ใครลิขิต

 

 

 

                        

                              สนามบิน  แก้ว ถ่านมะลิ เขื่อน มาถึงที่สนามบินได้พักใหญ่แล้ว  เหลือเพียงโทโมะที่ยังมาไม่ถึง  

 

 

 

 

 

                       " มันจะมาหรือเปล่าวะ  โทรไปก็ไม่รับสาย  "   เขื่อนบ่น  ในขณะที่นั่งดื่มกาแฟกันอยู่

 

 

 

 

                       "  สงสัยจะทำใจไม่ได้  "  แก้วพูดเหน็บแนม  ทั้งหมดมองหน้ากัน ก่อนจะหันมามองแก้วเป็นสายตาเดียวกัน  แก้วเมื่อเห็นคนอื่นมองอยู่ก็รีบหนีทันที

 

 

 

 

                       "  ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ "  แก้วพูดแล้วลุกเดินไปเลย  ถ่านใช้ให้มะลิเดินตามแก้วไป  

 

 

 

 

 

                         "  ไม่รู้จะเอายังไงดีวะไอเขื่อน  แก้วดูไม่มีความสุขเลย เมื่อคืนก็อาการกำเริบอีกแล้ว  ชั้ลจะทำยังไงดีวะ  "   ถ่านซึมไป  เขื่อนมองอย่างเห็นใจ

 

 

 

 

                          "  ทุกอย่างมันอยู่ที่แก้ววะ  ว่าเค้าจะเอายังไง จะอยู่กับใคร  ยิ่งตอนนี้แก้วไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร  แถมยังไม่รู้ใจตัวเองอีก  ชั้ลก็หมดหนทางแล้วจริงๆ "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                           "  หรือจะบอกแก้วดีวะ  "  ถ่านลังเลใจ

 

 

 

 

 

                           "  อย่าเลย  ชั้ลกลัวว่าถ้าแก้วรู้ แก้วจะทรุดลงไปอีก "  เขื่อนนักใจไม่แพ้กัน 

 

 

 

 

 

                                  แก้วที่นั่งอยู่ในห้องน้ำ  จริงๆ เธอก็ไมได้อยากจะเข้าห้องน้ำหรอก หากแต่เพียงต้องการหลบสายตาคนในกลุ่มที่เอาแต่จ้องมองเธออย่างจับผิดก็แค่นั้นเอง 

 

 

 

 

 

                             "   แก้วเสร็จยัง  เข้าไปนานแล้วนะ เป็นอะไรรึเปล่า  " มะลิตะโกนมาจากข้างนอก 

 

 

 

 

 

 

                          "  หมู่นี้เป็นอะไร  ทำไมดูเป็นห่วงชั้ลจังเลย  "  แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำ  ไม่ใช่เธอรู้สึกแปลกๆแค่มะลินะ  ถ่าน เขื่อน ก็เป็นแบบนี้หมด ดูเป็นห่วง าวกับว่าเธอป่วยหนัก 

 

 

 

 

                           "  ชั้ลก็เป็นห่วงแกแบบนี้ตลอดแหละ  ไป ไปได้แล้ว เครื่องจะออกแล้ว "  มะลิพูด  แก้วเดินนำออกไป  เธอมองทอดใกล้ไปยังที่ที่เขื่อนและถ่านนั่งอยู่  มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอใครบางคนที่เธอมองหา

 

 

 

 

 

                          "  จะมองหาเค้าทำไม เค้าไม่มาหรอก "  แก้วบ่นกับตัวเอง  มะลิได้ยินแห่วๆ

 

 

 

 

                        "  พูดอะไรนะ ชั้ลไม่ได้ยิน  "

 

 

 

 

                        "  ป่าวๆ ชั้ลก็พูดไปเรื่อยแหละ  ไปกันเถอะ "  แก้วเดินนำไป  เธอตัดใจคิดว่าโทโมะคงไม่มา  เดินไปหาถ่านก่อนจะเดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนเลย

 

 

 

 

                         "  พี่เขื่อนโทรหาพี่โทโมะได้แล้วยัง  มันถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วนะ "  มะลิรบเร้าเขื่อน ก่อนจะเดินตามแก้วไป 

 

 

 

 

                         "  มันจะมาหรือเปล่าวะ  โทรหาก็ไม่รับสาย  "  เขื่อนบ่นๆ ก่อนจะกดวางโทรศัพท์  ถ่านตบบ่าเขื่อนเป็นสัญญาณว่าให้ขึ้นเครื่องได้แล้ว  

 

 

 

 

                           

                                      บนเครื่อง  ผู้โดยสารทยอยกนขึ้นเครื่อง  แก้วเมินหน้าไม่มอง หลับตาลงเหมือนคนพยามไม่สนใจคนรอบข้าง  ผุ้โดยสารทุกคนนั่งประจำที่  แก้วลืมตาขึ้นมา เหมือนหวังครั้งสุดท้ายว่าโทโมะจะมา  แล้วเขาก็มาจริงๆ  โทโมะเดินเข้ามาใสภาพสะบักสะบอม เสื้อผ้าเปอะเปื้อน ใบหน้ามีคราบเลือดที่ถูกเช็ดแล้วบางส่วน  

