอง

 

 

 

 

                  "  เอาเถอะไอป๊อป   ตอนนี้แก้วก็ปลอดภัยแล้ว  " ถ่านพูด แม้จะเหลือแค่ 6 เดือน ก็ตาม

 

 

 

 

                    "  เราต้องช่วยแก้วทุกทาง ช่วยให้แก้วหาย  "  ป๊อปพูด น้ำตาคลอเบ้า  ฟาง มะลิ น้ำตาไหล 

 

 

 

 

                     "  ใช่  แก้วต้องหาย  "  โทโมะน้ำตาไหล นั่งกุมมือแก้วไว้แน่น  

 

 

 

 

 

                               นิ้วมือของแก้วเริ่มมีปฏิกิริยา ทำให้โทโมะมีกุมมือแก้วอยู่รู้สึกตัว เขามองมือของเธอที่กระตุกถี่มากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเรื่อยมีรอยยิ้มที่ใบหน้า  เขาเงยมองหน้าแก้วอย่างมีความหวัง  แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาหวังไว้  เธอหรี่ตาขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนตาเบิกกว้าง  แก้วันมองไปทางซ้าย ที่มีมะลิ เขื่อน ป๊อปและฟางยืนอยู่ 

 

 

 

 

                        "  มะลิ  เขื่อน  พี่ป๊อป  ฟาง  "  แก้วมองตามทุกคนที่ยืนอยู่  ทั้งหมดยิ้มที่แก้วจำพวกเขาได้  

 

 

 

                        แล้วแก้วก็หันหน้ากลับมาทางด้านขวา ที่มีโทโมะนั่งกุมมืออยู่  และถ่านที่ยืนอยู่ข้างโทโมะ   แก้วมองหน้าโทโมะนิ่ง  ตาเธอเริ่มแดงๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายก็มีน้ำตาไหลออกมา  ทุกคนมองแก้ว สลับกับมองโทโมะ 

 

 

 

 

                        " พี่กับมาหาน้องแล้วหรอ ฮึก ฮึก  น้องนึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้วซะอีก   "  อยู่ๆแก้วก็ร้องไห้ออกมา  สรรพนามที่ใช้เรียกชื่อเธอกับโทโมะ มันทำให้ทุกคนอึ้งไป  ไม่มีใครได้ยินมานานแล้ว  ตั้งแต่ ตอนที่ทั้งคู่ไม่ได้คุยกัน ก็ไม่มีใครได้ยินอีกเลย

 

 

 

 

                         "  แก้ววว  "  โทโมะโผล่เข้ากอดแก้วไว้แน่น  เขาดีใจที่เธอจำเข้าได้ และดีใจมากที่สุ เมื่อเธอกจำความรักของเธอที่มีให้เขาได้ 

 

 

 

 

                             "  พี่  นี่เพื่อนพี่หรอ  "  หลังจากที่โทโมะผละกอดออก แก้วหันมองถ่านอย่าง งงๆ  เธอหันไปมองโทโมะ แล้วหันมามองถ่าน 

 

 

 

 

                          "  นี่ถ่านไง แก้วจำถ่านไม่ได้หรอ " ถ่านถามเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า 

 

 

 

 

                         "  ถ่านหรอ ?  "  แก้วมองถ่านแล้วพยามนึก  แต่ก็นึงไม่ออก นึกจนเริ่มปวดหัว  แก้วเอามือมาจับศรีษะ 

 

 

 

 

                          "  จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ  เดี๋ยวก็จำได้เองแหละ  " ถ่านพูดให้แก้วไม่เครียด  แม้ตัวเองจะเจ็บเจียนตายก็ยอม  ทุกคนเห็นใจถ่าน ถ่านฝืนยิ้มก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป

 

 

 

 

                          "  แก้วเดี๋ยวชั้ลมานะ  "  มะลิพูด  แก้วพยักหน้า  มะลิ เขื่อน ฟาง  ป๊อป เดินตามถ่านไป 

 

 

 

 

 

                        "  พี่  น้องมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  เออ  แล้วพี่ไม่คบกับฟางแล้วหร ทำไมไม่คบกันหละ  พี่รักฟางมากไม่ใช่หรอ  "  แก้วถาม  

 

 

 

 