 

 

 

 

 

                        "  ไปทำอะไรมาวะ ทำไมสภาพเป็นแบบนี้  "  เขื่อนกระซิบถาม  แก้วเป็นห่วงโทโมะ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ 

 

 

 

 

                        "  เมื่อกี้รถชนหวะ  แต่ไม่มีใครเป็นอะไร  เลยมาช้าไปหน่อย "  โทโมะพูด พลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคราบเลือดที่เหลือ 

 

 

 

 

                       "  แล้วแกเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ  ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลก่อน  "  เขื่อนพูด พลางดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือโทโมะ มาเช็ดให้

 

 

 

 

                       "  ก็นัดกันไว้แล้ว ไม่อยากผิดนัด "  โทโมะพูด เขานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่แก้วถูกทำร้าย  เขาสัญญากับตัวเอง ว่าต่อไปจะไม่ผิดสัญญากับแก้วอีกแม้แต่ครั้งใด

 

 

 

 

 

                       "  แล้วเจ็บมากหรือเปล่าวะ  "  เขื่อนถามอย่างเป็นห่วง  แก้วเง้อหูฟัง  มะลิ ถ่าน คอยสังเกตอาการแก้วอยู่ตลอด 

 

 

 

 

                        "  หัวแตกแล้วก็ เข็ดนิดหน่อยวะ "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                        "  เออก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก "  เขื่อนพูด พลางเหลือบไปมองแก้วที่ทำเหมือนไม่สนใจ

 

 

 

 

                        "  โอ้ยยย !!!  เล่นบ้าอะไรของแกวะไอเขื่อน  "  โทโมะร้องลั่นเมื่อเขื่อนใช้มือกดแผลตัวเองอย่างแรง จนเลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง  

 

 

 

 

                         "  มีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าค่ะ "  แอร์โฮสเตสเดินเข้ามาถาม  โทโมะยิ้มเจื่อนๆ แล้วใช้ผาเช็ดหน้ากดแผลตัวเองไว้  เขื่อนได้ทีก็วางแผน

 

 

 

 

                        "  พอดีเพื่อนผมประสบอุบัติเหตุมานะครับ มีผลที่ศรีษะนิดหน่อย คุณช่วยทำแผลให้หน่อยจะได้มั้ยครับ  "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                        "  ได้ค่ะ    "  แอร์โฮสเตส หยิบอุปกรณ์ทำแผล แล้วมาทำแผลให้โทโมะ  แก้วมองโทโมะอย่างไม่ละสายตา 

 

 

 

                             แอร์โฮสเตส ทำแผลให้โทโมะอย่างเบามือ  แก้วมองอย่างหมั่นไส้ มันหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก  มันก็อาการหึงคนรักดีๆนี่เอง  มะลิยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้ว

 

 

 

 

                   "  หึงหรอ  "  มะลิพูด หลงจากที่มองแก้วมานาน  แก้วขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้งใส่มะลิ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแล้วหลับตาลง  มะลิยิ้ม 

 

 

 

 

                    "  ขอบคุณมากนะครับ  "  หลังจากทำแผลเสร็จก็ขอคุณกันไป 

 

 

 

 

 

                              สนามบินปลายทาง  ทุกคนมารอ ป๊อป   ไม่นานป๊อปก็เดินเข้ามาหา 

 

 

 

 

 

                       "  แหมๆ  ว่าที่เจ้าบ่าว ดูหน้าตาเปล่งปลั่งมีออร่าจังเลยนะค่ะ  "  มะลิแซวทันที  ป๊อปเขกหัวให้ทีนึง  

 

 

 

 

                        "  ไปเก็บกระเป๋าก่อนแล้วกัน ดูท่าทางแต่ละคน คงจะเพลียกันมาก "  ป๊อปพูดก่อนจะเดินนำไป 

 

 

 

 

                         พลึบ  !!  ร่างเล็กร่วงลงอย่างเร็ว แต่โทโมะเร็วกว่าที่รับเธอไว้ทัน 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ววว  !! " ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน  

 

 

 

 

                     "  หือ  "  แก้วพยามตอบ แต่จะรู้สึกหน้ามืด มึนหัวมาก็ตาม

 

 

 

 

                     "  ไอป๊อป  พาแก้วไปโรงพยาบาลก่อนได้มั้ย  " ถ่านพูดอย่างเป็นห่วง เมื่อแก้ววหลับไปไม่ได้สติ  ไม่ต่างกับโทโมะที่มีอาการตกใจ เป็นห่วงแก้วเป็นอย่างมาก  โทโมะอุ้มแก้ว วิ่งตามป๊อปไปที่รถ 

 

 

 

 

 

                         "  แก้วเป็นอะไร  ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้หนิ  "  ป๊อปหันมองแก้วอย่างเป็นห่วง  