                         "  น้องป่วย ก็เลยมารักษาตัวที่นี่  พี่ไม่ได้คบกับฟางแล้ว  ตอนนี้ฟางคบกับพี่ป๊อป "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                         "  แล้วพี่ไม่เสียใจหรอ  พี่รักฟางมากหนิ  "  แก้วพูด หน้าเริ่มเศร้า

 

 

 

 

                       " พี่ไม่ได้รักฟางแล้ว  "  โทโมะพูด เขากุมมือแก้วไว้

 

 

 

 

                         "  แล้วพี่รักใครหละ  "  แก้วถามอย่างสงสัย 

 

 

 

 

                          "  อื่อออ  "  โทโมะจะพูด แต่แก้วพูดแทรกขึ้นมาก่อน

 

 

 

 

                          "  ถ้ายังไม่รักใคร  น้องขอจีบพี่อีกสักครั้งได้มั้ย  "  แก้วดูมีความหวัง

 

 

 

 

                          "  ก็ไม่รู้ว่าใครจะจีบใครกันแน่  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                          "  แหมม ทำเป็นพูดไป  ครั้งก่อนน้องยังอกหักไม่หายเลยนะ ที่พี่เปลี่ยนเบอร์ แล้วแอบไปคบกับฟางหนะ  "  แก้วหน้าเศร้า

 

 

 

 

                         "  ครั้งก่อนก็ลืมมันไปเถอะ มาสร้างครั้งใหม่กันดีกว่า  แต่ครั้งนี้ ถ้าพี่ถามว่าชอบพี่หรือเปล่า  ห้ามตอบกำกวมแล้วนะ ต้องตอบตรงๆ "  โทโมะพูด  แก้วยักคิ้วให้  

 

 

 

 

                        "  แล้วนี่แก้วป่วยเป็นอะไรหรอ เมื่อไหร่จะหาย  "  แก้วพูดพลางสำรวจร่างกายตัวเอง 

 

 

 

 

                         "  ก็ไม่ได้เปนอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หายแล้ว  "  โทโมะอยากให้แก้วสบายใจ    แต่เมื่อเขามองหน้าเธอ  หน้าเธอดูเปลี่ยนไป เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ แววตาเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

                         "  ไม่เป็นอะไรมากได้ยังไง  ทำไมขามันไม่รู้สึกอะไรเลย  ทำไมมันไม่รู้สึกเลยหละ  "  แก้วร้องไห้หนักมากขึ้น  โทโมะตกใจรีบไปจับที่ขาแก้ว  

 

 

 

 

 

                         "  ขาดพี่จับขา น้องยังไม่รู้สึกเลยย  "  แก้วร้องไห้  โทโมะใจหาย  จะเดินออกไปเรียกหมอ  แต่หมอ กับถ่านก็เข้ามาซะก่อน  

 

 

 

 

 

                         "  เป็นยังไงบ้างครับ  ปวดศรีษะบ้างหรือเปล่า  "  หมอพูด 

 

 

 

 

                        "  ไม่ปวดค่ะหมอ  หมอค่ะ ทำไมขามันขยับไม่ได้ ทำไมมันไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะหมอ  "   แก้วร้องไห้ 

 

 

 

 

                       "  ใจเย็นๆนะครับ  มันเป็นผลข้างเคียงจากการผ่าตัด  หมอจะให้คนไข้ทำกายภาพบำบัด อาการก็จะดีขึ้น  "  หมอพูด 

 

 

 

 

                        "  แก้วจะเดินได้ตามปกติมั้ยครับ  "  โทโมะถาม 

 

 

 

 

                      "  ถ้าทำกายภาพทุกวัน อาการก็จะดีขึ้นเรื่อยๆครับ "  หมอพูด  และหมอก็ให้คำแนะนำเกียวกับกายภาพบำบัดต่อไปเรื่อยๆจนเสร็จ หมอก็ออกจากห้อง โทโมะลากถ่านออกไปคุยนอกห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

                       "  ทำไมแก้วถึงจำคุณไม่ได้  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                        "  หมอบอกว่ามันเป็นผลข้างเคียง หลังผ่าตัด  แก้วจะสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป  " ถ่านน้ำตาคลอ 

 

 

 

 

                       "  ไม่น่าหละ  แก้วถึงได้เรียกชั้ล และแทนตัวเองแบบนั้น  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                       "  ดูแลแก้วให้ดีๆนะ  "  ถ่านตบบ่าโทโมะ 

 

 

 

 

                       "  ชั้ลรู้นะว่าแกเสียใจ  แต่ชั้ลอยากให้แกมาดูแลแก้วด้วย  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                       "  ไม่ดีกว่าวะ ชั้ลเห็นแก้วมองแก ชั้ลเห็นแววตาเค้ามีความสุขมากที่ได้เห็นหน้าแก  ชั้ลไมอยากไปทำลายความสุขนั้นหวะ  "  ถ่านพูดหน้าเศร้า 

 

 

 

 

                     "  ชั้ลรู้ว่าแก้วคงอยากให้แกมาดูแลแก้ว  เชื่อชั้ลนะถ่าน มาดูแลแก้ว... " โทโมะยังพูดไม่จบ 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลทำทุกอย่างเพื่อความสุขของแก้ว  เอาเป็นว่าชั้ลจะมาเยี่ยมแกัวบ่อยๆแล้วกันนะ "  ถ่านพยามกลั้นน้ำตา  โทโมะมองอย่างเห็นใจ  การสูญเสียคนรัก มันเจ็บมาก เขารู้ดี 

 

 

 

 

 

                                ในห้อง  แก้วคุยกับมะลิ เขื่อน ป๊อป ฟาง

 

 

 

 

                   "  ฟางคบกับเฮียจิงหรอ  "  แก้วถามป๊อป 

 

 

 

 

                   " ก็เออนะสิ  เนี่ยก็แต่งงานกันแล้ว  "  ป๊อปชูแหวนที่นิ้ว 

 

 

 

 

                   " ไปแต่งกันตอนไหน ไม่เห็นบอกแก้วเลย  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                   "  เออ เอาน๊า  แล้วนี้แกปวดหัวรึปล่าวว  "  ป๊อปถาม

 

 

 

 

                   "  ก็ไม่ปวดนะ  แต่ขานะสิ ไม่รู้จะเดินได้เมื่อไหร่  หรืออาจจะเดินไม่ได้อกเลยก็ไม่รู้ "  แก้วหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    "  นี่  หมอที่นี่เค้าเก่งรักษาหายอยู่แล้วหละ  "  มะลิพุดให้กำลังใจ 

 

 

 

 

                   "  แล้วนี่ชั้ลอยู่ที่ไหนเนี่ย  ทำไมมันมีแต่ภาาอังกฤษ ไม่เห็นมีภาษาไทยเลย  "  แก้วมองรอบห้อง

 

 

 

 

                   "  แกไม่ได้อยู่เมืองไทยตอนนี้แกอยู่ต่างประเทศ  "  มะลิพูด 

 

 

 

 

                  "  หรอ  แล้วชั้ลมาทำอะไรที่นี่  แล้วทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล  แล้วผ่าตัดอะไร "  แก้วพูด มึนงง จำอะไรไม่ได้เลย

 

 

 

 

                  "  ก็เราจะมางานแต่งพี่ป๊อปกัน  แต่แก้วป่วยซะก่อนไง เลยพาเข้าโรงพยบาลที่นี่  "  เขื่อนพูด  

 

 

 

 

                    "  อ่อ  แต่ทำไมแก้วจำอะไรไม่ได้เลยหละ  แล้วทำไมหมอต้องผ่าตัดสมองด้วยหละ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                    "  อย่าถามมากเลยน๊าา  เอาเป็นว่าหายแล้วนะ  แล้วก็กินข้าวได้แล้วจะได้กิยาแล้วนอนพักผ่อน  "  มะลิตัดบท  แก้วพยักหน้า 

 

 

 

 

                    "  แล้วพี่โทโมะหายไปไหนเนี่ย  หรือว่าหนีแก้วไปซะแล้ว  "  แก้วชะเง้อมองหาโทโมะ

 

 

 

 

                   "  ครั้งนี้มันไม่หนีไปไหนแน่นอน รับรองได้เลย "  เขื่อนพูด  ทุกคนยิ้มเห็นพร้อง แต่ก็หน้าเศร้าไป เพราะสงสารถ่านจับใจ

 

 

 

 

                   "  แล้วคนที่ชื่อถ่านหละ ไปไหนแล้ว   "  แก้วพูด พลางกินข้าว  ป๊อปดีใจที่แก้วยังคิดถึงถ่านอยู่

 

 

 

 

                     "  จำถ่านได้แล้วหรอ  ถ่านมันรักแก้วมากนะ  "  ป๊อปพูด  แก้วจำหน้า งง

 