 

 

 

 

                        "  คงจะพักผ่อนไม่เพียงพอหละมั้ง  "  เขื่อนไม่อยากให้ป๊อปไม่สบายใจในวันแต่งงาน 

 

 

 

 

 

                                  โรงพยาบาล   หลังจากที่พาแก้วมาถึงมือหมอ  ทุกคนก็ไล่ป๊อปกลับไปเตรียมงานแต่งต่อ ป๊อปปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็แพ้เสียงข้างมากยอมกลับไป  เพราะตนรู้แค่ว่าแก้วเป็นลมธรรมดา ไม่ได้มีโรคร้ายแรงอะไรเท่านั้นเอง 

 

 

 

 

                         "  คนไข้ต้องผ่าตัดโดยด่วนครับ  "  หลังจากที่หมอเข้าไปดูอาการของแก้วข้างใน ก็ออกมาพูดกับทั้งหมดที่รออยู่นอกห้อง  

 

 

 

 

                         "  ถ้าผ่าตัดจะอันตรายมั้ยครับหมอ   "   โทโมะแทบจะร้องไห้  น้ำตาคลอเบ้า 

 

 

 

 

                          "  หมอจะทำสุดความสามารถครับ  "  หมอพูด 

 

 

 

 

 

 

                              โทโมะหันมองหน้าถ่าน และทุกคนว่าจะเอายังไงต่อไป ทุกคนพยักหน้าให้ผ่าตัด 

 

 

 

                        "  ตกลงครับหมอ "  โทโมะพูด  แก้วถูกพาไปยังห้องผ่าตัดใหญ่  ทุกคนวิ่งตามแก้วไปติดๆ  โทโมะ ร้องไห้ออกมา  ถ่านก็จุกจนพูดไม่ออก 

 

 

 

 

 

                        "  บุญของแก้วมันจริงๆ ได้มาเที่ยวโรงพยาบาลที่ต่างประเทศ  "  มะลิพูดให้ทุกคนขำ  แต่ก็ไม่ได้ผล

 

 

 

 

                      "   ไม่ต้องห่วงหรอก  ยังไงแก้วก็ต้องปลอดภัย   "  ถ่านพูด โทโมะพยักหน้า แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด 

 

 

 

 

 

 

                                  ทางด้านป๊อปที่กลับไปจัดงการเรื่องงานแต่ง  ก็ไม่วายเป็นห่วงแก้ว  โทรถามตลอด

 

 

 

 

 

                    "   แก้วเป็นไงบ้าง ฟื้นแล้วยังวะ  "  ป๊อปพูด  ฟางนั่งอยู่ไกลๆ เป็นห่วงก้วไม่แพ้กัน

 

 

 

 

                      (  เดี๋ยวคงจะฟื้นแหละ ไม่นานหรอก )  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                     "  นี่มันสามชั่วโมงแล้วนะเว้ย  แก้วเป็นอะไรกันแน่วะ "  ป๊อปพูด  

 

 

 

 

                     (  เนี่ย ฟืนแล้วว  มะลิกำลังดูอยู่  )  เขื่อนโกหกไปเพราะไม่อยากให้ป๊อปกังวลเรื่องแก้วอีก 

 

 

 

 

 

                       "  ฟืนแล้วแน่นะเว้ย  "  ป๊อปโล่งอก

 

 

 

 

                     (  เออ ฟื้นแล้ว  จัดการเรื่องแกต่อไปเเถอะ  พรุ่งนี้ก็ถึงงานแต่งแกแล้ว )  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                         "  เออ ง้ันแค่นีก่อนนะ  ฝากบอกแก้วด้วยว่าชั้ลเป็นห่วง แล้วบอกด้วนะว่าพรุ่งนี้ต้องมาให้ได้ รีบหายไวๆ "  ป๊อปพูด  

 

 

 

 

                       ( เออ  )  เขื่อนพูดจบก็วางสายทันที

 

 

 

 

 

                     "  กลัวัเลยหวะ  ไม่รู้ว่าแก้วจะเป็นยังไงบ้างง  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                      "  มึง หมอที่นี่เค้าเชี่ยวชาญมากนะเว้ย  อย่าคิดมากดิวะ "  เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

                       "  ไม่คิดเลยว่าแก้วจะเป็นหนักขนาดนี้  " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                        "  พักหลังๆ แก้วเริ่มมีอาการกำเริบมาขึ้น  ไอหมอมันบอกให้ส่งแก้วมาผ่าตัด ชั้ลก็ว่าจะมาถามนายอยู่เหมือนกัน แต่ก็ได้ผ่าตัดแล้วจริงๆ  "  ถ่านถอนหายใจยาว

 

 

 

 

                         " ผ่าตัดแล้วเป็นไงต่อวะ  "  เขื่อนถาม  ถ่านเงียบไปไม่พูดอะไร  โทโมะมองถ่านอย่างสงสัยและเป็นห่วงแก้วจับใจ