 

 

 

                    "  ถ่านรักแก้วหรอ   "  แก้วหน้างง 

 

 

 

 

                   "  ไม่มีอะไรหรอก  พี่ป๊อปก็พูดไปอย่างนั้นแหละ  แก้วกินข้าวต่อเถอะ "  ฟางตัดบท ก่อนจะหัไปมองค้อน  ป๊อป 

 

 

 

 

 

                         แล้วโทโมะ กับถ่าน ก็เดินเข้ามา  

 

 

 

 

 

                      "  พี่หายไปไหนมาฮะ  "  แก้วทำหน้าหงิกให้โทโมะ 

 

 

 

 

                      "  ไปคุยกับพี่ถ่านมา "  โทโมะพูด พลางดึงถ่านให้มาเจอหน้ากับแก้ว  เผื่อว่าแก้วจะจำถ่านได้บ้าง 

 

 

 

 

                      "  ^^  "  รอยยิ้มของแก้วที่เธอเคยยิ้มให้กับเขาตอนที่อยู่ด้วยกัน  แต่ตอนนี้เธอจำเขาไม่ได้  รอยยิ้มของเธอมันทำให้เขาน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่     

 

 

 

 

 

                       "  กลับก่อนนะ  พรุ่งนี้มาเยี่ยมใหม่นะ  หายเร็วๆนะ  "  ถ่านพูดเสียงสั่น  รีบเช็ดน้ำตา แล้วเดินออกไปอย่างเร็ว  เขื่อน ป๊อป ฟาง  เดินตามถ่านออกไป  

 

 

 

 

 

                        "  ถ่าน  !  ถ่าน !! "  ป๊อปตะโกนเรียกถ่านเอาไว้

 

 

 

 

                      "  ทำไมไม่อยู่เฝ้าแก้ววะ  "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                     "  เฝ้าได้ยังไงวะ  เค้าจำชั้ลไม่ได้เลย  "  ถ่านพูดอย่างคนหมดแรง หมดหวัง  

 

 

 

 

                     "  ไอถ่านน  "  ป๊อปเห็นถ่านตาแดงๆ ก็เข้าไปกอดเอาไว้  เมื่อได้รับอ้อมกอดของเพื่อนในตอนนี้ตอนที่ใจเหมือนจะขาด  มันทำให้ถ่านน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

 

 

 

 

 

                      "  ชั้ลดีใจ ดีใจที่แก้วฝื้นขึ้นมา  แต่ชั้ลเสียใจ ที่แก้วจำชั้ลไม่ได้  ชั้ลคงไม่ได้อยู่ในความทรงจำดีๆของเค้า  ฮึก   "  ถ่านพูดเสียงสั่น  เขาพยามกลั้นสะอื้น  ฟางเห็นสภาพถ่านก็อดร้องไห้ไม่ได้  เขื่อนตบบ่าปลอบใจ 

 

 

 

 

                        "  แกคือความทรงจำดีๆของแก้วนะไอถ่าน  สักวันแก้วต้องจำแกได้ ชั้ลเลยอยากให้แกมาดูแลแก้วเหมือนที่แกเคยทำไง  "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                       "  ความทรงจำตอนนั้น แก้วคงมีแต่ความสุข แก้วถึงจำมันได้  ชั้ลก็อยากให้แก้วจำได้แค่นั้น  แม้จะไม่มีชั้ลอยู่ในความทรงจำของแก้วก็ตาม  แต่ความทรงจำของแก้วหลังจากนั้นมันคงเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจำ แก้วเลยจำมันไม่ได้  ชั้ลก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นมันอีก  แม้ว่ามันจะมีชั้ลอยู่ในความทรงจำชั้ลก็ตาม  "  ถ่านพูด  ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม  สงสารถ่านจับใจ

 

 

 

 

                      "  ไอถ่านน  "  ป๊อป น้ำตาคลอ  กอดถ่านไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                     "  ชั้ลไม่เป็นไรหรอก แค่แก้วมีความสุขก็พอแล้ว  "  เขาพูดทั้งน้ำตา ก่อนจะผละกอดออก  

 

 

 

 

                      "  ชั้ลนับถือหัวใจแกจริงๆ  "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                     "  ชั้ลคงทำได้ดีที่สุดแค่นี่แหละหวะ  "  ถ่านพูด แล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง